Det store livsrommet

Ein av dei ærverdige Brødrene i Forbundet var nyleg attende i das Vaterland, for å puste i lufta til sine forfedre. Turen gjekk som vanleg til Nürnberg-området, der hans ætt opphaveleg stamma frå, og som hans familie i si tid forlot, relativt upopulære, i 1945.

Det er alltid med litt nerver Forbundsbroderen vender attende til sitt urområde, han veit aldri kva han kan finne, eller kva han vert reven med av... som den gongen han vitja den store stadionen i byen... Det er altså ei heilt anna soge.

Denne gongen kunne han rapportere at i den lille byen Lauf utanfor Nürnberg, vart dei gamle draumane haldt i hevd. Av møbelindustrien.
Ein liten sjarmerande butikk som skrik ut "Wir machen Leben schöner", han såg den brått i augenkroken og vart fullstendig fortrylla. På ny bobla draumen om ekspansjon austover i blodet hans! Lebensraum! Ropte han. Lebensraum!
"Natürlich wohnen und schlafen", å bu og sove naturleg. På austfronten. På dyrt erverva landområde aust for Prøysen. For Polen. Heilt ut på Balkan. Der skulle han bygge, der skulle han bu.

Vi var av denne årsak nøydd til å kalle Forbundsbroderen attende til sitt eksil på vestlandskysten av Noreg. Blodets kall var framleis for sterkt, til at han kunne takle denne sjarmerande lille interiørbutikken i Lauf, utanfor Nürnberg.

Vi meir sindige Forbundsbrødre lurar litt på kva butikkeigaren hadde i tankane...

Pandamoniums genetiske eksperiment

Gong på gong vert eg skuffa over mine medmenneske. Deira evna, deira vilje, til å underkaste seg pandaanes terroregime, Pandamonium, har inga grenser! Kvifor dette behovet til å føye seg etter vilja til Pandamonium? Kvifor gjer vi så lite motstand? Mine undersøkjingar tyder på at det er utstrakt bruk av hypnose som er svaret. I samband med vår svake vilje, sjølvsagt. Dei har funne vårt svake punkt. Vår akilleshel.

Og av den grunn vil vi gå til grunne.

Nok eit døme på vår sjølvdesktruktive tendens har komen for ein dag i Thailand, der ein dyrehage feirar fødselen av ein pandababy, ved å paradere Panda-elefantar i gatene.
Ja, for å få merksemd til det utryddingstrua nasjonaldyret må dei framstillast pandaer forklarar dei ansvarlege. Ingen stiller spørsmål ved dette. Ingen ser kva dette seier om kva jarngrep Pandamonium har på vår merksemd. Det er den mest naturlege tingen i verda for desse lakeiane at eit utryddingstrua dyr, som elefanten, ikkje er verdig å få same merksemd som ein panda. Det slår dei ikkje at dette er særs unaturleg.
Eg vil ikkje oppmode til å gje etter for paranoia, og ein kan jo faktisk anta at ting er som dei ser ut. At dette er elfantar dekka av maling for å sjå ut som pandaer. Ein må likevel vere obs på at dette ikkje nødvendigvis er den heile sanninga. Pandamonium har lenge nytta mennesker til å eksperimentere med pandagenetikk, mellom anna for å bidra til befrukting (eller kloning) og for å utvikle ein eigen krigerkaste - pandakommando. Det vi ser her kan vere resultatet av forsøk på å krysse elefantar og pandaer for å utvikle ekstra kraftige og levedyktige pandaslaver og krigarar. Om dette er det endelege resultatet, eller berre malte elefantar som vert vist fram for å førebu oss på framtida er heilt uvisst. Og vi kan ikkje vete det sikkert, før ein faktisk har fåt hendene på DNA vi kan teste. Eg oppmodar difor alle motstandsaktivistar om å gjere sitt allar beste for å nedlege ein av desse pandaelefantane. Vår framtid er truleg avhengig av det.
Nok ein gong må vi berre slå alarm. Gjer motstand. Ta til våpen. Før det er for seint. Pandamonium samlar krefter, og vi må gjere det same!

I ei verd utan Michael Jackson

Etter eit lengre møte i Forbundet i går kveld kom eg heim seint på kvelden for å høyre at popkongen og musikklegenden Michael Jackson var død.

Internett var full av spekulasjonar, i alskens retninger. Og det var sjølvsagt tilløp til enorme mengder sorg. Det var tuting, grining og RIPing for alle pengane.

Frå den mest fjollete fjortis til den mest hardbarka husmor var sympatien for denne mannen stor. Her var det om å gjere å vere først ute.

Og mest mogleg følsom.

Men så var han visst i live likevel! Det var berre koma! Michael vendte straks attende frå dei døde;

Men så var han død att då.

Oops. Frekke faen presterar å døy to gonger i løpet av ein kveld. Fullstendig i tråd med måten han oppførte seg i livet. Han skulle alltid vere spesiell, skille seg ut, overgå det mest. Å døy to gonger på ein kveld? Ikkje ein gong Jesus gjorde det!

Han var ein kontroversiell person, som gjennom stadige plastiske kirurgier endra utsjånaden på det grusomste, og vart kvitare og kvitare.

Biter byrja å ramle av mannen, og ein kan vel trygt seie at i natt døde stort sett berre den siste delen som var att... medmindre han vert fryst ned, slik det lenge er antatt at han kom til å verte.

I dei siste åra klarte han å trekkje merksemd til sitt enorme Peter Pan kompleks, hans heim var ein forskrudd versjon av Disneyland som tilfredsstilte hans barnslege sinn. Verre var det at hans forhold til unge gutar vart sterkt kritisert. Misbrukte han dei? Fleire hevda så. Fleire rettssaker fulgte. Skandale på skandale. Hadde han tafsa på dei? Eller hadde han berre sikla? Forskjellen på å vere forstyrra og ein forbrytar, ein pedofil og ein barnemishandlar. Vi kan jo umogleg vete, sidan hans advokatar har gjort ein god jobb med å leggje lokk på saka. Det einaste vi kan vete, er at sjølv om han ikkje mishandla ungdommane, så var han ganske sikkert pedofil. Han var òg ein fare for barna. Han var Dangerous;

Han var heller ikkje mindre farleg for sitt eiga avkom. Ja, vi har jo alle fått med oss skandalen på den balkongen... nok om det.

Nok om Michael Jackson faktisk. Han vart 50 år. Folk kjem no til å prøve å unngå å snakke om rettssakene. Om mistanke om overgrep. Nei, no er han ein helt. No er han barndomsminna. No er han alle dei fine songane. Ikkje imaget han eigenhendig klarte knuse.

Vel forutan alle dei som i åra framover kjem til å nekte for at han er død sjølvsagt.

(Om du lurar på kvifor dette valet av videoane vart gjort... så skuld på MJ og hans agentar, som meiner at skandinavar ikkje har rett til å sjå videoane hans på Youtube).

Rusa wallaby i Dagbladet

Når ein wallaby vert fødd er dei på størrelse med ei drue. Dei veks seg til, men aldri til same storleik som deira slektning kenguruen. Dette gjer utvilsomt wallabyen på Tasmania til det søtaste pungdyret tilgjengeleg for pressa.

Det er vel difor ikkje rart at Dagbladet vel å køyre sak på at Wallabyer ruser seg på opiumsplanter og spring i ring som gale. Og at dette skal forklare kornsirkler.

Vel, det er jo ein betre forklaring enn dei meir vanlege... du veit, dei med romvesen og bodskap om fred frå andre galaksar og dimensjonar.

Vi veit alle at det ytre rom er dominert av Reptilimperiet, og om dei har noko tekst å presentere for oss, så ser det matoppskrifta som vi inngår i.

Nei, det som er mest interessant med denne nyhenda, er det eg vart sittjande å gruble på.

For eg må ærleg talt innrømme... eg veit ikkje om dette er agurknyhende eller vanleg redaksjonelt innhald i Dagbladet. Og eg lurar på kva tid det eigentleg skjedde, at grensa mellom dei to forsvann...

Framtidsretta forsking

Vi likar mykje av arbeidet som kjem frå Holocaustsenteret i utkanten av Oslo, eller Senter for Studier av Holocaust og Livsynsminoriteter (HL-senteret) som det heiter formelt. Tidvis finn vi likevel årsak til å vere kritiske til vinklinga og ideologien som ligg bak det heile.

Senteret starta opp i 2001, og i 2005 overtok dei offisielt Gimle, den gamle heimen til Vidkun Quisling. Året etter fekk dei selskap av den nesten obligatoriske Holocaustutstillinga på 800 kvadratmeter. Med ein slik setting kan ein forstå at fokuset på arbeidet gjerne ligg på Holocaust og andre verdskrig, framfor livsynsminoritetar. Og fokuset ligg på fortida, på det reint historiske.

Dette var nokre av problema som vart tatt opp i eit møte eg var i tidlegare i veka. Det var særleg fokuset på fortid som var eit kjerneproblem. Historisk forsking skal vel bidra til notid, såvel som å bane veg for framtida, meinte ein av møtedeltakarane. Og her var det Holocaustsenteret ikkje bidrog nok. Forslag kom på bordet for eit nytt tverrfagleg forskingsprosjekt som burde vere aktuelt for senteret under arbeidstittelen "Holocaust: Fortid, notid og framtid". For vi veit nok om kva Holocaust var, men veit vi nok om kva Holocaust er? Eller kva Holocaust kan bli i framtida? Her er det mykje arbeid som ventar oss, meinte møtedeltakaren. Her var meir enn nok av idear til å vidareutvikle for framtid.

Dei resterande møtedeltakarane bestemte seg på dette tidspunktet å drikke stille av whiskyen dei hadde framfor seg.

Men til sjuande og sist, var det semje om at det var minst ein kronikk til Aftenposten i dette temaet. Burde eg melde meg til å skrive den?

"Jeg ser"

Grå skyar på himmelen demonstrerar på trass at somarveret skal vere ustabilt og flyktig. Vi ventar sol kvart augneblink. Ein merkeleg stemning har senka seg over moskeen, og vi vel å markere det med eit av våre favorittdikt; "Jeg ser" av Sigbjørn Obstfelder.

Jeg ser paa den hvide himmel,

jeg ser paa de graablaa skyer,

jeg ser paa den blodige sol.

Dette er altsaa verden.

Dette er altsaa klodernes hjem.

En regndraabe!

Jeg ser paa de høie huse,

jeg ser paa de tusende vinduer,

jeg ser paa det fjerne kirketaarn.

Dette er altsaa jorden.

Dette er altsaa menneskenes hjem.

De graablaa skyer samler sig. Solen blev borte.

Jeg ser paa de velklædte herrer,

jeg ser paa de smilende damer,

jeg ser paa de ludende heste.

Hvor de graablaa skyer blir tunge.

Jeg ser, jeg ser...

Jeg er vist kommet paa en feil klode!

Her er saa underligt...

Vi er ikkje særleg originale i vårt val, det er eit velkjend og vellikt dikt. Nær klisjeaktig i sin treffsikkerhet for å treffe menneskets melankoli og framandgjorthet... men kva er vel ein mulla, om ikkje eit menneske?

Objektivistisk forbrukaraktivisme

Protestane mot den skapmuslimske kommunisten Barack Hussein Obama held fram. Tidlegare har republikanarane tydd til heller vulgære seksuelle utspel, i form av teabagging, for å vise sin offentlege og kollektive avsky mot hans openbart sosialistiske og anti-amerikanske politikk. Med seg på laget har dei hatt med seg Fox News, kjend for å vere dei mest balanserte og rettferdige journalistane i USA, så vi veit jo at dette må vere heilt rett av dei.

Fox er ikkje dei einaste dei har med seg på desse aksjonane, dei mest ramsalte av alle konservative marknadsentusiastane, dei såkalla objektivistane, har sjølvsagt òg bestemt seg for å kaste seg på bølgja. Før USA vert den nye Sovjetunionen må du skjønne.

Det første teiknet ein kunne sjå på dette var ein oppsving av salet av deira bibel, Atlas Shrugged, som fulgte kort etter at Obama kom til makta. Det viste seg at dei hadde starta ein omfattande kampanje for å kjøpe inn boka, helst i fleire eksemplar for å vise kva dei meinte. Her snakkar vi konsumeraktivisme gitt.

Boka fortel historia om korleis USA går til grunne når dei flittige kapitalistane ein etter ein forsvinn, det viser seg at under leiing av John Galt har dei gått til streik mot at staten til stadig forlangar skatt og legg hindringar i vegen for den naturlege konkurransen i marknaden.

Dette har no inspirert amerikanske objektivistar til å følgje i desse litterære konstruksjonane sine fotspor. Dei har gått til streik. Eller "Gone Galt" for å nytte meg av deira eigen terminologi. Denne aksjonen er i fleire steg. I sin allar enklaste form består den av å kjøpe så mange eksemplar av Atlas Shrugged som mogleg, men meir avanserte aksjonistar skal så sende den til politikarar (gjerne med understrekjingar) for å vise kvar dei står (ein skulle tru eit brev hjalp, og ville spare på portoen?).

For dei meir iherdige objektivistane så finnes det ei liste på hittil 25 punkt over ting ein kan gjere for å råke den slemme Sovjetstaten. Denne går sjølvsagt under tittelen 100 things you can do to get Going Galt, fordi verken matematikk eller god engelsk er prioritert av objektivistar. For hugs, skuler og særleg universitet lærar vekk ein sosialistisk ideologi. Difor er eit av tipsa sjølvsagt å ikkje donere pengar til institusjonen som utdanna deg.

Målet med desse tipsa er å begrense aktiviteten i marknaden, samt inntekta til staten. Dei vil vise kva som skjer når dei som verkeleg tyder noko (les objektivistar, i utvida forstand illeluktande pappagutar som sitt vennelause i foreldras garasje eller kjellar og bloggar) vel å gå ut i streik. Eg er sikker på at Washington skjelv i buksene sine.

Tipsa inkluderar å slutte å sjå fjernsyn og gå på kino, samt sei opp abonnement til ulike tv-kanalar. Alle veit jo at Hollywood og fjernsynsbransjen er i hendene på liberale sosialistar og fungerar som propaganda kanal for dei og deira "røynd". Vidare anbefalast aksjonistane å slutte å bruke kollektiv transport, noko eg hadde trudd ein ekte objektivist lot vere for lenge sidan (noko vi andre er takksame for, sidan deira personlege hygiene ikkje er verdas beste). Eit anna forslag er å dyrke din eigen mat, og å bryggje eigen vin og øl. Og sjølvsagt må ein slutte å gje pengar til veldedighet.

Tipset som skil seg mest ut er kanskje at ein skal slutte å røyke, for ikkje berre sparar du helsa di, det er visst eit skattesluk utan like. Ein viss bisarr logikk i det, og dette forslaget tiltredes sjølvsagt av mullaen.

Alt i alt kokar det heile ned til den mest underlege formen for forbrukaraktivisme eg har sett på lenge. Her skal ikkje forbrukaren i seg sjølv forsvarast, men produsenten. Og kva skal han forsvarast mot? Eit sosialt tryggleiksnett og ting som... forbrukaraktivisme.

Eg veit ikkje heilt kvifor eg fekk veldig lyst til å spele Bioshock akkurat no...

With Walk on Water Action!

Kven sa at du ikkje kunne kjøpe frelse?

Eg har fødselsdag snart! Kan eg fåååååå?

Karikerte trekk

Det er alltid like smigrande når folk vel å teikne sitt inntrykk av mullaen, enten det no er Den Unge Herr Holm, eller ein student som lurar på korleis mullaen ville bli som lesbisk kvinne. Den same sistnemnte studenten har no fått seg ein blogg, og det første ho gjer er sjølvsagt å leggje ut ei ny teikning av sin mulla.
Eg likar å sjå på det som at ho går foran med eit godt døme. Teikninga hennar går inn i arkivet med photoshoppa fotografi og actionfigurar produsert gjennom åra. Takk, takk.

Og ikkje stogg.

Ein rusbasert økonomi

Det omsettast for millionar i narkotika i Noreg, og ein høyrer fleire og fleire klage på at desse pengane går i lomma på brutale utanlandske langarar. Den norske økonomien er altså taparen i dette systemet. Norske ressursar, altså trygda til landets narkomane, lekker ut av landet som gjennom ein sil.

Dette er eit uomgjengeleg konsekvens av kriminaliseringa av meir potente rusmiddel, og ein stadig tøffare internasjonal marknad der valdlege kartell får meir og meir makt.

Vi har med andre ord oss sjølv å takke for denne økonomiske fadesen.

Eg vil likevel foreslå ei løysing på det heile. Meirverdiavgift. Moms.

Ja, det er vanskeleg å kreve inn moms på ulovlege varar; det skjer ingen registreringar, og etterkvart som seljarane i større og større antal er utanlandske kriminelle utan kjenskap til det norske skattesystemet, vert dette eit stort problem.

Eg vil difor oppmode alle kjøparane der ute til å ta eit ansvar. Eg antar sjølvsagt at fleire av mine lesarar er vanebrukarar (ein naturleg konsekvens av å vere lesarar her, på tross av at innleggja såvidt meg bekjend er skreven under påverknad av kokain eller syre), og eg ber dykk om å vere ærlege og betale meirverdiavgift på alle dine heroinkjøp.

Dette er enklare enn du skulle tru. Berre ta med deg kalkulator, og noter deg prisen du betalar for ditt valte rusmiddel. Rekn deretter ut 25% av dette (det er her kalkulatoren kjem inn, dette er særleg viktig om du hiv i deg knarken med ein gong...), summen du får kan du deretter sende i sjekkform til Dopmoms C/O Kemnaren. Og du kan ruse deg med reint samvit om at du har styrka norsk økonomi; helsevesenet, vegbygging og rusførebyggande tiltak. Godt for deg!

For til sjuande og sist var vel meirverdiavgifta meint å gjelde for luksusvarer, og narkotika er absolutt ein unødvendig luksus all den tid du kan ruse deg med realityshow på fjernsynet.

Eit sionistisk overgrep... eller?

No kan eg styre mi begeistring for bruk av vald for å løyse konfliktar, men eg godtar det meste som vert gjort med ein viss stil, eller chutspah om du vil. Det vil altså seie at dersom det ser bra ut, så får du lov. Treng du døme?

Det der var absolutt kosher og underhaldande. Og ikkje minst stilfullt. Du kan ikkje gå gale med ein slik klesdrakt.

Hello Kitty på boks

I dag fekk eg besøk av mine kolleger, som hadde stukke snuten innom ein av lesesalane der ein no haldt på å rydde ut etter studentane. Der hadde han funne noko han meinte høyrde heime på mitt kontor;
Og var det noko eg mangla, så var det eit penalskrin. Og om det var noko eg mangla utanom eit penalskrin, så er det nok meir post-it i ulike farger.
For det er jo heilt ukjend i kontormiljø.

Men alvorleg talt... var den ikkje søøøøøøt?

Kan nokon forresten fortelje meg kvifor nokon foreslo at eg burde ringe ein psykolog då eg viste fram mitt fine nye penalskrin?

Under burkaen

Etter at eg annonserte ideen om å skifte kjønn og ende mine dagar som senil lesbe på ein eldreheim, har det vore mange som har spekulert i nøyaktig korleis dette ville ta seg ut. Korleis ville mullaen sjå ut som kvinne? Ein av Bergens lokale kunstnarar, som òg er ein av studentane som driv og vankar rundt kontoret mitt, har ekstrapolert utifrå det ho veit om meg, og komen med ei skisse over kva som vil gøyme seg under burkaen.
Eg vil påstå at ho truleg har truffe spikeren på hovudet med denne, ja...

Ahmadenijad i skuggen

Medan det iranske folk burde vise omsyn til verda, og ikkje velje nye presidentar med namn som umoglege å uttale eller å stave, så burde kanskje vi her i vesten òg revurdere vår haldning til det som foregår.

Vi ser ein svolten folkemasse kaste seg over ein einsleg mann. Ein mann som ikkje har gjort anna enn sitt allar beste i ein vanskeleg situasjon. Vi må jo forstå det at det er ikkje verdas enklaste ting å styre Iran.

I forhold til andre "skurkar", enten det no er Kim Jung-Il, Osama bin Laden, Moammar Al-Ghadaffi og Saddam Hussein, så hamnar han gjerne litt i skuggen. Han har klart å terge på seg amerikanarane med sin eksentriske og velkledde framtoning, men det har ikkje vore heilt det store. Litt som ein kald krig, som aldri vert varmare enn litt ukvemsord.

Likevel ser det ut som om opinionen internasjonalt er heilt i mot han, som om vi framleis er irriterte over at han har eit vanskeleg namn. Som om vi aldri tilgav han at han gjekk frå sitt opphavelege artistnamn (meir om det straks). Det som overraskar mest er kanskje dei sjølverklærte musikktilhengjarane som er ute etter han. Det virker litt bissart at han til stadig skal stå litt utanfor det gode selskap blant musikkfans, på same vis som han er på utsida av det gode selskap av skurkeaktige statsleiarar. Kva er det med han som gjer at han alltid havnar i skuggen? Det er klart, trommeslagaren er aldri like prominent som ein gitarist eller vokalist, men han har like mykje krav på sin plass i musikkhistoria som John Lennon og Paul McCartney.
Eg meiner at Ahmadenijad forten meir respekt enn han får for sin musikalske karriere, simpelthen. Under sitt tidlegare artistnamn, Ringo Starr, skapte han eit popkulturelt fenomen som verda knapt har sett makan til sidan. Som ein del av Beatles oppmoda han ungdom verda over til å kle seg anstendig og ha halvlangt hår. Og då, som no, fekk han kvinner til å hyle, berre ved å vise seg fram.

Er det rart at han ville halde fram å gje av seg sjølv til verda? John Lennon byrja tidleg for å spre verdsfreden, medan John McCartney via livet sitt til krøplingar og anna humanitært arbeid. Alltid i skuggen av sine medmusikarar via Ringo Starr seg til den iranske revolusjonen, og vonet om å skape ein ekte rock & roll nasjon, eit land der konserten aldri tok slutt. Dei siste åra har han via til produksjonen av eit nytt album, som han spøker kom til å treffe verda som ein atomeksplosjon. For til sjuande og sist vil Ahmadenijad alltid vere ein Beatle, og hans fremste mål er Peace & Love. For Iran. For midtausten. Og for verda.

Ringo Ahmadenijad Starr... den evige "outsider" kjemper tydlegvis ein forgjeves kamp mot å verte satt i skuggen nok ein gong. Det neste er vel at John McCartney arrangerar ein veldedighetskonsert i protest mot sin førre trommis, og no president av Iran.

Respekter den offentlege diskurs

Iran står på plakaten verda over. Ikkje sidan Revolusjonen har folk i så stort antal demonstrert i det tidlegare persiske riket. President Mahmoud Ahmadenijad mistenkjast for valfusk, og medan dei geistlige prøver å summe seg, innanriksdepartmentet snublar og militæret erklærar seg sjølv nøytrale, vert dei opprørte folkemassane brutalt kua av Ahmadenijad sine menn.

På tross av forsøk på å leggje eit lokk på situasjonen, og stogge dissidentanes høve til å kommunisere med omverda, kjem det stadige rapportar om situasjonen på ulike nettstader og på Twitter. Om tala frå valet stemmer, kan det sjå ut som at den velkledde og sjarmerande Ahmadenijad faktisk er i gang med å iverksette eit kupp for å halde på makta, noko som verken det iranske folk eller verdsopinionen vil tolerere.

I ei slik stund kan det vere vanskeleg å sjå ting i eit større perspektiv, men eg ber dykk alle gjere det no. For sjølv om Ahmadenijad ikkje framstår som verdas mest sympatiske statsleiar akkurat no, og vi føler med demonstrantane i Teheran, så må vi prøve å sjå historisk på det. Tenk litt attende til då Ahmadenijad først vart valt til president, og åra som fulgte... tenk på kor fordømt lang tid det tok for oss å lære å uttale det fordømte namnet hans, for ikkje å seie å stave det. Kan vi verkeleg risikere å måtte lære oss eit nytt persisk namn?

Så høyr min bønn, undertrykte barn av Iran, vis litt omsyn til den internasjonale offentlege diskurs! La Ahmadenijad sitte! Det er vanskeleg å drive diplomati når vi ikkje klarar å uttale dei namna dykkar.

Vær så snill?

Konkurranser!

Eg har fått med meg at konkurranser er det store. Så då satsar vi på det, for vår moskè har som mål å verte stor. Like stor som East-London Mosque. Minst!

Så difor er det berre å førebu seg på litt og kvart dei komande månadane. Den første konkurransen vik kome i samband med neste nummer av Pegasus, og er i samarbeid med GOG.com og spelbloggen Spillpikene.no. Du har all grunn til å glede deg til den.

Og til konkurransa som følgjar etter den på seinsomaren.

For din mulla, han sparkar rumpe for sin nerdete menighet.

I mellomtida gjer du altså sjakktrekket ved å byrje å abonnere på Pegasus. Gjer det! No! Medan det framleis er gratis!

I danna selskap

Det er søndags morgon, eller formiddag, og rundtomkring i det ganske land vaknar no folk til live etter laurdagens festlegheiter. Folk har ofte spurd meg korleis eg, som mulla, foretrekk å tilbringe dei seine kvelder, og svaret er at eg, som alle andre, sett pris på sosiale samankomstar. Eg foretrekk dei dog i danna former, og gjerne med litt allsang. Ein fin kveld for mullaen ser nokonlunde slik ut:

Ja, kva var vel livet utan musikk?

Om å ha problem

Folk burde lære seg forskjellen på eit problem, og ei utfordring. Eg er ein stor tilhengjar av å ikkje forholde meg til problem, utfordringar er langt meir overkommelege og... utfordrande. Problem er vanskelegare å kvitte seg med, og er gjerne langt meir alvorlege og kostar meir tid og pengar.

Sidan det er vanskeleg å sjå forskjell, så vil eg gje dykk eit par døme før vi går vidare til hovudpoenget. Forestill deg no at du har ein fobi, la oss seie du er redd for edderkopper, noko fleire eg kjenner er. Dette er ei utfordring. Det skapar problem i kvardagen deira, men det er overkommeleg, enten gjennom hardt arbeid eller terapi. Eller du har ei traumatisk fortid, med overgrep eller eit eller anna; dette kan du kome over, dette kan du fikse, det er ei utfordring!

Har du derimot stemmer i hovudet som fortel deg ting som ikkje stemmer overeins med det andre fortel det; Har du lyst til å slå ned folk fordi du høyrer kva dei tenkjer om deg, høgt og tydeleg; Har du fått for deg at legane som seier til deg at du treng hjelp, jobbar for dei same romvesna som plagar deg... ja, då har du eit problem.

Det virker på meg som om deler av legestanden ikkje heilt har fått med seg dette, og fortel både kreti og pleti at dei har utfordringar og ikkje eit problem. Dette vert snøgt... problematisk.

Eit problem definerast som noko som ikkje forsvinn ved omdefinisjon, men vert overført til andre.

Ta vår kjære Hank von Helvete, og hans nye allianse med scientologikyrkja. Hank har eit problem. Hans problem er at han er klin kokos. Det har rabla for han. Så har nokon innbilt han at han ikkje har dette problemet, men at han har ei utfordring. Og kva er resultatet? At fleire pasientar, samt deira behandlarar får eit problem - nemleg at Hank von Helvete spring rundt og skrik og gaular for å skremme sarte sjeler. Frå ein person, med eitt problem, så har vi ein mann med ei utfordring (les den slemme psykiatrien), samt ein heil bøling med menneske som har eit problem.

Så legar og næraste vennar av sprøttingar over heile landet, ver så snill å ikkje bill dei inn at dei ikkje har eit problem, men ei utfordring. Dei har eit problem. Og dei treng gjerne piller for det.

Og om du, kjære sprøtting, lytter til din lege og får for deg at du ikkje har eit problem, men ei utfordring, vert problemet overført til meg. Eg får eit får eit problem.

Og det har eg veldig lyst til å unngå.

Det vert oppmuntra til gruppesex!

Eg har knapt etterlyst nominasjonar til Friskt Ords pris for juni, før nokon kastar seg over mikrofonen og sleng ubehørig med leppa. Den første nominasjonen er inne, og det er Hanne Nabintu Herland som rykker inn i ein klar favorittposisjon på ei forsamling i regi av KrF i Trondheim. Den såkalla religionsvitaren har tidlegare slått på stortromma med full forståing for at afrikanarar valdtar norske kvinner når dei kjem til landet, og at Noreg utan tvil er eit rasesamfunn.

Denne gong er det òg kvinna som skal få gjennomgå av hennar friske innspel, og ho er nominert for mellom anna følgjande gullperle:

“–Det er på tide å gi opp kvinnekampen. Det er så mange fæle norske kvinner. Noen ganger skal kvinner være stille og gjøre som mannen sier. Jeg forstår godt at norske menn heller vil ha russiske og thailandske koner. De liker i det minste sex og er gode til å lage mat, sier Herland foran den lydhøre, overveiende kristne forsamlingen. Jeg lurer på hvordan hun kan vite at russiske og thailandske kvinner er mer glad i sex og bedre kokker enn andre, men den dokumentasjonen kommer ikke.”

Eg må seie eg òg sett pris på hennar avsløring av vårt kollektive moralske forfall:

"–Vi lever i et hedonistisk samfunn. Folk er samboere, først med den ene, så med den andre. Det oppmuntres til gruppesex, fortsetter hun."

Korleis kan eg ha gått glipp av all denne gruppesexen?! Eg trur eg sitt for mykje på kontoret gitt! Det er i alle fall ikkje tvil om at

"Kristne, norske verdier er på kanten av stupet. Europa er på kanten av stupet"

Vi sitt berre att med tre moglege forklaringar; Enten vil ho verkeleg vinne Friskt Ords pris, eller så er ho grovt feilsitert.

Eller så er ho tidenes mest vidunderlege kvinne!

Dette er i alle fall ein soleklar nominasjon!

Gje mannen ein pris!

Såvidt eg veit så ventar ein stadig på nominasjonar til Friskt Ords pris for juni, men eg tvilar ikkje på at det dukkar opp noko snart. I mellomtida er det kanskje greit å tenkje litt på dette med prisutdelingar. Det vart mykje prat om Fritt Ords pris då den vart gjett til eit sprutsprø dame med emne til å terge på seg dei skeive og rare. Det kan umogleg vere det klokaste som er gjort, men merkelege priser er til stadighet delt ut. Her er det gjerne dei ulike Nobel-prisane som utmerkar seg. Vi satt alle i djup undring då Nobels fredspris vart gjeven til Al Gore for å ha laga ein imponerande powerpointpresentasjon. Noko som har fått meg til å lure på om eg burde bruke meir tid på det programmet, men hittil har eg ikkje hatt høve til å effektuere noko slikt. Eg var kanskje åleine om å undre meg om kvifor i hulaste den Sør-Koreanske presidenten fekk Nobels fredspris i si tid, men fleire undra seg nok då Arafat fekk den i lag med Peres og Rabin. Eg hugser at eg i min ungdom las i MAD at eg garantert visste at eg drøymde dersom Gorbatchev fekk fredsprisen... nokre år seinare gjorde han nok det. Det var mange som då vart urolege for kvifor eg gjekk og klaup meg i armen heile dagen.

Det er sjølvsagt ikkje berre fredsprisen som utmerkar seg. Neida, la oss ikkje gløyme at dei fem første amerikanarne som vann Nobels litteraturpris var alkoholikarar... det er berre ikkje like skandaløst eller spanande. Difor held vi oss til fredsprisen må de forstå.

Det artige er like gjerne kven som ikkje har fått den, men som i det minste vart nominert. I 1939 nominerte E.G.C. Brandt, den kjende svenske parlamentariken ein malar som hadde vendt seg til politikken i frustrasjon over den økonomiske krisa i Tyskland. Ja, han hadde sågar blitt både rikskanslar og førar. Den nominerte, ein viss Adolf Hitler, hadde i 1939 gjort fleire avtaler som, for å sitere den britiske statsministaren Neville Chamberlain, garantert "peace in our time!" Han var difor ein primakandidat.

Herr Brandt på si side, må vi fortelje, innleiia på 40-talet eit forhold med Agni Herdis Krein (1915-1990) ein gymnastikklærar og modell frå Moss. Det artige er at den same Agni var ein ivrig tilhengjar av den same Adolf Hitler (Doffen blant vennar), og arbeida aktivt for å fremje hans fredsskapande arbeid som spion i Sverige.

Det høyrer gjerne med til historia at sosialdemokraten Brandt trakk òg nominasjonen av Doffen kort tid etter han gjorde det. Om dette hadde noko med mengden av tropper han stilte opp på grensa til Polen skal eg ikkje spekulere i.

Alt ein kan lære seg i løpet av ein dag, ja?

Nokre ting er berre gale...

Eg må seie meg heilt samd med den eldre herre, Cthulhu, nokre ting er berre gale.
Direkte umoralsk faktisk

Hinsides sjølv dei eldre gudar.

Nokre ting er berre feil, sjølv i dette ukjende perspektivet vi menneske ikkje tilgang til. Nokre ting er ikkje lov, sjølv ikkje ikkje-euklidisk geometri. Nokre ting skal ikkje sjåast, sjølv i farger frå det ytre rom, i fargar menneskets auge ikkje kan registrere.

Nokre ting er hinsides sjølv Cthulhu, Azathoth, Nyarlothothep... og sjølvaste Hastur.
La no pusekatten vere i ferd då!

Perverse griser!

Masserørsle for hammar

Det er tidlegare påvist at den vidkjende MC Hammer stal sine kjende dansetrinn frå tyskarane. Desse staute karane som perfeksjonerte masserørsla på 30-talet.

Det er difor ikkje rart at Hammertilhengjarar sjølv vert ei masserørsle:

Nye Star Wars lekkasjer

Det står ikkje stille på kontora til George Lucas. Arbeidet med å produsere den best tenkjelege introen til den komande TV-serien held fram. Etter lekkasjen av den første versjonen, har dei tydlegvis jobba med alternative variantar.

Star Wars er som alle veit eit slags familiedrama. Eit slektsdrama. Der mektige familiemedlemmar kjempar mot kvarandre. Skikkeleg såpe med andre ord. Dette vert understreka av at den komand TV-serien i følgje Lucas sjølv er tenkt som Sopranos i Star Wars-universet. Det er her ulike måter å gå fram på, noko som kjem godt fram i dei to nyaste lekkasjane. Dei kan satse sterkt på familielementet og intrigane, ein marknad som fungerte veldig godt på 80-talet:

Alternativt kan krim og spaningselemntet verte meir framtredande. Krimseriar har alltid funka fint, med heltar i gråsona og slem-slemme skurkar. Sopranos har vist oss at det kan funke å halde fokuset på dei kriminelle heilt og haldent, men den siste lekka videoen tyder på at Star Wars kanskje har eit litt anna fokus:


Men berre tida vil vise kvar dei til slutt kjem til å ta serien...

Heisrøyk

Ein kan seie kva ein vil om dei ulike røykelovene som har dukka opp gjennom tidene. Dei er sjølvsagt velmeinande, om enn i nokre tilfelle klumsete uliberalistiske. Dei er tufta på to ting, det eine er at samfunnet (les staten) har investert i di helse og er difor tent med at du tar vare på den, og det andre er at dine individuelle fridomar vert begrensa av fleirtalets komfort.

Uavhengig av dette, så har ein altså fått på plass ein del røykeforbod her og der. Og det har jo dei fleste fått med seg. Og utover det, så er det blitt meir og meir akseptert at røyking er uhøfleg. Og særleg i visse situasjonar er det uglesett - som heime hjå andre, i nærleiken av born, og i trange rom.

Så eg spør meg sjølv, kor forbanna tjukk i hovudet må du vere for å tru at det er greit å røyke i ei lita heis i ei boligblokk? Vel, eg spurde ikkje berre meg sjølv. Eg følte meg forplikta til å spørre vedkomande, der vi stod trykt saman seks stykker i same heis, og denne gjøken med sneipen i kjeften.

Alvorleg tala.

Og om du les dette, så mistenkjer eg at eg ved eit uhell reiv med meg testiklane dine på veg ut. Dei ligg i buskane utanfor bygget om du saknar dei.

Massakren 4. juni 1989

I dag var det tjue år sidan massakren på den Himmelske Freds Plass i Kina. Og alle bloggar om det, og seie kloke ord om ditt og/eller datt.

Og forventingane til kva eg har å seie om dagen er ikkje få. Folk har vendt seg mot meg i heile dag og spurd - mulla, kva er ditt perspektiv på hendingane denne dagen for 20 år sidan.

Og då må eg leggje Sims 3 (som kom ut i dag) til side, og tenkje litt. For kva kan ein eigentleg ta med seg frå denne dagen.

Dei av oss som opplevde hendingane 4. juni 1989 hugsar dei godt. Det var ei tid der den autoritære statskommunismen vakla over heile verda. I det maoistiske Kina var folk òg opprørte over tilstanden. Det var utan organisering, felles sak eller leiarskap dei samla seg på plassen til minne om den avdøde opposisjonelle Hu Yaobang. Det var 1 million av dei, som alle samla seg i stille protest mot samfunnet.

Og nok ein gong vert vi minna på at det er frykteleg mange kinesarar der ute.

Det heile endte med ein konfrontasjon med kinesiske hærstyrkar, eit utal såra og eit ukjend antal drepne. Ein fredleg protest knust av overmakta. Eit mektig symbol på kommunismens fallitt på slutten av 80-talet. Og ei hending maoismen aldri vil kunne frikjenne seg for.

Ein må undre seg over korleis noko slikt kan skje, kva som kan føre nokon til å gjere noko slikt mot sitt eiga folk - sjølv om ein tydlegvis har eit enormt overskot av kinesarar. Forklaringa ligg sjølvsagt ikkje i politiske, økonomiske eller psykologiske faktorar. Faktum er at det kinesiske folket er eit offer for dårleg planlagd arkitektur.

Den Himmelske Freds Plass vart først bygd på 1400-talet, og er i følgje dei fleste prinsipper konstruert etter heilt korrekte feng shui-prinsippar. Altså læra om å skape velvære av koordinering av sine omgjevnadar - les møblement og veggar og liknande. Problemet oppstår etter Maos død.

Partiet bestem seg for å balsamere formannens lik, og byggje eit mausoleum på den Himmelske Freds Plass der hans tilhengjarar kan skue han. Dette mausoleumet bryt med arkitekturen i området og øydeleggjar den gode vibrasjonen og den korrekte feng shui. Slik vert plassen åstad for stadig misnøye og dårleg humør som i tilfellet er i 1989.

Så om kommunistpartiet skal ta med seg noko lærdom frå hendingane, så er det nok at dei ikkje bør byggje monument over sine drapsmenn i bykjerna der det kan forstyrre den strengt utførde byplanleggjinga frå Ming-dynastiet.

Meir treng ein vel ikkje seie om dette?

Friskt Ord Mai 2009!

Etter mykje neglebiting, sveitte og tårer har juryen endeleg kasta sine stemmer i den store bøtta. Bøtta har deretter vorte overlevert til eit profesjonelt bod som frakta den til ein konfidensiell stad der ei gruppe på topptrente apekattar har telt saman stemmene og vurderingane av dei ulike kandidatane for Friskt Ords pris for mai 2009.

Det er difor med stor glede at vi kan annonsere at alt er no ferdig telt og vekta, og ei avgjersle er tatt. Les juryformannens fortale her.

Og vinnaren av Friskt Ords pris for mai 2009 er... å lese om her.

Konkurransen var hard, og sigeren er vel unt. Alle som bidrar til å gjere det offentlege skiftet meir interessant forten ein pris, men vi har berre ein pris å dele ut i månaden. Så til dei andre nominerte vil vi rekkje ein stor takk, og oppmode dei til å halde fram. Det kjem nye sjansar. 12 i året for å vere presis!

Og eg minner om at vi no er tre dagar inn i juni, så det er berre å nominere månadens kandidatar her.

Verkeleg "and-leis"

Vår gode venn, Den Tvilsomme Humanist, har rota fram ein verkeleg "and-leis" video.

Når Pat Robertson likestiller homoseksualitet med bestialitet og å ha sex med ender, så er det fritt fram å sette det heile i perspektiv. Noko desse søte jentene gjer veldig bra.


Dei fleste av dykk heng dykk vel opp i verselinjer som "gonna rubber my duckie all night long", men eg er diverre ikkje heilt mentalt førebudd på dette då eg framleis er i Monkey Island-modus etter gårsdagen... så eg seier heller "beware the horrors of Skull Island"


"It still looks like a duck!" Og eg tykkjer å hugse nokre gode andevitser i Escape from Monkey Island òg, men dei får vente.

Meir Monkey Island! Meir!

Eg nemnte vel at Telltale Games lagar nye Monkey Island-eventyr? No har dei fått hosta opp ein trailer òg.

That's the second biggest monkey head I've ever seen. Siste frå Telltale Games, i innboksen min, er at serien handlar om ein pest som Guybrush Threepwood slapp laus ved eit uhell då han sist sigra over LeChuck. Reknar med det er Escape From Monkey Island dette då skal ha skjedd.

Holy moley - It's Monkey Island!

Seriøst, det er enten ein banan i lomma mi, eller så er eg frykteleg glad for at Monkey Island er attende!

Vi veit ikkje heilt kvar vi skal gjere av oss, men som vi har forklart her, så kjem det altså ein ny versjon av originale Secret of Monkey Island frå 1990, og dette for å varme oss opp for fem nye spel frå Telltale Games.

Vi sitrar. Og gleder oss stort! Vi er såååå nerd!

Ei forstyrring i krafta

Ståpels og frysningar.

Som nokon gjekk over grava mi.

Som om millionar av sjeler som skreik ut i skrekk, for så å verte tyste.

Det var ei forstyrring i krafta.

Det var ein panda som vart fødd.

Eg falt attende i stolen min her i moskeen, som av utmatting. Vel vitande om at Pandamonium var styrka med nok ein sjel, og at denne ikkje skulle verte spist av si mor. Ein krigar. Ein tyrann. Eit blodtørstig monster. Tida vil vise kva bornet til vidkjende Lin Hui og Chuang Chuang vert. Dagbladet kan melde at verken pandaporno eller slankekur var årsaka, men at det var fleirårig, og påkosta, behandling med kunstig befrukting som gjorde utslaget.
Ein siger for Pandamonium. Dei har nok ein gong demonstrert at dei er i stand til å få menneske til å gjere kva som helst for dei. Inkludert fråta dei den byrda som dei meiner seksuell aktivitet er. Kvifor skal dei ta bryderiet med å ha sex, når dei kan få sine menneskeslaver til å gjere alt arbeidet for dei? Dette er berre ein liten del av deira plan for slaverasen, som er namnet dei har for oss menneske, men ein essensiell del. Ved hjelp av sine villige slaver vil dei styrke sine tal, utan å løfte ein finger eller eit kjønsorgan, og slik få oss til å forråde oss sjølv.

Eg seier nei. Eg seier gjer motstand mot pandamonium.

Eg seier... klem til!
Eit lite skvis og vi er nærare fridom. 200 gram er ikkje så mykje... om nokre få år er den 150 kilo, nytt høvet medan vi har det.