Klon meg ein pus

For nokre år sidan kunne dei iherdige forskarane ved Clonaid annonsere at dei hadde klona fram eit menneske. Verda trudde dei ikkje. Sidan den tid har dei trossa anklager om både fjusk og uetisk forsking og hevder no å ha klona 13 menneske, som lev trygt på løynde plasser rundt i verda.

Alt med det formål å perfeksjonere teknikker som skal gje oss menneske evig liv, og gjere oss verdige til å møte våre skaparar, Elohim, som vil ankome sin jordlege ambasade i 2035. For slik vi er eit produkt av deira genetiske eksperiment skal vi snart ta til stjernene og befolka andre planeter med våre folkeslag - og slik er den evige syklus.

Vel, eg veit ikkje om det er ein del av den store planen eller det er ein sidetur, men no annonserar Clonaid på sine heimesider at dei vil ta kloneteknologien i ny retning - CLONAPET™:

CLONAID™ will soon offer a new service: the cloning of pets to wealthy individuals who wish to see their lost pet brought back to life. This service will also be offered to the owners of racing horses.

Der høyrer du! Du er ikkje lenger begrensa til å klone fram små barn, eller ta forsikringsklone av deg sjølv (for evig liv eller berre reservedeler), du kan no gje dine kjæledyr evig liv. Konge!

Eg angrar no på at eg ikkje tok vare på ein bit av kattepusen eg hadde då eg var liten. Den var så fiiin. Saknar pus, gjer eg. Hadde eg hatt høve så hadde eg gjerne klona han fram att. Gjerne med eit par forbetringar... som til dømes, eg ville gjort han allergifri. Det er så kjipt med rennande naser og auger og whatnot.

Og så... når ein først er inne på det, så hadde det jo vore morosamt å kanskje endre litt på stemmebandet til kattepusen? Slik at den kunne simulere snakking, slik som pappegøyer. Og kanskje, tilogmed kanskje, gje den vinger? Den kunne blitt ein Kattegøye! Eller Pappepus! Eller var det Pusegøye?

Uansett, framtida er her - iallefall om du trur at romvesen skapte oss i eit laboriatorium, slik dei tapre forskarane ved Clonaid.

Den gamle skuledansen...

Vi hugser alle korleis det var å vere ung. Usikker og famlande i møte med andre, særleg det motsatte kjønn. Ein visste ikkje korleis ein skulle oppføre seg eller seie, korleis ein skulle reagere på kva dei gjorde eller sa. Alt var så nytt, så framand, så skummelt. Korleis skulle ein tolke eit smil? Eller eit klyp i armen? Eit lite blikk?

På fleire vis heng mykje av denne usikkerheten av denne att i mange.

Aldri var dette meir tydleg enn på skuledansane. Desse jamnlege festlighetane der dei populære og vellukka skulle skillast frå mobbeofra og taparane. Eit eldgamalt og verdig ritual i sann sosialdarwinistisk and. Ein ser faktisk dei same mønstra idag på dei fleste utestader, men det er aldri så tydleg som på ein skuledans, helst i gymsalen. Smilande og keitete barn som gjer små steg mot kvarandre, mot å utforske kvarandre, usikre tilogmed på kvifor dei gjer det. Det er eigentleg utruleg søtt...

Berre ta ein kikk på desse ungdomane:

Max Wright, ein fallen helt?

Verda er ein snurrig stad... og eg slutter stadig å tru at den kan overraske eller sjokkere... så skjer det att. Ikkje at eg har ein tendens til å tru det sladderpressa skriv om det eine eller det andre, men nokre ting... berre sett sitt spor. Helst dei ting ein nekter å tru...

Ta no saka som eg idag tenkjer på. Om vår alles kjære Max Wright, den besynderlege skodespelaren som spelte Pappa Tanner i serien om romvesenet ALF på 80-talet, og som seinare dukka opp som den sure grinebitande sjefen i The Norm Show. Eit herleg stykke mannfolk, skapt til å spele anale, frigide, konservative surpomper. Fantastisk mann. Ein helt for mange.

Kor mange av oss er villige til å tru at samstundes som han spelte i The Norm Show hadde han eit obskønt sidesprang med sin homofile elskar? Ikkje eg. Vanskelegare er det framleis å tru at han ilag med sine homofile elskar skal ha nytta kokain og crack, og at dei leigde inn uteliggjarar til å ha sex med... verre vert det når ein får servert bilete av vår kjære Max Wright der han ikkje berre sug på crackpipa (vakre bilete forsåvidt), men gjer seg klar til å ha sex med ein hårete gamal uteliggjar. Det heile vart filma av hans homofile elskar.

Vi kan leve med at han har eit alkoholproblem og har køyrd ned både det eine og det andre... men dette er berre for mykje.

(Trykk på bilete for større versjon)

Eg er berre mållaus... det kan ikkje vere sant... men her er bileta iallefall. Eg treng ein klem...