Så var nok ei jul overstått, og vi er i gang med romjula og fleire dagars postludium etter fråtsing i måt og materiell velstand. Gåver på gåver har velta over borna i familien, medan vi vaksne har humra og kost oss med nye slips og bluser. Dagen derpå kan det vere greit å puste i bakken og tilbringe litt tid i stille meditasjon og ettertanke. Eg vil gjerne at de alle tenkje litt på dei som har gjort årets julefeiring mogleg. Først i rekkja er vel kanskje Julenissen, det er nok han dei fleste tenkjer på som den ansvarlege for alle desse materielle godane som openbarte seg under det hedenske juletreet. I andre rekkje har du vennar og familie, som har spinka og spart for å ha råd til å deg akkurat den gåva du vart så glad for i går, kva no enn den var (tapt som den er i haugen av innpakkingspapir).
Ja, dei skal ha sin takk. Men det er andre som har hatt meir å seie, og la oss tenkje på dei i 2010. Eg snakkar då om alle dei butikktilsette som har trassa sjukdom og julestress for å stå bak disken med eit smil og betjent deg på best mogleg vis. Dei har ikkje vist sitt eiga stress når du har stått og banna og steikt i kø til kassa, eller svima forvirra rundt i leiketøysbutikken på jakt etter den perfekte gåva. Nei, dei har tatt i mot deg med spøk og smil, og hjulpe deg fram til akkurat den gåva som du var på jakt etter. Dei har gjett deg gode råd og vink til kva som passar, og funne fram enno betre ting enn det du hadde tenkt å kjøpe - kanskje tilogmed til ein billegare penge? Dei har tilogmed pakka gåva inn for deg. Med eit smil.
Desse same folk har hatt sitt eiga julestress å tenkje på. Sine eigne gåver å pakke. Sine eigne hus å vaske. Men dei har undetrykt dette for deg. For at du skal få ein så bra jul som mogleg.
Så gje dei ein tanke.
Deretter gjev du ein tanke til dei som har laga gåvene. Anten det no er små gule kineserar eller fattige små barn som med blod, sveitte og tårer har produsert dippeduttar, leiketøy og klede så effektivt som mogleg i noko som tilsvarar gode gamle fangeleirar. Ja, gje dei ein tanke. For dei har gjett deg jula si, for truleg hadde dei ikkje høve til å feire den sjølv.
Tikk-takk, tikk-takk. Jula er straks her, og nervene er tynnslitte. Borna ventar på gåver, og vaksne prøver å få alt i stand. Mullaen prøver å grave seg ei snøhole han kan gøyme seg i til det heile er over. Med seg i denne snøhola vil han ha litt fin, stemningsfull musikk som passar høgtida. I den samanheng har Lord Bassington-Bassington gjort mullaen merksam på at deira felles venn, den danske trubaduren Kim Larsen i år har spelt inn ei lita julevise tilgjengeleg på vinyl. Til denne er det laga ei framragande musikkvideo, som fangar stemninga til båe låta og julefeiringa generelt. Her er det berre å skru ut lyspærene og fyre opp nokre stearinlys og lene seg attende med kakene.
Slik? Klar for å trøystespise? Det er det julekaker er til for.
For dei som ikkje visste det, så har Danmark to trubadurar med namn Kim Larsen, beggje syslar med visesong og øldrikking, men berre ein av dei er frykteleg glad i Fleksnes og er frontmannen i Of the Wand & The Moon. Med seg på dette opptaket har han lurt med seg the Black Algiz Tabernacle Choir og ein handfull andre musikerar.
Så, no er det ut å spa opp siste delen av denne snøhola.
Jula kjem mot oss som eit tog ute av kontroll. Jula kjem som julaften på kjerringa, kvart år... eh... ja, de skjønner kva eg meiner. Det er travelt. Det er hektisk. Og dei av dykk der ute som klarar å lyge på dykk julestemning i alt dette kaoset vil henge ut som masochistar. For å nytte meg av ein av Laibach sine vendingar, så er jula ei feiring som krev fanatisme. Det er det einaste viset du kan overleve.
Så eg lurte på korleis det ville vere å feire jul med dei slovenske gromgutane i Laibach. Korleis er jula sett med deira auge? Vel, for det er i første omgang to ting som er verdt å trekkje fram, det eine er kommersialismen. Det store behovet for å shoppe, eller plyndre om du vil. Det andre er hastverket, for julaften er her snart, og du har ikkje handla alt du skal. Tida er snart ute... spelet er straks ute: Das Spiel ist Aus
Deretter trur eg dei nok ville ha tatt seg tid til å sjå på prisen vi må betale for varene vi handlar. Så mykje av det vi kjøper er produsert i den tredje verda, og er simpelthen ei gugge av blod, sveitte og tårar til dei som vi så altfor lett vil gløyme. Prisen vi vil betale for dette er ikkje berre den som heng på den kinesiskproduserte dukka du riv ut av hylla med glødande auge, prisen vi verkeleg skal betale er i framtida, når konsekvensane av denne handeleg kjem til å flaume over Europa... Barbarians are coming, the Demon is rising...
Korleis kan det ha seg at det har blitt slik? Den tradisjonelle europeiske industrien, vårt handverk og vår produksjon, lik den amerikanske, er ein skugge av det som ein gong gjorde den stor. Wirtschaft is tot!
Men alt dette kastar vi til side no mot slutten av året, når mørketida skal avsluttast og sola skal snu. For uansett om du er kristen, jøde, muslim, Chulhu-kultist eller odinist, så krever gudane sitt. For Gud er Gud! Og dette er vår offergåve til han!
Og slik har det alltid vore, og slik vil det alltid vere, over heile verda og ingenting kjem til å endre denne verda, og med det ville nok Laibach ha avslutta med John Lennon sine ord.
Og når dette juleevangeliet var fortald, så er det klar for eit herremåltid. Så ha litt sympati med oss, for du veit kven vi er. Kjekt å treffe deg.
Så god jul, lukke til med julehandel, fråtsing og bloting.
Snakkande dyr er populære blant barn, og du finn dei stadig vekk som hovudattraksjonen i allskens teiknefilmar, særleg produsert av Disney. Dyr, som dei C.S. Lewis skildrar i Narniabøkene, skal illustrere reine eigenskaper og på sett og vis vere førebilete for våre barn.
Høyres bra ut i teorien, ja? Ta ein kikk på denne reklamen for Lexi, den snakkande hunden.
Fabelaktig, ja? Noko slikt kan ein jo gjerne unne sine barn... men det var eit eller anna som skurra var det ikkje? Shopping? Superstjerner? Når eit dyr først snakkar, kva seier dei eigentleg? Denne avslørande videoen av Lexie i aksjon seier meir enn ein eigentleg vil høyre.
Akkurat ja... ein sitt att med ei litt tom kjensle etter dette. Du kjøper ting som ber deg kjøpe meir? Er ikkje det pittelitt forstyrrande? Det er nesten som å kjøpe Apple-produkt det.
Neste gong eg høyrer nokon klage på valdelege spel og leikar, så skal eg vise fram denne bikkja. For når dyr først talar, så snakkar dei eit disneyfisert kommersielt språk. Og det er kanskje god nok grunn til at dei skal halde godt kjeft?
I forbinding med årets nobelprisutdeling har det vore mykje prat om kina, dette lille gule landet styrt av frafalne maoistar som har omfamna autoritær statskapitalisme (litt som å gå frå å denge kona, til å denge kona OG barnet det). Kina er rekna som våre ideologiske fiendar, fordi dei seier jo sjølv at dei er kommunistar, og så har dei ein stygg tendens til å behandle innbyggjarane sine med litt mindre høfleg atferd enn det vi forventar oss heromkring. Samstundes er dei ein viktig handelspartnar, og vi kjøper villig billige produktar produsert av kinesiske slavar. Er frykteleg vanskeleg dette, må ein forstå, og difor var det kontroversielt å gje fredsprisen til ein kinesisk dissident, Liu Xiobo.
I ein kommentar i Dagbladet avslørar Inger Bentzrud det stygge sanninga om Kinas regime. Ho kan ikkje seie det heilt ut, for då ville aldri artikkelen ha komen på trykk. Kina... er styrt av Pandamonium. Pandaen er symbolet på det kinesiske diplomatiet seier ho, og no flekker villdyret sine tenner mot oss. Det kinesiske Pandamonium har brukt press på små land i heile verda for å få dei til å delta i boikotten av nobelprisutdelinga - ikkje pokker om ein av Pandamoniums motstandarar skal få ei slik ære? Ein etter ein gjev dei etter for den knurrande diplomatien til pandajævlane.
Det er på tide vi vert klar over at vår fiende ikkje er liten og gul, men feit, svart og kvit. Pandamonium er den sanne trugsel, og i Kina er den jamne innbyggjar slave for deira perverse lyster. Dei same perverse lystene som seier at dei sjølv ikkje treng å ha sex, men skal la menneske sørge for at dei aukar i antal, gjer òg at dei nekter å ta seg bryet med å ta vare på sine barn. Resultatet er at no skal òg det kinesiske folket ta på seg forsørgerrolla på det mest vulgære tenkjelege vis.
Og når det steget er tatt, er det ikkje lange vegen til at dei tar i bruk same metodane overfor små gule barn for å tilvenne dei at pandaane vandrar i gatene som deira herskerar. Når barna er hjernevaska til å tru at pandajævlane er snille og hyggjelege som kjem med gåver og godteri er løpet køyrd. Då mister vi ein generasjon. Og ein generasjon små gule kineserar er frykteleg, frykteleg stor.
No er eg ikkje den som krydrar bloggen med julestoff kvar desember, vi her i moskeen prøver helst å la denne årstida gå forbi så tyst som mogleg. Sjølv når det smell bombar i nabolaget. Vi legg oss simpelthen ikkje opp i korleis folk vel å feire sin materielle velstand. Vi likar derimot post-apokalyptiske visjonar og spekulative fablar, og når det overlappar så har vi ikkje noko val å dele det med dykk.
La meg difor presentere denne visjonen av ei jul, i ei nær framtid (eller er det kanskje fortid?) av Hugo Harman frå 1939. I ei verd der menneska endeleg har klart å to rotta på seg sjølv, er det verkeleg dei saktmodige som har arva herlegdomen - dyra styrar på jorda, og dei har sjølvsagt si eiga vri på julesoga. Så kom her, og slå dykk ned, og lær om kva som hende med menneska.
Om eg skulle seie to ting om dette så ville det første vore... eg elskar rotoskopiteknikkar! Og det andre vere, sjå - ei framtidig verd utan pandajævlar!
Ei julegåve til din næraste vennar og familie? Ei gåve til deg sjølv? Om du ikkje heng til vanleg på fansida, så har du kanskje ikkje fått med deg at denne vakre plakaten no er til sals!
Den kjem i A3, på fint glansa papir og har den spesielle juleprisen på NOK 50,- pluss frakt. Om du bur i Bergen vert det difor frykteleg billig å berre snike deg innom moskeen med ein seddel. For dei som skal ha frakt, så prøver vi å få ordna det så snart som råd. Problemet er å finne slike hendige rør som ein kan sende plakatar i. Forslag, folkens?
Uansett, for å tinge deg eit eksemplar, og det vil du jo, så sender du ein mail til hastur @ start.no
Hei, ropte den første mannen, korleis går det? Joda-joda, svarte den andre, det går bra, ikkje heilt nøgd med veret då. Det er frykteleg kaldt blitt. Du treng noko å varme deg på!, seier den første. Visst pokker gjer eg det, i denne kulda er det ingen veg unna ei varmeflaske og ein kopp kakao, erklærar den andre. Du veit det finnes jo alternativ til slike heilnorske løysingar. Litt meir eksotiske variantar er å fortrekke, fortel den første og byrjar å fiske i lomma si. Åh? Kva du har i tankane? spør den andre. Her skal du sjå, seier den første medan han trekk fram ein lapp og les frå den; Bunnahabhain. 18 år gamal. Og vil verkeleg varme deg. Du veit eg kan ikkje sysle med så mykje slikt, protesterar nummer to, eg har eit rykte å behalde, og desse afrikanske ungpikene... Ho her er ikkje afrikansk, avbryt nummer ein, ho er skotsk og av beste slag frå ei lita øy med namn Islay.
For skotsk ungdom er ofte å foretrekk framfor afrikanske ungpiker. Mindre fare for lumske skjukdomar, og det varmar garantert. Slik 18 år gamle Bunnahabhain varmar frå topp til tå, for ein skarve tusenlapp eller så. Ikkje at afrikanske ungpiker ikkje har sin plass då, vi er ikkje rasistar eller noko. Neida. Berre gamle grisar.
Hip hop, og rap, har alltid vore eit uttryk for den harde folkesjela. Original rap var primal og lite forfina, det var rått og usensurert. Korleis kan ein ikkje like noko så ærleg som det? Ja, klart ein kan ta avstand frå delar av bodskapen og artistane, men det var ikkje noko tvil om at dette var ekte saker. Ekte kulturelle uttrykk, av ekte menneske som levde eit ekte liv på ekte gater. Det er det ikkje noko tvil om når du fyrar opp klassiske album som Yo! Bum Rush the Show av Public Enemy eller Straight Outta Compton med sjarmørane i N.W.A., og er ikkje kanskje Banned in the USA av Luke Skywalker & The 2 Live Crew minst like aktuelle i dag som då den først dukka opp? Eller kva med gutane i A-Team, seinare BOLT Warhead? Der snakkar vi skikkeleg norsk rap!
Rap og Hip hop vart søppel med åra, la oss berre innrømme det. Med den eine idiotiske gangsterrapparen etter den andre så var det ikkje lenger særleg ekte. Musikken var keisam, artistane hadde ikkje sjel, men stor lommebok og eit enormt ego å mate.
Det var trist å sjå ein sjangar som var så viktig for å gje dei utan ei stemme ein kanal gå til grunne, men slik går no det. No er det eit fåtall av krigerar der ute som kjempar hardt for å halde sjangaren i livet. Dei tar den attende til røtene. Attende til grasrota. Berre sjekk ut desse danskane med max street cred!
Slike talent har eg ikkje sett sidan gromgutta i Gatas Parlament kasta seg ut i det!
Så kan vi ein annan dag snakke om dei som tar rappen opp eit trinn på klassestigen, som Professor Elemental og Mr. B The Gentleman Rhymer. I kveld skal vi drikke dansk økologisk mjølk, og krysse fingrane for at den er skikkeleg pausterisert.
Eg høyrer stadig vekk mykje sutring om NRK-lisensen. Det er visstnok sure pengar å betale no når dei fleste av oss har tilgang til ørten og trygve kanalar med skit ingen av oss med vetet i behald har lyst til å sjå på. NRK gjer sitt beste for å halde følgje med faenskapen, utan stort hell... kvar vart det eigentleg av Trim for eldre? Eg saknar det no når eg har blitt gamal. Uansett; når folk kritiserar NRK og lisensordninga, så er det implisitt at kommersielle reklamebaserte kanalar er så mykje betre.
Ein kan jo nesten forstå det når ein ser kva reklameinntektane går til. Alvorleg tala - kva har ikkje dette kosta?
Eller dette?
Får nesten lyst til å sjå på Gylne Tider. Nesten. Pittelitt. Men kjem ikkje til å innrømme det om eg gjer det. Så er det sagt.
Imitasjon, seier dei, er den største form for smiger, men den største merksemd du kan få er nok eit attentatforsøk. Få vil hevde å prøve å imitere mullaen, men drapsforsøk må eg lide med stadig vekk. Anten det no er å køyre meg ned på open gate eller utsette meg for makabert dårleg popmusikk som får hjerneceller til å begå kollektiv sjølvmord, så slår det feil. Eg held stand. Eg gjer motstand. Eg er for all del smigra av fiendens kular og krutt, men eg gjev ikkje etter.
Der Putin har gjort det stort med radioaktiv gidt, er andre meir kreative med biologiske komponentar. Virus og bakteriar som eg til stadig vert bombardert med av agentar sendt av mine fiendar. I sitt siste forsøk på å ta rotta på meg, teppebomba dei heile min klan med bakteriar, i von om at det skulle vere nok. Ein etter ein kollapsa dei, dei køyredyktige først. Desperat såg eg meg rundt etter ein fluktveg heile søndagen, men det var inga hjelp å få. Alt såg mørkt ut. Eg skulle ikkje sleppe unna... men så! Ein kjapp transport vekk frå det verste området, og frå der kunne eg komme meg vidare til siviliasasjonen. Eg etterlot meg ein handfull friske menneske, og tenkte meg fri frå helvetet.
Inntil natta kom. Bakteriane hadde fått meg og. Ein kjapp telefon om morgonen kunne avsløre at dei få resterande klanmedlemmane hadde strøke med òg. Vi var alle nede for telling. Og det såg ut til å vere slutten på oss alle.
Men vi er bygd av sterke saker, og velsigna med ei sak å kjempe for. Så imunforsvaret vårt sigra til slutt, og ut av våre respektive sottesenger steig vi. Klar til kamp att, endeleg!
Og vi ser oss om etter syndebukk. Kven skal vi skulde på? Korleis kunne eit enkelt barneselskap føre til denne katastrofa? Mitt blikk fall augneblinkeleg på det nyaste medlemmet av klanen...
Sjølvsagt. Den ferske rekrutten. Kan nykomlingen vere planta av våre fiendar? Har Pandamonium byrja å rekruttere born? Frå no av skal eg trø varsamt rundt dei små, og halde eit godt auge med dei. For om dei kvitsvarte svina har vendt dei mot oss, står vi overfor ein verre kamp enn eg trudde. Stol aldri på dei unge!
Som pesten brer kosedraktene om seg. Onepiece, snuggies og gudane kva anna du vil kalle dei, dei er ein skamplett på menneskeheita. På lik linje med joggebuksa er kosedrakta eit perverst signal du sender til dine omgjevnadar om at du bryr deg om intet anna enn din eigen komfort. Ved å føre på deg eit av desse kostyma erklærar du for omverda at ikkje bryr deg om forpliktingar eller andre sitt syn på deg. Du bryr deg berre om å ha det mjukt. Du bryr deg berre om å kose deg. Om å boltre deg i ditt eiga lille univers. Kvifor vise respekt for andre, når du er den einaste som eksisterar? Du er som eit lite barn.
Dette er noko av det styggaste teiknet som finnes på vår siviliasjon sitt totale kollaps. Vestens murer ramlar ned rundt oss med eit brak, og vi ruller rundt i rosa og lyseblå kosedrakter og snakkar babyspråk til tomme lufta, og sender ut meiningslause SMSar til ei kvar tom sjel som vil motta. Kvifor?! Kvar kjem dette frå!? Eg vil ikkje spekulere... eg bør ikkje spekulere... og ikkje på noko som helst vis ønskjer eg å nytte dette som eit prov på at det finnes ein ultimat ondskap i dette universet. Sjølv om det kanskje er eit indisium.
Og ikkje kom her og skuld på jødane. Det vert for opplagt... vert det ikkje?
Vitskapen driv vårt samfunn framover. Vitskapen står for reelle materielle framsteg, sjølv når vi har latt vår moral og etikk forfalle, og ei kvar form for sosiale standardar glipp mellom fingrane våre. Vitskapen er det som gjer våre liv betre, og veg opp for at vi vert dårlegare menneske. Difor må ein nesten like vitskapen, men vitskapen kjem ikkje utan ein pris. Vitskapen krev offer. Av sjel og menneskeliv. Ingen vinning, utan litt svinn. Enten det no er eksperiment på mentalt forstyrra i psykiatrien eller på tvillingar i tyske konsentrasjonsleirar. Vitskapen krev sitt offer, og det har alltid vitskapen gjort. Noko dette biletet, som eg stal, illustrerar godt.
Vitskapen krev denne guten som sitt offer.
Og det er så mykje betre å halde fokuset på vitskap... og ikkje kommentere eventuelle skitne pedoseksuelle konnotasjonar dette biletet gjev. Eg berre seier det. Ikkje kommenter det. Ikkje ein gong tenk tanken. Ikkje sjå på den kvite gugga. Eller det lange røret og dei to glasballane.
Du er full av drit. Du veit det, eg veit det. Du klinar avføringa di utover i blogginnlegg og kommentarar, medan andre smørar den tjukt utover kommentarfeltet til Dagbladet og andre nettaviser. Vi er ein nasjon av drittsekker, men så enorme mengder feces at vi simpelthen ikkje veit kvar vi skal gjere av alt saman. Frustrasjon og eksplosjon, hand i hand med tarmgass. Denne tarmgassen, diskursens eigen klimagass, gjennomsyrar heile debattklimaet, og hever temperaturen til det ulevelege.
Så slik er det med di avføring.
For det meste av tida; men kvar vert det av resten av driten? Domestos har svaret, for dei sporar driten din gjennom kloakken med sine nye Flush Tracker. Ikkje så mykje norsk data der enno, men de kan følgje med på folk i andre land sin drit i det minste. Og det er jo ei byrjing? For drit, det skal i dass, ikkje på nett.
Nokre av dykk veit kanskje dette allereie, men mullaen er ikkje berre mullaen, han er òg onkelen. Først og framst for to stykk små born som hans blodsyster har satt til verda. Den eldste av desse er ein ung herremann, som snart fyller fem år, og er difor i den perfekte aldar for å ta sine første steg inn i verda og få sitt sinn forma av onkel-mullaen. Dei siste to åra har det vore ein ganske kraftig diskusjon om dette i familie, då mi blodsyster ikkje delar mi oppfatting om kva som er det korrekte viset å oppdra min nevø. Det dreier seg sjølvsagt om Star Wars - kva er den rette aldaren for å verte inkludert i det Sanne Publikum? Min nevø etterlys filmane, han har høyrd om dei, og vil frykteleg gjerne sjå. Hans mor sett ned foten, medan onkel går og luskar i bakgrunnen og vurderar å gjere ein inngripen.
Og i slike tilfelle, er det greit å få litt hjelp utanifrå. For eg er vel neppe den einaste som har lurt på desse tingane?
I det offentlege er ein frykteleg opptatt av å oppfylle alle krav om tilretteleggjing for menneske av alle slag. Her er det rampar og eigne kontor, tilpassa unike behov for enkeltmenneske og særgrupper. Det er teiknet på eit samfunn som verdsett sine enkeltmedlemmar og hegnar om dei som treng det. Som enkeltperson, så kan ein sjølvsagt ikkje kjempe saka til alle som treng det, ein vel ut sine særgrupper eller individ som ein har spesiell interesse for. Som dvergkastingentusiast er eg sjølvsagt opptatt av dei stuttvokste medlemmane i vårt samfunn, eller høgdehemma, eller kva dei no likar at vi ikkje kallar dei... eller likar at vi kallar dei, slik var det. Og då var det med stor glede at eg oppdaga den siste tiltaket på min arbeidsstad, då eg vandra inn på toalettet.
Dette skulle gjere det lettare for stuttvokste professorar tenkjer eg. Og det er bra, for alle veit jo at akademia hemmar, og til tider, reverserar vekst. Eller noko slikt.
Kjend kulinarisk geni som viser siste mote frå Paris.
Eg skal snart halde kjeft om kannibalisme, tre dagar på rad er kanskje litt vel mykje? Men Banden på P3 slepp verkeleg ikkje tak i saka, så i dag var tida komen til spørsmålet om kva ein ikkje skal ete, og de kan de høyre her, ca 42 minutt inn i opptaket. Og kva skal ein eigentleg ikkje ete? Tradisjonelt sett, om ein skal vere litt pedantisk, så skal ein ikkje ete naboar, vennar, fiendar og... vel... menneske. Vår kultur er strengt tatt skeptisk til å gumle i seg folk i hytt og pine. Det er simpelthen uhøfleg og usivilisert. På den andre sida, hadde ein på Papa Ny Guinea ein tradisjon for å ete døde familiemedlemmar, og slik ta dei opp att i seg og vidareføre dei. Problemet med dette er at det førar til Kuru, ein sjukdom ikkje så ulik Creutsfeld-Jacob. Altså kugalskap. Og om ein skal tru filmane, så er det jo ein viss sjanse for at Hannibal "the Cannibal" Lecter kan slite litt med helsa - noko dei valte å gripe fatt i på P3.
Men for all del, alt kan jo skyllast ned med Chianti.
Det får meg til å tenkje på dei mange kannibalskildringane ein finn på film. Den mest omstridte av desse er sjølvsagt Cannibal Holocaust, som det nyleg var ein del oppstyr om i Oslo då regissøren vitja tettstaden. Denne italienske perla frå 1980, er den essensielle falske dokumentaren om grusome hendingar. Som for nokre år sidan hamna i skuggen av ikkje fullt så brutale Blair Witch Project. Då sistnemnte kom vart det mykje ståhei, fordi den liksom "lata som den var ekte", dog ingen verkeleg trudde det, og det var openbart ein film mynta på ungdom. Til sjuande og sist var Blair Witch Project ca like truverdig som den nye norske dokumentaren - Trolljegeren, med Otto Jespersen i tittelrolla. Forøvrig ein heidundrandes og fabelaktig film som mullaen absolutt anbefalar. Og Trolljegeren vert stort sett møtt med tommelen opp og fantastiske omtaler.
Då Cannibal Holocaust kom, vart det rettssak mot produsentane. Og for å prove at det heile faktisk ikkje var ein dokumentar, måtte skodespelerane vitne og vise at dei framleis var i live. Det kallar eg ein falsk dokumentar. Sjølv meiner eg at kannibalismen i filmen var så-som-så, medan valdtektane var det som verkeleg var det ubehagjelege å vere vitne til. Dog ikkje så ukomfortabelt som det var med liksom-oppfølgjerar og dårlege kopiar. Ved Profetens skjegg, det er mykje dårlege forsøk på å kopiere formelen til Cannibal Holocaust, den mest sjokkerande av alle er kanskje Porno Holocaust der... eller vent. Eg vil strengt tatt ikkje fortelje nokon om Porno Holocaust. Eg vil ikkje måtte svare på om eg har sett den eller ikkje.
Den verste oppfølgjaren til Cannibal Holocaust kan likevel vere den moderne nyinnspelinga av same regissør. Har verkeleg den filmen noko å by på, når den ikkje lenger vert oppfatta som "realistisk"?
Nok kannibalisme for ei stund no. Vi er mette.
Medmindre nokon vil betale meg for å skrive bok, altså? Nokon?
Ja, kannibalveka til Banden på P3 held fram i dag, og de kan høyre dagens opptak her (hopp fram ca. 25 minutt). I dag tok dei utgangspunkt i at Harald Eia har steikt mat i sitt eiget fett, i eit tilfelle av det fagfolk kallar autophagi. Altså det å ete seg sjølv, ein variant av kannibalisme som får altfor lite merksemd til vanleg. Ein annan form for kannibalisme som såvidt dukka opp i dag - vegetarkannibalisme. Kannibalisme for dei som ikkje vil ete kjøt! Dette er ein gåtefull praksis som dei fleste kannibalismeforskerar er redde for å gripe fatt i, men som var umogleg å oversjå etter avsløringane av ein stamme vegetarkannibalar i The Curse of Monkey Island som ofra frukt og tofu til ein laktoseintolerant vulkangud. Fleire år seinare ville Mark Nuckols gjere seg som talsmann for dei mange undertrykte vegetarkannibalane og produsere soyabaserte matprodukt for kannibalar - Hufu, som du kan lese alt om her i ei sak frå 2005.
No var kanskje Mark Nuckols ein svindlar... men det var ein frykteleg god ide!
Det er ikkje ofte ein snakkar om kannibalisme og George Lucas i same slengen, og ein må vel rekne det som litt av eit vågestykke. Og eg må ærleg talt innrømme at det ikkje er min plan heller, min plan var eit lite samleinnlegg om eit par radioopptredener i det siste, men så viste det seg at ikkje alt var å finne på nett. Då først og framst opptak frå Studentradioen i Bergen sin radiokafè på BIFF, den 27. oktober. Her var eg altså ikkje for å snakke om kannibalisme, eller vibratorar, men om sjefsewoken George Lucas, i samband med "The People vs. George Lucas" ein dokumentar som utforskar det turbulente og anstrengte forholdet mellom skaparen av Star Wars og Indiana Jones og hans mange tilhengjarar. Dette var ein særs underhaldande dokumentar, som tok for seg dei tre stadiane frå forguding då han først dukka opp som filmskapar og produsent, til stor forundring og vantru då han "fiksa" på dei originale filmane, og, til slutt, vassekte hat då han lanserte sin nye trilogi og ein fjerde Indiana Jones film. Eit fenomen som vi kanskje bør utforske ved seinare høve, og då òg ta opp det som er der underliggjande spørsmålet denne dokumentaren still: Kven eig kulturindustriens populære produkt? Kven eig populærkulturen? Har George Lucas lov til å gjere drastiske endringar på eit kulturprodukt som den amerikanske kongressen har vedtatt er ein del av den nasjonale kulturarven? Har han rett til å gjere som han vil med eit univers som publikum har pusta og anda dei siste tredve åra? Det er ikkje eit så enkelt spørsmål som ein først vil ha det til, og eg kan nok drøfte det lenge. Mykje lengre enn det eg gjorde i den radiosendinga... likevel er det store spørsmålet: Kvifor har ikkje Studentradioen lagt dette ut? Alt eg fann var 1 sekund med bilete av meg hjå Bergen Student TV, og eg veit korleis dette skuffar dykk. Send klagebrev!
I dag kunne avisene melde (ingen nettaviser?!) om ein svensk 32-åring som vart litt nyfiken på kva menneskekjøt smakte. Smattande kasta han eit blikk mot sambuaren sin, og kvessa kniven. Kort stund etterpå kunne han ivrig ringe onkel Politi og fortelje han at hadde endeleg fått tilfredsstilt sin svolt, og at sambuaren var fortært. Eller noko slikt, eg les ikkje papiraviser, men vi kan sjå for oss at det var circa slik. I samband med dette ville sjølvsagt ungdommane i Banden på P3 gjerne køyre ei sak om kannibalisme. Og då var dei gjerne heldige med at dei allereie i førre veke hadde meg i studio og gjorde opptak... eller heldige? Eg anar at dei kanskje hadde forutsett kva som kom til å skje... kanskje hadde dei ein finger med i spelet? Det heile er rimeleg mystisk, og eg vonar myndigheitane ser sitt snitt til å etterforske Banden. Hallo?! Dei heiter Banden, det seier vel alt!? Og dei spelte av nokre av dei merkelegaste opptaka nokonsinne gjort med meg. Kven er interessert i å høyre meg bla i papir? Er det deg, kanskje? Du kan i alle fall høyre det her etter litt fjasing, ca. 2 minutt inn i sendinga.
Kannibalisme, generelt, har vi allereie snakka litt om, så det tar vi ikkje no, men tanken slo meg at eg er førebudd på å skrive ei bok om det om nokon vil finansiere det?
Uansett kjem det visstnok meir i morgon. Vi er frykteleg nyfikne på kva dei presenterar då.
Altså, no har dei søte spelpikene fått pengar for å skrive spel i eit meir kritisk og samfunnsorientert lys, og likevel har dei enno ikkje tatt opp det store og viktige spørsmålet om kven som har skulda når den ville vesten vert overfalt av levande døde. Dette er eit høgst aktuelt spørsmål, nyleg aktualisert i Rockstar San Diego si utviding av Red Dead Redemption, Undead Nightmare.
Der er det Herbert Moon som har alle svara. Han er kanskje litt fordomsfull - pittelitt - men altså... vi har vel alle tenkt at nokon må jo stå bak spreiinga av zombiepesta?
Nokon minna meg på at november er halvvegs over, og desember rett rundt hjørnet. Med andre ord er julehandelen faretruande nær, den skrapar meir eller mindre på døra di. Angsten vil i løpet av dei neste dagane byrje å kravle opp beina dine før den sett seg i mage, hjarte og hals og driv deg til vanvidd. Får du kjøpt alle gåvene du skal? Hugser du alt? Har du råd?
Eg har innsett at eg må gjere mitt. Det eksisterar allereie båe øyredobbar og plakatar og meire til, og kjenner du ikkje til det, så bør du nesten ta å gjere eit søk til. Likevel vil vi gjerne utvide repertoaret her i moskeen, og vil difor glede dykk med denne godbiten.
Denne perfekte julegåva til venner og kjære vil snart verte tilgjengeleg for bestilling, så snart trykking er unnagjort og pris er avgjort. Du vil sikkert òg ha ein til dykk sjølv? Alvorleg tala... gå i deg sjølv... du vil det, vil du ikkje? Og kjærasten din? Foreldra dine? Syskna? Du unnar dei denne inspirerande plakaten, gjer du ikkje?
Vi gjer vårt beste for at den skal verte så billig som mogleg, men diverre kostar det litt å båe trykke og sende. Så snart vi har ein endeleg pris vil vi varsle det her i bloggen og på fansida, i mellomtida kan de gjerne rekkje opp ei hand om du tenkjer å bestille eit eksemplar eller to, eller ti.
Design er forøvreg av den alltid makelause aLittleGerman.
Vi nordmenn likar å tru at vi er frykteleg gode i engelsk, og fleire av oss er eigentleg det. Tilogmed samanlikna med nokre av dei som skal ha det som morsmål, men særleg om ein skal samanlikne med ein del andre europearar der ute. Som til dømes franskmenn. Franskmenn har ein openbar aversjon mot å lære seg engelsk, så sjølv når dei endeleg bestemmer seg for å ta det i bruk, og opprette internasjonale plattformar for selskapet sitt så kan det gå gale.
Sei at du lagar og distribuerar dataspel. Sei at du er ein av dei allar største aktørane på marknaden. Sei at du vil utnytte den posisjon og lage ei side dedikert til dei spela du eig rettane til, og som gjev spelarar høve til å halde oversikt over framgangen sin og laste ned eksklusivt material til spela sine... så tyder det ikkje at du ikkje skal lese korrektur på sidene.
Eller er tallerkenformer eit nytt spelomgrep eg ikkje har fått med meg? Takk UbiSoft. Uplay er kult det, men...
Dagens anbefaling er ein artikkel frå Humanist 3/2010 som vart lagt ut på framsida av www.humanist.no i dag, truleg for å markere Krystallnattapå tvilsomt vis. For temaet er naturlegvis nazisex. Det vil seie seksualpolitikken i Det tredje riket, og litt om privatlivet til Doffen og vennane hans. Og det heile i form av ei bokomtale av Sex under Hitler. Seksualitet og rasehygiene i Det tredje riket. som kom ut på Samlaget tidlegare i år. Dette er ei velskreven bok, men eg må nesten ta eit oppgjer med deg meiner er totalt manglande nyansar. Om det er kunnskapsmangel, eller ein intenst ønske om å svartmale nazismen på alle moglege vis er vanskeleg å seie, men det er eit frykteleg skeivt bilete av den nazistiske seksualiteten som vert presentert her.
Den største syndebukken er kanskje kapittelet om homofili i Det tredje riket, som gjer sitt beste for å ignorere bidraga homofile hadde til nazismen, og til nazistars kamp for homofile rettar. Homofile vart sjølvsagt forfølgd etter 1934, men her må ein, enkelt og greit, sjå nyansane. Og få fram at nazismen ikkje var einsretta og av ei meining i dette spørsmålet. Særleg ikkje i tida fram til Himmler festa sitt grep på rettsapparatet. Og ein må vere varsam med å overdrive forfølgjinga, når vi veit at antalet homofile i leirane var mindre enn antalet frimurerar - sistnemnte var offisielle fiendar av nasjonalsosialismen frå dag ein.
Og det er kanskje ikkje lurt å framheve som døme på andres toleranse for homofile, menneske som etter krigen vart forfølgd og i praksis drept for det same. I det minste innrømmar forfattarinna at lova mot homofili stod uendra fram til 60-talet, og det burde vel illustrere at anti-homofilpolitikk ikkje er noko som er eit naudsynt særpreg ved nazismen og kanskje hadde sitt opphav ein annan stad?
Eg likar tog. Eg elskar tog. Tog er tøff-tøff-tøffe! Har eg fortald dykk dette før? Frå dei tidlege damplokomotiva til dagens fancye køyretøy og Bergens nye Bybane, så er tog berre noko av det kjekkaste som finnes. Tog er ein ekte guteleike, og den er såpass stor, kronglete og nyttig at inga kvinne kan ta frå oss denne.
Ein annan ting som er tøft er piratar. Det har eg òg fortald før, men eg vert aldri lei av å fortelje dykk. Menn med masse skjegg, og havreduserte manerar som forsynar seg av det dei vil ha. Ignorer fisefine tullepiratar som Johnny Depp og Orlando Bloom, her snakkar vi skikkelege skjeggebustar med skitne klede og gull på sinn. Det likar eg.
Og så likar eg Brian Blessed, av heilt openbare årsaker.
Så kva er poenget mitt? Poenget mitt er at når du kombinerar alle desse tre, så har du piratar på rett spor.
Om du nokon gong har jobba i eit byråkratisk system, ein administrasjon eller ein større bedrift med hang til leiarskifte.
Eller budd i eit Noreg styrt av politikarar frå parti som Arbeidarpartiet, SV, Høgre og liknande.
Så veit du at reform er uomgjengeleg. Endring er den einaste konstanten. Og omstillingsprosessar er heilt naudsynt for at våre leiarar skal halde på sitt sjølvverd. Eit system, når det først er tatt i bruk, og barnesjukdomane utrydda, er dømd til å verte utsletta. Erstatta av eit anna, nytt og uprøvd system, uønska av sine brukerar, men hylla av sine oppfinnerar og sjefane som har kjøpt det.
Slikt førar til rasjonalisering av bedriftar, kvalitetsreformar av utdanninga og... ikkje minst... New Public Managment. Det vidunderlege systemet som våre politikarar sverger, og lar styre det offentlege. Eit system som skal gjere kostnadar synlege, og i same slengen gjere alle tilbod treigare, dårlegare og dyrare, og etterlet alle offentleg ansatte med enorme kular i panna etter at hovuda er dundra gjentatte gonger i pulten i løpet av arbeidsdagen.
Men er det naudsynt med alle desse endringane heile tida? Desse omveltingane av byråkratiske system for å tilfredsstille leiarar? Ja, eg veit det høyres rart ut når det kjem frå ein svoren revolusjonær mulla, så vi lar nokon andre svare. Denne lille soga var uansett ganske så søt.
Den norske bloggosfæra er i full vigør etter at Trine Grung slapp til ein gjesteskribent som oppmodar kronisk sjuke til å kaste medisinane sine og ty til endring av kosthold og merksnodige behandlingsmetodar for å kurere det meste. Det som provoserte mest var nok korleis fr. Grung takla kritikken mot henne - den vart avfeid, for ho står ikkje til ansvar for det som står i hennar eigen blogg. Og ho lar seg berre inspirere av denne gjesteskribent? Eh... javel?
Eg trur ikkje eg kan svare på det betre enn det Virrvarr har gjort, eller Rolf Marvin Bøe for den saks skuld, så det lar eg vere. Kommentarfelta i dei ulike sakene er heller ikkje dumme.
Nei, eg vil heller nytte høvet til å reklamere for eit litt meir seriøst produkt, som kan løyse verkelege problem. Dette er ikkje sølvvatn eller homeopatisk sludder, dette er skikkelege saker folkens!
Vi lev i ei merkeleg verd, der snodige ting skjer båe titt og ofte. Ikkje minst er dette sant i korridoren der eg jobber til dagleg, smekkfull som den er av kunsthistorikerar og estetikerar. Her er ikkje ein dag lik på den andre. Her ein måndags morgon er eit godt prov på det. To av mine kollegaer kom på jobb, og fann at deira kontor hadde hatt gjester i løpet av helga. Uinviterte gjester som såg på det som si plikt å dekorere litt. Det som møtte dei var ein plakat av dei to i lag med sitt store førebilete, deira mentor og rettleiar. Og med denne plakaten var det duka for det store plakatmysteriet:
Kven hadde hengt opp denne plakaten? Kven hadde laga den?
Det var tunge avhøyr. Sjølv mullaen vart slept inn for å svare for seg, men han hadde sjølvsagt veldig lite å røpe. Uskuldsrein som han er. Til slutt var det ein genistrek som gjorde at eit av ofra for denne kunstterroren fann ut kven som stod bak ugjerninga. Ein teipbit var det som skulle til.
Han såg at plakaten var hengt opp med ein teip som var breidare enn den han sjølv hadde. Og den han hadde var den same som alle andre hadde, så sant dei hadde henta den på rekvisittarommet i seinare tid. Etter å ha målt opp litt, peikte det seg ut eit mistenkt opphav for teipbiten. Og korleis prove det, jo ved å rive av ein bit av teipen på plakaten, snike seg inn på den mistenkte sitt kontor og samanlikna.
Den passa perfekt. Og den skuldige var hekta... men eg kan ikkje røpe kven det var, for om ikkje ville det ikkje lenger vore eit plakatmysterie?
Er det fleire som har lyst på denne eller andre plakatar? Vi trykker og printer ut i nær framtid. Perfekte julegåver!
Denne helga markerar ein verda over Hallowe'en. Det er den amerikanske versjonen av Allehelgens aften som vert feira, fjern frå sitt katolske opphav, eller keltiske Samhain som framleis vert markert av alternative religiøse grupper. Mykje kan verte sagt om at denne feiringa har slått så grundig an her i landet, og ofte vert det kombinert med sutring over amerikanisering og kommersialisering, noko Øyvind Strømmen tok opp i sin blogg i dag.
Ein har jo sjølvsagt heilt rett i at dette er ein gjennomført amerikansk feiring, og den er hyperkommersialisert. Det er handelsstanden i Noreg som først og framst prøver å selge oss dette. Dei vil selge godteri, kostyme og andre rekvisitta. Helst til born, då dei alltid er ei prima målgruppe for slikt. Det er sjølvsagt nok å vere kritisk til på dette punktet, og eg må ærleg innrømme at eg ikkje delar ut noko godteri uansett kor mykje "knask eller knep" dei gaular utanfor døra mi. Ei bøtte med isvatn er det einaste dei får. Dette har likevel lite med mitt forhold til Halloween å gjere, eg likar berre ikkje altfor mykje skråling på døra, og eg foretrekk den heilnorske tradisjonen med julebukk/nyttårsbukk, og meiner det held med ei slik runde i året. Pick one.
Nei, eg har diverre blitt så skada av å studere rituelle feiringar og anna moro, til at eg aksepterar fint at ting endrar seg, og nye ting slepp til. Folk som sutrar om framandelement i den norske kulturen, anar jo jamt over ikkje kva dei bablar om. Slike framandelement har vi hatt sidan Kvitekrist kom til vår kyst, så kva er det dei er redd for?
La oss heller sjå på kva behov Halloween dekk. Eg har for lenge sidan lagt festinga til side, til fordel for meir kontemplative kvelder på denne dagen, men i mi tid har eg slengt på meg båe det eine og det andre med stor glede. Ja, for då eg var tidleg i tjueåra, så var Halloween eit av årets høgdepunkt. Det var ein fest for unge vaksne, ikkje for barna. Ei feiring av vår kreativitet. Og ein av dei viktigaste årsakene til at feiringa slo så godt an, var det at hausten er frykteleg tom. Våren er full av feiringar av ulikt slag, båe religiøse og sekulære, for born og for vaksne.
Men når hausten kjem, med sine mørke kalde dagar, og med lovnar om vinter i nær framtid, har vi frykteleg lite å feire. Få lyspunkt vi kan hige etter. Ja, vi har jula, og eit par småfeiringar rundt det å sjå fram til, men den virker eviglangt unna (sjølv no då kakemenn og julebrus er i sal frå oktober)... så vi unnar oss sjølv ein fest. Ei barnsleg feiring av livet, i rare kostyme og atferd som elles ville ha vore sanksjonert av samfunnet. Dette er ein god ting, og eg trur vi treng det, og vi forten det. Sjølv no når eg har lagt kostyma på hylla, så ser eg verdien i dette.
Så alle dei som sutrar over amerikanisering, over kommersialisering, kan like godt sette seg ned og ta ein bolle, og heller tenkje på korleis dei kan gjere feiringa til si eiga. For ei feiring treng vi, forma bestem vi sjølv.
Eg feirar utan born på døra, men bøtta parat i tilfelle dei ikkje har lært frå i fjor.
Hugser du Attende til framtida? Back to the Future? Vel, då er du ikkje lenger ein ungdom, men det speler inga rolle, for ungdommen kan du alltids leve på ny. For som det vart kjend tidlegare i år vil 25 års jubileumet for denne filmtrilogien gje deg høve til nok ein gong vende attende til framtida med Marty og Doc.
Konseptskisse frå mine vennar hjå Telltale Games
Universal har gått saman med våre vennar i Telltale Games om å produsere Back to the Future: The Game, ein fem episoders eventyrserie som byrjar 6 månadar etter at Marty vender heim i den tredje og siste filmen. Den klassiske tidsreisande Delorean dukkar opp, utan Doc, og Marty må finne ut kva som har skjedd. Christopher Lloyd speler på ny Doc (i ung og eldre versjon), medan Marty vert spelt av nykomaren "AJ", då Michael J. Fox er opptatt med å riste milkshake for veldidgheit. Bli med mullaen bak kulissane i desse ferske videoane frå Telltale Games, la oss gå bak attende til framtida att!
Spelet er venta i desember til PC, MAC og PS3, og eg sitt og ventar på mitt anmeldareksemplar. Det kan førehandstingast på nettsidene, og då vil du få med Puzzle Agent og $1 går til jordskjelvsforskinga til Michael J. Fox.
Har du IT-kompetanse? Har du lyst på utfordringar? Klarar du å ikkje vere flau på arbeidsgjevars vegne? Då har XTRA Personell kanskje ei stilling for deg!
Det virker ikkje som om folk vert lei av vibratorar, eller å høyre meg forkynne om dei. Eg tar meg sjølv i å lure på kva det er med desse besynderlege gjenstandande som fascinerar folk så mykje. Frå sitt opphav som eit viktig legemiddel i kamp mot ein epidemi av hysteri blant kvinner til å verte sjølv symbolet på den moderne hysteriker... orsak, eg meiner frigjorde kvinne, så har vibratoren tenestegjort med iver og ære. Nett som mennene som skapte den - for her har det verkeleg ikkje mangla på iver og tiltakslyst for å blidgjere kvinna. For det er jo det det er snakk om her. At vi menn, har lagt alle våre ressursar inn i å forstå og å tilfredsstille kvinna. Vi famla kanskje i mørkret i ny og ne, men det var jo ikkje som vi fekk mykje hjelp. Og kva var takka? Jo, vi har vorte stempa som slemmingen, som undertrykte kvinna - når alt vi gjorde var å prøve å finne ut kva som tilfredsstilte henne. Nei, utakk er verdas løn. Og dette vil altså folk høyre meir om, så eg lar jo dei det. I førre veke gjorde eg nokre opptak for NRK P1s Norgesglasset, som vart sendt på torsdag og fredag. Desse opptaka vart seinare nytta i fleire andre program, men eg har ikkje oversikta, berre kva folk har sagt til meg om det.
Uanset er desse opptaka no tilgjengeleg på nett, og de kan laste dei ned sjølv. Sjekk ut del ein her, og hopp 37 minutt fram. Del to finn du her, 18 minutt inn i sendinga.
Høyrer du musikken? Høyrer du songen? Det lokkast til fest og moro! Til utforskande eventyr for dei unge, og nye sprell for dei eldre. Unge menn står parat til å kaste seg rundt, og komme seg på byen!
Å vere ein ung mann som skal ut på byen og finne seg kjærleik, eller berre nokon å leike med, er ikkje så lett. Det veit vi alle, for vi har alle vore i denne situasjonen. I våre ungdomsår er vi gjerne usikre, keitete og jamt over ukomfortable vesen. Hugser du Doffen, og hans første skuledans? Han kunne ikkje komme seg der utan å trene. Ein må faktisk trene på å byggje opp sin sjølvtillit. Gjere ting som bekreftar eins eigenverd, og øve på dei sosiale (og tekniske) ferdigheitane som gjer ein til ein attraktiv samtale- og dansepartnar. For slik kunne Doffen vinne sin Eva. Berre sjå her korleis det gjekk seg til!
Pandakreka førebur ein omfattande utryddingskrig mot menneskeheita, og skyr ingen midlar for å oppnå totalt herredøme over jordkloden og det som vil vere restane av vår sivilisasjon. Dette har vi avdekt på gong på gong, og dei er ikkje framand for å drive genetisk manipulering av ulikt slag. Anten det no er å framdyrke amfibiske(?) drapspandaar eller sterke panda-elefanthybridar, så er dette midlar dei ser på som rettvise og naudsynte i deira pågåande kamp mot oss.
Vi må stille oss spørsmålet om ikkje det er på tide at vi tar i bruk same midlar, i møte med pandahybridar som dette:
Pandagatorar latar seg i sola, og ventar på å verte fora med menneskekjøt.
Når tida kjem for Pandamonium, pandaanes blodige terrorregime vil vi ikkje berre verte overvaka av ekorn, men dei planlegg å la oss verte haldt i sjakk av pandakommandoar, såvel som genmodifiserte vakthunder. Pandamoniums kjøtarpatruljar! Desse vart avslørt, ved eit uhell, i ein artikkel hjå Daily Mail! Berre sjå på korleis dei leiar sine menneskeslavar rundtomkring!
Menneskeslaver tvungen til å eskortere sine herrar.
Slik skal vi alle verte dreserte! Vi skal lære oss å lyde pandaenes minste vink, sjølv pandahybridar som desse pandakjøterane vil stå over oss på rangstigen. Vi skal slave, medan dei boltrar seg i luksus og "harmoni"!
Pandakjøterar i fri utfalding
For dei vil kloda verte eit paradis, men for oss eit helvete. Dei få av oss som har fått overleve det globale folkemordet, skal verte kua av Pandamonium. Vi må lystre. For vi lev under stadig trugsel av blodtørstige pandakjøterar.
Ein brutal vaktbikkje held auge med sin slave.
Dette kan vi ikkje akseptere, vi må gjere motstand. Og eg vonar at ærerike medlemmar av hunderasen, som min venn Lord Bassington-Bassington, ser behovet for å gjere motstand mot dette forsøket på å besudle hunderasens genmaterial! Dette, mine damar og herrar, er alarm! Motstandsrørsla står klar, og vi treng deg! Du må ta til våpen og forsvare din heim, forsvare ditt folk og forsvare di verd - elles vil eg ikkje gje to bambusskot for vår skjebne.
Korleis vakner eigentleg seksualiteten hjå norske barn og unge? Kva er det som skjer? Korleis og kva tid? Er det ei spesiell hending, eit særleg punkt, i deira utvikling der dette hender? Det korte svaret på det siste spørsmålet er, sjølvsagt, ja.
Etter ein del studier av den særeigne norske seksualiteten kan eg med rimeleg stor tryggleik seie at den sidan 70-talet har vore dominert av eit ganske så spesifikt element i den norske kulturen. Eit fast innslag på fjernsynet. Og nei, det er ikkje Trond Viggo Torgersen sitt program om "Kroppen min".
Nei, her snakkar vi om eit til dels framand kulturprodukt, frå aust, ein del av den stadig påtrengande kommunistiske indoktrineringa av våre barn og unge. Musikalen Rock & Roll Wolf. Der den seksuelle spenninga mellom dei to hovudaktørane, Ulven, Titi Suru, og Geitemora, Rada, er til å ta og kjenne på. Det er ikkje noko tvil om at dei skodespelarane tilbragte pausane i tett omfamning.
Geitemora var kvinna som gav alle dei unge mennene sine første seksuelle kjensler, og gav jentene eit førebilete å sjå opp til. Ulven var han alle jentene ville ha i si seng, og som gutane ville vere, og som dei ønskte, i stille einsame stunder, skulle lære dei opp i kjærleikens kunst. Om ikkje anna var det han, Titi Suru, som kom til å definere det seksuelle idealet for båe jentar og gutar i Noreg frå 70-talet og fram til i dag. Hans kraft er framleis til å ta og føle på, i den norske seksuelle fantasi. Så, nyt dette... her er han att:
Ho har ordet i sin makt, Hanne Nabintu Herland, sjølv når ho vert utsatt for massiv sensur av mektige krefter, og tvungen til å fortelje verda om det på nettet og i aviser. I Dagbladet i dag kan ho fortelje kor tøft det er for henne å verte nekta å fortelje ting. Ja, for ho er utsatt for sensur. Utanom i pressa då. Og på nettet. Og på foredrag. Og i bokform. Ja, utanom det, så er ho undertrykt og nekte å fortelje sanninga om den slemme makteliten som undertrykk henne.
I dagens Dagbladet gir gir et dobbeltside intervju om foredraget hos Bistandsnemda som etter press ble sensurert av personer som ikke ønsker et kritisk blikk på den rådende marxistisk-sosialistiske historieforståelsen i Norge.
Av dette kan vi lese at ho openbart er forfølgd av mektige krefter. Ho seier det jo sjølv. Og ho veit jo best.
Som ho seier til Dagbladet:
Dere får finne ut hvem avsenderne er. Jeg bor altså ikke i Nord-Korea eller Kina, men her sensurerer de en bestselgende forfatter og velrenommert foredragsholder
Høyrer de?! Ho er sensurert og forfølgd! Og det i eit tosiders intervju i Dagbladet!
Det er jo ein grunn til at eg følte meg tvungen til å gjengje andre utsegn frå henne i går, for sidan ho er så sensurert, så må vi nesten klippe og lime frå facebooksida hennar slik at folk som ikkje er på facebook kan lese det òg. Noko anna er jo sensur.
Når eg skriv at ho ordet i si makt, er det fordi ho alltid på så klart og konsist vis har klart å leggje fram bodskapen sin. Enten det no er ting ho har høyrd "bak mål", eller det er om "syklonske marxistkolonistar". Hennar grep på det norske språk og den gode vending, rivaliserar hennar nybrottsarbeid innanfor historieskriving, og på same vis som ho har knust den tradisjonelle historieforståinga vår, vil ho òg ta for seg det norske språk! Ingen politisk korrekt språkbruk og terminologi skal stå i vegen for at denne dama skal seie Sanninga på sitt vis - anten du forstår det eller ikkje. Og når ho i dag erklærar at ho vert "jaga som eit dyr til gasskammeret", er det nok av politisk korrekte vitsemakerar og fjols som nyttar høvet til å spørre seg kva dyr som vert gassa. Og dei bablar om at høner vert gassa før dei vert slakta, og at Hanne Nabintu Herland er ei høne! Respektlaus fordumming av debatten! Akkurat slik som ho skriv hjå Verdidebatt i dag:
Utfordringen ligger tidvis i sosiale medier som ikke er underlagt norsk presseetikk. Dermed får usiviliserte mennesker som ikke eier folkeskikk lov til å uttale seg på de groveste personsjikanerende måtene, bare fordi de er uenige i politiske eller ideologiske standpunkter.
Det er forståelig hvorfor det har utviklet seg slik. I en årrekke har vi nedtonet tradisjonelle verdier og dermed mistet fokus på alminnelig FOLKESKIKK, med det resultat at mange vokser opp helt uten retningslinjer for hvordan man håndterer sterk uenighet. Man tror at personangrep er et rasjonelt motargument ved politisk eller ideologisk uenighet. Men å angripe en meningsmotstanders vekt eller høyde eller hårfarge er intet rasjonelt argument i en samfunnsdebatt.
Akkurat, ja! Respektlaust! Alle kan vel sjå at ho med dyr meiner jødane! Ikkje sant? Hanne Nabintu Herland seier at jødar er som dyr, og at ho er som dei, eit offer for marxistiske nazistar! Er det verkeleg så vanskeleg å forstå? Er dette noko å gjere narr av?! Ein må vise litt folkeskikk, og forstå henne som eit offer på lik linje med dei jødiske dyra... ikkje sant?! Det handlar om respekt! Det handlar om FOLKESKIKK!
Så la oss ein gong for alle, vise Hanne Nabintu Herland den respekt ho forten, som vår tids viktigaste moralske debattant, og ta hennar utsegn for det dei er. Vi gjentar: Hanne Nabintu Herland er eit offer for sensur og undertrykking, det har ho sagt i avisa. Jødar er dyr, det har ho òg sagt i avisa.
Vi har tidlegare denne veka presentert dykk for Hanne den modige, Hanne Nabintu Herland som talar opent ut mot den syklonske marxismens ateismes franske revolusjon eller eit eller anna slikt. Ikkje alltid like lett å følgje med. Ho kunne skryte av at 8000 og så 15000 hadde sett videoen, og difor måtte vere einige i Sanninga ho hadde å by på (kor mange minutt haldt eigentleg du ut?). Men så kom sensuren. Videoen vart for populær, så den vart fjerna av dei onde marxistiske kreftane som styrar i vårt samfunn. Eller rettere sagt, av bistandsnemnda som hadde lagt den ut. Sjølvsagt etter press... eller som dei sjølv sa: Uhm... æh... altså... at... liksom... eeeh... vi kan ikkje internett... og altså... vi høyrde ikkje etter då ho snakka.
Dette er sjølvsagt løgn. Hanne Nabintu Herland har sjølvsagt den heile og fulle sanninga, og vi siterar henne:
Sensur i Norge anno 2010. Jeg anser det som en ære at mine foredrag er så politisk og ideologisk eksplosive, at de faktisk sensureres av krefter i det bestående maktapparatet. Dette er Norge anno 2010. Det er ikke et sensurert Kina og ikke et lukket Nord Korea, men det såkalt frie landet vårt. Her kan man ytre seg frit...t om det som den rådende makta tillater at man ytrer seg om. Men å stille kritiske spørsmål til rådende ideologier som marxisme og sosialisme, møtes med udemokratisk hard motstand. Hvilket slag mot ytringsfriheten!
Foredraget som kritiserer marxismens og sosialismens innbitte motstand mot tradisjonelle europeiske verdier har gått som en farsott i sosiale medier. Det fikk rundt 15 000 views, kun etter få dager ute på nettet, med opptil 5000 nedlastinger daglig.
Ikke minst påminnelsen om at det vi er indoktrinert til å betegne som høyre-ekstremisme: eksempelvis nazismen, faktisk er venstre-ekstremisme. NAZI partiet i Tyskland er som kjent en forkortelse for: Det Nasjonal SOSIALISTISKE Arbeiderparti i Tyskland. Hitler sørget som god sosialist for en sterk stat der alle gikk i takt og mente det samme. Staten var sterk og respekten for individets frihet svak. Frykten for å mene noe annet enn hva som var tillatt, var betydelig. Og ikke uten grunn. Man risikerte meget: latterliggjøring, sjikanering, bevisst fordreiing av budskap med den hensikt å frata folk deres gode navn og rykte, inndragelse av eiendom, tap av inntekt, fengselsstraff og sluttvis, at man ble drept.
Tilbake til saken. Da foredraget ble så populært blant folk flest, økte presset mot Bistandsnemda og det kom til det som enkelte av mine medarbeidere allerede hadde nevnt for meg, og fryktet: Foredraget ble sensurert. Det forsvant fra nettet. Jeg har vært i kontakt med Bistandsnemda som bekreftet at det ble slettet etter betydelig press. Enkelte maktkretser ville ha seg frabedt at marxismekritikk sirkulerte på Bistandsnemdas side. Nemda hadde derimot gjort det klart da de la det ut på sin forside, som alle som så det husker, at Herlands foredrag var et i en serie med inviterte foredragsholderes perspektiv på religion, og ikke på noen måte representerte Nemdas offisielle linje.
Foredragsserien var et forsøk på å belyse ulike sider ved en utfordring som det norske bistandsarbeidet har i utlandet: Nordmenns manglende respekt for og kunnskap om hvor viktig det religiøse aspektet er for mennesker de fleste land i verden. Tanken var å belyse hvorfor det er blitt slik, og høyne nordmenns forståelse for religiøse spørsmåls betydning i bistandsland.
En direkte konsekvens av Bistandsnemdas arbeid på dette punktet, kom til uttrykk i miljøminister Erik Solheims Aftenposten kronikk 11. august, som også offentlig ble støttet av utenriksminister Jonas Gahr Støre: http://www.aftenposten.no/meninger/kronikker/article3765431.ece
Jeg har derimot stor forståelse for Bistandsnemdas utfordringer. De er avhengig av å bli tildelt økonomiske midler fra den samme statskassen som styres av våre politiske eliter. De har vært i god tro og ønsket å sette fokus på nordmenns manglende kunnskap om religion i utlandet. Dessverre lever vi i en tid der politisk ideologiske motstemmer sensureres i Norge.
Jeg er på mange måter glad for at dette skjedde. Det bekrefter på en sylskarp måte nettopp den intolerante meningstvang som var foredragets hovedpoeng å angripe. Nytenkende foredrag som ikke ser historien fra den marxistisk-sosialistiske vinkel oppfattes følgelig som reelt truende for de politisk-korrekte eliters makthegemoni. Dette er en interessant observasjon.
Selv har jeg selvsagt foredraget i skriftlig form og kan legge det ut når jeg måtte ønske, samt holde foredraget igjen, om så tusenvis av ganger, så innholdet er på ingen måte tapt.
Vær med og spre foredraget til alle du kjenner!
Ver du sikker, vi skal spre det. Vi er dog mest interessert i å lese din transkripsjon av foredraget Hanne for... vel, i sin noverande form er det pittelitt vanskeleg å følgje deg. Vi er strengt tatt litt usikker på den raude tråden, den indre logikken og... uhm... nokre av dei meir esoteriske uttrykka. Du har samtaler bak mål, seier du? Litt usikker på kva du meiner med det. Er du bak mål når du snakkar? Eller er det noko du ikkje vil at keeperen skal ha med seg?
Uansett så er det jo soleklart at her har vi ei viktig stemme som gaular høgt. Og jo høgare ho gaular, og jo meir folk ignorerar henne og lattarleggjer henne, jo sannare må det ho seie vere! For ho har mektige fiendar. Fiendar som fjerna foredraget hennar frå nettet fordi dei frykta innhaldet i det. Som ein av hennar tilhengjarar seier:
Er det mulig! Ikke rart Jonas Gahr Støre og Erik solheim forsøker å kneble deg Hanne, men det er og blir en skandale. Om ikke dette er marxister i makt posisjoner så vet ikke jeg. Ikke prøver man å skjule det en gang - forkortelsen for SV? SOSIALISTISK VENSTREPARTI!
Klarare enn det kan det ikkje vert sagt. Så i ytringsfridomen, og den ultimate sanningas namn, presenterar vi ein reprise på den eminente videoen som har sjokkert det etablert og skapt ein massiv grasrotsrørsle av folk som ser rare ting på internett... eller noko slikt.
Eg er framleis i kattemodus, sjølv om eg i dag tidleg forlot kattane i andre kapable hender. Ein tar seg gjerne i å sakne dei små rakkarane, og saknar at dei skal hindre meg i å lese i ei bok eller tafse på eit tastatur. Ein får det liksom i blodet. Og då snakkar eg ikkje berre om allergena, allergikar som eg er, men om deira leikande og kjærleiksfulle omgang med ein. Ja, så sitt eg her og sukker, og drøymer meg vekk, og kjem til å tenkje på Rossini si kjende vise, Duo des Chats. Ja, eg har jo blitt tilsendt ein del versjonar av den i det siste, som denne med eit katolsk gutekor, så eg tenkte eg skulle fyre opp ein versjon. Og valet fall på denne...
Ja, kanskje litt urovekkande... kjenslefull? Men mest urovekkande er det vel at dette er gutane frå det same katolske gutekoret. Men ja... la oss ikkje eventuelle fordommar mot den katolske kyrkje farge opplevinga. I det heile tatt. Berre la vere.
Den siste veka har mullaen først og framst vore opptatt med å passe kattepusar. Eg er frykteleg glad i kattepusar, og reknar dei stort sett overlegne menneske. Dette er ein tanke som har vorte særs forsterka i det siste, og kattanes selskap har stort sett vore å foretrekke framfor andres. Dei er no så gode og snille, og kosar på ein mulla heile tida. Så får det heller vere at han ikkje får gjort alt han skal fordi ein feit hårball legg seg oppå tastaturet, eller armen han skriv med. Slik er det berre, kattar er elskverdige, og forlangar å verte elska... diverre er dette særs forlokkande og altoppslukande selskap, og ein vert lett forført av tanken på å ville tilbringe heile livet med dei...
Og når eg tenkjer etter så... hadde det vore så dumt? Er det eigentleg ikkje det beste alternativet? Eg ville jo ikkje vore den einaste som gjorde det...
Kan ein få kjøpt hijab til kattar forresten? Og er det homofili om eg vel å tilbringe livet mitt med ein hankatt? Kva med to? Er det polygami?
Det er skandaløst! Fritt Ord har i dag kunngjort mottakarane av sin bloggstønad, og dette vidløftige tidsskrift er ikkje å finne på lista! Vi har ikkje ord som kan forklare dette! Det er openbart ein feil, ein glipp eller eit overtramp. Eller alt på ein gong! Virrvarr har reagert på at så mykje av pengane har gått til ikkje-eksisterande bloggar, og til folk som ikkje har ei etablert tilstadevering på nettet. Det er ikkje berre-berre å etablere seg i bloggostan, og all verdas pengar kan ikkje hjelpe deg med det. Då er det rart at 2/3 av midlane går til nyetableringar, og helst i journalistars regi. Andre meiner at det stort sett er gjeven pengar til sutreplattformar. Andre att nyttar sine eksisterande plattformar til å sutre; å buhu, fekk de ikkje PK-midlar?
Dette er sjølvssagt vel og bra som kritikk, men det hårreisande er framleis at eg ikkje har fått pengar. EG! Moskeen står utan Fritt Ord finansiering! Er eg verkeleg mindre modig og talentfull enn Nina Karin Monsen som fekk Fritt Ord-prisen i 2008, med ein tilhøyrande sekk med kronasje? Eg føler eg er nøydd å gå i mitt hi. Korleis kunne Fritt Ord sjå vekk i frå dei solide anbefalingane som vårt lille menigheitsblad fekk, og som du kan lese her?
Det heile har jo berre ei forklaring! At Fritt Ord berre vil gje pengar til sosial demokratiets klamme lakeiar, dei som er løpegutar for det etablerte, det politisk korrektes spyttslikkerar! Heilt openbart er mullaen for radikal og banebrytande til at Fritt Ord vil våge å støtte det er slik det er! Men ha! Berre ha det så godt, Fritt Ord! Eg vil ikkje ha pengane dykkar! Eg er i mot utdeling av bloggstønad! Det er ein dårleg og feilslått idè! Veit de kvifor?! For om det var eit bra konsept, så hadde eg fått pengar, vel!
Så det så! Ikkje at eg er snurt, altså! Næhei! Det er det berre Hans Rustad som er!
Innlegg
