I fyr og flamme for Sankthans

Det er solsnu, og ein feirar årets lengste dag og... at det no vert mørkare? Ja, folkens, no er vi her att. Det er Sankthans, dagen då dei vantru kristne feirar ein av sine mange guddomer med å fyre opp eit hedensk bål i tråd med sine overtruiske skikker. I mitt nabolag samlar ein til stor (og dyr) fest, utan alkohol, med med pølser, for å fyre opp eit gigantisk tønnebål. Ja, det vert framleis produsert tønner her i landet - truleg med berre det formålet at nokon skal sette fyr på det. I fleire veker har dei no jobba hardt kvar kveld med å byggje eit høgt tårn av tønner, som dei skal sette fyr på for å blidgjere gudane sine.

Og eg som trudde at dei kristne meinte at Langfredag var årets lengste dag... ein lærar noko nytt kvar dag.

Som ansvarsfull mulla var eg sjølvsagt vitne til det heile, og gjorde meg nokre tankar.

Urovekkande nok var det flust i vaktar til stades på arrangementet som la si klamme hand på mullaens enkle barnlege glede. Visstnok var det ikkje lov å forsere barrikadane for å grille nokre marshmallows og halalpølser. Då han prøvde vart han handtert heller uvennleg.

For det andre så var det strengt noko av den kristne kulturarven som mangla i dette bålet. Burde det ikkje vere ein heks her? Eit eller anna skrikande kvinne bunden til ein stige, som vert lempa inn på bålet når det var godt og varmt? Nina Karin Monsen til dømes?

Eller blandar eg tradisjonar no? Det er så mykje å halde rede på at det kanskje er best å la vere. La oss heller spele ut sankthans med dagens temasong, sunget av alles store helt: Arthur Brown!