Jul og nyttår i nabolaget

Medan 2009 går mot slutten, ja året har til og med sin siste dag i dag, så held jula fram for fullt alvor. I alle fall om ein skal tru mitt nabolag.

Kjærleikserklæringar har det vore lite av på veggane i det site, etter at det rakna mellom dei to turtelduane, men det hindrar ein ikkje å ønskje folk god jul. Eller korleis ein no skal tolke dette.
Og med det er det vel berre å ønskje dykk som ikkje bur i nabolaget mitt eit riktig godt nyttår. Takk for dykkar besøk i bloggen, og for meir eller mindre interessante kommentarar.

Gravid stemning

Det har slått meg at ein epidemi har råka Bergen i det siste. Ein etter ein vert råka. Først og framst kvinner, men det har eit visst nedslagsfell blant menn òg.

Ein etter ein skal mine vennar og bekjente ha born. Dei vert gravide. Og gravide er ein heilt eigen rase, fullstendig framand for resten av oss. Hjernene deira går gjennom ein grundig endringsprosess, og personlegheita deira vert aldri den same att.

Men ta ikkje mitt ord for det; eg tykkjer det yndige songparet Garfunkel og Oates sett langt betre ord på det.

Hmm... det minner meg på... eg undrar meg om desse to pikene ønskjer å få born sjølv i næraste framtid. Eg bistår sjølvsagt. Kanskje eg skulle sende dei ein mail og tilby dei ein... One Night Stand?

Eller kanskje ikkje...

Porno, Streisand, Chan og Hung

Eg innrømmer gladeleg at eg avogtil er litt for nyfiken for mitt eiga beste. Eg vil vete ting. Eg oppsøker informasjon basert på dei merkelegaste rykte, og eg gjer det med godt mot og eit smil om munnen. Det tross av at det gong på gong har ført meg stadar eg helst ikkje ville vere, og til situasjonar der mi mentale helse vert skaka. Grundig.

Men slik er livet; så når eg snubla over historia om at sjølvaste Barbra Streisand hadde spelt inn ein pornofilm, så var jakta i gang. Etter å ha lagt syltelabbane mine på Kitty and the Stud, òg kjend som the Italian Stallion, den pornografiske debutfilmen til Sylvester Stallone hadde eg fått blod på tann. Alle steinar vart velta, for denne filmen berre måtte eg ha! Eg hadde ikkje noko behov for å sjå den, sjølv om det nok hadde vore eit rimeleg forutsigbart utfall av det heile, det viktigaste var å inneha eit eksemplar av denne kulturskatta! Og vår faste lesar, Svein, etterlys ein rapport frå mi jakt, og den følgjar her.

Det vart mange våkenetter av dette prosjektet...

Og alt til inga nytte. For filmen eksisterar ikkje! Det er eit rykte spreidd av griske pornoprodusentar. Filmen det er snakk om involverar ei dame med langt mørk hår og ei ikkje så lita nase, men det er likevel ikkje Barbra Streisand. Noko ho har vore påpasseleg med å understreke ved fleire høve, og til Playboy innrømte ho at ho sjølv har sett filmen.

Akk, ein mulla vart lei seg.

Heldigvis kom vår alles kjære Jackie Chan meg til redninga! I 1975 gjorde han verda ei teneste og spelte inn Hua fei man cheng chun, på engelsk kjend som All in the Family. Ein frisk liten pornografisk komedie. Og dette innrømmar han gladeleg. Som om ikkje Jackie Chan er grunn nok til å skaffe filmen, så stod òg den no så kjende Sammo Hung på rollelista, som de kanskje kjenner betre som karakteren Sammo Law. Alvorleg tala folkens; de veit kva eg leitar etter no.

Denne måååå eg ha.

Ein Love+ massasje?

Skal det vere ein massasje? Kva med ein massasje av unge japanske jenter i skuleuniform?

Kva om eg fortel deg at dei unge jentene utgjev seg for å vere karakterar i eit dataspel til Nintendo DS?

Ja, veldig japansk. Først litt bakgrunnsinformasjon; Love+ er eit spel til den handhaldte konsollen Nintendo DS, og ramla ut i butikkene i september i år. Love+ er ein av mange japanske datingsimulatorar der ein får i oppgåve av å sjarmere ein handfull unge skulejenter. Love+ skil seg ut ved at når denne delen av spelet er over, så sitt du att med ein virtuell kjæreste som du held kontakta med. Du kan stryke henne, prate med henne, gjere lekser med henne og liknande. Akkurat slik som du ville ha gjort om du hadde ei japansk skulejente i hus.

Dette har sjølvsagt japanarane omfamna i litt større grad enn ein skulle ha venta av normale menneske (dei er tross alt japanarar) og for kort tid sidan gifta ein ung mann seg med ein av karakterane i spelet. Dette etter han etter rykta hadde gått ut med ein del andre virtuelle kjærastar. Brudlaupet vart kringasta på verdsveven;


Som om dette ikkje var rart nok har no nokon starta ein Love+ Massasjesalong! Her kan du gå for å få din naudsynte massasje av ein utvalt skulejente frå det populære spelet. Og eigaren garanterar 200% tilfredsstilling...

Visstnok er det ikkje lov å be massøsene om å kle av seg eller utføre evt. seksuelle handlingar, men dette var strengt nok sært nok om ein ikkje skal byrje å få Love+ prostitusjon. Det kan vi i alle fall vente til neste år med.
Desse japanarane altså... gærningar!

Og i toppen av treet...

Alt har endra seg no. ALT! Høyrer du?! ALT har endra seg! Det byrja med at Kenyanske Barack Obama vart høvding av USA. Og derifrå har ballen rulla for den svarte farao, Nyarlothothep! Over heile verda kastar folk seg for føttane hans. Og i eit desperat forsøk på å overgå alle andre tilbedarar, kunne Jagland siklande overrekkje han Nobelprisen og ein mikrofon der han kunne erklære si kjærleik for krig til heile verda.

Det er surrealistisk. Det er besynderleg. Og det sett meg skikkeleg i julestemning! For rundtomkring i verda har ein faktisk laga ulike variantar av Obamajulepynt!
Akkurat det du ønskjer deg er det ikkje?

Eit sannare teikn på at absolutt alt endra seg då han vart valt, for som ei veninda av meg påpeikte nyleg; no er det brått lov å henge negre i trer?! Jøsses, slik var det ikkje då eg vaks opp.

Ooooh. Slem gut. Eg veit, men Obama-julepynt?! Seriøst?!

Kling klong... klang?

Og så var jula rett rundt hjørnet folkens, og då er det vel på tide å presentere eit nytt nummer av Knokkelklang. Nummer fire i rekkja er det! De veit; det nummeret som var planlagd å komme ut på somartid i år. Litt forsenka, men akkurat i tide til jul, for denne gongen byr dette herlege tidsskriftet på mykje kos for dei seine julekvelder!

Dikt, vampyrar, kunstnarintervju, noveller og alt anna du vil ha er å finne i det fjerde nummeret av Knokkelklang!

Så kva ventar du på? Spring og les, ta berre ein kjapp pause til å sende ei lenke av tidsskriftet vidare til andre; det er tross alt gratis!

Avatar; Camerons forteljarteknikk

Det er jul; sesong for storfilmar frå Hollywood. Og årets mest hypa film er James Cameron sin lenge etterlengta Avatar, eit særs påkosta sci-fi epos frå ein av Hollywoods verkeleg gyldne gullungar.

Avatar foregår halvanna hundre år inn i framtida, og dei no romfarande menneska har snubla over ei rik kjelde av det kjelde mineralet "unobtainium", eller på norsk "utopium" på planeten Pandora. I eit forsøk på å lure rikdommen ut av hendene på lokalbefolkinga opnar dei, biletleg tala sjølvsagt, "Pandoras eske".

Og så langt er dette så blunt som du får det. Ikkje særleg pakka inn, men det vert betre. For alt i alt er Avatar fortellarteknisk elegant og fri frå fjas og tull. Du sett deg ikkje ned og ser eit science fiction epos i von om å få ei grunnleggjande ny forteljing; du har høyrd alle desse forteljingane før, det du vil ha, er desse forteljingane fortald på eit nytt og gripande vis. Og det meistrar James Cameron i Avatar - og mindre burde ein vel faen meg ikkje vente, etter at filmen har lagt på skrivepulten hans i 15 år og godgjort seg.

Du vil lese fleire omtaler av filmen som vil fortelje deg om fantastiske spesialeffektar og nydeleg natur, og alt dette stemmer veldig godt. Dette er så feilfritt som ein kan få det med dagens teknologi, og er i følgje Cameron sjølv årsaka til at ein har måtte venta så lenge på dette prosjektet. Allskens effektar derimot kan ikkje hjelpe ein film utan eit solid manus og ein talentfull regissør ved spakane. Og talent synar Cameron i stort mon i Avatar. Om karakterane skulle vere flate og forteljinga vere lett forutsigbar, så veit han å distrahere oss ikkje berre med vakre vistaer, men med actionsekvensar som heng på greip. Ikkje berre slosskamper, men så enkle ting som klatring og springing i skogen vert viktige forteljargrep Cameron nyttar for å halde på sitt publikum.

Dette tyder ikkje at det ikkje er ei god forteljing i botnen av filmen, eller at karakterane ikkje er truverdige. Det er berre ikkje noko nytt her, og poenget er vel heller at det treng det ikkje vere heller. Forteljinga er god, men det er det forteljartekniske - oppbygging av manuset og stram regi som verkeleg gjer det interessant. Her kan fleire av tidas meir populære regissørar lære litt og kvart; ja, eg ser på deg Peter Jackson, med dine evigvarande helikoptertakningar og pompøse regi av spaserturar over bakketoppar. Du har herved å møte opp på Cameron sitt kontor og kysse hans føtter. Alternativet kan du kysse den mørkaste delen av mi liljekvite rumpe!

Og la oss ikkje gløyme at dette er ein film med Sigourney Weaver, der ho slepp å gjenta rolla som Ripley. Det er alltid bra.

Om det skulle vere noko essensielt å klage på over forteljinga i filmen er det den at den lener seg litt for kraftig på den akk så moderne anti-vestlege sivilisasjonskritikken. Her møter vi det "primitive" naturfolket i pakt med naturen, som kjenner berre fred og fordragligheit, medan dei innvanderande menneska, med all sin teknologi kjenner berre til industri og død. Og blablabla.

Det er greit at det er eit ok poeng, og at ein bør kritisere den vestlege sivilisasjonen si utvikling; kritikk er ein essensiell del av det som gjer den så flott, gitt. Men denne type framstillingar er litt trøyttsame i lengda; og overser òg at ein del "naturfolk" ikkje er så forbanna sympatiske som treelskande hippier likar å tru. Og Cameron burde kanskje spørre seg sjølv om kvar hans karriere hadde vore om ein ikkje hadde kvitta seg med indianarane som budde der Hollywood står no?

Dette er sjølvsagt detaljar som ikkje trekk frå filmen sin underhaldingsverdi.

Avatar er eit sci-fi epos av den typen som skulle ha komen for lenge sidan. Her møter vi ei fullstendig realisert verd som er totalt ulik vår eigen; det er ikkje berre ein granskog eller ein bit av ein jungel i søraust-asia som representerar ein framand verd, men ei verd bygd opp fundamentalt ulik frå grunnen av, med eit eiga økosystem og med unike innbyggjarar. Dette er ikkje framand for science fiction i seg sjølv, det er ein essensiell del av det, som vi altfor sjeldan har hatt høve til å sjå på lerret. Dette har ein funne i litteraturen, i teikneseriar og rollespel. Og ikkje minst i dataspel der denne tilnærminga til science fiction fantasiar har blomstra. Ein kan trekkje parallellar mellom Avatar og fleire populære dataspel, som til dømes Lost Planet, utan å måtte strekke seg så altfor langt. At det har tatt Hollywood så lang tid å skape ein truverdig framand verd, seier vel kanskje noko om kvifor filmindustrien i dei siste åra har blitt aktarutsegla av spelindustrien. Dei tilbyr simpelthen ein betre flukt.

Og la flukt vere stikkordet for Avatar òg. Ikkje for at du skal flukte frå kinosalen, men for at den faktisk tilbyr eit godt gamaldags eventyr i storslått skala. Dette, i motsetnad til utallige kjipe effektfilmar og katastrofe filmar som Hollywood kastar etter oss, er den verkelege årsaka til at vi framleis har store kinosalar i dette landet.

Det uforståelege

Som ein som har jamleg kontakt med dei eldre gudar, har eg innsett at forståing til tider er ein farleg greie. Det er ikkje alt du vil forstå, simpelthen. Ikkje alt du vil ha klart for deg. Universet er full av mysterier. Nokre kan ein enkelt meistre og forstå, andre tar år med studier og analyse. Nokre... bør ein berre la liggje. Nokre ting kan ein aldri eigentleg forstå utan å risikere si mentale helse; sjølv forsøket er nok til å drive ein utfor kanten av all sunn fornuft.

Det er i møte med slike mysterium ein nok gjer best i å lene seg attende, og la ting vere uforståelege. Japan er eit typisk døme på det.

Alvorleg tala, eg kjem ikkje ein gong til å prøve...

Menn tilpassar seg

Vi menn har ikkje vore så reint lite flinke til å tilpasse oss nye tider, og det har ikkje vore lett. Vi skal vere både mjuke og harde, og vi skal respektere kvinner, deire evner og deira fridom. Vi er ikkje lenger formyndarar over ei heil kvinnestand, og vi kan heller ikkje spøke som vi vil med det. Denslags har konsekvensar. "Sjåvinisme" er likestilt med rasisme. Ein skal ikkje snakke nedsettande om kvinner. Ein skal ikkje sette dei i bås og rakke ned på dei.

Særleg ikkje når kvinner snakkar om menn. Når kvinner snakkar om menn, så har vi lært at vi skal halde kjeft og godta det vi får servert. Vi tilpassar oss matriarkiet.

Problemet er når det ikkje er morosamt. Når det er like skarpt som ein klubbe svingt av ein breipanna neandartalar... då må vi vel få lov å seie i frå?

Nei? Kan nok ikkje det. Då er eg sikkert ein slem sjåvinist. Her gjeld det å tilpasse seg kjønnsrollene.

Oceansize

Eg har ein greie for studentfilmar. Frå THX1138 til i dag, så framstår gjerne studentfilmane som gode frampeik mot kva framtidas filmskaparar vil bry seg om, og kva tema dei kjem til å ta opp. Dei er gjerne òg meir vågale i forhold til bruk av digitale effektar og kor langt dei er villige til å ta eit tema før produsentane og marknadsavdelingane sett sine klør i dei.

I dag vart eg tipsa om Oceansize. Ein nydeleg liten animasjonsfilm laga av fire studentar i fjor, med suverene Lovecraftianske trekk. Berre sett deg ned og nyt denne. Gjerne i fullskjerm.

Det finnes eit hav av slike godbiter der ute, noko Aftenpoften oppdaga i dag, så kanskje eg skal byrje å grave opp nokre av mine favorittar?

Den siste julegåva?

Julehandelinnspurten kjem nærare, og desperasjonen byrjar å vise seg i andletet. Dei manglar ei siste gåve, kanskje? Den siste perfekte gåva til personen som er umogleg å kjøpe til; ein far, ei mor, ein bror, ei syster, ein kjæraste eller born. Kva skal ein kjøpe? Ein har kjøpt alt tidlegare? Ein kan jo ikkje byrje på nytt? Jo, ein kan jo det, ein kan kaste seg over legoinnkjøp, men det er ikkje poenget her. Om du lurar på kva du skal kjøpe til dine næraste, så såg eg at min lokale Outland butikk hadde eit par att av desse;
Ja, Victoriana 2nd edition er og blir den perfekte julegåve til nerden som har alt. Kva ventar du på? Spring og kjøp; og er du i Bergensområdet så skal eg heller signere den til mottakaren for deg.

Treng du å vete meir? Omtala er nett lagt ut her.

Heil Honey, I'm home!

"Hitler here. No! Bob Hitler, who do you think?!"

Hitler inviterar Neville Chamberlain på besøk for å diskutere Tsjekkoslovakia, men det plagsomme jødiske naboparet Goldenstein klarar sjølvsagt å rote til planane for Doffen. Eit artig lite innblikk i privatlivet til Doffen og hans kjære Eva, og årsakene til kvifor han tidvis virka så irritert på jødane. Det er diverre ikkje ein dokumentar min gode venn Snirkelsnorkel har klart å snuse opp, men ein britisk komiserie frå 1990 som parodierar den tradisjonelle amerikanske situasjonskomedie. Særleg er det 50-talets naive og familievennlege humor som vert presentert, der ingen ikkje er likandes - alle er gode på botnen. Humoren er så tannlaus at du knapt merkar den.

Det er dei som hevdar at det var kontroversar som gjorde at berre ein episode vart vist, men eg er no ikkje så sikker på det. Medmindre det er kontroversielt at noko ikkje er morosamt i BBC...

Kos dykk med heile den originale episoden.






"Grab hold of der Führer's butt!"

Personleg skulle eg gjerne sett ein rørande julespesial; Christmas at the Hitlers.

Hundegleder

Av og til lurar eg på om det er ei grense for kor opptatt vi skal vere av dyrs sexliv. Ikkje berre er alt dei tar seg til naturleg, og difor noko vi kan gjere, men det vert faktisk produsert sexleketøy for å simulere sex med dei. Dette er sjølvsagt ganske så urovekkande, men eg finn det ikkje så reint lite urovekkande at vi òg produserar sexleketøy for dei. La meg presentere "Hot Doll for Dog"
Dette openbart franske produktet har den trendye hund, og minst like trendye hundeeigar som si framste målgruppe. Dette er ikkje berre eit sexleketøy, men eit produkt av moderne design og estetikk. Eit sublimt kunstverk du skal vere stolt av at ditt dyr bestiger.

No er eg ein liberal mulla, og kan godta det meste... men eg ville framleis vore litt usikker på dei som vel å ha noko slikt ståande i stova, med fri

Dagen det svartna...

Ein ung skjeggete mann med ein viss tilknytting til min identitet, har vore ute og slengt med leppa om venstresida. Først og framst den norske avarten i tida som har følgd 11. september 2001. Han freistar å svare på kvar det vart av systemkritikken, og kvifor brått alle byrja å kaste seg over ville teoriar om korleis amerikanske myndigheitar sjølv stod bak terroråtaka. Og dette etter å ha godta seg med stor iver over at amerikanarane no endeleg fekk smake sin eigen medisin.

Forvirra?

Vonleg ikkje etter at du har lest det rykferske nummeret av Humanist. Dersom du er så gniten at du enno ikkje abonnerar eller gidd å stikke innom Narvesen, har dei hyggjelege sjelene i Fri Tanke lagt ut artikkelen på nett, som smaksprøve på tidsskriftet. I mangel på kommentarfelt får du heller poste sutringa di her, eller sende den per post til dei aktuelle redaksjonane.

Glede med dyr

Ein finn det i naturen, ergo er det naturleg kunne vi opplyse om i går. Ein kan likevel stille seg spørsmål om alt ein finn i naturen er like bra. Er alt noko vi skal ta til oss, og etterape?

Ta delfinar til dømes; søte små dyr? Neppe! Ikkje om du tar i betrakting kor ofte dei valdtar kvarandre, og ikkje minst menneske! Kva med stokkender? Same der gitt, valdtekter i hytt og pine, gjerne krydra med homoseksuell nekrofili.

Ein må simpelthen spørre seg om dyreriket er noko ein ønskjer å etterape? Og ikkje minst; er det noko vi vil inkludere i våre sexliv?

For nokre folk der ute, så er svaret litt meir openbart og forstyrrande for resten av oss. Dei seier ja, takk. Dette er jo ei kjensgjerning. Lite visste eg likevel at det fantes særskilte sexleketøy for desse. Ja, sjølvsagt, alle har jo sett ein oppblåsbar sau, dei er jo morosame. Men kva med ein dalmatinardildo? Ja, for her forleden snubla eg over ein heil serie med dildoar forma etter ulike hundar - avhengig av kva storleik ein foretrekk.

Dreven vidare av mi umettelege nyfikne natur kasta eg meg inn i det. Og studerte sjangaren opp og ned i mente. Ja, her var det ulike sjangrar. Og kvaliteten vart bedømt av korvidt det hadde ein fungerande "knute" på midten, og dei beste modellane kunne blåsast opp. Anar du ikkje kva det er for noko? Du er heldig, du er velsigna fri for informasjon om hundepenisar, og slik kan du halde det. Dei allar beste modellane hadde ikkje berre knute, men kunne ejakulere.

Det kunne òg fleire av hestedildoane, som kom inn på ein andreplass av dei meir populære dyretypane, men det er klart at det er hund folk flest ønskjer å simulere sex med om ein skal tru produktlinjene. Det mest sjarmerande eg fann var ein rumpeplugg som òg fungerte som ein fluffy kaninhale. Resten var berre forstyrrande. Særs forstyrrande.

Eg har berre ein ting å seie til dykk folkens - de er alle saman sjuke! Og eg tenkjer meg to gonger om før eg vert med nokon heim att!

Og ja, forresten, når vi er inne på hundar. Min gode venn, og livslang bassett, Lord Bassington-Bassington ønskjer å trekkje merksemda mot ei avstemming i hans blogg. Kva bassett skal ha æra av å synge julesonger i hans heim?

Dyregleder

Eit vanleg argument til fordel for homoseksualitet er at det er naturleg, då det forekommer i naturen. Med det meinar ein at ein bør kunne godta homoseksualitet fordi ein kan finne det i dyreriket. Dyr av alle slag praktiserar homoseksuelle relasjonar i ulik grad. Frå sint domineringssex ein heit jungelnatt til varige kjærleiksforhold.

Det artige med dette argumentet er at det kan overførast til onani òg. Denne einslege synda dei rettskaffa og frigide har freista å ta rotta på hjå alle andre i uminnelege tider. Denne skammelege gjerninga store delar av menneskeheita praktiserar. Kvifor høyrar vi sjeldan ein gut rope til mor si i det ho kastar pornosamlinga hans; men dyra runkar, kvifor kan ikkje då eg?!

Eit case in point er denne frilynte kvalrossen;

Strengt tatt ikkje tradisjonell onani, men autofellatio. Draumen som alle menn har om å utføre oralsex på seg sjølv er tydlegvis heilt naturleg. Det forekommer i dyreriket.

På den andre sida så forekommar nekrofili ein del i dyreriket òg. Så eg avventar situasjonen til nasjonens mange likpularar stiller seg på barrikadane og erklærar at det er naturleg! Ein finn fleire dyr som driv med det!

Berre ein tanke.

Tigging i kyrkja...

Takka vere ein stram og sober økonomisk politikk har Noreg sluppen unna den verste delen av finanskrisa som har råka verda. Over heile verda vert store og mindre bedrifter lagt ned, eller vert tvungen til å skjære ned, og folk melder seg som arbeidsledige over alt. Bankane surrar, og folk mister hus og heim.

Alt er som det skal vere med andre ord, for kvart tiande år må ein jo ha ei lita finanskrise for å rydde opp. Slik fungerar marknadsøkonomien, og den har vi jo valt sjølv - har vi ikkje?

Sjølv om vi stort sett har sluppe unna, er det framleis dei som vert råka her heime òg. Verst er det tydlegvis for statskyrkja. Ikkje at dei vil innrømme det, no er det jo jul, deira høgsesong og dei må halde maska. Dette på tross av at deira hovudfilial der ute, etter alt å døme verkeleg har nådd botnen. Tilogmed på topsjiktet i hovudfilialen har dei sett seg nøydd til å ty til alternative sett å tene inn pengar på.
Tigging... alltid er trist syn. Særleg når søte småenglar tyr til det...

Fridom. Kanskje?

Eg vakna i dag med ei merkjeleg kjensle av å vere fri. Eg såg meg rundt og fann meg sjølv i mi eiga leilighet. Kan det hende PST ansåg fara for å vere over no når Obamarama var over? Gav dei etter for det massive presset frå grasrota; dei valdlege demonstrasjonane som markerte motstand mot politistaten?

Eller... dei siste dagane er tåkefulle... underlege. Kan det hende eg ikkje har vore vekke i det heile tatt? Når eg tenkjer etter så hugser eg at cella var ganske lik der eg er no, men no er eg heime. Kan dette tyde at eg 1) har vore overarbeida og 2) burde flytte frå denne leiligheita?

Eg undrast. Eg undrast.

På den andre sida så er ikkje litt desorientering uvanleg etter at PST og Secret Service har harva over ein. Vi får kanskje aldri vete kva som eigentleg har hendt din mulla dei siste dagane.

Alt eg kan gjere er å late som ingenting, og hive på meg nokre mansjettknappar og ei slipsnål, og pelle meg på julebord.

Om det mot all formodning var stresskapte hallusinasjonar, så har eg løysingar klar. Assassin's Creed 2 er kjøpt inn.

Eksamen; mot alle odds

Eg er sperra inne. Eg er sperra inne, og eg ventar på... kva? Henretting? Lauslating? Overlevering til Pandamonium?

Tross dette gjere eg mi plikt! Eg trår til! Og sørgjer for at mine studentar får dei karakterane dei skal ha. Eg manar fram oppgåvene deira, og smørar karakterar på dei med ein gigantisk raud penn.

Og på nasa ein raud klovnenase. For vi tar karaktersetting veldig alvorleg der eg kjem i frå. Det er godt å vete at det vert verdsatt.
I mellomtida høyrer eg rykter om at ei gruppe mujahedin, leia av vår faste lesar Svein, saumfarar Bjørgvin på jakt etter meg, med mål om å frigjere meg. Med makt om nødvendig.

Eg fryktar det vert blodig, og eg vonar at folkets stemme vert høyrd før det kjem så langt. Eg vonar at dei opptøyene eg er sikker på preger det ganske land akkurat no er teikn nok på at eg bør sleppast fri.

Let your mullah go!

I påvente av opptøyer

Eg sitt her på cella mi, og kjenner kvelden komme sigande. I trygg forvaring hjå PST medan Jagland underhaldar celebert kenyansk besøk. Eg veit at der ute mobiliserar folk. Eg veit at folket er i harnisk over mitt fangenskap. Over at eg og Bhatti kan sperrast inne utan grunn, i kraft av å vere uromomentar i auga til den såkalla norske rettsstat.

Eg veit at ein stad der ute sitt unge jenter og lagar plakatar som krev min fridom. På gata vandrar engasjerte frivillige og sankar inn underskrifter som krev det same. Og eg reknar med at nokon har fått Amnesty på bana.

Ja, kva tid som helst ventar eg at folket står utanfor dette tårnet, og roper mitt namn. Og syng den nye hit singelen "Free Mad Mullah" for høg hals. Folket vil ikkje sitte stille og sjå sin helt sperra inne på dette viset. Ikkje når han har eksamensoppgåver å lese, og karakterar å gje.

Men eg vert utolmodig. For kva om dei bestemmar seg for å kvitte seg med meg, før opinionen har vendt seg i mot dei? Kva om dei vil tie meg, før folkets sinne koker over? Kva om dei vil hindre opptøyene som kjem?

Kva om dei gjer ein avtale med sine overherrar i Pandamonium... kva om dei overleverar meg til deira klør! Eg har sluppen unna ein gong i år, men vil eg klare det på ny?

Og medan nattmørket sakte senkar seg, så kjenner eg ein klump av frykt i min mage. Korleis kunne dette skje i tryggje Noreg? Eg sett min lit til dykk, kjære lesarar...

Bak lås og slå!

Det er ein krise for det norske demokrati, ein kenyansk VIP med namn Barrack Obama vitjar i desse tider Oslo for å motta ein pris i retorikk. Dette endevender ikkje berre bybiletet i Syndas Bygd, men og våre førestillingar om korleis den norske rettsstat fungerar. No har amerikanske Secret Service og Politiets Sikkerheitsteneste (PST) full kontroll. Intet problem skal oppstå under kenyanarens mange toalettbesøk og handhelsingar.

Jommen sa eg smør. I den forbinding har dei no arrestert og sperra inne to menn. Der den eine er bekrefta å vere Arfan Bhatti, som vårt kjære politikorps mistenkjer for å vere praktiserande muslim. Eg meinar terrorist. Sjølv hadde han tilbudt politiet å forlate bygda medan sirkuset foregjekk, men forslaget vart avvist. Kort tid etter vart han plukka opp og sperra inn, utan eigentleg noko god forklaring. Advokaten hans ser for seg at han slepp ut når kenyanaren har flott bygda.

Det er hittil ukjend kven den andre arrestanten er, men det ryktast på Twitter at det er ein viss mulla. Og nei, det er ikkje den etterlyste og terroristdømde Mulla Krekar. For det ingen veit, og det eg skal avsløre no er... at eg er sperra inne på ein av PST mange celler. Her held dei meg utan noko som helst form for tiltale.

Dei kasta seg over meg då eg var på veg til jobb i dag. Slengte ei hette over hovudet mitt, og då eg endeleg klarte å rive den av meg fann eg meg sjølv åleine på ei lita celle.

At politiet er inkompetente veit vi jo frå før, så eg er ikkje overraska over at eg fekk med meg laptoppen min, og at det var eit ukryptert trådlaust nettverk i cella. Eg er foreløpeg logga inn på PST SYSlink. Skulle du sett.

Og litt kult er at eg no tydlegvis er ein større trugsel enn Mulla Krekar. Eg er ikkje lenger nestbest!

Uansett, din mulla er altså haldt som politisk fange! Det er på tide å reagere! Ta kontakt med Amnesty! Lag ei underskriftskampanje! Ring din Stortingsrepresentant! Og ikkje minst blogg om din sympati for mitt fangenskap.

Eg forventar òg at "Free Mad Mullah" vert ein instant hit, framfør av kjekke Sør Afrikanske negre! Kom igjen! Inga tid å miste! Dei kan sleppe meg laus kva tid som helst!!!

Den romerske salutt, ein guide.

Alle dei tøffe gutane gjer det! Du har sett det! Og du skulle så gjerne vere med sjølv! Berre sjå på desse flotte karane her, desse stolte romerske krigarane;
Er det ikkje vakkert? Dette er den såkalla romerske helsinga, ein arm høgt heva mot himmelen, mot sola, som har vore så populær dei siste to tusen åra. Den har slått an blant folkelege fotballspelarar;
Såvel som blant ivrige muslimar;
Kristne presteskap har òg tatt til seg denne forma for helsing;
Og det same har svenskane.
Tilogmed mine forsvunne hagegnomar har tatt den i bruk (dei lærte den kanskje av meg før dei stakk av?).
Det er ei helsing så universell i sin apell og enkel i utforming, at sjølv barn kan klare det. Og barn helsar gladeleg på det romerske vis.
No lurar du sikkert på korleis du kan helse på same vis når du ankommer din arbeidsstad, eller vitjar familien i jula. I folkeopplysingas teneste tenkjer eg å gje ein kort instruksjon, og med meg til å hjelpe har eg fått Vera Oredsson, den første kvinnelege partileiaren i Sverige. Studer hennar perfekte positur i detalj.
Som de ser, så held ho seg rak i ryggen, og rette bein. Hennar venstre arm strak ned langs sida, i parallell med kroppen. Hennar blikk er stivt og retta framover mot framtida, medan hennar høgre arm står strakt ut frå kroppen, handlata ned med fingrane samla og delvis retta opp mot himmelen. Merk og Vera sin stilfulle klesdrakt, som står i stil med den grasiøse helsinga. Eit knekort mørkt skjørt, og ein nystroken brun skjorte. Eit enkelt svart slips, og eit særs prydande armbind rundt armen fullførar det heile. Om du ønskjer å utføre den perfekte romerske helsinga, skal du ikkje sjå vekk i frå at klesdrakta bidrar minst like mykje som den korrekte kroppshaldninga.

så no har du lært dette. Eg vil takke min modell Vera Oredsson for å ha stilt opp på kort frist. Ho går no inn i pensjonisttilværa frå og med 31. desember, når ho og hennar ekteman Göran Oredsson forlet Nordiska rikspartiet. Samstundes vert det lengstlevande høgreradikale partiet i Sverige oppløyst, etter 53 år i drift. Modellen Vera Oredsson var leiar i partiet frå 1975 til 1978, medan hennar mann var opptatt med å forfatte ei bok.

Våre vennar i svenske Expo presenterar heile partiets stolte soge, i eit nostalgisk lite tilbakeblikk på nokre av Sveriges mest gamaldagse nazistar. Vi ønskjer Vera, og hennar ektemann, lukke til i pensjonisttilværa.

Ååååh dei penga!

Det er pengar i vrøvl. Det har eg alltid visst, difor starta eg denne bloggen. Utan at eg har hatt særleg hell med det hittil. Andre er langt meir heldige. Her er det pengar å tene... og ikkje småtteri heller, om ein berre veit å appellere til folks uvitenheit og panikk.

Som til dømes dei ivrige sjelene som står bak Vaksineaksjonen, det vil seie gjengen som helst ser at du ikkje vaksinerar deg mot svineinfluensaen. Helst skal du ikkje vaksinere deg i det heile tatt, om ein skal følgje deira resonnement. For med sine argument har dei meldt seg inn i dette glitrande selskapet av vaksineskeptikarar som er overtydd om at alt vondt kjem av vaksinar. At omfattande, nesten komplett vaksinering, av den vestlege befolking er ei av årsakene til vår gode helse og høge levestandard har ingenting å seie. Pseudovitskaplege argument og konspirasjonsteoriar er godt nok for dei som må stave seg gjennom Donald Duck.

Dette har dei fleste av dykk fått med dykk allereie. De har nok òg fått med dykk at ein av hovudaktørane bak aksjonen er "ansvarleg redaktør" Frank Aune sitt glitrande nettidsskrift Nyhetsspeilet. Ja, for kva byggjar ikkje opp din truverdighet i helsespørsmål at du har støtte frå folk som trur romvesen heng rundt oss til ein kvar tid, at Holocaust aldri fann stad og at 11. september berre er jug frå NWO si side. Om ein skal følgje argumenta til Vaksineaksjonen er det jo òg NWO som står bak båe svineinfluensaen og vaksina. Dei vil kontrollere oss, og først utvikla dei svineinfluensaen (WÆÆÆH! Nokon har patent på eit virus!), som er heilt ufarleg, og så gjev dei oss den dødlege vaksina, som òg inneheld farlege datachipper for å overvake oss (for dei treng jo å vete kvar våre forgifta lik kollapsar?).

Kjend er det òg at ein av hovudmennene bak vaksineaksjonen kanskje er av det litt meir kyniske slaget. I det vaksineaksjonen omtalar som personåtak har Dagbladet avslørt at Kjetil Andreas Dreyer sel ionisert vatn, eller sølvvatn om du vil, som ikkje berre skal kurere svineinfluensaen, men HIV og kreft. Dette var noko å skåle i gitt. Det er godt å vete at ein har alternativ til den dødlege vaksina, då.

Allereie her slår det meg at Dreyer kanskje ikkje har det sterkaste grepet på "vitskaplege fakta"...

Enno betre er det at han driv Network Marketing, som Dreyer insisterar på at ikkje er eit slag pyramidespel. Jo, takk. På dette tidspunktet er han frykteleg truverdig.

Så truverdig er han og Vaksineaksjonen at dei i følgje sine nettsider no har klart å samle inn kr 130 000,- frå 183 personar og organisasjonar. Medan det store fleirtalet av nordmenn allereie har vaksinert seg, samlar aksjonen mot det inn ei lita formue til å... kva? Sponse sydentur for aksjonsgruppa? Ny hytte dei kan gøyme seg på i 2012?

Eg vert sittande og stirre litt på dette talet. Dei har samla inn 130 000,-, til ein aksjon kven som helst kunne ha dreve for minimalt med midlar. Og målet deira er no å samle inn 200 000,-. Og ein av hovudmennene bak aksjonen driv pyramidespel og ulovleg marknadsføring av magisk vatn som skal kurere alt vondt?

Eg trur eg nemnte ordet kynisk. Og eg trur eg gjentar det: Kjetil Andreas Dreyer er ein kynisk svindlar, som burde vore bak lås og slå.

Korleis er det til personhets, herr Dreyer?

Smakebit frå vibratorkvelden

Som de kanskje veit, så haldt eg førre tysdagen eit foredrag om vibratorens historie på min kjære klubb Absalong. Eg har vurdert å kome med eit samandrag av hendinga, og fylle ut med svara på nokre av dei spørsmåla eg fekk etterpå, men det får vi ta seinare om eg har tid. Eg var ikkje åleine om å fri til publikum den aktuelle kvelden, som de nok ser på biletet, for min gode venn, Den Unge Herr Holm haldt sin andre konsert som oppvarming for meg.

Den Unge Herr Holm er ikkje berre ein talentfull teikneserieskapar og illustratør, men han er òg ein gryande køntristjerne. Han skriv og syng sine eigne songer, basert på sitt liv som fattig teikneseriekunstnar og manisk depressiv kunstnar, og medan det kanskje låter litt surt av og til, så er det alltid ærleg.

Etter rykta har han planar om å gå i studio, men i mellomtida sitt han og syslar med opptaka frå konserten som han òg tenkjer å leggje ut, i lag med illustrasjonane. Han har såvidt byrja å eksperimentere med dette, og har lagt ut ein video:

Han etterlys betre verkty å jobbe med enn Windows Movie Maker, så om de har eit tips til han, så gje han ein lyd.

Raud westernkos

Det er søndag, og eg har ikkje vore snill nok med bloggen i det siste, og det er berre å orsake. Så her er det berre å sette i gang å søndagsnerde litt, er det ikkje?

Eg har sansen for Westernfilmar. Sterke menn med fine hattar som veit å sette seg over lova for å tvinge fram rettferd, eller å stikke av med naboens kyr og togbanens gull. Alt ettersom. I min barndom slukte eg westernfilmar rått, alle dei gamle klassikarane med John Wayne og James Stewart og dei andre. Det var fabelaktig moro, og eg vert framleis ikkje lei av å grave dei fram med jamne mellomrom. Likevel er det sjeldan ein ser gode westernar i dag.

Ein annan ting eg har sansen for er Rockstar Games. Deira Grand Theft Auto serie har gleda meg, irritert meg, og gleda meg att. Frå tidlege tullete spel med slakt av sivilie, til meir seriøse forsøk på satire i ein ultravaldsetting. Dei har klart å sjarmere meg, simpelthen.

Så kva no når dei kastar seg over westernsjangaren? Eg anar ikkje, men det har kribla ei stund, og kjem nok til å krible fram til april.

Namnam. Red Dead Redemption. Det klingar lovande, ja? Eg kryssar fingrane for openworld-sprell til hest.

Elles må eg berre leite fram Amstraden att, og fyre opp The Wild Bunch. Eit av tidenes beste tekstbaserte westernspel. Eller var det det einaste, kanskje?

Filmsmerter

På dagar der ein simpelthen er for sliten til å arbeide, så vert det gjerne til at ein sleng på ein eller annan film har liggjande. Dette har ført med seg at eg har sett ein del... forferdeleg dårleg film. Filmar som utgjer ei heilt eiga form for smerte. Filmar som trenger inn i hjernebarken og sett klørna i. Filmar som etterlet arr.

Filmar du spør deg sjølv kvifor du vart sittande å sjå, men som du likevel vert sittande å sjå på. Du får ein eller annan pervers glede av det.

Ein slik film var det eg utsatte meg sjølv for i dag. Starship Troopers 3: Marauder. Ja, eg veit. Ein kan ikkje vente noko bra frå ein slik film, og det gjorde eg heller ikkje, men nokre bitar var meir inspirerte enn andre, medan nokre scener heilt klart gjorde manusforfattar/regissør fortent til ein dødsstraff. Skodespelarane døydde jamnleg i scenene sine, så vi ventar ikkje at dei overlevde.

Likevel var det ein liten bit som verkeleg, verkeleg traff ei nerve. Heilt i byrjinga i filmen der krigføringas øverste leiar vart presentert;

Forutan den openbare underhaldningsverdien, så er den heilt openbare parodien på Ashcroft frå den Bush-regimet i USA utruleg deilig. Mannen insisterte på at departementet hans skulle synge hans eigenkomponerte religiøse og patriotiske songer, noko som sikkert var ganske så pinsamt for alle involverte.

Ikkje så pinsamt som at folk faktisk likar denne låta, og ikkje oppdagar humoren. Det uroar meg. Du kan sjå den heile musikkvideoen dei lagte til den her. Det er verdt det. Kanskje.

Og dersom du lurar. Filmen var verkeleg grusom. Grovkorna satire og platt dialog. Sjå den!

Rosa gull

Noreg er bygd på ei oljeformue. Oljen, det svarte gull, redda oss frå dugnadsarbeid, visjonar og ein relativ fattigdom. Tidleg gjekk Noreg til det steget å nasjonalisere oljerikdommen i landet og overlot det til Statoil å forvalte gullet som pipla opp gjennom røra på norsk sokkel. Statoil, no StatoilHydro, har forvalta dette ansvaret til den store gullmedaljen, og har ikkje berre verna om eiga pengebinge, men og satt klørna i andre sine pengebinger verda over.

Noko dei har gjort med sang og dans.

Dette har blitt ein trend i den store bedrifta, og når no ei avdeling i Bergen ønskjer å male vårt svarte gull rosa, så vart dette demonstrert til muntre toner på årets julebord.

Utover det tenkjer eg vi lar det stå utan kommentar.

Ingen sei "No homo", no.