Gamalt og nytt, Putin og Obama

2008 er snart over folkens. Er du klar for det? Vi har høyrd mykje om endring i det siste, for her i Europa og særleg lille Noreg er vi veldig nøgde med den komande presidenten i USA. Vi har kasta oss på hans slagord om "Change" og sitt her og held pusten med håpefulle blikk (ikkje lett å kombinere, men vi klarar det faktisk). Obama er den nye garden, eit friskt pust som blås vekk den gamle politikken... eller?
I eit desperat forsøk på å vinne respekta til hans meir harde motstandarar har han tydlegvis kasta skjorta. Men kven ville du satt pengane dine på? Ja, så klart Obama har ein veltrent, for ikkje å seie velforma, kropp som henta rett ut frå ein actionfilm, og hans mørke hud kan gje eit uttrykk av sunnhet stilt opp mot den bleike russiske huden til vår helt Putin.

Eg trur Obama må mane opp meir enn spinning og vektløfting for å hamle opp med den russiske bjørnen han prøver å utfordre med dette. Han må finne urmannen i seg sjølv for dette... og den tvilar eg sterkt på at han har. Som denne videoen prover, så er det ikkje mykje kamp i denne fyren;

Nei, meir ein elskverdig bruktbilseljarar. Og alle veit at russiske bjørner gjerne et bruktbilseljarar til frukost.

Så neste gong du sett deg ned for å dyrke ved Obamas altar, så hugs på det at det finnes alltid nokon som er høgare i matkjeden, og at du kanskje heller burde dyrke han. Og hans namn er Putin.

Han var vår mann i 2008. Og han er vår mann i 2009.

Godt nyttår folkens, og takk for det gamle!

Do they know it's christmas?

Kva kan ein seie for å trøyste ofra? Kva ord kan rettferdiggjere dette?

Feirar dei ikkje jul der nede? Openbart ikkje.

Glamorøst nerderi og barnepike

Slapp av, Hastur har ikkje idetørke. Han har ferie.

Så i mellom tida overlet vi moro til andre. Er du nerd? Kanskje det er von for deg?

Eller kanskje du er glamorøs og treng litt hjelp?

Visste de at Youtube ikkje lenger tillet parodiar som brukar melodien til songen dei parodierar? Jo, takk... her snakkar vi framsteg for andsverklovgjeving gitt. Noko seier meg at kultur og storkapital ikkje går hand i hand.

iKulturen

- Så du har blitt med i iKulturen du òg?

Dette spurde den unge ekspeditøren meg om. Eg kjente han frå før, gjennom ungdomsklubben eg var med å drive for fleire år sidan, no var han tydlegvis ansatt hjå ein av Bergens Apple-forhandlarar som seljar. Han gav uttrykk for lett vantru då eg snubla innom, og ba om ein FM-sendar til iPod. Eg måtte kjapt berolige han, for iKulturen var langt frå mitt sinn, dette var ei julegåve som skulle kjøpast. iKulturen er Apple si benemning på deira altomfattande linje med gadget-produktar, frå datamaskiner til MP3-spelarar og telefonar. Telefonar er det siste utskotet på dette ruvande treet, med iPhone som visstnok skulle revolusjonære korleis du opplevde telefonen. Om du altså då ser vekk i frå at mindre kjente produsentar allereie tilbudde liknande telefonar. iPhone er alt du treng, eit kamera, ein mp3-spelar, ei datamaskin og spelkonsoll? Kva meir treng du?

Vel, kanskje ikkje så mykje meir no;

Ja, for iBoobs oppsummerar vel i stor grad ikkje berre iKulturen, men heile den vestlege siviliasjonens tekniske framsteg?

Årets tale

Som eg nemnte i går skulle Irans president Mahmoud Ahmedinijad halde ein alternativ juletale til det britiske folket i går. For ordens skuld lar eg dykk kose dykk med den i sin heilhet no:

Ikkje akkurat ein så spenstig tale ein skulle vente seg frå ei av verdas mest forhatte diktatorar? Ein herreman vi får høyre vil utrydde Israel og starte atomkrig. Nei, som vanleg framstår han som sindig og beherska, som ein av dei meir rolege karane ein kan treffe på sørlandets mange bedehus. Reaksjonane er eigentleg det mest morosame - for uansett kva han seier, så vert han møtt med sjokk og vantru frå offisielt hald, og med vulgaritetar frå menig mann.

Fred på jord og alt det der folkens!

Juleønskjer

Jula er over, og jula held fram. Dei av oss som er omringa av familie drøymer seg no vekk frå mat, drikke og skrikande born, medan dei av oss som er åleine ønskjer seg familieidyll. Og så er den tredje gruppa då, dei som speler litt for mykje World of Warcraft, Everquest og Age of Conan, dei drøymer seg vekk til sine respektive sosiale grupperingar. Til dei har The Guild følgjande julehelsing;

Ja, dette var fjorårets helsing, det skal eg innrømme, men eg fann ikkje årets nydelege attforteljing av "the night before christmas", med intens kamp mot julenissen, på Youtube. Den ligg der ute på MSN og Xbox Live, men de får leite etter den sjølv.

Men andre har jo òg sitt å fortelje folk i denne juletida, monarkar og statsleiarar sett seg i disse tider framfor kamera og mikrofon og vil matche pavens tradisjonelle visdomsord. I England skal drottninga kome med nokre overveide ord på BBC, på rivalkanalen Channel 4 vil Irans president Ahmedinijad kome med sine ønskjer om fred i verda. Han meiner at Jesus, om han levde i dag, ville ha kjempa for kjærleik, rettferd og andre godsaker, og mot krigshissarar og eksansjonistiske statsmakter. Han hevder at vår tids krigar vert satt i gang av statsleiarar som har vendt ryggen til sann religion.

Men hans motstandarar vil nok ikkje høyre anna enn uforfalska jødehat og skjulte trugsmål mot verdsfreden. Det er jo klart, det er vanskeleg å høyre noko over lyden av amerikanske sabotasjeaksjonar og valdsaksjonar innanfor Irans grenser.

Han er ikkje åleine om å ville seie sitt til folket i juletida. Det vil din lokale mulla òg, så sett deg ned og lytt - tygg gjerne på marsipan - så lover eg å vere kort;

Riktig god jul godtfolk. Det vert ikkje fred til neste år heller. Lev med det. Så godt de kan.

Sprengt kvalkjøt

Har du eit problem med kvaler som ligg og sleng på strandtomta di? Døde og levande? Usikker på kva du skal gjere med dette? Vel, erfaring (og påfølgjande video) demonstrerar at å sprenge skrotten ikkje gjer oppryddingsarbeidet lettare;

Ein burde etter dette vere var på at om ein skal sprenge ein kval, så er det lurt å ha hjelm eller vere kjapp til å springe for flygande kvalkjøt er dødlege greier. 12 november 1970 er ein dato vitnene neppe vil gløyme.

Lite visste Sambo som tipsa meg om denne videoen, at det har vekst opp ein eigen subkultur rundt dette fenomenet. For medan kvalsprenginga i Oregon i 1970 kanskje er det mest kjende, så er det ikkje det einaste tilfellet av sprengt kval der ute. Det mest merkverdige tilfellet dei siste åra fann stad i byen Tainan i Taiwan, i 2004. Og det hende ikkje på ein strand, men midt i ei gate, midt i byen! Korleis? Vel, ein ting er når driftige politikarar byrjar å leike med tankar om sprengstoff for å løyse problema deira, noko anna er det når naturen gjer sitt.

Som de kanskje har lært på skulen, så innebærar forvitringsprosessen at bakteriar florerar i skrotten og bryt den ned. Medan bakteriane boltrar seg over lengre tid i ein kvalskrott vil resultatet av deira arbeid, gass, fylle opp hulromma i skrotten. Og dette presser veske og kjøt ut av hulromma. I dei fleste tilfeller vil dette ta form av at skrotten eser ut. Dette kan du òg sjå på menneske, så neste gong du har eit lik i hagen, la det liggje ei stund for å sjå denne effekten.

I januar 2004, i Taiwan, var ein slik kval under transport gjennom Tainan. Det enorme trykket innanfrå, og den ekstra påkjenninga av transporten, gjorde at kvalen sprakk. Og blod og råtne involler flomma ut i gata og opp i lufta og dekka den nærliggjande gata, bilar og fotgjengarar.

Dei hadde sikkert gjort lurt i å gå med regntøy den dagen.

For å lære meir om dette fenomenet anbefalar eg ein tur innom TheExplodingWhale.com.

Det klirrar i knoklar att!

Det er jul, og årets første julegåve er på plass allereie! Klar til å opnast allereie i dag og nytast resten av juletida. Det er ei gåve frå alle oss til alle dykk som ein grashoppe i si tid var kjent for å seie.

Kan du ikkje høyre det klirrer i kassa? Ein umiskjenneleg klang av råtne knoklar? Vi har æra av å presentere eit nytt nummer av Knokkelklang, Noregs framste tidsskrift for... knoklar og slikt.

For å ringe jula inn presenterar vi i dette hittil andre nummeret av Knokkelklang eit skamlaust langt intervju med sjølvaste julenissen. Det er sjølvsagt ikkje alt; Redaktør Arnfinn Pettersen, sjølverklært vampyrolog, tar fatt på duellen Dracula versus Vlad Tepes! Same redaktør har i all sin frekkhet tatt på seg å omtolke G.K. Chesterton sitt dikt Elegy in a Country Churchyard. Du kan òg kose deg med ein nyoppussa artikkel frå Didrik Søderlind om korleis jorda vart flat i 1828 (og ikkje før). Og sist, men absolutt ikkje minst, har Bjørn Are Davidsen tatt på seg å fortelje deg alt du treng å vete om Emerson, Lake and Palmer sitt album Brain Salad Surgery frå 1973. Albumet som for alvorleg gjorde kunstnaren H.R. Giger kjent for allmenheten.

Vi er med andre ord klar for å gjere resten av jula til eit anti-klimaks! Vi har gjett deg årets beste gåve, årets store høgdepunkt allereie no. Ei veke før julaften. Frekt, men sant.

Gå og les!

Ein Adolf til besvær

Lite visste Heath og Deborah Campbell at det skulle medføre så mange problem å oppkalle son sin etter Besteforeldras store førebilete, Adolf Hitler. I tre år på råd har det lokale bakeriet nekta å dekorere kaken til son deira med namnet hans, sjølv ikkje i år når foreldra prøvde å distrahere frå namnevalet ved å bestille eit såkalla hakekross, eller sanskrit swastika. Faren er sjølvsagt særs sjokkert over måten son hans vert ekskludert på, og stiller opp i familiens gamle marsjstøvler som tenestegjorde ærerikt i Adolf Hitlers teneste.

Heath Campbell hadde venta at verda hadde komt seg vidare, og klarte å sjå forbi trivielle problem ein skulle hatt med den eksentriske tyske Føraren. Obama vart valt inn på slagord om "Endring", men kvar var endringa som Heath og hans son Adolf Hitler hadde vona på? Den liberale, og opensinna Heath Campbell hadde invitert alskens raseframande element til barnets fødselsdag, der kaka med hakekrosset skulle serverast, og er forståeleg nok sjokkert over at folk insinuerar at han skal vere nære rasistiske sympatiar.

Rett nok hadde Heath blitt oppdratt av sine tyske foreldre til ikkje å omgås mørkhuda og andre mindre germanske framtoningar, men sjølv hadde han store planar om å oppdra Adolf Hitler til å vere minst like tolerant som han sjølv overfor desse. Han skal til og med få vere venner med mørkhuda fortel faren, det bryr han seg ikkje om.

Så det vi står overfor her er med andre ord eit klassisk tilfelle av intolerante menneske som vil nekte eit barn kake berre på grunn av hans opphav. Det er direkte smaklaust, og nesten rasistisk. Smekk på lanken til verdas bakarar.

Kva tid skal vår liberale draum gå i oppfylling? Kva tid skal slik intoleranse verte utrydda ein gong for alle?

Tenk om min son Benedict Adolf Innocent skulle måtte oppleve det same? Heldigvis bakar vi kakar sjølv her i vår bunkers! Dvs... når vi ikkje et hermetikk då, i påvente av den komande rasekrigen som følgje av finanskrisa.

Sieben hjå Hellfire Club / Metro

Då eg tidlegare i år vart kjent med at Matt Howden skulle spele under namnet Sieben hjå ein av Trondheims gothklubber no i haust var det ikkje noko spørsmål om kor vidt eg skulle dukke opp. Eg har sjølv lenge tenkt tanken om å invitere han til landet, og medan det sjølvsagt ikkje er ideelt at folk i Barteby kjem meg i forkjøpet, så er det ingen grunn til å gå glipp av hans første opptreden i Noreg. Howden har i fleire år markert seg som den dyktigaste felespelaren i det lause neofolkmiljøet, og har mellom anna samarbeida mykje med Tony Wakeford, deriblant som fiolinist i Sol Invictus.

Howden vekslar i musikken mellom meir minimalistisk og tradisjonell felespeling og konstruksjonen av ein massiv lydvegg som folk gjerne nekter å tru kjem frå ei fele. Dei fleste av hans plater har tendert mot flyktige tankar og poetiske vendingar inspirert av natur og esoterisme, men hans førre plate Sieben - Desire Rites tok han i ein særs personleg retning. Raske rytmer, intense lyder og tekster rett frå hjartet og Howdens privatliv gjer at plata tårner over det meste anna han har bidratt til som ein unik personleg reise. På tross av at han er åleine på scene og i studio, høyres det likevel ut som langt fleire menneske. Ved hjelp av kreativ bruk av fela og ein looppedal programmerar mannen eit heilt orkester av lyd. Dette overraskar ikkje så mykje på plata, men når ein veit at dette vert gjort live - så må ein nesten sjå det.

Og konserten skuffa ikkje. Hellfire Club haldt for høvet til på Metro, det som visstnok er Trondheims einaste homsebar. Eit intimt lite lokale, med hyggjeleg personal, satt ein høveleg scene for konserten. Publikum kunne oppleve at Howden var midt i blant dei, særleg gjaldt det dei av oss som hadde stilt oss heilt ved scenekanten som oppretthaldt ein dialog med gjennom heile konserten.

Det var noko heilt eige å oppleve å ha fela hans berre eit par centimeter frå andletet under dei meir intense passasjane, då Howden med eit glis lente seg mot oss. Og rykta om hans heftige musikkprogrammering på scena var ikkje overdrevne. Fleire gonger braut mi sidekvinne ut i begeistring; "Eg ser han gjer det, men eg anar ikkje korleis! Det er ikkje mogleg!"

Sin låge høgde til tross framstod Howden som ein mektig trollmann på scena, og det heile vart intet mindre enn ei magisk opptreden. Ved å hamre på fele og streng, gneke skjeggstubber mot og generelt opptre som ein galning med fela klarte han å trollbinde meg og resten av publikummet som hadde møtt opp. Han hoppa mellom spele gamalt og nytt, og inkluderte òg utdrag frå ein av dei neste platene (han kunne fortelje meg at han faktisk hadde to nye plater ferdige, som skulle kome ut i overkommeleg framtid). Om han kom ut av oversikta i spelelista si (ikkje alltid like lett det, nei) så spurde han like godt oss ved scenekanten om kva låter han hadde spelt eller ikkje. Då konserten var over spurde han med eit lurt smil; "Skal eg gå og gøyme meg bak forhenget no?" Før han gjorde nett det, i knappe 30 sekund før han hoppa ut att og slo til med dei obligatoriske ekstranummera. Det knallsterke repertoaret og enorme talentet til tross så framstod Howden som ein audmjuk og upretensiøs herremann, som koste seg med å leike med sitt publikum. Han hadde tidlegare på kvelden fortald meg at tidlegare i år hadde han gleden av å spele for 80 eldre fruer på ein graseng ein stad på kontinentet. Han smilte nøgd medan han fortalde dette.
Dette er på sett og vis essensen av artisten Matt Howden og korleis han transcenderar sjangrar og kan nå ut til vidt ulikt publikum. Neofolkstempelet er ikkje godt nok eller dekkande for å forklare musikken til Howden, ei heller andre artistar i miljøet. Dette var eit av temaene vi prata ein del om både før og etter sjølve konserten. Eg greip snøgt tak i han (og det siste attlevande eksemplaret av The Murky Brine, ei plate han spelte inn i lag med Tony Wakeford), då eg ankom lokala og fekk gjort ei avtale om intervju. Dette skal finne stad på eit seinare tidspunkt, men eg innser jo at eg like godt kunne tatt det på sjølve kvelden, for vi haldt samtalen gåande frå der og utover, og vandra innom både inspirasjonskjelder, erfaringer frå turnear og felles kjente i det såkalla neofolkmiljøet. Meir av dette trur eg vil kome i intervjuet, og etterkvart vil vi jo òg finne ut om han vil kome til Noreg att til neste år. Hittil hadde han spelt 65 konserter over heile Europa, i tillegg til å ha eit pågåande kurs med folk i alle aldre 4-5 dagar i veke om det å vere artist. Her undervisar han i korleis komponere, skrive låter og å opptre med publikum innanfor alle sjangrar, så vi snakkar om ein travel mann, og det var fullt forståeleg at skuldra hans ikkje var så god no på tampen av året. Verre var det at han hadde brote tre ribbein på ein konsert nyleg - ikkje lett med Rock'n'Roll gitt.

Eg vil berre takke Matt Howden for ein fantastisk konsert, Hellfire Club for å ha arrangert det heile, og Metro og dets sjarmerande klientell for å ha krydra min aften med inspirerande møter og nye kjenskaper.

Å stele snop frå born...

... er det EA gjer når dei til neste år kjem med The Sims3... for kven vil vel ikkje nytte livet sitt på å styre andre sine virtuelle liv? Få! No!

Attende

Javisst, din mulla er attende i moskeen, og rapport frå Barteby kjem snart. Ein omfattande rapport frå turen burde inkludere storarta konsert, vandrande (og entusiastiske) hender på homsebar, vampyrar og vakre kvinner med flammande raudt hår, men eg kjenner meg sjølv godt nok til å vete at eg neppe klarar å inkludere alt det.

Etter ei helg i meditativ transe (ved hjelp av magisk drikke), har mullaen sjølvsagt ein del å fortelje, men hukommelsen er ikkje som den ein gong var. Så vi får berre vone at innan eg klarar å rive meg laus frå arbeid og julestress så har ikkje alt forsvunne.

Til Bartebyen

Flybussen passerar straks forbi, så eg er på veg ut døra. Alt er pakka, og PC har eg mekka på og fjerna lyden, så no er alt godt. Konsert og moro lokker, og etterlet dykk med litt musikk som eg fekk av min venn Herr Thon. For vi likar jo alt Italia har produsert;

Eit fly kjem inn for landing

Eg har endeleg fått min kjære PC att, etter at den sovna inn her forleden. Det har vore ei lang og hard ventetid, men i dag kunne eg altså kople den opp. Og vel... for å gjere ei kort historie lang så var det ein merkeleg ironi det heile.

I morgon skjønner de, så skal eg ut og reise med fly. Fly lagar mykje lyd, og det er difor flyplassar skal plasserast litt utanfor bolig strøk.

Liknande reglar burde gjelde for denslags viftar som verkstaden har plassert inn i maskina mi, for lyden eg høyrde då eg skrudde på maskina var mistenkjeleg lik den av eit fly som enten letta eller kom inn for landing. Lyden er så høg at eg ikkje kan høyre på musikk når maskina står på faktisk.

Eg må ærleg innrømme at eg fann det heile ein ganske så skuffande oppleving, og eg har gjort verkstaden merksam på dette, og eg tenkjer eg skal ringe dei i morgon før eg reiser om eg får tid. For i morgon formiddag så sett eg meg på flyet til Barteby for å vitje venner, gå på konsert, og opparbeide meg ein god promille.

Det må ein vel kunne like?

Vi presenterar Zunegate

Ein alvorleg politisk skandale har allereie råka den komande amerikanske presidenten, Barack Hussein Obama.

Han har blitt ferska i å bruke feil merkevare - Zunegate er eit faktum.

Apple jobber hardt med branding. Dei vil at deira i-produkt skal ha kulturell dominans, og har i stor grad lukkast i det. På tross av at både iPhone, iPod og dei andre i-produkta kjem seinare, er dyrare og dårlegare enn tilsvarande produkt frå andre produsentar har merkevarane blitt ein integrert del av kulturen. iPod er einstydande med MP3-spelar, og omvendt. Microsoft har prøvd å ta opp kampen med sin Zune, utan stort hell. Apple sin marknadsdominans er for stor.

I førre veke vart Obama observert på eit treningsstudio av ein bloggjournalist, som publiserte sin trivielle observasjon i bloggen sin. Dette hadde ikkje tydd noko som helst, om det ikkje var for ein enkelt setning i innleggjet:

"But he hopped on the machine next to me and broke a mean sweat while reading a copy of USA Today and listening to his Zune."

Lesarane kasta seg over dette, og bodskapen spreidde seg som ild i tørt gras - den komande presidenten har ein Zune, og ikkje ein iPod. Det var katastrofe. Geeker og nerdar i heile bloggosfæren og tilstøytande territorium måtte kommentere, ha ein meining. Det var ein viktig statement kva overprisa dingseboms Obama nytta, det var det viktigaste spørsmålet som var stilt på lenge. Kvifor vart ikkje dette tatt opp under valkampen?

Det tok heldigvis ikkje lang tid før Obamas representantar to affære med Zunegate. Ein talsmann gjekk ut dagen etter den omstridte bloggposten og understreka at dette ikkje var sant - den komande presidenten eig ein iPod, og den omtalte Zune må ha tilhøyrd nokon annan om det var det observatøren hadde sett. Observatøren på si side, gjekk med på at MP3-spelaren kan ha tilhøyrd ein av vaktane, og berre lånt av Obama.

Er skandalen avverga for godt? Eller vil Zunegate heimsøke Barack Obama gjennom heile presidentskapet? Er dette hans Katrina? Hans Irak?

Strida mellom Apple og Microsoft går inn i eit større bilete, der Microsoft i alle år har vorte framstilt som den store slemme, medan Apple framstår som det snille alternativet. Dette er jo sjølvsagt langt frå sant, men det speler jo inga rolle så lenge Apple har klart å plassere seg så grundig i den kulturelle medvita til media og folk flest.

Vis meg kva MP3 spelar du har, og eg vil sei kven du er kunne ein ha sagt, men meir korrekt er det å seie - vis meg at du har ein iPod elles er du ingen. Personleg har mullaen ein Creative, og har alltid vore vel nøgd med det merket.

Trotskys marsjerande sopelimer

Det er kanskje ikkje verdas mest naturlege kombinasjon; Trotsky og hans rauda arme, Disney og hans animerte sopelimer. Sopelimet som uttrykk for arbeidet, for arbeidarrørsla, for arbeidaranes hær som stormar fram med Trotsky i spissen. Eg ser det - gjer ikkje du? Vakkert.

KvanteGoogle - Magisk reklame

I dag har eg ikkje fått tilbod om Thai-jenter... i dag har Google vore langt meir interessert i å opplyse meg om vår magiske verd. Jupp, her går det i tankekraft og kvantefysikk;

"Hvor kommer universet fra - www.arkania.no - Finnes det en gud? Hva er vår plass i det hele?"

Kva har eg gjort for å fortene dette? Er det noko i mine surfe og mailvanar som tyder på at eg er eit spesielt søkjande menneske? Har eg gjort KvanteSøk på KvanteGoogle?

ThaiGoogle - Kjærleik til sals

Reklamebransjen og databransjen, med Google i spissen, jobbar hardt for å hente ut så mykje informasjon som mogleg om oss for å kunne gje oss skreddersydd reklame. Reklame basert på våre surfevanar, kjøpevanar og til og med innhald i mailer vi sender og mottar. Er du interessert i bøker, ja då skal du få reklame for bokhandlarar; er du mykje ute og fester, då får du reklame for utestadar. Det dei ønskjer er å knytte søkemotoren din opp mot nettlesaren din, mailen din og alle dei sosiale nettverka du er medlem av og informasjonen du har lagra om deg sjølv der - så skal automatiske system finne ut kva reklame du helst skal få.

Det er like interessant og spanande, som det er skummelt å tenkje på. Det er hittil eit langt stykke att før dei har perfeksjonert teknologien kan det virke som. For min gmail har for vane å servere meg følgjande reklame om dagen:

"Vakre Thai jenter - www.ThaiLoveLinks.com - Thailandske jenter + norske menn. Se profiler og bli kontaktet-Gratis."

Eg har prøvd å lese nøye gjennom mailane mine for å finne ut kvifor Google trur eg er ein kandidat for importbrud frå Thailand utan stort hell. Det må vere informasjon dei hentar frå ein annan stad. Same staden som gjer at min messenger til stadig kan tilby meg single jentar og gutar.

Sluttar dei med det om eg kjøper meg ei thaijente på ThaiLoveLinks?

Språkleg ulydighet

Min venn Sambo, vidkjent som min og andres byrde, gjorde meg i går klar over at eg jobbar for ein lovbrytar. Korleis skal eg stille meg til det? Som mulla er eg forplikta til å gå foran som eit godt døme for andre. Særleg når det kjem til å følgje norsk lov. Difor er det tungt å ta innover seg realiteten at min arbeidsgjevar ikkje berre er ein kaldblodig skurk, men at eg uvitande har bidratt til det kriminelle arbeidet frå mitt lille kontor.

"Me er ikkje akkurat kjempelei oss"

Er det direkte sitatet frå nokre av dei hovudansvarlege då BT konfronterte dei med at dei hadde vorte ferska i udåden. Og eg klarar ikkje å kjenne den heilt store skammen eg heller, det er problemet, og eg veit det er feil av meg. Det er same lova vi held andre til - og vi er forargra for at politi and bryt den, så kvifor er vi så villige til å gjere det sjølv? Sjelegransking er på sin plass kan det sjå ut som, men fram til vi har ein reell konklusjon på det heile, får vi skrive det opp som noko så vidløftig som sivil ulydighet.

Vi bøyer oss ikkje for det tyranniet i Oslo, vi nektar å føye oss, vi kjempar ein god sak og må nytte dei midla vi har tilgjengeleg. Vi forlangar å kunne skrive på nynorsk, og det gjerne på bekosting av bokmålet. Så når Universitetet i Bergen no får på pukkelen for å ikkje ha oppfyllt kravet om minst 25% bokmål, så ristar vi det av oss. Hey - vi har kjøpt kvoten til politiet og alskens departement i Oslo, la oss seie det slik!

Vi gjer motstand! Målfolk, forein dykk!

Funky fallout helg...?

Som de veit, så døydde PCen min her for eit par veker sidan. Eg ventar i spaning på å ha den frisk og attende i heimen. Kvifor?

Fordi eg saknar Fallout 3, så klart! Om eg fekk maskina i dag hadde det vore ein flott helg. Ein funky helg.

(Videoen er av "airshom", basert på ein mod av "Umpa" og eg fann den via Shacknews)

They Live (again!)

Jbq har allereie nemnt det, så eg treng sikkert ikkje seie noko... men eg må få det ut likevel! Kva er det dei tenkjer på der borte i Glitterbyen? Forresten, du treng ikkje svare. Vi veit kva dei tenkjer på. Profitt. Og sidan dei lider av kreativ uttørking, og er kontrollert av stagnerte sinn i sjefstolar og marknadsavdelingar, så kjem det ikkje mykje nytt der i frå. Kvifor satse på noko nytt, når ein har noko som tente penger i fjor, for ti år sidan eller for tjue år sidan? Det er to argument eg ser for meg dei nyttar. For det først at folk ikkje har evne til å hugse over lengre tid det mølet dei vert servert, kven har vel høyrd om filmar frå 80-talet? For det andre at det som tel er innpakkinga, dvs effekter og fancy stilisme, og då speler det inga rolle at dette verken er interessant eller sjarmerande.

Resultatet er at filmar som ein gong fryda publikum no vert regurgitert. Fråtatt all sin sjarm, og eventuelt kontroversielt innhald. Ingen respekt vert vist det faktum at ein av grunnane til at noko i si tid var vellukka var at det vågde å vere annleis, for dei delane må fjernast, til fordel for det lett fordøyelege og lett underhaldande. Minste felles multiplum. Eg er frustrert!

Kvifor? Fordi desse neandartalarane trur det er ein lur idè å spele inn John Carpenter's They Live på nytt! Ein av 80-talets beste filmar, som tok Reaganismen på kornet og var Matrix mangfaldige år i forkjøpet på å avsløre den falske røynda vi omgjev oss med. Klassisk marxistisk teori med russisk nihilisme (Bakunin, folkens) på slep, men utan skinnfrakker og distraherande effekter - alt du treng er solbriller og ein god replikk!

For all del, det er mogleg å lage ein god nyinnspeling - det har skjedd. John Carpenter's The Thing er ein overlegen nyinnspeling av ein heller fornøyeleg svart kvitt skrekkfilm for evig forvist til seine nattestimer på rare kanalar. Og la oss innrømme det, nyinnspelinga av John Carpenter's Assault on Precinct 13 var ikkje så dum - den hadde ei forteljing, noko eg leita lenge etter i den deilig dystopiske originalen.

Men likevel? Er det nødvendig å spele inn They Live på nytt. Eg har sett den om att i nyare tid. Den held framleis, og bodskapen er minst like aktuell no som då, verda er framleis skakkøyrd, og det er all grunn til å vere paranoid til tider (berre du ikkje byrjar å lytte til Alex Jones & co). They Live er eit av Carpenter sine store verk, der han på sitt sedvanlege og meistarlege vis demonstrerar korleis ein kan lage ein breid film med smal bodskap. Ein film full av action, testosteron og one-liners, og nok av material for akademikarar og filmkritikarar å godte seg med, medan almuen ler og drikk øl. Det er dette Carpenter gjer best, og som ingen lenger klarar å gjere i Hollywood. Difor er eg uroleg... difor er eg frustrert. Det er simpelthen unødvendig.

Men tida vil vise... i mellomtida så er eg her, og eg er her for å tygge tyggis, og sparke rumpe. Og eg er tom for tyggis.

Eit tvilsomt oppdrag

Den godaste Arnfinn Pettersen har klistra ei heller utriveleg oppgåve på meg. Eit meme. Ein bisarr form for cyberlore og kjedebrev der ein skal først utføre ein eller annan meiningslaus oppgåve, før ein sender oppgåva vidare til andre bloggarar eller nettvesen. Av prinsipp så deltar eg ikkje, og dette har dei fleste fått med seg og ber meg difor ikkje delta... men herr Pettersen er ikkje ein av dei, så her sitt eg med ei klam kjensle av at eg skal utlevere meg sjølv på nettet. Om ikkje keisaren var naken, skal han no avkles... for etter å ha omsatt oppgåva til normalt språk, så framstår ho slik;

1. Du må lenke til bloggen som tagga deg. 2. Lag ei liste med seks (u)interessante ting om deg sjølv. 3. Tagg fem andre bloggar, la dei vete det ved å kommentere på deira blogg.

Javel, la oss sjå... eg kan ikkje love dykk at det som følgjer er nytt for mine lesarar. Eg har tross alt blogga i over fem år, og den harde kjerna av lesarar kjenner meg vel nok frå før... men her er altså mine svar:

* Eg stilte som ordførarkandidat i ein meir enn enn gjennomsnittleg kjent vestlandskommune. Eg tapte overfor ein valdtektsmann utan hake - to gonger.
* Eg har hatt eit tidlegare medlem av RAF - Baader Meinhof - som forelesar då eg var student.
* Eg takka nei til å gifte meg med den 15 år gamle dottera til eit medlem av polittbyrået i det ulovlege kommunistpartiet i Sudan. Akk, eg var ung og dum, greit? Faen tykje.
* Eg drøymer om å få meg eit hus med eigen minaret, og hønsegard med piggtrådgjerde og lyskastarar.
* Eg har bøker av Oswald Mosley på mobilen for å lese på lange bussturar, men eg foretrekk å høyre opptak av hans talar.
* Eg såg The Sound of Music for mange gonger då eg var liten, og eg lurar eigentleg på om eg hadde vore meir veltilpass om mine foreldre hadde latt meg sjå Rambo og Cobra.

Det får vere nok utlevering for denne gong. De får heller vente på detaljane i biografien min når eg får skreve den ferdig... og om eg finn ein utgjevar (om de kjenner nokon som vil utgje noko slikt, så gje ein lyd, ja?). Dei som må bere fakkelen vidare er jbq, J-girl, Kristin, Barbro og frk Skavlan. Og eg ber dykk med litt bisarr skriftmål om å gjere dette på korrekt nynorsk.

Ferdig, kan eg gå no, Arnfinn?

Who ya gonna call?

I ei tid der oppfølgjarar er noko ein med rette frykter, er det alltid eit og anna unntak som mullaen følgjer nøye med på;

Med den originale rollebesetninga på plass, og eit originalt manus i tillegg, så kan dette verte bra. Så bra faktisk... at rollebesetninga har gravlagd sine økser og snakkar om å lage ein ny film att basert på det originale manuset som aldri vart spelt inn. Sjå filmklippet om du lurar på kva i huleste eg bablar om.

(Oppdatering: Dette har òg jbq fått med seg på nattestid i går)

ITpro - eit mobbeoffer

ITpro, og då særleg deira ansvarlege redaktør Frank Aune, er visstnok mobbeoffer. Vi var ikkje åleine her i å reagere på at dei avslørte planar for underjordiske nettverk av bunkerser i Kongeriket Noreg, og det har ikkje mangla på hetsen. Fleire moderatorar ved ITpros forum har den siste tida toa sine hender av den øvrige leiinga, og gått frå sine stillinger i protest. Det heile toppa seg med ein kreativ demonstrasjon frå medlemmar av Norsk Freak Forum (NFF). Eit nettverk dedikert til trivelege ungdomsaktivitetar som knarking og hacking, som sjølvsagt ikkje er Onkel Politis best venn. Eit par medlemmar der tok kontakt med ansvarleg redaktør Frank Aune hjå ITpro etter å ha sett hans grundige kjeldegransking i nettblekka si, og hevda å ha prov for at KRIPOS stod bak NFF, og nytta nettverket til å kartleggje det kriminelle miljøet. Etter eit par runder, og nokre lett plasserte spor var ansvarleg redaktør Frank Aune på kroken (Dei keisame tekniske detaljane kan nerdar lese her og her). Han tok saka, for hans jobb var å rette søkjelys på slike kritikkverdige forhold i samfunnet. Resultatet var ein av hans sedvanlege avslørande artiklar på framsida av ITpro.

Dette er jo rette tidspunkt å avsløre den store spøken. Til den ansvarlege redaktøren sin store frustrasjon. Nokon hadde utnytta hans naivitet og manglande journalistiske teft, og dette fall verkeleg ikkje i god jord. Og når dei var frekke nok til å påpeike det, venta ikkje reaksjonen på seg. Diskusjonar vart stengt og truslar om søksmål vart slengt ut - for dette var tross alt sjikane. Sistnemnte vart til slutt trukken av den ansvarlege redaktøren, men skada var allereie gjort. For nerdar over heile Kongedømet Noreg satt no og fniste og flirte, og det gjer dei vel enno tenkjer eg.

Stakkars... Frank Aune vert mobba gitt.

Fangane i...

Eg satt og teoretiserte om ein tur til Turkmenistan, i lag med ein av mine medsamensvorne, då vi vart gjort skrekkeleg klar over namnet på hovudstanden i dette mystiske landet. For kvar elles enn Turkmenistan vil hovudstaden ha eit namn som vekker dei same fengslande assosiasjonane som Alcatraz, Sing-Sing og Grini. Turkmenistan, landet der Rukhmana har høgare posisjon enn Koranen og ein mekanisk skulptur av boka minnar folk på dette kvar kveld (med eit lys og lyd show). Her er alle fangar, fangar av Ashgabat. Som openbart må vere det turkmenske namnet på Azkaban, det frykta fengselet i Harry Potter-bøkene (som eg framleis ikkje har lest), der alskens trollske skurkar vert oppbevart.

Når vi har planlagd tur til Turkmenistan har vi gjerne hatt i tankane at det vil vere ei utfordring i å få beggje ut att når vi har gjort det vi skal. Litt meir urovekkjande er det gjerne å lære at hovudmålet for reisa faktisk er eit magisk fengsel.

Likevel tar vi utfordringa; Kan vi tilbringe fleire dagar i Turkmenistan utan å fnise av Rukhnama eller bileter og statuar av Turkmenbashi? Eg er skeptisk. Sjølve flyturen vil koste oss 10 000 tur retur per hovud - er det nokon som har donasjonar?

Forøvreg meiner eg at Turkmenistan bør bombast.

Svin på skogen

Ifølgje Adresseavisa meiner FrPs Solveig Horne at det eigentleg burde vere avskrekkande for muslimar at ein i norske fengsel kan få servert svin ved uhell. For dette burde dei ha tenkt på før dei begjekk sine svinske lovbrot.

På eit punkt må eg seie meg samd i henne, hadde dei fulgt Koranen hadde dei nok ikkje hamna i den uheldige situasjonen å verte lurefora med svin i fengsel, men ville ho ha sagt det same om vegeterianarar? Vegeterianisme er ei overtyding, det som islam, og vert tydlegvis respektert. Islam står visstnok i ein særstilling sidan deira matpåbod ikkje eigentleg burde følgjast.

Hennar argument; det er mange som ikkje kan ete Halal-mat heller. Nei, det er sant. Det er heile 5000 sikher i Noreg, og dei fleste av dei vil nok halde seg til den regelen (sjølv om det ikkje er eit absolutt forbod for den gjengse Sikh)... men har nokon fortal Solveig Horne at òg Sikher er innvandrarar?

Men kanskje har ho rett? Kanskje burde ein rekne det som ein del av straffa? I såfall meiner eg at det er urimeleg å drive forskjellshandsaming; vi må tvinge kjøt på vegeterianske forbrytarar og sukkerbitar til diabetikarar. Det vil vere avskrekkande det!

Du er ein pirat! Syng!

Du! Ja, du ja! Du er ein pirat! Lyst til å synge ein song om det?

Islandskprodusert barneTV er noko for seg sjølv, ja...

Fleirdimensjonale kulturopplevingar

Kultur kan jo vere så mangt, men eg er ein mann som krev litt substans, litt dybde. Det må vere fleire dimensjonar til det heile. Her forleden kveld vart eg slept ut av kontoret og vidunderleg overtid for å sjå The Journey to the Center of the Earth i 3D. Filmen er sjølvsagt basert på den kjente romanen av Jules Verne, og handlar om ei verd i kjerna av vår eiga. Både boka og filmen følgjer den farefulle reisa gjennom denne verda, frå ein vulkan på Island til utvegen i Italia. Dette er sjølvsagt ein berg og dalbane, og i 3D vert effekten berre betre... ein kan sjå kjøttetande plater og fisker suse mot andletet, og ein vik unna når dinosaurslev renn ned mot auga dine. Og det vert så altfor, altfor tydleg, at dagens filmar, med alskens effekter, manglar djupnad. For all sin 3D og styr, så var karakterane flate, det same med historia. Og ein tar seg sjølv i å lure korleis Hollywood faktisk kan presse ei Jules Verne forteljing så flat og gjere den så uinteressant... nei, det var berre å leggje frå seg 3D-brillene og, etter eit kjapt måltid, finne vegen til Den Nationale Scene.

På teateret var eg vitne til den nye oppsettjinga av Les Miserables, denne fantastiske romanen av Victor Hugo. Versjonen eg såg var ei ny norsk omsetjing av den populære musikalen som har gleda folk i fleire år. Det er eit teikn på Hugo sin styrkje som forfattar at hans verk kan leve vidare i så mangfaldige former over 150 år etter han skreiv det, og den nye norske oppsettjinga er nok eit praktdøme. I første omgang må det nemnast at stykket er framført på velklingande nynorsk, og det passar stykket særs godt. Scenedekoren er ypperleg, og skapar ein herleg verd for stykket å utfalde seg i - og kan definitivt rivalisere og overgå dei fleste effektfilmar når det kjem til faktisk å formidle historia til publikum. Skodespelarane var knupper alle som ein, og med jamnt gode songprestasjonar - noko som ikkje er så dumt når heile historia vert framført i song. Og, ikkje minst, historia kjem godt fram, og vi opplev Victor Hugo si rike verd på eit intimt vis. Du både ler og gret gjennom historiens gong - og helst det første når Helge Jordal i rolla som vertshuseigaren fullstendig stel showet. Det seier ikkje lite om dei andre skodespelarane i stykket at dei i det heile tatt klarte å måle seg med Helge Jordal sin hysterisk morosame skapnad er han vagga inn og ut av scena i kvitbleik sminke og forfallen parykk.

Alt i alt var Les Miserables langt meir tredimensjonal enn det Hollywood hadde prestert å servere meg denne kvelden, inga stor overrasking det kanskje, men moglegeins noko ein må byrje å ta konsekvensen av. Kva tid skal vi byrje å forlange betre frå kulturindustrien? Når det einaste som klarar å redde deira fortolking av Jules Verne er fantastiske effektar og ein tullete Brendan Frasier er det ikkje mykje von.

Vi ventar på den kvite rosa

Eit meir eller mindre apropos til førre musikkinnlegg; vi ventar i spaning på at dabsje Die Weisse Rose må få ut si første plate snart. Det har vi gjort ei stund no - kvar vert den av? I mellomtida må vi nøye oss med Youtube-videoer som den til At the Doorstep of Our Temple:

Vidunderleg søt låt, er det ikkje? Stille, roleg, melankolsk. Om du tykkjer det er litt nazifistisk er du unskulda, men eg rekner med du kjenner soga om den kvite rosa? Litt ulikt denne melankolske låta er det sjølvsagt i liveshowet, med trommer og aggressjon, slik ein kan sjå her i dette opptaket frå Belgia:

Hei vent no litt!

Kva er det eg ser? Er det ikkje ein viss Monsieur Cinque som står der på parade på scenekanten, tromestikke i handa? Ja her outer vi gladleg våre lesarar.

Don't copy that floppy

Eg legg ikkje skjul på at eg har eit ganske så avslappa forhold til nedlasting. Ikkje fordi eg ikkje respekterar andsverk eller kreative krefter, men fordi eg ser verdien i at ting faktisk når ut til folk. Sjølv når dette folket ikkje har midlar til å skaffe seg alt gjennom normale kanalar. Ein annan grunn til å vere litt avslappa, er den totale mangelen på bakkekontakt dei har som freistar å bekjempe kopiering i ulike former. Ikkje berre viser dei null forståing for eksisterande marknadar, men dei vegrer seg mot å takle endring i marknaden, vidare har dei null historisk innsikt og har demonstrert mang ein gong at dei simpelthen ikkje forstår ny teknologi. Tenk deg om nokon skulle prøve å hindre deg i å ta opp musikk frå radio på kassett... rar tanke? Vel, det var førre versjon av piratkopiering, og dei prøvde definitivt å stogge det òg. Og kampanjane var ganske så like den gongen. Dei baserte seg på å prøve å fortelje folk at rike selskap var ofra, og at det ville gå utover kvaliteten. Det hadde kanskje vore interessant dersom dei same rike selskapa viste interesse for kvalitet på produkta sjølv? Vil du eg skal betale, så ikkje sel meg møl.

Årsaka til at eg kom på dette, var at min gode venn jbq snubla over ein klassisk anti-pirat video frå 1992. Og denne har han inkludert i si liste over dei beste anti-piracy videoane i manns (hans) minne. Absolutt verdt ein kikk. Personleg høyrer eg ikkje sjå mykje på det, her eg vassar i DVDar, CDar og lovleg kjøpte MP3ar.

Klem aldri ein Panda!

At folk aldri lærar.

Klemming er noko vennlege, godslege og gjennomført gode dyr gjer. Som menneske. Pandaer derimot, tolerar ikkje klemming av noko anna slag enn når dei klemmer livet ut av små barn, pinnsvin og elg! Men folk lærar jo aldri, lurt av Pandamoniums propagandaapparat og telepatisk kontroll, så trur dei lettpåverkelege kreka til stadighet at fordi pandaer er store og tjukke, og framstår som milde vesen, så er dei klembare. Dei er ikkje det! Høyrer de? Ein gong for alle - prøv aldri å klemme ein panda.

Bruk litt sunn fornuft, i motsetnad til denne kinesiske studenten, som klatra inn i reiret til pandaen Yang Yang og freista å tjuve til seg litt kos frå den lodne tyrannen. Det endte sjølvsagt med ulukke for den dumdristige studenten, som var heldig med å sleppe unna det heile med livet i behold. Andre har ikkje vore så heldige - tidlegare klemmetrengte menneske har fått hovudet sine reven av i forsøk på å tilfredsstille sine behov med pandaer. Det heile får ein til å undre seg over kva som får pandaer til å ville bruke sine manipulative evner til å gjere oss klemmesjuke i utgangspunktet. Det einaste svaret er at det er ein sjukleg leik. Dei leikar med oss. Vi er som ein hyssing som dei kastar ut og så går til åtak på.

Vi er ikkje anna enn leikety for dei. Medmindre vi gjer motstand vil heile verda snart verte lagt under Pandamoniun, pandaenes terrorvelde. Dei sprer si makt verda over. Og har stor innflyting over presse og politikarar. Frå VG som prøver å leggje skulda på offeret, til våre politikarar som beskytter Pandamoniums interesser. For det er langt i frå tilfeldig at VGs artikkel vert komplementert med lenker til å lære meir om Trond Giske og Jens Stoltenberg - to velkjente Quislingar i Pandamoniums teneste.

Gjer motstand! Ta til våpen! Skyt ein panda!
Gjer det for dine barn og barnebarn!
Gjer det for menneskerasen!

Pludder om Ostara

Eit par nye plater ankom min lille moske i går, deriblant den førre plata til Richard Leviathan og hans band Ostara - Immaculate Destruction. Kritisert av fleire av hans fans for å ha vorte både meir homofilt (som om det er eit problem...) og poppete. Personleg likte eg det, og eg innrøm gladeleg at eg høyrer oftare på hans meir rockete album, enn hans tidlege arbeid i Strength Through Joy. Og singelen hans frå Immaculate Destruction, Red Honey, kritisert som den var, opplev eg som ein typisk Leviathanlåt. Den er fengande, enkel (og kanskje ikkje verdas mest originale komposisjon), men med tekst med dobbelt botn:

No er det ofte tekstane til Leviathan eg faller for, musikken er fin, men neppe nyvinnande. Og her er vel fordelen ved å ha det nokre vel å omtale som "uvanleg" musikksmak. For om det høyrer nokonlunde normalt ut, og tekstane ikkje er openbart på kanten, så kan ein sleppe unna med mykje rart.

For kven veit vel eigentleg kva det tyder å ri tigeren?

No har eg ingen planar om å nytte kvelden på å forklare kvifor eg likar Richard Leviathan, kvifor eg har eit julekort frå han hengjande over PCen eller kva det er som gjer han så spesiell. Du får sjølv prøve å finne ut noko om han om du er interessert. Eg vil berre lene meg attende og høyre litt på nokre av dei geniale låtene han har spytta ut, som Bavaria frå albumet Kingdom Gone.

Eigentleg minner det meg på at eg burde få ut fingen og skrive ein musikkavalkade i år, for alle platene som har ramla ned i postkassa dette året. Det har ikkje vore reint lite.

Ufrivillig tystnad

Sakna meg no folkens? Er berre å beklage min tystnad dei siste fem dagane. Det hadde seg faktisk slik at eg vart utsatt for eit uventa terroråtak - om det var Pandaer, ansvarleg redaktør i ITpro eller andre uhumske nettvesen som stod bak er usikkert. Eg ante fred og ingen fare då min kjære PC brått skrudde seg av medan eg satt og leika før sengetid. Og det var det... ingen straum. Og medan eg sikkert kunne ha fiksa det sjølv, så er maskina av rimeleg ny dato, så denslags får heller butikken ta seg av. Så no vart maskina pakka ned og sendt avgarde. Og slik er det.

Men kvifor ingen innlegg? Eg har jo andre maskiner eg kunne ha blogga frå. Joda, men eg har vore så travel på kontoret - la oss seie det slik. Og så er laptoppen så... nei, vent, det er fordi alt biletmaterialet og notatane til innlegg ligg på PCen som døde, og eg måtte hente ut data frå den først.

Slik var det. Det var ikkje fordi eg var travel, og hadde lyst på litt skrivefri.

Ikkje i det heile tatt, eg forsakar dykk aldri kjære lesarar. Men no må eg gå, for no er Asbjørn Dyrendal her på kontoret og det er moro på plakaten.

Som Belgiarar flest

Når ein seier han er som Belgiarar flest, kva meiner han eigentleg då? Belgiarar har jo rykte på seg for litt og kvart, og har berre nyleg blitt forbigått av Austerrike som det landet som har produsert flest bisarre seksualforbrytarar dei siste åra. Før det så var Belgiarar flest stort sett pedofile overgriparar, og før det... vel, så var dei nesten som Franskmenn, berre med snurrig bart og ein eigen evne til å løyse innfløkte mordmysterier. No då? Vel... visstnok er Belgiarar flest i dag slik som dette:

Kva skal eg seie?

Herrens andlet

Medan det er dei profetar som helst vil unngå å la seg avbilete, har den gule konge, din kjære mulla, ikkje noko å skjule. Vi meiner det er sunt å la sine tilhengjarar sole seg i glansen av presise avbiletingar av deira læremeistar.
Særleg når det er Den Unge Herr Holm som har stått for kunstverket. Ein makelaus ung mann som har klart å formidle den strålande glansen som bur i din mulla.

De er sjølvsagt alle velkomne til å henge dette biletet opp på altartavla dykkar.

Drit i julegåva

Tom for gåveidear? Ikkje alltid like lett no dår jula er rett rundt hjørnet. Kva skal du kjøpe til familie? Til dine venner og kjære? Og ikkje minst, kva skal du gje til dei du berre føler deg forplikta til å gje noko til, men som du verken har eit forhold til eller likar?

Løysinga er jo sjølvsagt å sende dei... drit. Dette tilbyr i det minste shitsenders.com, og på sine nettsider tilbyr dei seg å sende (anonymt) kuskit, gorillaskit og elefantskit i ulike mengder til utvalte personer. Dei foreslår ti gode grunner til å sende ei slik gåve til nokon;

1. To your ex-husband/wife/boyfriend/girlfriend
2. Neighbors pet crapping on your lawn
3. For your mean boss
4. For a salesperson or mechanic that ripped you off
5. A Last minute gift for some one who has everything
6. A gag gift
7. For a rich gloating friend, to knock them down a peg
8. To the teacher that gave your son/daughter a D
9. Some one left you negative feedback on your auction
10. You just don't like them

Vi kan ikkje anna å seie oss heilt samd i det, og merke oss at det er beklagleg at dei ikkje lenger sender internasjonalt. Det må vel vere nyleg innstifta tollreguleringar på drit i posten eller noko slikt.

Så om du framleis er usikker på kva du skal kjøpe folk til jul? Drit i det!

Dessutan er det nesten miljøvennleg eller noko slikt...

Ein katolsk visitt

Kontordøra opna seg, og der stod det ein katolsk religionshistorikar. Han fiska kjapt ut ein rosenkrans frå lomma, og såg seg om etter tilgjengeleg heilagvatn. Bak han fulgte nok ein katolsk kunsthistorikar, av den eldre garden. Eit lurt glimt i auga.

Dei var komen for å drive ut vondskapen. For å drive ut demonar.

Eg dukka unna det verste, og kom meg heilskinna frå det.

Og eg lurar... når slikt til stadig skjer på kontoret mitt, er dette eit teikn på at eg gjer ein god jobb? Eller ein dårleg jobb? Eg veit simpelthen ikkje. Alt eg veit, er at det var ein heilt vanleg dag på kontoret.

Alternativ blogging til besvær

Kven her trudde at Mullaen ville gje slepp på Frank Aune etter han plumpa ut i det med sine spekulasjonar om underjordiske basar og Planet X? Ingen. Godt er det. For som han, og fleire på same avdeling, kan fortelje deg, så er det ein ting som konspirasjonen er ekspertar på, så er det å lattarleggjere modige sanningssøkjarar. Og etter at eg vart forsikra om at sjølv eg skulle få plass i ein bunkers i 2012, så rekner eg meg sjølv no som ein del av konspirasjonen. Inntil vidare i alle fall.

Borte hjå Meland Media vart det spekulert i at Aune sin artikkel om basane våre, i likskap med sakene om korleis vi stod bak 11. september og legg skjul på sanninga om utanomjordisk liv, var publisert i seksjon for "offline", og at dette skulle tilseie at det var berre spøk og moro.

Den særs ansvarlege redaktøren for ITpro ser derimot gjennom alle slør, og ser alvoret i situasjonen vi har framfor oss. Han veit likevel at ikkje alle er klare for den heile og fulle sanninga, og tilpassar seg difor publikum. Det er meir her, enn han våger å publisere skjønner de;

"Merk deg at artikkelen er skrevet for vanlig, sovende folk uten spirituell bevissthet eller noe forhold til våre kosmiske venner. Den er skrevet bevisst for å vekke opp flest mulig folk. Det er derfor ikke spart på kruttet i artikkelen. Får vi gjennombrudd så vil oppfølgingsartikler komme med et lysere budskap."

Slik introduserar Frank Aune den mykje omtalte artikkelen sin i bloggen sin hjå Alternativt Nettverk. Og held fram med at

"Vi mennesker må rydde opp i vårt eget rot. Derfor er det essensielt at alle våkner opp til verden slik den er og rydder opp, for så å aksellerere mot en full kosmisk bevissthet."

I sin velskrevne blogg omtalar han ofte sine mindre IT-relaterte artiklar, som fortel oss at valet 4. november aldri vil finne stad, at NRK sensurerar Robbie Williams og at våre venner i Illuminati styrer det meste. Ja, her får du alt du treng å vete, om alt og alle. Det er rimeleg standardkost frå ein modig sanningssøkjer. Her kan du til og med få gladnyhende som at;

"Galactic Federation of Light og Ashtar Command har annonsert at Illuminati vil være historie innen 1. februar 2009."

Det var no enno godt å høyre. Frank Aune er i utgangspunktet ein ganske optimistisk herremann, som på tross av å sjå fanden over alt, er overtydd om at no... no skal det snu. Og han opplever stadig å vakne opp til nye verdener, og ser fram til at resten av menneskeheten slår følgje i nær framtid - som i tilfellet med hans avsløring av 11. september;

"Artikkelen ble skrevet for bare rundt fem måneder siden, men jeg har lært usannsynlig mye på denne tiden og våknet opp som en sjel etter at jeg begynte å grave i virkelighetens verden. Heldigvis er Illuminati, the Secret Government og resten av denne gjengen på full vei ut til fordel for en gylden tidsalder som jeg tror vi vil se starten av den 28.10.2011. Det formerlig kribler i hele kroppen! Jeg gleder meg stort!"

Det gjer vi òg Frank. Verkeleg. Ikkje berre kriblar det her... det sitrar.

I helga vart vi minna på eit element vi hadde heilt gløymd i vår første gledesrus over ansvarleg redaktør Frank Aune sine avsløringar. Eit spørsmål stilt som vekte min nyfikenhet nok ein gong. Kva er eigentleg slektsforholdet mellom Frank Aune og den UFO-glade Pål Aune frå NETI - Norwegian Organization for the study of Extra Terrestrial Intelligence. Eit av disse glade menneska som meiner at vi får besøk frå verdsrommet jamnleg, at jødane stod bak 11. september og at det truleg ikkje var noko slikt som Holocaust. Pål Aune heng gjerne med glade menn i frontkjemparuniformar òg.

Dei deler beggje eit fokus på UFOar og sanninga bak 11. september, så her lukter det eit eller anna. Sjølv har Pål Aune lenge vore eit kjent andlet blant forkjemparar for det alternative, og har haldt foredrag om UFOar,

Er det fullstendig uforsvarleg av meg å berre anta at dei er brødre? Om ikkje fysisk, så i anden? Er det nokon der ute som har informasjon om eventuelt slektskap, så vert eg sjølvsagt kjempeglad.

Ein Demonisk Aften

Absalong presenterar ein

Demonisk aften
Demonar og demonutdriving frå Babylon til New Age

eit foredrag ved Asbjørn Dyrendal

• Tid: 25. November, 1900.
• Stad: Klar Bar, Zachen
• CC: 50,-

At demonar og Absalong har gått hand i hand sidan byrjinga er truleg allment kjent, men no ønskjer vi altså å gå ut opent om dette. Vi har invitert demonolog, fancy ord for demonekspert, og religionshistorikar Asbjørn Dyrendal ned frå NTNU til å fortelje oss om desse ivrige representantane for mørkets kreftar.

Sidan tidenes morgon har vi høyrd soger om demoner som frister, besettar og sprer sin lett attkjennelege vondskap i verda. I desse dagar har den Katolske Kyrkja i Noreg tilsett ein eigen eksorsist for å drive ut demonar. Demonar er med andre ord noko ein framleis tar på alvor. Dei har vore frykta og dyrka i særs ulike kulturar. Og okkultistar og demonologar har ofte hevda å kunne sette dei i system, og å binde dei. Vise kong Salomon skal etter rykta ha hatt 72 demonar bunden i si teneste.

Asbjørn Dyrendal er førsteamanuensis i religionshistorie ved NTNU, og er Noregs framste ekspert på det demoniske og djevelske. Han er forfattaren av boka "Demoner. Besettende djevler og andre ondskapsfulle vesen". Dyrendal er ikkje framand for det mørke og absurde, og vi har lenge sett fram til å kunne invitere han til å å snakke hjå oss om dette temaet.

I tillegg til eit opplysande foredrag vil våre DJar gjere sitt beste for å gje kvelden den rette stemninga. Djevelskapen finn stad tysdag 25. november, og dørene opner klokka 1900, på Klar Bar på Zachen. Det kostar som vanleg 50 kroner å kome inn. Vi garanterar ein festleg aften, både med og utan demonutdriving. Det oppmodast til tungetaling, og vi har sjølvsagt bøker til sals.

Meld deg opp på mailinglista på www.absalong.no for meir informasjon

Nye avsløringar - Akk og ve!

Gårsdagens avsløring frå ITpro har sjølvsagt ikkje gått upåakta hen, og våre venner hjå Skepsis-bloggen og Dekodet har beggje funne det for godt å ta temaet opp sjølv. Så klart prøver Skepsis å distrahere frå avsløringa ved å snakke om tull og fanteri på 1800-talet, og reinvasker både frimurarar og alt anna pakk. Det er jo berre typisk denslags folk.

Kva slags folk spør du? Desinformasjons-agentar sjølvsagt! Asbjørn Dyrendal kan sjølv avsløre at han, "Diderik" Søderlind og Arnfinn Pettersen er avdekka som agentar for CIA, og etterlys no lønninga si. Eg visste at CIA var gnitne (jødestyrte, kanskje?), men at dei ikkje betalar nokre av sine mest aktive agentar i norden er berre for drøyt. Om det er slik det er der i garden, så skal ikkje eg gå i deira teneste med det første. Eg er litt for glad i mine dollar, med alle frimurarsymbola som følgjer med der.

Asbjørn er hyggjeleg nok til å henvise til nokre glade folk hjå Alternativt Nettverk som òg var modige nok til å avsløre han. Og kven andre enn ansvarleg redaktør i ITpro dukka opp i forumet der? Jo, der var han gitt, Frank Aune. Under brukarnamnet Frank Ix skryt han av å nytta fleire veker på å sette saman ein artikkel som stiller spørsmål ved den offisielle forklaringa på hendingane 11. september. I "9/11 en gigantisk bløff - ondskapsfull terrorisme eller iskald kapitalisme" stiller han spørsmålet berre modige menn våger å... uhm... stille.

Og i motsetnad til mainstream media, så er han modig og bruker... internett:

"Jeg utelot spørsmålstegnet i tittelen med hensikt. Det er helt og holdent opp til deg selv å velge hva du mener er fakta. Det du får presentert her er en rekke påstander som genialt enkelt er hentet rett fra internett og som dermed er tilgjengelig for hvem som helst. Denne viktige artikkelen gir grobunn for ikke å ta alt for god fisk av det du blir servert i media. Nyhetene er langt mer partisk og farget enn du tror. Denne artikkelen er et skrekkeksempel på hvordan media og politikere på toppnivå selv i demokratiske land potensielt kan manipulere sannhet til propaganda for sin egen agenda. Det er på tide å våkne opp."

Jo, takk Frank Aune. Takk for at du er ein ansvarleg redaktør. Vi er verkeleg imponert her i moskeen, men no trur eg at eg treng å leggje meg nedpå. Det vart enkelt og greit litt mykje frå deg på kort tid.

Underjordiske basar - no igjen!

"Utslipp via Chemtrails (kjemiske spor) fra fly over Norge antyder en skjult, men observerbar kjemisk-biologisk krig mot den norske befolkning. Den foregår i største hemmelighet - som kun er nødvendig dersom man har noe å skjule"

Dette skriv Frank Aune i artikkelen Politiker avslører kynisk maktelite i Norge med hemmelig agenda. I det minste må vi anta at det er han, sidan han har stempla sitt namn på byline, og han er tross alt ansvarleg redaktør for ITpro, og eigar av dette domenet samt domener som gamespy.no, hesteshop.no, ferieleir.no, itjob.no, x6.no, technet.no osb. Med utgangspunktet i den etterkvart kjente (i mine kretser) rapporten om at ein norsk politikar skal ha avslørt underjordiske basar bygd av den norske stat og forsvar til bruk av "eliten" når Planet X ankomer i 2012, kastar artikkelforfattaren seg galant over eit koldtbord av tilgjengelege konspirasjonsteoriar og dommedagsforestillingar. Alt med godt belegg hjå Per Aslak Ertresvåg og tilsvarande kreative sjeler.

Det var Project Camelot, ei konspirasjonsside, som først mottok brevet frå den norske politikaren, som skal ha lagt ved fullt namn og prov på sin identitet, men som for all ettertid var anonymisert. Her skal han ha fortald om korleis det vert bygd underjordiske, knytt saman av togbaner, som skal huse Noregs elite når Planet X (eller ein tilsvarande katastrofe) inntreff i 2012 (berre få år etter at Siv Jensen, ifølgje den modige politikaren, har blitt statsminister - stakkars Siv). Dette må sjølvsagt òg verte sett i samanheng med såkornslageret på Svalbard som skremmer vettet av paranoide dommedagsfanatikarar verda over - at norske myndigheter tar vare på såkorn må jo vere eit teikn på at dei venter ein katastrofe, ja?

Då Project Camelot seinare i år vitja Noreg og Oslo og hadde avtala eit møte med den anonyme politikaren dukka han ikkje opp. Han hadde blitt arrestert av Politiets Sikkerhetsteneste (PST), og difor hindra i å fortelje heile sanninga personleg. Heldigvis slapp dei han fri.

Ein kan jo stusse litt over at norske myndigheter, som ikkje klarar å halde orden på NSB, eller byggje ein forbanna bybane i Bergen, skal ha klart, i all løyndom, å ha bygd eit nettverk av underjordiske basar, inkludert med togbane. Helvete - er det der ressursane har gått i alle år? Litt meir urovekkande er det at ifølgje politikaren så skal 2.6 millioner Nordmenn etter kalkylen døy i 2012, medan dei resterande 2 millionane skal overleve i reserverte plassar på desse basane. Nesten halvparten av alle Nordmenn er altså involvert i denne konspirasjonen mot eit knapt fleirtal.

Og eg er ikkje ein av dei. Eg forlangar at dei av mine lesarar med reservert plass gjev seg til kjenne med ein gong.

Frank Aune insisterar på at redaksjonen i ITpro har fått bekrefta kven denne politikaren er, men vel likevel å halde hans eller hennar identitet skjult (sjølv om vi alle veit at det mååå vere nokon i SV). Etter å ha gjengjeve det etterkvart klassiske brevet, går Frank Aune vidare og viser korleis det heile er knytta til globalisering og ein konspirasjon om å skjule planeten Niburu frå verdas befolking. Denne planeten vil altså i 2012 komme farleg nær jordkloda og årsake enorme omveltingar, og det er difor nødvendig å kjøpe inn enorme mengder hermetikk, våpen og slå deg saman med likesinna og byggje ein bunkers i skauen. Det heile er sjølvsagt bekrefta av Maya-kalendaren, og FNs plan om å avfolke kloden - noko dei har valt å risse inn i eit monument i Georgia, USA. Ja, Bilderberger-gruppen er sjølvsagt òg med på det heile, i lag med innflytingsrike nordmenn Per Egil Hegge og Johan Olav Koss. Utover det kan Aune informere oss om at Norske myndigheter beskytter opiumsmarker i Afghanistan, og at dei bistår til ein løynd krig mot den norske befolkinga utførd ved hjelp av stråling og kjemikalier:

"Mektige krefter utenfra har erobret oss innenfra med hjelp fra norske medløpere. Vi er utsatt for kjemisk krigføring: Chemtrails fra fremmede fly, bestråling fra NATO-anlegg som svekker befolkningens helse og våre lederes dømmekraft, og vaksinasjonsprogrammer som gjør våre barn syke."

Det er ikkje måte på kor ille det er, men heldigvis kan han fortelje oss at han er positiv angåande framtida - for dei neste åra (fram til 2012) vil ei rekkje avsløringer vise oss sanninga om Eliten som styrar verda.

Eg lover, vi gleder oss alle saman her i menigheta.

I mellomtida må vi berre bekrefte at ITpro har tapt seg som ein av Noregs mest populære nettaviser for IT-interesserte, med stadig meir konspiratorisk innhald og artiklar om UFOar i hytt og pine. Ansvarleg redaktør Frank Aune tok seg til og med bryderiet med å omsetje til nors Blossom Goodchild sine kanaliseringar om The Federation of Light sin ankomst den 14. oktober i år. Diverre vart det ikkje så mykje av det, så då er det vel berre å lene seg attende å vente på 2012 att?

At Frank Aune har 3 års leiarutdanning, og 2 år på "IT-Høgskule" å skryte av, prover vel eigentleg berre at ikkje all utdanning er like mykje verdt om du spør meg. Diverre er det nok slik at dersom vi tilbyr han hjelp i det psykiatriske helsevesenet, så er det berre nok eit prov på at vi er ute etter han.

(Bileta er frekt stolen frå Aunes artikkel, og tipset kom frå Eira)

Akira-ra-ra!

Akira, Ghost in the Shell og Ninja Scroll er blant dei klassiske japanske anime-filmane som Hollywood no freistar å spele inn på ny. Det er lenge sidan ein total idètørke slo inn der i garden, så det forundra ingen at dei no vender nasen mot japansk valdsfilm. Tarantino har jo allereie gjort suksess med å blande japansk vald med europeisk rape-revenge, så kvifor ikkje? No forten eigentleg alle desse tre filmane eigne innlegg, då eg må ærleg innrømme at eg likar alle som ein, men Akira er kanskje den viktigaste av denne. Akira var blant storfilmane som introduserte eit vestleg publikum for japansk animasjon- og forteljarstil. Akira hadde ein røff estetisk stil som attspegla eit urbant samfunn i forfall, på randen av raud revolusjon og religiøst kaos. Og det var nok av fart og spaning, og eit deilig suggererande lydspor. Kven bryr seg då om at forteljinga er nær uforståeleg, og tidvis relativt tynn i forhold til møysommeleg fortalde vestlege filmar? Berre ta ein kikk på denne, ganske så velkjente, sekvensen frå byrjinga av filmen:

Dette kan jo faktisk verte bra i spelefilmversjon, eller? Eg skal ærleg innrømme at eg ikkje er meir skeptisk enn det eg vanlegvis er når Hollywood kastar pengar på eit prosjekt. Sjølv ikkje ideen om at Leonardo DiCaprio skal produsere og spele hovudrolla i filmen gjer meg meir uroleg - ein kan jo tross alt ikkje vente anna når Hollywood skal lage film? Verre er det kanskje at filmen flyttast frå Neo Tokyo til Amerika, og eg vedder på at det vert ein saftig bit av eplet - New York - vi får sjå i denne filmen.

Når det er sagt... så føler eg at denne korte videosnutten er skremmande profetisk;

Men tida vil vise, eg held ikkje pusten i påvente av ein god fortolking frå Hollywood. På den andre sida, så vart jo spelefilmversjonen av The Crying Freeman usedvanleg bra.

(Takk til jbq for den søte lille videosnutten)

Moro med Swastika

Hakekrossen, eit underleg lite symbol som dukkar opp her og der, meir presist omtala som swastika. Swastika, frå sanskrit Svastik som er ei henvising til ein heldig gjenstand. Symbolet er ofte knytta til hell og lukke (og ikkje bygda Swastika i Ontario, Canada), eller til ein tysk ideologi som gjorde det stort på kontinentet på 30- og 40-talet. Dei henta symbolet frå dei tidlege ariosofiske tekstene som inspirerte rørsla deira, som sjølv henta det frå den austleg inspirerte okkultismen i teosofien. Dette tyder ikkje at tilsvarande symbol ikkje er å finne, heilt utilsikta, i ulike smijernsporter og andre dekorasjonar rundtomkring i verda, det er simpelthen ein veldig naturleg form å lage. Takka vere dårleg PR og utagerande atferd frå desse tyskarane har diverre hakekrossen vorte stigmatisert, og folk skvett gjerne til når det vert tatt i bruk. Dei fleste assosierar symbolet med deira rulleblad, så ein skulle jo tru at symbolet var dødt for alltid.

Likevel er det dei organisasjonane som freistar framleis å bruke symbolet for alt det er verdt, sekter som Ananda Marga Yoga Society (relativt aktive i Bergen, Oslo og Trondheim), brannfaklar som Falun Gong og, ikkje minst, kloneivrikge Raëlianarar. Dei to sistnemnte har til og med oppretta eigne sider dedikert til opplysing om hakekrossen; Legend of the Swastika og Pro-Swastika. Som sett i den fine illustrasjonen (Raël-logo) er det vanleg av desse å kombinere swastikaen med hexagrammet, det vil seie Davidstjerna, gjort kjent av ørkenvandrande krølltoppar i midtausten. Både Raëlianarane og Ananda Marga gjer dette, med stor von om at dette skal frigjere dei frå evt stigma.

Stadig mislukka forhandlingar mellom Raël og Israel om oppretting av ein ambassade for utanomjordiske i Israel vitnar om at dette ikkje hjelp. Og Davidsjerna hjalp dei ikkje å få oppretta ei i Libanon heller.

Du kan ikkje gjere alle til lags er vel det ein seier til det.