Kven står bak influensaen?

Sanningssøkjaren Per Aslak Ertresvåg meiner helst at dei fleste siste runder med influensa og liknande mediepester stammar frå Jens Stoltenberg og hans kumpanar i Bilderberg-Illuminati A/S. Dette er jo ein fargerik teori, frå ein fargerik gamal mann som PST tydlegvis ikkje har klart å drepe enno, på tross av den store trugselen han utgjer mot rikets tryggleik(TM).

Vi her i moskeen veit likevel betre. Ertresvåg tar feil. Frykteleg feil.

Alle gode pandemiar stammar frå ein stad, og berre ein stad - Pandamonium. Det er eit vidkjend fakta at Pandamonium lenge har hatt gode allierte innan legevitskapen som gjer som dei får beskjed om. Og Pandamoniums plan om å utslette store deler av menneskeheita kan mellom anna utførast ved biologisk krigføring, og dei har difor satt i gang fleire eksperiment med å spre ulike pandemiar blant menneske.

Dei siste utskota har komen av ulike dyreinfluensaer, allar sist har det vore griseinfluensa, som har vore innom fugl, gris og Mexico. Den farlegaste vi har i vente, er sjølvsagt den som har vore innom pandaer på vegen. Noko ei oppvakt kvinne med namn Liv-Marit nyleg har oppdaga dokumentasjon av, og som gjorde meg straks merksam på:

Eg prisar meg lukkeleg for mitt suverene, nordiske imunforsvar, og at eg snart kan reise meg frisk frå sotteseng på tross av deira siste forsøk på å drepe meg med bakteriar.

Nyttige tips

Du kan alltid stole på at dagspressa kan forsyne deg med gode tips om det eine og det andre, men det er ikkje så ofte ein finn desse tipsa i annonsedelen. Dette var likevel tilfellet for ein av mine tilhengjarar i går, då han under Bøker, hobby, fritid kunne finne ei enkel oppmoding om å lese s. 114 i Sov Mitt Lille Norge av Per Aslak Etresvåg.

Denne litt besynderlege sanningssøkjarens siste bok der han avdekkjer dei mest brennbare konspirasjonane i Noreg.

Eg må ærleg talt innrømme at eg anar ikkje kva som står på s. 114 i denne boka, eller i resten av boka heller, då eg har betre ting å nytte mine shekel på, men eg ventar at det lik hans førre bok er stappfull av besynderlege idear henta frå høgreekstreme miljø i USA. Eg kan gisse meg til at det kokar ned til at Jens Stoltenberg og Siv Jensen beggje er ein del av Illuminati, deltar på møter i slemme-slemme Bilderberg og at dei skal grave seg ned i tide i 2012 i enorme underjordiske bunkerser.

Det som slår meg er altså at Ertresvåg sine mest iherdige tilhengjarar og misjonærar er såpass med i tida at dei tenkjer at ei annonse i Bergens Tidende er beste viset å overtyde folk til å lese boka. Internett og debattforum har liksom gått dette mennesket hus forbi.

Kanskje like greit, med tanke på kva hans meir vev-dyktige tilhengjarar presterar å gjere på dei foruma dei heng på.

Om nokon har boka framfor seg, vil eg gjerne vete kva som står på s. 114.

A(H1N1)

Svineinfluensaen slapp aldri heilt taket; i motsetnad til dei fleste andre pandemiar i det siste så klarte svineinfluensaen å gjere comeback i mediebiletet. Til stor fortviling for eit publikum som byrjar å verte passe lei av mediepanikken rundt den eine pesta etter den andre. I løpet av sin lange karriere har det dukka opp eit haug med ulike namn på denne influensaen, noko som sikkert prover at kjært born har mange namn.

Viruset heiter eigentleg A(H1N1), men går vanlegvis under namnet svineinfluensaen. Den har òg vore omtalt som Jewflu (jødeinfluensaen), men dei fleste namn speler på at den stammar frå svin. Eg har høyrd namn som svinepesta, kotelettfeber og grisedøden. Sjølv vil eg gjerne slå eit slag for det eg meiner burde vere alle norske muslimar sitt namn på denne underfundige influensaen: HARAMSYLTA. Som vi alle veit, så er svin haram, ein uting, det motsatte av halal.

Så kan ein spørre seg sjølv kvifor eg sitt og tenkjer på det no. Det er vanskeleg å seie, men det kan hende det har noko med den feberen eg har hatt dei to siste dagane, hovudpina, mi nedsylta tilstand og generelt sett eit merkbart ubehag i heile kroppen. Sluttar eg å oppdatere bloggen så får de heller sette i gang å fordele eigendomen min mellom dykk.

Pandamonium tapar terreng!

I dag feirar vi i moskeen. I dag får vi gledelege rapportar, og vi smilar godt.

Dei hersens pandaene har endeleg fått smake sin eigen medisin.

Det viser seg at jordskjelvet som råka sørvest-Kina i mai, har satt Pandamonium på plass. Sjølve planeten prøver å riste av seg desse blodtørstige kreka som altfor lenge har fått ture fram som dei vil.

Ei nyare studie syner at jordskjelvet har etterlatt rundt 23% av deira naturlege territorium i ein tilstand som ikkje er behagleg for dei. HA! Ikkje nok med det, øydeleggjinga skal ha ramma 60% av pandabestanden i området! Ikkje berre har dei mista territorium, øydeleggjingane har spreidd Pandamonium sine styrker over eit større område, og dermed gjort dei både mindre forsvarsdyktige og i mindre stand til å vidareføre sine motbydlege genar.

Så her er det berre å opne ei falske med champagnebrus og feire alt det er verdt. Om vi slår til kjapt no, kan vi klare å knekke Pandamoniums grep på sørvest-Kina.

I eit slikt perspektiv så er vel dei om lag 69 000 døde menneska, 15 millionar heimlause og eit utal ulike dyre og planteartar som ein omelett å rekne. Ein stor omelett, men likevel ein omelett. Vi kjempar for at menneskeheiten skal overleve i møte med nær total utrydning ved hendene til Pandaenes blodige terrorregime!

Fatt mot kameratar! Vi kan endeleg ane von om siger! Endeleg!

Til barrikadane!

Veggistoleranse

Toleranse. Det er viktig for mullaen. Og eg ber som oftast alle vere tolerante overfor kvarandre, vi er alle ulike og treng rom til å utfolde oss sjølv i tråd med våre eigne idear og drifter. Difor respekterar mullaen vegeterianarar, sjølv om han ikkje er ein sjølv, og han tolererar til og med eksistensen av veganarar, sjølv om det er tøft. Det er likevel grunn til å lure på om ein kanskje av og til skal vere litt strengare med grønsaksetarane. For har dei verkeleg den same respekta for kjøtetarar som dei forlangar av oss?

Det er ikkje reint sjeldan dei hoverar over oss med sin påtatte moralske overlegenhet fordi dei ikkje skadar dyr, som om dei ikkje gjer nok skade på verda med jordbruket sitt. Korleis kan det ha seg at vi skal respektere dei, for deira val, når dei ikkje respekterar oss for vårt? Eg har ofte lurt på dette... heldigvis tør Mitchell & Webb å ta den debatten med stil:

Ein skikkeleg stiv ein

Det er ikkje måte på kva dei får til å lage i disse tider, det føles av og til som vi faktisk endeleg er ankomen i framtida.

Ta denne fjernkontrollen frå Panasonic til dømes. Den er laga av ein merkeleg gele, som ligg slapp og pulserande mesteparten av tida, men når den innebygde sensoren merkar eit menneske, meir presist, ei menneskehand, så stivner den til og er klar for bruk.

Fascinerande er det ikkje? Det minner meg om noko anna, eg kjem berre ikkje på kva. Eg lurar på kvar dei har fått inspirasjonen til dette, og om teknologien kanskje kan nyttast til andre "hushaldningsapparat".

Frossen pandasperm!

Det var som pokker!

Pandamoniums genetiske eksperiment held fram!

Frossen pandasperm er ikkje ein ny istype som er sluppen på marknaden, om du skulle tru det, men det siste vellukka utspelet til det komande terrorregimet!

Pandakommandoen Lolo har frose ned sin sperm, og den har blitt tatt i bruk til å avle fram ein ny panda. Vi kan berre anta at dette er ein del av eit kloningsprosjekt, der dei mest blodtørstige og brutale krigarane til Pandamonium no skal reproduserast.

Ei gåvepakke til dei som ønskjer å utslette menneskeheita.

Eg trur eg hadde foretrukke litt is.

Revolusjonær: Slavoj Žižek

Skjult bak eit rufsete og klumsete ytre finn vi det som er ein av vår tids framste intellektuelle. Eit uflidd og vilt hår, skjegg og ein manisk retorisk framtoning er noko av det som kjenneteiknar den slovenske filosofen Slavoj Žižek, ein mann mullaen stadig tar seg i å lytte til. Lacansk freudiansk marxist og kommunist, eller bråkmakar og dissident - uansett kva du vel å kalle han, eller kva han kallar seg sjølv, så er du garantert at han sleng di røynd rett attende i trynet på deg. Stiller du ingen spørsmål om han eller deg sjølv når han er ferdig med deg, så er du eit dødt menneske.

På tross av langvarig medlemskap i kommunistpartiet og tidvis tilsetting i det statsbyråkratiet, var Slavoj Žižek aldri ein mann myndigheitane i Yugoslavia visste kvar dei hadde. Dei underkjendte til og med hans masteroppgåve då den ikkje var i marxistisk no. Ingen veit kvar dei har han no heller, og hans kritikarar anklagar han for å lefle med fascismen og anti-semittisme. Noko han sjølv avviser, og sender anklaga attende.

Slavoj Žižek avvisar gladeleg dei gamle Leninistiske og Stalinistiske regima, likeeins som "Sosialismen med eit menneskeleg andlet", og med på lasset kjem òg "kapitalismen med eit menneskeleg andlet". Hans kommunisme er ein revolusjonær prosess av stadig spørsmålsstilling - ved alle situasjonar og sanningar. Han er ein mann som aldri vert lei av å utforske vår tankeverd og utfordre seg sjølv og oss.

Kritikarar som kritiserar hans dogmatisme og/eller manglande system har ikkje skjønt det. For systemet hans er dissens.

Og det er noko denne mullaen kan like.

Vil du gå i djupna? Sjekk ut eit intervju han gjorde med Guardian for eit par år sidan. På spørsmål om kva hans første minne var, svarar han:

"My mother naked. Disgusting."

Dei spør han kva hans flauaste stund har vore:

"Standing naked in front of a woman before making love."

Kva gjer han deprimert?

"Seeing stupid people happy."

Og, min favoritt, korleis er kjærleiken?

"Like a great misfortune, a monstrous parasite, a permanent state of emergency that ruins all small pleasures."

Og hans største løyndom? At kommunismen vil vinnne. Alvorleg tala, går det an å ikkje elske denne mannen? Dette er ein mann du berre må invitere i dine middagsselskap, om enn ikkje for anna å terge dine vennar. Sjå Slavoj Žižek i aksjon, i ein debatt der temaet er "Kva vil det seie å vere revolusjonær i dag", der han svarar på dette innlegget frå ein besynderleg Leninist.

Ikkje heilt inneforstått med kva eg bablar om enno? Prøv denne:

For Slavoj Žižek er kanskje den einaste filosofen som har våga å slå seg saman med denne gjengen...

Musikalsk Perle: Focus

I 1970 skulle Focus sleppe si debutplate, In and out of Focus, og med dette var det gjort. Dette nederlandske bandet leia av Organist og fløytist (og jodlar?) Thijs van Leer skulle bli ein av Nederlands viktigste musikalske eksportar på 70-talet. Litt slik som Black Metal var for Noreg på 90-talet, eller noko slikt. Suksessen skal det ikkje stå på i alle fall. Bandet kombinerar vidt ulike stilartar til klassisk og fengande progrock. Noko ein simpelthen ikkje kan få for mykje av, og det artige er at dei stadig vert attforeing, og dei er aktive den dag i dag. Dei har til og med fått seg ei sånn derre moderne nettside.

Eg er ingen stor ekspert på deira karriere, så eg utfordrar heller andre krefter til å ta for seg deira rolle i progrock-himmelen. Eg vil berre etterlate dykk med deira mest kjende låt, Hocus Pocus, ei låt som verkeleg demonstrerar at Focus var eit band med... fokus.

Elles må eg vel innrømme at min fascinasjon styrkjast av at eg likar å sjå folk på syre som jodlar og plystrar.

Skal det vere litt Victoriana?

Visste du at du no kan kjøpe Victoriana 2nd edition direkte frå forlaget? I vidunderleg hardcover, tilogmed?

Lurar du på kva Victoriana er? Victoriana er eit steampunkrollespel satt til ein fiktiv versjon av 1800-talet prega av strid og omveltingar. Londons gater er full av fattigdom og kriminalitet, og dyreliknande menneske karrar til seg det dei kan, medan alvane i overklassa lev godt og trygt. På gatehjørna roper ildsjeler om ein komande endring. Om ei omvelting av den sosiale orden i kjølvatnet av den industrielle revolusjon. Det nye borgarskapet sitt kanskje ikkje så trygt.

Samstundes samlar skuggar seg i mørke smug, og i gentlemenklubbane. Ukjende krefter manipulerar kyrkje, stat og fagforeining til uforståelege formål.

Dette er òg ei håpets tid... ny teknologi gjer det umoglege mogleg. Stadig nye oppfinningar lovar ei ny og betre morgondag. Det gjeld berre å kaste seg på!

Korleis vel du å gripe fatt denne verda? Victoriana er rollespelet som kombinerar politikk, Lovecraftiansk horror, steampunk og tradisjonell fantasy på eit heilt unikt vis. Absolutt verdt ein prøvetur eller to.

Det ekstra fine med Victoriana 2nd edition er jo at deler av det er forfatta av ein viss herr Bjørkelo, som hevdar å ha nære band til mullaen. Ein kan mellom anna merke hans klåfingrar på det medfølgjande eventyret; Spiritual Matters.

Som om ikkje det er nok, så kjem det på løpande band ut nye, kjekke bøker til Victoriana i dei komande månadane. Verdt å nemne der er sjølvsagt The Marylebone Mummy, av den allereie omtalte herr Bjørkelo.
Eit fabelaktig eventyr som tar spelarane frå Londons sosietets liv til vill jakt gjennom regnvåte gater for å stogge ein av Egypts løyndomar. Ein mumie av eit litt uvanleg slag. Kva ventar du på? Førehandsbestill no.

Og god speling.

Når desperasjonen setter inn...

Det er somar, og hormonane rasar. Sjølv utan finver og lettkledde kvinner over alt, er det klart at parringstida har satt inn. Og med den følgjer ein viss desperasjon. Du kan sjå det på andleta deira, eit visst forpint uttrykk, ein angst i blikket og underleg rastlause fingrar. Folk prøver dei merkelegaste triks for å lokke til seg ein partnar, i mitt nabolag har lappar på veggen vore eit populært verkemiddel.

Men det ser ikkje ut som om dette har hatt den ønskjelege effekten for alle, og desperasjonen har no satt inn. Ikkje lenger er det inkludert ei skildring av den søkjande mannen, eller den ønskjelege kvinna. Desperasjonen har fjerna alle slike trivialitetar, redusert etterspurnaden til ein rein essens. "Jenter å knulle søkes":
Akk, denne desperasjonens alkymi... er det berre eg som er fascinert?

J.K. Rowling i pedo-register.

Det er ikkje lett å vere barnebokforfattar i disse dagar. Det er simpelthen ikkje særleg populært å vere overdrevent interessert i å ha med born å gjere, invitere dei til å sitte på fanget ditt og fortelje dei historier om det å stole på andre og whatnot. Særleg skal ein, ifølgje Harry Potter-forfattaren J.K. Rowling, stole på litt besynderlege eldre menn med skjegg som vil ta deg med heimefrå for å lære tryllekunstar. Du veit, slikt du ikkje skal fortelje andre om.

Det er kanskje ikkje rart at J.K. Rowling er ein av mange barnebokforfattarar som kan verte bedt om å registrere seg i eit eiga pedoregister. Ja, altså, ein kan jo sjå på det som eit preventivt tiltak, men det er ikkje underhaldande nok i desse tider. Kan vi få ein tabloid overskrift om dette snart? VG? Dagbladet? Har de nokon på saka?

Det beste er vel eigentleg at ho må sjølv betale for utgiftane ved å verte registrert. Kapitalisme er ein fin ting.

Kommandert hårklipp

Du har kanskje vanskeleg for å tru det, men ein gong for mange år sidan så hadde eg faktisk langt hår. Langt flott hår, som ropte bohemliv og dekadense. Det var mi utstrakte hand til dei vantru hundane eg til stadig møtte på byen, eit klart bodskap at sjølv vi rettruande mullaer kunne rocke med dei beste.

Det heile kom likevel til ein sørgeleg slutt, då eg vart barbert under heller mistenkjelege omstende. Det involverte ein stram kommandolinje, og ganske stive overleppar. Fleire har eterlyst ei betre forklaring, utan at eg har følt meg fri til å gjere det. Før no.

Min amerikanske og katolske motstykke, Stephen Colbert, gjekk nyleg gjennom ein liknande prosess. Det er faktisk kor skremmande likt det som hendte med han var til det som hendte meg... så eg vil dele det med dykk alle saman.

The Colbert Report	Mon - Thurs 11:30pm / 10:30c
Stephen Gets His Hair Cut
www.colbertnation.com
Colbert Report Full Episodes Political Humor Jeff Goldblum

Og når eg tenkjer etter, så har han fyren rimeleg store øyrer. Vi burde snakke meir om dei, og ikkje så mykje om den enorme rumpa til kona hans...

Nam... muffins!

Muffins kjem i mange ulike slag, du kan få dei med sjokolade, med jordbær, med blåbær, med rosiner, og du kan få dei utan noko som helst. Du kan få dei med melis, og du kan få dei med glasur, eller du kan få dei bar som Boticelli sin Venus. Du kan få dei store, og du kan få dei små. Du kan få dei luftige og lette, eller grove og tunge. Eit vidunderleg bakverk, ei gåve frå oven, og ikkje berre ovnen - utan tvil. Mullaen sett pris på alle muffins, og velsignar ein kvar som lar seg sjølv henføre av muffinsen si gode smak.

Sjølv om alle muffins er gode, må eg nok innrømme ein litt særeigen forkjærleik for små, lette muffins utan noko dill dall, anna enn kanskje litt rosiner. Eg et dei fleste muffins med glede, men litt skepsis har eg til dei tyngre og grovare sortene.

Det vert for mykje simpelthen, og eg er ikkje heilt sikker på at det alltid er like sunt... like trygt.
Det er ikkje ofte det ikkje passar seg med ein muffins, men noko tyder likevel på at tyngre bakverk - av type sjokolademuffins med glasur - vert meir enn ein kan handtere i trafikken.
Det er vel noko som kallast for mykje av det gode? Sjølv når det gjeld mana frå himmelen?

Chomsky Talk Show

Ein del av mine lesarar har jo eit meir eller mindre varmt forhold til lingvisten og filosofen Noam Chomsky, og får simpelthen aaaaaldri nok av han. Andre har større sans for Jerry Springer og Ricki Lake.

Det er ikkje lett å gjere alle nøgd med ei slik blanding... men eg gjer no eit forsøk:

Nedtur for massasjeterapi

Det tyder på at massasjekunsten har sine gode og dårlege periodar. Då i særleg grad når det gjeld kunnskapen og kompetansen til massasjeterapeutane til ulike tider, og ulike stader.

I går kunne Dagbladet sjokkert rapportere om ei kvinne som hadde fått smertefull livmorsmassasje på innsida av skjeden av ein massasjeterapeut som lova at det skulle hjelpe henne å verte gravid. Sjølv hevda terapeuten at dette har hjulpe mange, medan andre har registrert fleire klager på denne sjølvsame terapeuten og hans metode.

Å gå inn i skjeden på en kvinne er helt uakseptabelt for en massør. Det er tabu i vår yrkesgruppe. Jeg vil kalle dette uforsvarlig virksomhet.

Seiar leiaren Norges Massasjeforbund, Anders R. Jensen. Og han har nok rett i det. Norske massørar har lenge prøvd å unngå underlivet, og massasjen av det omtalte området. Dette tabuet har difor ført til ein stadig aukande grad av manglande kompetanse på underlivsmassasje blant norske terapeutar.

I folkeopplysingas teneste vil eg difor difor kome med følgjande tips: Tradisjonell underlivsmassasje foregår utanpå kroppen, helst i området rundt clitoris. Er det så vanskeleg? Dei færraste tradisjonelle terapimetodane krevde penetrasjon av pasienten (det ville jo tross alt vore av ein seksuell art og forbehaldt kvinnas ektemann).

Du kan lære meir om underlivsmassasje og dei positive effektane av dette på hysteriske kvinner i Knokkelklang #3.

Moro med mur...?

For å forsvare sitt territorium frå Palestinarane har Israel bygd ein mur. Ein lang og høg mur. Gjennom Palestinsk område... Du har vel kanskje høyrd om den? Kanskje sett den? Vel, alt du har sett og høyrd er tydlegvis feil...

Ja, for er ikkje muren berre ein invitasjon til litt enkel fotballeik? Er ikkje IDF kjekke, folkens?

Kva kan ein seie? Aldri så gale at det ikkje er godt for... reklame?

Ei Geisha-perle

Japanarar veit å lage gode filmar, med intense underliggjande psykologiske drama som grip tak i rota av det menneskelege i deg. Spørsmål om kva som gjer ein til menneske og æras rolle i dagens samfunn står sentralt. Og eg ventar intet anna av Noboru Iguchi sitt nye menneskelege drama, RoboGeisha.

Av traileren å døme inneheld i alle fall filmen alt eg ventar av ein moderne japansk film om desse klassiske gledespikene og deira rolle i føydale japan:

La oss ikkje gøyme at Noboru Iguchi er samme mannen som gav oss det rørande tenåringsdramaet Machine Girl:


RoboGeisha har kinopremiere i haust, kven er med å liggje i kø (om den får norsk distribusjon)?

Ein mann kom inn i ein bar...

Du har høyrd den før. Den byrjar slik:

Ein mann kom inn i ein bar med ein and på hovudet, og bartendaren sa...
... vel i forbinding med aldardomens frontal åtak på din mulla i går, var han òg nokre vennar å finne rundtomkring i byen mellom dei sju fjell. Og der delte mullaen av sin visdom, og det heile såg ut som over.

Dette biletet skal minne deg på kor viktig det er å ha tillit til din mulla. Lyd din mulla!

Og han er sjølvsagt ikkje under innflyting av eldre, namnlause gudar. Det er berre vondsinna rykter spreidd av Mossad!

Slankekur

Lik store delar av Noregs befolking leitar mine lesarar etter den ultimate slankekur. Den enkle måten å verte tynn og sprek, utan å måtte arbeide så altfor hardt for det. Helst vil dei ha noko godt å ete, som blåbær, som skal gjere dei supersunne.

Gong på gong vert dei likevel skuffa, for livet kan vel umogleg vere så lett. Eller kan det det?

No drikk ikkje eg øl, så eg kan ikkje gå god for at dette virker. No er eg ikkje tynn heller, så kanskje det er noko i det, likevel?

Må uansett understreke at øl ikkje er halal, og at eg oppmodar ingen til å prøve denne kuren sjølv. Dette var berre i folkeopplysingas namn. Neste vekes slanketips er tross alt heroin.

Krigsmaskiner...

Det er gode tider å vere spelnerd i gitt. Det er òg gode tider for krigsglade menneske som føler at verken fysikk eller moderne teknologi er tilstrekkeleg for å utføre den skaden ein gjerne skulle ha gjort på sine omgjevnadar.

La oss seie det på eit enkelt vis... eg vil ha ein fordømt krigsrobot! Ein mech. Og det kan eg få, visstnok, for Command & Conquer 4 vart annonsert denne veka, og ikkje minst... ein reboot av MechWarrior.

Det er lov å sikle no...

Song av mann til kvinne

Har eg nemnt at det ikkje er lett å vere mann? Det er lett for ein mann å verte frustrert i møtet med det motsatte kjønn. Dette er bakgrunnen for så mange av verdas store dikt og kjærleiksviser - ein manns bønn om forståing, og kanskje litt kjærleik.

Eg er litt usikker på kvar i det store biletet denne songen høyrer heime:

Greit... kanskje den var over streken? Kanskje den ikkje verdsatte kvinner som dei intelligente og likeverdige menneska dei er. La oss gje han ein sjanse til å rette opp evt. feilinntrykk:

Nei, okay... det gjekk ikkje så bra...

... la oss heller berre gå kvar for oss og lese Shakespear sine sonatar.

Evigvarande nedtelling?

Nedtellinga til første episode av Tales of Monkey Island ser ut til å halde fram, gitt. Tekniske problem har utsatt lanseringa i nokre timar no. Ganske mange, faktisk. Og folk tripper rundt, frustrerte og smågærne. Forståeleg nok, tenkjer eg.

Eg var blant dei heldige som fekk spelet fredags morgon, og kunne tilbringe ein fridag heime med å vandre rundt i verda som vi alle fall pladask for i 1990, då Guybrush Threepwood først tusle inn i skjermbiletet og erklærte si hensikt om å verte ein mektig pirat.

Så kva kan du gjere på medan du ventar på Tales of Monkey Island? Du kan enten sette deg ned og spele dei gamle spela, eller du kan lese omtaler. Dei norske omtalene er i alle fall alle einige - dette var gøy! Du kan lese min her, elles kan du lese omtale hjå Dagbladet, Spiller og Gamer.

Så då er det berre å vete apetitten før ein av årets store spelhendingar.

Hjelp til oppdraging av born

Som mann så lev eg i konstant usikkerhet om korvidt eg faktisk er ein far eller ikkje. Eg har gjerne barn der ute, som mora har unnlatt å nemne for meg. Dette finn eg sjølvsagt frustrerande då eg gjerne tar på meg oppgåva ved å oppdra ein liten mini-mulla.

Det er dei som trekk mine eigenskapar som far i tvil, til dei vil eg berre understreke at det finnes nok av hjelpemiddel for oss foreldre der ute. Det er faktisk mogleg å få ut sine frustrasjonar på borna, utan å bryte lova. Berre sjå her:

Lagar dei ein slik i vaksenstorleik òg?

Pandanurk paradert

Fødselen av ein panda i Chiang Mai i Nord-Thailand har vore dekka til minste detalj i norsk presse, og eg har sjølv omtalt fødselen og konsekvensane av den i von om å nå ut til folk med min bodskap. Nok er nok! Eg vrir meg i smerte kvar gong eg ser menneske leggje seg langflat for sine komande herskarar, desse svarte og kvite tyrannane med sine horrible planar for menneskeheita.

Utan skam rapporterar dei slaveaktige journalistane om korleis den nyfødde pandaen vert dyrka som ein despot, ein guddom av lokalbefolkinga i Chiang Mai. Pandaen vart paradert gjennom byen, eskortert av dresserte orangutangar, deretter kunne den nyfødde tyrannen kvile i sin trone medan tilbedarane fekk passere framfor pandaen og vere vitne til sine komande herskar.

Og ingen reagerar. VGs overskrifter er "Se - så søt!". Nei, VG, dette er ikkje søtt! Dette er skremmande! Liknande dyrking av tyrannar har vi ikkje sett sidan Stalins Sovjet, Maos Kina eller Jacksons Neverland! Vi veit så altfor godt kvar slikt ender, og det er vår oppgåve å gjere motstand. Sjølv når pressa nekter å gjere jobben sin.

Ta til våpen brødre, pandajaktsesongen er rett rundt hjørnet! Ned med Pandamonium!

Ein fredens mann i Persia

Ringo Starr, eller Ahmadenijad som han kallar seg no, får til stadig høyre at han er ein jødehatande diktator, ein krigshissar med planar om å reinske Israel av kartet. Han er ein tyrann som undertrykk sitt eiga folk, som sender sine blodtørstige bøller etter demonstrantar og dissidentar. Han er ein kaldblodig jævel som ikkje skyr eit einaste middel for å nå sine mål, frå valfusk til tortur. Han regjerar over eit land der kvinner vert steina for å følgje sine lyster, eit land der det å tie er den einaste dyd.

I alle fall om ein skal tru vestleg presse. Og det veit eg ikkje om ein skal, for er ikkje dette berre framhaldinga av ei evig lang svertekampanje mot denne så altfor oversette Beatle? Tenk no etter, folkens! Kan vi faktisk tru dette om ein mann som var med å gje verda den eine songen etter den andre om fred og fordraglighet? Om kjærleik og glede? Vil du heller tru at alt Beatles stod for var løgn, eller at nokon lyg no om Ringo Starr for å knuse hans politiske karriere?

Det er ikkje første gong ein folkets og fredens mann vert slept gjennom gjørmen på dette viset. Tenk berre på Julius Caesar, malt som tyrann. Tenk på fotballentusiasten Pinochet. Eller for den saks skuld Doffen! Doffen var òg berre interessert i fred, som dette ikkje så ukjende dokumentariske materialet prover:

Og lik Ringo Starr så var det glede og kjærleik som stod i fokus, og han var først og framst gjennom musikken han ville få dette fram:

Kort og brutalt

Det er dei som uroar seg over at anti-krist, Illuminati og NWO alle vil "chippe" oss. Dei fryktar at onde kreftar skal implantere små mikrobrikker i handa vår som vi skal nytte til å drive handel, og til å identifisere oss sjølve.

Personleg slit eg langt meir med chippinga av mitt bankkort.

Eg likte stripa. Stripa var fin. Den var vennleg, men ikkje for intim. Den var effektiv, men ikkje ufeilbar.

Og så kom chippen.

Det første du gjer når du skal betale er å dra stripa, av gamal vane, så ber maskina deg bruke chippen og det gjer du (litt motvillig). Du sett kortet inn. Og får beskjed om å prøve på ny. Du tar den ut, og sett den inn att. Og på ny får du beskjed om å prøve på nytt. Så, ved tredje forsøk - så får du beskjed om å bruke stripa.

Det byrjar å gå meg på nervene.

Og ikkje kom her og sei at eg skal stappe kortet inn i hølet med ein gong, utan å dra stripa først. Det er uhøfleg. Det er vulgært. Mor mi lærte meg at det var høfleg å i det minste handhelse og stryke litt, før ein stakk den inn i holet.

Folkloristar i ulike fasongar

Eg er, som nokre lesarar kanskje har fått med seg, utdanna folklorist. Eit litt uvanleg fag, meinar mange, og enno fleire veit ikkje kva det er. Vi får stadige spørsmål om kva nøyaktig ein folklorist er - og eg har verkeleg sjeldan lyst til å forklare nøyaktig kva det er. Nøy deg med at det har noko med folk-ting å gjere, populærkultur og god sans for humor.

Sidan det er ein sjeldan vitskap, så er det ikkje ofte ein høyrer om andre folkloristar (i bloggosfæren så deler eg vel tittelen berre med Den Tvilsomme Humanist, såvidt eg veit), og ein vert difor alltid litt ekstra munter når ein les om folkloristar og deira virke.

Og det er lenge sidan eg har lest om så mange folkloristar på rams, som i Germania, ein artikkel av Stefan Arvidsson, i antologien "Jakten på Germania". Dei er kanskje ikkje verdas største førebilete, dei folkloristane han har plukka ut. Ein haug med tenkjarar som legitimerar pangermansk svermeri i den tyske nasjonalsosialismen, og i Himmlers SS ikkje minst. Folkloristikken fekk ei sentral rolle i det Tredje Riket - tenk naziforskarane i Indiana Jones-filmane - sidan faget lenge var godt treng å grave rundt i fortidsminner og avdekke sjølve folkesjela. Dette nasjonalistiske prosjektet låg til grunn for det meste av tidleg folkloristisk arbeid - frå Grimm-brødrene til Asbjørnsen og Moe.

Ein kan sjølvsagt seie at det er eit stykke mellom folkeviser og eventyr til indoktrinering av born og Holocaust, men ingen skal seie at folkloristar ikkje er i stand til å prestere det meste.

Etter at det Tredje Riket kollapsa gjekk tyske folkloristar under jorda, og attende til skrivebordet for å finne nye vis å legitimere forskinga si. Og det er då folkloristikken verkeleg vert moro. Og komplisert. Og alt det eg ikkje gidd å forklare i denne varmen.

La oss berre spole fram til vår tid, og mitt store faglege førebilete - Alan Dundes. Ein freudiansk folklorist med ganske solid produksjon gjennom åra. No er det ikkje for hans forsking eller hans freudianske analysar han vart min helt, men heller hans teoriar om korleis drive folkloristisk forsking. Spørsmål om kven folket er, har mellom anna stått sentralt i lag med mykje anna.

Som freudiansk forskar, hadde han sjølvsagt sin del bisarre påstandar, og det er vel verdt å plukka opp ein eller to av bøkene hans og lese desse. Med ein spiseskjei salt, sjølvsagt. Han var ein open og tolerant mann, men det var to ting han ikkje følte høyrde heime i folkloristisk forsking; feministisk og marxistisk teori. Og til dette høyrer ein av dei meir interessante sogene om Alan Dundes. Det var i mars 2005, og han deltok på eit seminar. I ei sal full av studentar og kolleger la han ut om sine teoretiske preferansar og idear. Og han kom til slutt til dei førnemnte teoretiske tradisjonane han ikkje satt så stor pris på.

Han valte likevel å ta dei opp, og handsame så godt han kunne. "Det er berre to bruksområder for marxistisk teori i folkloristikken," fortalde han, "og dei er...". Vi kan forestille oss eit host, eit hark, og kanskje litt hvesing. Han tok seg til brystet og fall om.

Slik døde kraftfolkloristen Alan Dundes. Han døde som han levde, med ei spissformulering på tunga. Det var ein død ein folklorist verdig.

Kva er ein folklorist? Det er noko mellom skurkane i Indiana Jones og ein akademisk komikar som døyr på scena.

Lite overraskande siger

To sterke kandidatar stod klare for å motta Friskt Ords pris for juni 2009; Hank von Helvete sitt friske (??) utspel der han samanlikna norsk psykiatri med Holocaust på den eine sida og Hanne Nabintu Herland på den andre, med sine spark mot den trassige norske kvinne.

Det var nok likevel ikkje den store konkurransa når alt kom til alt, og den overveldande vinnaren er no annonsert her.

Gratulerar til vinnaren.

Ei ny månad er i gang, og tradisjonen tru vil vi slå saman Juli og August til ein somarpris (fellesferie frå kraftige utsegn). Vi vonar folk vil hive seg rundt og sei mykje artig, og at andre slenger seg på og nominerar dei til Friskt Ords pris.

Alt Ringo Starr må tåle...

Som tilsidesatt superstjerne har Ringo Starr måtte tåle sin del av fornærmelsar og eg er vel av den oppfatting av at nok er nok. Særleg etter dette siste spetakkelet i Iran.

Kan de grautskallar få det inn i skallen at det ikkje er han de har å takke for at Beatles vart oppløyst? Det var John Lennon som gjorde det. Og kven hadde skulda for det? Ho der skrullehovudet - Yoko Ono! Så om du skal vise fing til nokon, så gjer det til henne - og la Ringo Starr vere i fred!

Vi teller ned!

Det er under ei veke til no...