Gamalt og nytt, Putin og Obama

2008 er snart over folkens. Er du klar for det? Vi har høyrd mykje om endring i det siste, for her i Europa og særleg lille Noreg er vi veldig nøgde med den komande presidenten i USA. Vi har kasta oss på hans slagord om "Change" og sitt her og held pusten med håpefulle blikk (ikkje lett å kombinere, men vi klarar det faktisk). Obama er den nye garden, eit friskt pust som blås vekk den gamle politikken... eller?
I eit desperat forsøk på å vinne respekta til hans meir harde motstandarar har han tydlegvis kasta skjorta. Men kven ville du satt pengane dine på? Ja, så klart Obama har ein veltrent, for ikkje å seie velforma, kropp som henta rett ut frå ein actionfilm, og hans mørke hud kan gje eit uttrykk av sunnhet stilt opp mot den bleike russiske huden til vår helt Putin.

Eg trur Obama må mane opp meir enn spinning og vektløfting for å hamle opp med den russiske bjørnen han prøver å utfordre med dette. Han må finne urmannen i seg sjølv for dette... og den tvilar eg sterkt på at han har. Som denne videoen prover, så er det ikkje mykje kamp i denne fyren;

Nei, meir ein elskverdig bruktbilseljarar. Og alle veit at russiske bjørner gjerne et bruktbilseljarar til frukost.

Så neste gong du sett deg ned for å dyrke ved Obamas altar, så hugs på det at det finnes alltid nokon som er høgare i matkjeden, og at du kanskje heller burde dyrke han. Og hans namn er Putin.

Han var vår mann i 2008. Og han er vår mann i 2009.

Godt nyttår folkens, og takk for det gamle!

Do they know it's christmas?

Kva kan ein seie for å trøyste ofra? Kva ord kan rettferdiggjere dette?

Feirar dei ikkje jul der nede? Openbart ikkje.

Glamorøst nerderi og barnepike

Slapp av, Hastur har ikkje idetørke. Han har ferie.

Så i mellom tida overlet vi moro til andre. Er du nerd? Kanskje det er von for deg?

Eller kanskje du er glamorøs og treng litt hjelp?

Visste de at Youtube ikkje lenger tillet parodiar som brukar melodien til songen dei parodierar? Jo, takk... her snakkar vi framsteg for andsverklovgjeving gitt. Noko seier meg at kultur og storkapital ikkje går hand i hand.

iKulturen

- Så du har blitt med i iKulturen du òg?

Dette spurde den unge ekspeditøren meg om. Eg kjente han frå før, gjennom ungdomsklubben eg var med å drive for fleire år sidan, no var han tydlegvis ansatt hjå ein av Bergens Apple-forhandlarar som seljar. Han gav uttrykk for lett vantru då eg snubla innom, og ba om ein FM-sendar til iPod. Eg måtte kjapt berolige han, for iKulturen var langt frå mitt sinn, dette var ei julegåve som skulle kjøpast. iKulturen er Apple si benemning på deira altomfattande linje med gadget-produktar, frå datamaskiner til MP3-spelarar og telefonar. Telefonar er det siste utskotet på dette ruvande treet, med iPhone som visstnok skulle revolusjonære korleis du opplevde telefonen. Om du altså då ser vekk i frå at mindre kjente produsentar allereie tilbudde liknande telefonar. iPhone er alt du treng, eit kamera, ein mp3-spelar, ei datamaskin og spelkonsoll? Kva meir treng du?

Vel, kanskje ikkje så mykje meir no;

Ja, for iBoobs oppsummerar vel i stor grad ikkje berre iKulturen, men heile den vestlege siviliasjonens tekniske framsteg?

Årets tale

Som eg nemnte i går skulle Irans president Mahmoud Ahmedinijad halde ein alternativ juletale til det britiske folket i går. For ordens skuld lar eg dykk kose dykk med den i sin heilhet no:

Ikkje akkurat ein så spenstig tale ein skulle vente seg frå ei av verdas mest forhatte diktatorar? Ein herreman vi får høyre vil utrydde Israel og starte atomkrig. Nei, som vanleg framstår han som sindig og beherska, som ein av dei meir rolege karane ein kan treffe på sørlandets mange bedehus. Reaksjonane er eigentleg det mest morosame - for uansett kva han seier, så vert han møtt med sjokk og vantru frå offisielt hald, og med vulgaritetar frå menig mann.

Fred på jord og alt det der folkens!

Juleønskjer

Jula er over, og jula held fram. Dei av oss som er omringa av familie drøymer seg no vekk frå mat, drikke og skrikande born, medan dei av oss som er åleine ønskjer seg familieidyll. Og så er den tredje gruppa då, dei som speler litt for mykje World of Warcraft, Everquest og Age of Conan, dei drøymer seg vekk til sine respektive sosiale grupperingar. Til dei har The Guild følgjande julehelsing;

Ja, dette var fjorårets helsing, det skal eg innrømme, men eg fann ikkje årets nydelege attforteljing av "the night before christmas", med intens kamp mot julenissen, på Youtube. Den ligg der ute på MSN og Xbox Live, men de får leite etter den sjølv.

Men andre har jo òg sitt å fortelje folk i denne juletida, monarkar og statsleiarar sett seg i disse tider framfor kamera og mikrofon og vil matche pavens tradisjonelle visdomsord. I England skal drottninga kome med nokre overveide ord på BBC, på rivalkanalen Channel 4 vil Irans president Ahmedinijad kome med sine ønskjer om fred i verda. Han meiner at Jesus, om han levde i dag, ville ha kjempa for kjærleik, rettferd og andre godsaker, og mot krigshissarar og eksansjonistiske statsmakter. Han hevder at vår tids krigar vert satt i gang av statsleiarar som har vendt ryggen til sann religion.

Men hans motstandarar vil nok ikkje høyre anna enn uforfalska jødehat og skjulte trugsmål mot verdsfreden. Det er jo klart, det er vanskeleg å høyre noko over lyden av amerikanske sabotasjeaksjonar og valdsaksjonar innanfor Irans grenser.

Han er ikkje åleine om å ville seie sitt til folket i juletida. Det vil din lokale mulla òg, så sett deg ned og lytt - tygg gjerne på marsipan - så lover eg å vere kort;

Riktig god jul godtfolk. Det vert ikkje fred til neste år heller. Lev med det. Så godt de kan.

Sprengt kvalkjøt

Har du eit problem med kvaler som ligg og sleng på strandtomta di? Døde og levande? Usikker på kva du skal gjere med dette? Vel, erfaring (og påfølgjande video) demonstrerar at å sprenge skrotten ikkje gjer oppryddingsarbeidet lettare;

Ein burde etter dette vere var på at om ein skal sprenge ein kval, så er det lurt å ha hjelm eller vere kjapp til å springe for flygande kvalkjøt er dødlege greier. 12 november 1970 er ein dato vitnene neppe vil gløyme.

Lite visste Sambo som tipsa meg om denne videoen, at det har vekst opp ein eigen subkultur rundt dette fenomenet. For medan kvalsprenginga i Oregon i 1970 kanskje er det mest kjende, så er det ikkje det einaste tilfellet av sprengt kval der ute. Det mest merkverdige tilfellet dei siste åra fann stad i byen Tainan i Taiwan, i 2004. Og det hende ikkje på ein strand, men midt i ei gate, midt i byen! Korleis? Vel, ein ting er når driftige politikarar byrjar å leike med tankar om sprengstoff for å løyse problema deira, noko anna er det når naturen gjer sitt.

Som de kanskje har lært på skulen, så innebærar forvitringsprosessen at bakteriar florerar i skrotten og bryt den ned. Medan bakteriane boltrar seg over lengre tid i ein kvalskrott vil resultatet av deira arbeid, gass, fylle opp hulromma i skrotten. Og dette presser veske og kjøt ut av hulromma. I dei fleste tilfeller vil dette ta form av at skrotten eser ut. Dette kan du òg sjå på menneske, så neste gong du har eit lik i hagen, la det liggje ei stund for å sjå denne effekten.

I januar 2004, i Taiwan, var ein slik kval under transport gjennom Tainan. Det enorme trykket innanfrå, og den ekstra påkjenninga av transporten, gjorde at kvalen sprakk. Og blod og råtne involler flomma ut i gata og opp i lufta og dekka den nærliggjande gata, bilar og fotgjengarar.

Dei hadde sikkert gjort lurt i å gå med regntøy den dagen.

For å lære meir om dette fenomenet anbefalar eg ein tur innom TheExplodingWhale.com.

Det klirrar i knoklar att!

Det er jul, og årets første julegåve er på plass allereie! Klar til å opnast allereie i dag og nytast resten av juletida. Det er ei gåve frå alle oss til alle dykk som ein grashoppe i si tid var kjent for å seie.

Kan du ikkje høyre det klirrer i kassa? Ein umiskjenneleg klang av råtne knoklar? Vi har æra av å presentere eit nytt nummer av Knokkelklang, Noregs framste tidsskrift for... knoklar og slikt.

For å ringe jula inn presenterar vi i dette hittil andre nummeret av Knokkelklang eit skamlaust langt intervju med sjølvaste julenissen. Det er sjølvsagt ikkje alt; Redaktør Arnfinn Pettersen, sjølverklært vampyrolog, tar fatt på duellen Dracula versus Vlad Tepes! Same redaktør har i all sin frekkhet tatt på seg å omtolke G.K. Chesterton sitt dikt Elegy in a Country Churchyard. Du kan òg kose deg med ein nyoppussa artikkel frå Didrik Søderlind om korleis jorda vart flat i 1828 (og ikkje før). Og sist, men absolutt ikkje minst, har Bjørn Are Davidsen tatt på seg å fortelje deg alt du treng å vete om Emerson, Lake and Palmer sitt album Brain Salad Surgery frå 1973. Albumet som for alvorleg gjorde kunstnaren H.R. Giger kjent for allmenheten.

Vi er med andre ord klar for å gjere resten av jula til eit anti-klimaks! Vi har gjett deg årets beste gåve, årets store høgdepunkt allereie no. Ei veke før julaften. Frekt, men sant.

Gå og les!

Ein Adolf til besvær

Lite visste Heath og Deborah Campbell at det skulle medføre så mange problem å oppkalle son sin etter Besteforeldras store førebilete, Adolf Hitler. I tre år på råd har det lokale bakeriet nekta å dekorere kaken til son deira med namnet hans, sjølv ikkje i år når foreldra prøvde å distrahere frå namnevalet ved å bestille eit såkalla hakekross, eller sanskrit swastika. Faren er sjølvsagt særs sjokkert over måten son hans vert ekskludert på, og stiller opp i familiens gamle marsjstøvler som tenestegjorde ærerikt i Adolf Hitlers teneste.

Heath Campbell hadde venta at verda hadde komt seg vidare, og klarte å sjå forbi trivielle problem ein skulle hatt med den eksentriske tyske Føraren. Obama vart valt inn på slagord om "Endring", men kvar var endringa som Heath og hans son Adolf Hitler hadde vona på? Den liberale, og opensinna Heath Campbell hadde invitert alskens raseframande element til barnets fødselsdag, der kaka med hakekrosset skulle serverast, og er forståeleg nok sjokkert over at folk insinuerar at han skal vere nære rasistiske sympatiar.

Rett nok hadde Heath blitt oppdratt av sine tyske foreldre til ikkje å omgås mørkhuda og andre mindre germanske framtoningar, men sjølv hadde han store planar om å oppdra Adolf Hitler til å vere minst like tolerant som han sjølv overfor desse. Han skal til og med få vere venner med mørkhuda fortel faren, det bryr han seg ikkje om.

Så det vi står overfor her er med andre ord eit klassisk tilfelle av intolerante menneske som vil nekte eit barn kake berre på grunn av hans opphav. Det er direkte smaklaust, og nesten rasistisk. Smekk på lanken til verdas bakarar.

Kva tid skal vår liberale draum gå i oppfylling? Kva tid skal slik intoleranse verte utrydda ein gong for alle?

Tenk om min son Benedict Adolf Innocent skulle måtte oppleve det same? Heldigvis bakar vi kakar sjølv her i vår bunkers! Dvs... når vi ikkje et hermetikk då, i påvente av den komande rasekrigen som følgje av finanskrisa.

Sieben hjå Hellfire Club / Metro

Då eg tidlegare i år vart kjent med at Matt Howden skulle spele under namnet Sieben hjå ein av Trondheims gothklubber no i haust var det ikkje noko spørsmål om kor vidt eg skulle dukke opp. Eg har sjølv lenge tenkt tanken om å invitere han til landet, og medan det sjølvsagt ikkje er ideelt at folk i Barteby kjem meg i forkjøpet, så er det ingen grunn til å gå glipp av hans første opptreden i Noreg. Howden har i fleire år markert seg som den dyktigaste felespelaren i det lause neofolkmiljøet, og har mellom anna samarbeida mykje med Tony Wakeford, deriblant som fiolinist i Sol Invictus.

Howden vekslar i musikken mellom meir minimalistisk og tradisjonell felespeling og konstruksjonen av ein massiv lydvegg som folk gjerne nekter å tru kjem frå ei fele. Dei fleste av hans plater har tendert mot flyktige tankar og poetiske vendingar inspirert av natur og esoterisme, men hans førre plate Sieben - Desire Rites tok han i ein særs personleg retning. Raske rytmer, intense lyder og tekster rett frå hjartet og Howdens privatliv gjer at plata tårner over det meste anna han har bidratt til som ein unik personleg reise. På tross av at han er åleine på scene og i studio, høyres det likevel ut som langt fleire menneske. Ved hjelp av kreativ bruk av fela og ein looppedal programmerar mannen eit heilt orkester av lyd. Dette overraskar ikkje så mykje på plata, men når ein veit at dette vert gjort live - så må ein nesten sjå det.

Og konserten skuffa ikkje. Hellfire Club haldt for høvet til på Metro, det som visstnok er Trondheims einaste homsebar. Eit intimt lite lokale, med hyggjeleg personal, satt ein høveleg scene for konserten. Publikum kunne oppleve at Howden var midt i blant dei, særleg gjaldt det dei av oss som hadde stilt oss heilt ved scenekanten som oppretthaldt ein dialog med gjennom heile konserten.

Det var noko heilt eige å oppleve å ha fela hans berre eit par centimeter frå andletet under dei meir intense passasjane, då Howden med eit glis lente seg mot oss. Og rykta om hans heftige musikkprogrammering på scena var ikkje overdrevne. Fleire gonger braut mi sidekvinne ut i begeistring; "Eg ser han gjer det, men eg anar ikkje korleis! Det er ikkje mogleg!"

Sin låge høgde til tross framstod Howden som ein mektig trollmann på scena, og det heile vart intet mindre enn ei magisk opptreden. Ved å hamre på fele og streng, gneke skjeggstubber mot og generelt opptre som ein galning med fela klarte han å trollbinde meg og resten av publikummet som hadde møtt opp. Han hoppa mellom spele gamalt og nytt, og inkluderte òg utdrag frå ein av dei neste platene (han kunne fortelje meg at han faktisk hadde to nye plater ferdige, som skulle kome ut i overkommeleg framtid). Om han kom ut av oversikta i spelelista si (ikkje alltid like lett det, nei) så spurde han like godt oss ved scenekanten om kva låter han hadde spelt eller ikkje. Då konserten var over spurde han med eit lurt smil; "Skal eg gå og gøyme meg bak forhenget no?" Før han gjorde nett det, i knappe 30 sekund før han hoppa ut att og slo til med dei obligatoriske ekstranummera. Det knallsterke repertoaret og enorme talentet til tross så framstod Howden som ein audmjuk og upretensiøs herremann, som koste seg med å leike med sitt publikum. Han hadde tidlegare på kvelden fortald meg at tidlegare i år hadde han gleden av å spele for 80 eldre fruer på ein graseng ein stad på kontinentet. Han smilte nøgd medan han fortalde dette.
Dette er på sett og vis essensen av artisten Matt Howden og korleis han transcenderar sjangrar og kan nå ut til vidt ulikt publikum. Neofolkstempelet er ikkje godt nok eller dekkande for å forklare musikken til Howden, ei heller andre artistar i miljøet. Dette var eit av temaene vi prata ein del om både før og etter sjølve konserten. Eg greip snøgt tak i han (og det siste attlevande eksemplaret av The Murky Brine, ei plate han spelte inn i lag med Tony Wakeford), då eg ankom lokala og fekk gjort ei avtale om intervju. Dette skal finne stad på eit seinare tidspunkt, men eg innser jo at eg like godt kunne tatt det på sjølve kvelden, for vi haldt samtalen gåande frå der og utover, og vandra innom både inspirasjonskjelder, erfaringer frå turnear og felles kjente i det såkalla neofolkmiljøet. Meir av dette trur eg vil kome i intervjuet, og etterkvart vil vi jo òg finne ut om han vil kome til Noreg att til neste år. Hittil hadde han spelt 65 konserter over heile Europa, i tillegg til å ha eit pågåande kurs med folk i alle aldre 4-5 dagar i veke om det å vere artist. Her undervisar han i korleis komponere, skrive låter og å opptre med publikum innanfor alle sjangrar, så vi snakkar om ein travel mann, og det var fullt forståeleg at skuldra hans ikkje var så god no på tampen av året. Verre var det at han hadde brote tre ribbein på ein konsert nyleg - ikkje lett med Rock'n'Roll gitt.

Eg vil berre takke Matt Howden for ein fantastisk konsert, Hellfire Club for å ha arrangert det heile, og Metro og dets sjarmerande klientell for å ha krydra min aften med inspirerande møter og nye kjenskaper.

Å stele snop frå born...

... er det EA gjer når dei til neste år kjem med The Sims3... for kven vil vel ikkje nytte livet sitt på å styre andre sine virtuelle liv? Få! No!

Attende

Javisst, din mulla er attende i moskeen, og rapport frå Barteby kjem snart. Ein omfattande rapport frå turen burde inkludere storarta konsert, vandrande (og entusiastiske) hender på homsebar, vampyrar og vakre kvinner med flammande raudt hår, men eg kjenner meg sjølv godt nok til å vete at eg neppe klarar å inkludere alt det.

Etter ei helg i meditativ transe (ved hjelp av magisk drikke), har mullaen sjølvsagt ein del å fortelje, men hukommelsen er ikkje som den ein gong var. Så vi får berre vone at innan eg klarar å rive meg laus frå arbeid og julestress så har ikkje alt forsvunne.

Til Bartebyen

Flybussen passerar straks forbi, så eg er på veg ut døra. Alt er pakka, og PC har eg mekka på og fjerna lyden, så no er alt godt. Konsert og moro lokker, og etterlet dykk med litt musikk som eg fekk av min venn Herr Thon. For vi likar jo alt Italia har produsert;

Eit fly kjem inn for landing

Eg har endeleg fått min kjære PC att, etter at den sovna inn her forleden. Det har vore ei lang og hard ventetid, men i dag kunne eg altså kople den opp. Og vel... for å gjere ei kort historie lang så var det ein merkeleg ironi det heile.

I morgon skjønner de, så skal eg ut og reise med fly. Fly lagar mykje lyd, og det er difor flyplassar skal plasserast litt utanfor bolig strøk.

Liknande reglar burde gjelde for denslags viftar som verkstaden har plassert inn i maskina mi, for lyden eg høyrde då eg skrudde på maskina var mistenkjeleg lik den av eit fly som enten letta eller kom inn for landing. Lyden er så høg at eg ikkje kan høyre på musikk når maskina står på faktisk.

Eg må ærleg innrømme at eg fann det heile ein ganske så skuffande oppleving, og eg har gjort verkstaden merksam på dette, og eg tenkjer eg skal ringe dei i morgon før eg reiser om eg får tid. For i morgon formiddag så sett eg meg på flyet til Barteby for å vitje venner, gå på konsert, og opparbeide meg ein god promille.

Det må ein vel kunne like?

Vi presenterar Zunegate

Ein alvorleg politisk skandale har allereie råka den komande amerikanske presidenten, Barack Hussein Obama.

Han har blitt ferska i å bruke feil merkevare - Zunegate er eit faktum.

Apple jobber hardt med branding. Dei vil at deira i-produkt skal ha kulturell dominans, og har i stor grad lukkast i det. På tross av at både iPhone, iPod og dei andre i-produkta kjem seinare, er dyrare og dårlegare enn tilsvarande produkt frå andre produsentar har merkevarane blitt ein integrert del av kulturen. iPod er einstydande med MP3-spelar, og omvendt. Microsoft har prøvd å ta opp kampen med sin Zune, utan stort hell. Apple sin marknadsdominans er for stor.

I førre veke vart Obama observert på eit treningsstudio av ein bloggjournalist, som publiserte sin trivielle observasjon i bloggen sin. Dette hadde ikkje tydd noko som helst, om det ikkje var for ein enkelt setning i innleggjet:

"But he hopped on the machine next to me and broke a mean sweat while reading a copy of USA Today and listening to his Zune."

Lesarane kasta seg over dette, og bodskapen spreidde seg som ild i tørt gras - den komande presidenten har ein Zune, og ikkje ein iPod. Det var katastrofe. Geeker og nerdar i heile bloggosfæren og tilstøytande territorium måtte kommentere, ha ein meining. Det var ein viktig statement kva overprisa dingseboms Obama nytta, det var det viktigaste spørsmålet som var stilt på lenge. Kvifor vart ikkje dette tatt opp under valkampen?

Det tok heldigvis ikkje lang tid før Obamas representantar to affære med Zunegate. Ein talsmann gjekk ut dagen etter den omstridte bloggposten og understreka at dette ikkje var sant - den komande presidenten eig ein iPod, og den omtalte Zune må ha tilhøyrd nokon annan om det var det observatøren hadde sett. Observatøren på si side, gjekk med på at MP3-spelaren kan ha tilhøyrd ein av vaktane, og berre lånt av Obama.

Er skandalen avverga for godt? Eller vil Zunegate heimsøke Barack Obama gjennom heile presidentskapet? Er dette hans Katrina? Hans Irak?

Strida mellom Apple og Microsoft går inn i eit større bilete, der Microsoft i alle år har vorte framstilt som den store slemme, medan Apple framstår som det snille alternativet. Dette er jo sjølvsagt langt frå sant, men det speler jo inga rolle så lenge Apple har klart å plassere seg så grundig i den kulturelle medvita til media og folk flest.

Vis meg kva MP3 spelar du har, og eg vil sei kven du er kunne ein ha sagt, men meir korrekt er det å seie - vis meg at du har ein iPod elles er du ingen. Personleg har mullaen ein Creative, og har alltid vore vel nøgd med det merket.

Trotskys marsjerande sopelimer

Det er kanskje ikkje verdas mest naturlege kombinasjon; Trotsky og hans rauda arme, Disney og hans animerte sopelimer. Sopelimet som uttrykk for arbeidet, for arbeidarrørsla, for arbeidaranes hær som stormar fram med Trotsky i spissen. Eg ser det - gjer ikkje du? Vakkert.

KvanteGoogle - Magisk reklame

I dag har eg ikkje fått tilbod om Thai-jenter... i dag har Google vore langt meir interessert i å opplyse meg om vår magiske verd. Jupp, her går det i tankekraft og kvantefysikk;

"Hvor kommer universet fra - www.arkania.no - Finnes det en gud? Hva er vår plass i det hele?"

Kva har eg gjort for å fortene dette? Er det noko i mine surfe og mailvanar som tyder på at eg er eit spesielt søkjande menneske? Har eg gjort KvanteSøk på KvanteGoogle?

ThaiGoogle - Kjærleik til sals

Reklamebransjen og databransjen, med Google i spissen, jobbar hardt for å hente ut så mykje informasjon som mogleg om oss for å kunne gje oss skreddersydd reklame. Reklame basert på våre surfevanar, kjøpevanar og til og med innhald i mailer vi sender og mottar. Er du interessert i bøker, ja då skal du få reklame for bokhandlarar; er du mykje ute og fester, då får du reklame for utestadar. Det dei ønskjer er å knytte søkemotoren din opp mot nettlesaren din, mailen din og alle dei sosiale nettverka du er medlem av og informasjonen du har lagra om deg sjølv der - så skal automatiske system finne ut kva reklame du helst skal få.

Det er like interessant og spanande, som det er skummelt å tenkje på. Det er hittil eit langt stykke att før dei har perfeksjonert teknologien kan det virke som. For min gmail har for vane å servere meg følgjande reklame om dagen:

"Vakre Thai jenter - www.ThaiLoveLinks.com - Thailandske jenter + norske menn. Se profiler og bli kontaktet-Gratis."

Eg har prøvd å lese nøye gjennom mailane mine for å finne ut kvifor Google trur eg er ein kandidat for importbrud frå Thailand utan stort hell. Det må vere informasjon dei hentar frå ein annan stad. Same staden som gjer at min messenger til stadig kan tilby meg single jentar og gutar.

Sluttar dei med det om eg kjøper meg ei thaijente på ThaiLoveLinks?

Språkleg ulydighet

Min venn Sambo, vidkjent som min og andres byrde, gjorde meg i går klar over at eg jobbar for ein lovbrytar. Korleis skal eg stille meg til det? Som mulla er eg forplikta til å gå foran som eit godt døme for andre. Særleg når det kjem til å følgje norsk lov. Difor er det tungt å ta innover seg realiteten at min arbeidsgjevar ikkje berre er ein kaldblodig skurk, men at eg uvitande har bidratt til det kriminelle arbeidet frå mitt lille kontor.

"Me er ikkje akkurat kjempelei oss"

Er det direkte sitatet frå nokre av dei hovudansvarlege då BT konfronterte dei med at dei hadde vorte ferska i udåden. Og eg klarar ikkje å kjenne den heilt store skammen eg heller, det er problemet, og eg veit det er feil av meg. Det er same lova vi held andre til - og vi er forargra for at politi and bryt den, så kvifor er vi så villige til å gjere det sjølv? Sjelegransking er på sin plass kan det sjå ut som, men fram til vi har ein reell konklusjon på det heile, får vi skrive det opp som noko så vidløftig som sivil ulydighet.

Vi bøyer oss ikkje for det tyranniet i Oslo, vi nektar å føye oss, vi kjempar ein god sak og må nytte dei midla vi har tilgjengeleg. Vi forlangar å kunne skrive på nynorsk, og det gjerne på bekosting av bokmålet. Så når Universitetet i Bergen no får på pukkelen for å ikkje ha oppfyllt kravet om minst 25% bokmål, så ristar vi det av oss. Hey - vi har kjøpt kvoten til politiet og alskens departement i Oslo, la oss seie det slik!

Vi gjer motstand! Målfolk, forein dykk!

Funky fallout helg...?

Som de veit, så døydde PCen min her for eit par veker sidan. Eg ventar i spaning på å ha den frisk og attende i heimen. Kvifor?

Fordi eg saknar Fallout 3, så klart! Om eg fekk maskina i dag hadde det vore ein flott helg. Ein funky helg.

(Videoen er av "airshom", basert på ein mod av "Umpa" og eg fann den via Shacknews)

They Live (again!)

Jbq har allereie nemnt det, så eg treng sikkert ikkje seie noko... men eg må få det ut likevel! Kva er det dei tenkjer på der borte i Glitterbyen? Forresten, du treng ikkje svare. Vi veit kva dei tenkjer på. Profitt. Og sidan dei lider av kreativ uttørking, og er kontrollert av stagnerte sinn i sjefstolar og marknadsavdelingar, så kjem det ikkje mykje nytt der i frå. Kvifor satse på noko nytt, når ein har noko som tente penger i fjor, for ti år sidan eller for tjue år sidan? Det er to argument eg ser for meg dei nyttar. For det først at folk ikkje har evne til å hugse over lengre tid det mølet dei vert servert, kven har vel høyrd om filmar frå 80-talet? For det andre at det som tel er innpakkinga, dvs effekter og fancy stilisme, og då speler det inga rolle at dette verken er interessant eller sjarmerande.

Resultatet er at filmar som ein gong fryda publikum no vert regurgitert. Fråtatt all sin sjarm, og eventuelt kontroversielt innhald. Ingen respekt vert vist det faktum at ein av grunnane til at noko i si tid var vellukka var at det vågde å vere annleis, for dei delane må fjernast, til fordel for det lett fordøyelege og lett underhaldande. Minste felles multiplum. Eg er frustrert!

Kvifor? Fordi desse neandartalarane trur det er ein lur idè å spele inn John Carpenter's They Live på nytt! Ein av 80-talets beste filmar, som tok Reaganismen på kornet og var Matrix mangfaldige år i forkjøpet på å avsløre den falske røynda vi omgjev oss med. Klassisk marxistisk teori med russisk nihilisme (Bakunin, folkens) på slep, men utan skinnfrakker og distraherande effekter - alt du treng er solbriller og ein god replikk!

For all del, det er mogleg å lage ein god nyinnspeling - det har skjedd. John Carpenter's The Thing er ein overlegen nyinnspeling av ein heller fornøyeleg svart kvitt skrekkfilm for evig forvist til seine nattestimer på rare kanalar. Og la oss innrømme det, nyinnspelinga av John Carpenter's Assault on Precinct 13 var ikkje så dum - den hadde ei forteljing, noko eg leita lenge etter i den deilig dystopiske originalen.

Men likevel? Er det nødvendig å spele inn They Live på nytt. Eg har sett den om att i nyare tid. Den held framleis, og bodskapen er minst like aktuell no som då, verda er framleis skakkøyrd, og det er all grunn til å vere paranoid til tider (berre du ikkje byrjar å lytte til Alex Jones & co). They Live er eit av Carpenter sine store verk, der han på sitt sedvanlege og meistarlege vis demonstrerar korleis ein kan lage ein breid film med smal bodskap. Ein film full av action, testosteron og one-liners, og nok av material for akademikarar og filmkritikarar å godte seg med, medan almuen ler og drikk øl. Det er dette Carpenter gjer best, og som ingen lenger klarar å gjere i Hollywood. Difor er eg uroleg... difor er eg frustrert. Det er simpelthen unødvendig.

Men tida vil vise... i mellomtida så er eg her, og eg er her for å tygge tyggis, og sparke rumpe. Og eg er tom for tyggis.

Eit tvilsomt oppdrag

Den godaste Arnfinn Pettersen har klistra ei heller utriveleg oppgåve på meg. Eit meme. Ein bisarr form for cyberlore og kjedebrev der ein skal først utføre ein eller annan meiningslaus oppgåve, før ein sender oppgåva vidare til andre bloggarar eller nettvesen. Av prinsipp så deltar eg ikkje, og dette har dei fleste fått med seg og ber meg difor ikkje delta... men herr Pettersen er ikkje ein av dei, så her sitt eg med ei klam kjensle av at eg skal utlevere meg sjølv på nettet. Om ikkje keisaren var naken, skal han no avkles... for etter å ha omsatt oppgåva til normalt språk, så framstår ho slik;

1. Du må lenke til bloggen som tagga deg. 2. Lag ei liste med seks (u)interessante ting om deg sjølv. 3. Tagg fem andre bloggar, la dei vete det ved å kommentere på deira blogg.

Javel, la oss sjå... eg kan ikkje love dykk at det som følgjer er nytt for mine lesarar. Eg har tross alt blogga i over fem år, og den harde kjerna av lesarar kjenner meg vel nok frå før... men her er altså mine svar:

* Eg stilte som ordførarkandidat i ein meir enn enn gjennomsnittleg kjent vestlandskommune. Eg tapte overfor ein valdtektsmann utan hake - to gonger.
* Eg har hatt eit tidlegare medlem av RAF - Baader Meinhof - som forelesar då eg var student.
* Eg takka nei til å gifte meg med den 15 år gamle dottera til eit medlem av polittbyrået i det ulovlege kommunistpartiet i Sudan. Akk, eg var ung og dum, greit? Faen tykje.
* Eg drøymer om å få meg eit hus med eigen minaret, og hønsegard med piggtrådgjerde og lyskastarar.
* Eg har bøker av Oswald Mosley på mobilen for å lese på lange bussturar, men eg foretrekk å høyre opptak av hans talar.
* Eg såg The Sound of Music for mange gonger då eg var liten, og eg lurar eigentleg på om eg hadde vore meir veltilpass om mine foreldre hadde latt meg sjå Rambo og Cobra.

Det får vere nok utlevering for denne gong. De får heller vente på detaljane i biografien min når eg får skreve den ferdig... og om eg finn ein utgjevar (om de kjenner nokon som vil utgje noko slikt, så gje ein lyd, ja?). Dei som må bere fakkelen vidare er jbq, J-girl, Kristin, Barbro og frk Skavlan. Og eg ber dykk med litt bisarr skriftmål om å gjere dette på korrekt nynorsk.

Ferdig, kan eg gå no, Arnfinn?

Who ya gonna call?

I ei tid der oppfølgjarar er noko ein med rette frykter, er det alltid eit og anna unntak som mullaen følgjer nøye med på;

Med den originale rollebesetninga på plass, og eit originalt manus i tillegg, så kan dette verte bra. Så bra faktisk... at rollebesetninga har gravlagd sine økser og snakkar om å lage ein ny film att basert på det originale manuset som aldri vart spelt inn. Sjå filmklippet om du lurar på kva i huleste eg bablar om.

(Oppdatering: Dette har òg jbq fått med seg på nattestid i går)

ITpro - eit mobbeoffer

ITpro, og då særleg deira ansvarlege redaktør Frank Aune, er visstnok mobbeoffer. Vi var ikkje åleine her i å reagere på at dei avslørte planar for underjordiske nettverk av bunkerser i Kongeriket Noreg, og det har ikkje mangla på hetsen. Fleire moderatorar ved ITpros forum har den siste tida toa sine hender av den øvrige leiinga, og gått frå sine stillinger i protest. Det heile toppa seg med ein kreativ demonstrasjon frå medlemmar av Norsk Freak Forum (NFF). Eit nettverk dedikert til trivelege ungdomsaktivitetar som knarking og hacking, som sjølvsagt ikkje er Onkel Politis best venn. Eit par medlemmar der tok kontakt med ansvarleg redaktør Frank Aune hjå ITpro etter å ha sett hans grundige kjeldegransking i nettblekka si, og hevda å ha prov for at KRIPOS stod bak NFF, og nytta nettverket til å kartleggje det kriminelle miljøet. Etter eit par runder, og nokre lett plasserte spor var ansvarleg redaktør Frank Aune på kroken (Dei keisame tekniske detaljane kan nerdar lese her og her). Han tok saka, for hans jobb var å rette søkjelys på slike kritikkverdige forhold i samfunnet. Resultatet var ein av hans sedvanlege avslørande artiklar på framsida av ITpro.

Dette er jo rette tidspunkt å avsløre den store spøken. Til den ansvarlege redaktøren sin store frustrasjon. Nokon hadde utnytta hans naivitet og manglande journalistiske teft, og dette fall verkeleg ikkje i god jord. Og når dei var frekke nok til å påpeike det, venta ikkje reaksjonen på seg. Diskusjonar vart stengt og truslar om søksmål vart slengt ut - for dette var tross alt sjikane. Sistnemnte vart til slutt trukken av den ansvarlege redaktøren, men skada var allereie gjort. For nerdar over heile Kongedømet Noreg satt no og fniste og flirte, og det gjer dei vel enno tenkjer eg.

Stakkars... Frank Aune vert mobba gitt.

Fangane i...

Eg satt og teoretiserte om ein tur til Turkmenistan, i lag med ein av mine medsamensvorne, då vi vart gjort skrekkeleg klar over namnet på hovudstanden i dette mystiske landet. For kvar elles enn Turkmenistan vil hovudstaden ha eit namn som vekker dei same fengslande assosiasjonane som Alcatraz, Sing-Sing og Grini. Turkmenistan, landet der Rukhmana har høgare posisjon enn Koranen og ein mekanisk skulptur av boka minnar folk på dette kvar kveld (med eit lys og lyd show). Her er alle fangar, fangar av Ashgabat. Som openbart må vere det turkmenske namnet på Azkaban, det frykta fengselet i Harry Potter-bøkene (som eg framleis ikkje har lest), der alskens trollske skurkar vert oppbevart.

Når vi har planlagd tur til Turkmenistan har vi gjerne hatt i tankane at det vil vere ei utfordring i å få beggje ut att når vi har gjort det vi skal. Litt meir urovekkjande er det gjerne å lære at hovudmålet for reisa faktisk er eit magisk fengsel.

Likevel tar vi utfordringa; Kan vi tilbringe fleire dagar i Turkmenistan utan å fnise av Rukhnama eller bileter og statuar av Turkmenbashi? Eg er skeptisk. Sjølve flyturen vil koste oss 10 000 tur retur per hovud - er det nokon som har donasjonar?

Forøvreg meiner eg at Turkmenistan bør bombast.

Svin på skogen

Ifølgje Adresseavisa meiner FrPs Solveig Horne at det eigentleg burde vere avskrekkande for muslimar at ein i norske fengsel kan få servert svin ved uhell. For dette burde dei ha tenkt på før dei begjekk sine svinske lovbrot.

På eit punkt må eg seie meg samd i henne, hadde dei fulgt Koranen hadde dei nok ikkje hamna i den uheldige situasjonen å verte lurefora med svin i fengsel, men ville ho ha sagt det same om vegeterianarar? Vegeterianisme er ei overtyding, det som islam, og vert tydlegvis respektert. Islam står visstnok i ein særstilling sidan deira matpåbod ikkje eigentleg burde følgjast.

Hennar argument; det er mange som ikkje kan ete Halal-mat heller. Nei, det er sant. Det er heile 5000 sikher i Noreg, og dei fleste av dei vil nok halde seg til den regelen (sjølv om det ikkje er eit absolutt forbod for den gjengse Sikh)... men har nokon fortal Solveig Horne at òg Sikher er innvandrarar?

Men kanskje har ho rett? Kanskje burde ein rekne det som ein del av straffa? I såfall meiner eg at det er urimeleg å drive forskjellshandsaming; vi må tvinge kjøt på vegeterianske forbrytarar og sukkerbitar til diabetikarar. Det vil vere avskrekkande det!