The Man from Blackwater

Dette innlegget er eigentleg om John Hillcoat, regissøren som gjorde seg bemerka internasjonalt med "westernfilmen" The Proposition (forfatta av sjølvsaste Nick Cave), og som nyleg fekk gode kritikkar for sin film The Road.

Men for å forstå hans nyaste kortfilm, må ein først forstå Red Dead Redemption. Hittil eit av årets garanterte spelsuksessar. Dette konsollspelet frå Rockstar, knuppane bak Grand Theft Auto, kastar oss inn ein open verd i ein fiktiv westernsetting. Her følgjar ein John Marston på si jakt etter rettferd, og for å redde familien sin. Og på denne reisa kjem han utover allskens underlege personar, og vert nøydd til å overkomme ein del utfordringar. Slik som hør og bør i eit dataspel. Red Dead Redemption kombinerar GTA si opne verd, men ein gjennomført god historie og stemningsrik setting som ein glatt kan gå seg vill i med eit glis. Det er inga tvil om at dette spelet er eit must for eigarar av ein xbox 360 eller Playstation 3.

Kva så med dei som ikkje er interessert i spel, eller eig ei spelmaskin? Og kva med dei som ikkje kjøper alle dei nye fancye spela etterkvart som dei kjem ut?

Det er her John Hillcoat kjem inn. Han tok på seg å regissere ein kortfilm, som fortel hovuddelen av historia i spelet. Og det ved å nytte utdrag frå sjølve spelet, som han har klippa saman og "regissert". Resultatet fangar essensen av historia og stemninga, ved å presentere scener frå spelet på eit vis som gjer det til ein langt strammare narrativ enn det frislupne spelet er for spelarane. Så om du er i beit for ein liten westernfilm i kveld, så kan eg med glede presentere The Man from Blackwater regissert av John Hillcoat. Dei som held på å spele spelet, og ikkje har spelt det til si ende, bør kanskje la vere å trykke på play. God film folkens;

Pandaane kjem!

Det er ei stund sidan eg har oppdatert dykk på den pågåane kampen mot Pandamonium, men uro dykk ikkje, vi kjempar til siste mann! Og motstanden vert berre sterkare kameratar! Som de veit er det kunstnarmiljøet - komikarar og teikneserieskaparar - at sanninga står sterkast. Dei som ser gjennom verdas mundane innpakking, gjennomskuar lettare Pandamoniums utspekulerte hypnose! Dette skjer ikkje utan at Pandamonium og deira agentar gjer motstand. Dei gjer kva dei kan for å stogge nokon som har sett sanninga, og vågar å utbasunere det. Dei skyr ingen midlar for å teie oss, men til inga nytte; for vi skal sigre! Berre høyr på korleis denne tapre trubaduren trassar kulturindustriens vokterar!

Med livet og karriera som innsats gav han alt, og fekk ut sanninga om desse groteske dyra! Pandaane kjem, og dei skal rive sund rumpene våre, men vi vil stå i mot! Vokt dykk alle saman! Vi har starta eit intenst treningsprogram av våre geriljasoldatar. Og programmet ser allereie resultat i det aukande antall trefningar mellom oss og Pandamoniums agentar! Berre sjå her på desse autentiske opptaka frå ein av våre nylege aksjonar!

Aksjonistane har sjølvsagt fått tildelt medaljar av edel sort, og det er snakk om forfremmingar. Deira familier bør vere stolte av desse tapre soldatane som felte denne fienden av menneskeheita.

Så fatt mot! Sigeren vil komme! Pandamonium skal knusast! Og når sola nok ein gong gryr på menneskeheita vil alle pandaar liggje døde!

The Guild: Game On

Det er nok dei av dykk som avogtil stussar på at eg som mulla krydrar denne bloggen med stadige henvisingar og lengre innlegg om nye og gamle dataspel. Eg skammar meg ikkje over at eg faktisk er ein iherdig spelar av alle typer spel, enten det no er kortspel, brettspel, rollespel eller dataspel. Moro skal ein ha det. Så eg seier som dei flotte folka i The Guild; Game On!


De kjenner kanskje att The Guild frå Do You Wanna Date My Avatar?, som var ein musikkvideo eg la ut i fjor? Eller kanskje frå julehelsinga året før? The Guild er ein webserie av Felicia Day, som òg speler hovudrolla, og fortel historia om eit laug i eit online rollespel av type World of Warcraft som ein dag vert tvungen til å treffast i det verkelege livet. Dette fører sjølvsagt til ein heil del drama og spetakkel, og ikkje minst godhjarta komedie på bekosting av alle verdas spelnerdar. Enten ein spelar online rollespel eller ikkje, så er situasjonane og karakterane typer vi alle er kjend med, og som ein lett lærar seg å like på trass av deira grovt usjarmerande karaktertrekk. Serien, som no er i fjerde sesong, er gjennomsponsa av Microsoft og deira undergrupper som Zune og Xbox Live, og er difor gratis tilgjengeleg på nettet gjennom fleire videotenester. Så har du ikkje kasta deg over the Guild enno, så bør du nesten tenkje på å gjere det no.

Og for dei som allereie har sett alt som er laga, finnes det no òg ein teikneserie til sals gjennom din lokale Outland.

Eller du kan sette deg ned og spele noko? Du har godt av det. Og sidan du bur i eit av verdas rikaste land, så har du pinadø høve til det òg. Elsk dine privilegiar! Game on!

Ringo ut mot Paul!

I dag kunne Dagbladet melde at Mahmoud Ahmadenijad, tidlegare kjend som Beatles-medlem Ringo Starr, har gått ut mot blekkspruten Paul som spådde i resultata av årets fotball-VM. Dagbladet freistar å sette dette i kontekst av Ringo Starrs muslimske tru, og avvising av folketru: "Ahmedinejad beskylder blekkspruten for å spre «vestlig propaganda og overtro»". Ringo hadde sjølvsagt gjort heilt rett i desse anklagane, det er uislamsk å sysle med slikt - men om dette var det som var den sanne agendaen, kvifor har han ikkje sagt eit kløyva ord om Snåsamannen enno? Tenk på det.

Nei, her er det meir enn berre eit åtak mot overtru, her er det ein rein aversjon mot sjømat først og framst. Fullstendig forståeleg. Det luktar. Og ingenting luktar like ille som ein blekksprut som har vore i medias søkjelys så lenge. Medias søkjelys er som kjend ganske heitt. Og Ringo tapar ikkje sjansen for å påpeike samanhengen mellom denne lukta, og hans reelle opposisjon. Han "mener blekkspruten er symbolet på forfall og forråtnelse blant «sine fiender»". Forfallen og råten blekksprut... med namn Paul.


Det er ingen tvil, Ringo Starr har kasta handsken og utfordra sin tidlegare bandkollega Paul McCartney til tvekamp. Kven av dei er den største Beatle? Og kven er den råtne blekkspruten! Det er det som er spørsmålet her.


Kva dette har med fotball-VM å gjere, må neste Dagbladet svare på. Tulleavisa.

Ein dæsj kawaii

Delar av dagane mine går for tida med til å sette meg inn i det japanske Kawaii-omgrepet. Eit harmlaust, men tydingsfullt ord som nyttast for å karakterisere noko som søtt. Ulike forklaringar tatt i bruk for å forklare kvifor ordet, og søte gjenstander og aktivitetar, har ein slik vedvarande popularitet, særleg blant dagens vaksne japanerar. Noko av det handlar vel om at den nolevande generasjonen ikkje lenger treng å verte vaksne og seriøse i same grad som før, og idealet no heller mot det ungdommelege. Å nytte eit barnleg uttrykk som kawaii, og å gje uttrykk for ein barnleg eller ungdommeleg smak, vert eit ideal. Ein annan faktor er at ordet kan nyttast på alt, og om ein ikkje vil fornærme sjefens ramstygge slips når han spør kva du tykkjer, kan du alltids svare kawaii, og sleppe unna med det. Ein annan forklaring er sjølvsagt at japanerar er sprut gærne og borderline pedofile heile hurven.

Sjølve flaggskipet for Kawaii-kulturen er sjølvsagt vår gudinne Hello Kitty. Som nyleg har ekspandert området det tar av kontoret mitt. Godteri, linjal, blyantar og penner er berre noko av det som no tar opp mitt lille Kawaii-altar.

Berre slik som hør og bør. Sjå på det som naudproviant om eg nokon gong skulle bli innelåst på mitt lille kontor. I lag med Hello Kitty, har eg sjølvsagt gjett plass til to karar som demonstrerar at òg den koreanske halvøya meistrar Kawaii.

Ja, om ikkje dei to karane er Kawaii så veit eg ikkje. Far og son. Kim Il-Sung og Kim Jung-il. La oss kalle det Juchekawaii... med ein dæsj Songunkawaii.

Ein skulptur er fødd

Du har kanskje kjøpt eller vurdert å kjøpe mullaøyrepynt? Kanskje du ikkje har kjøpt fordi du ikkje har hull i øyra, eller fordi du har ingenting som er så vent nok til å gå attmed dei. Tru meg, eg forstår problemet og skulle gjerne ha hjulpet med det, men det er diverre ikkje eg som står for produksjonen av slikt.

Den gode nyhenda er at dei som faktisk driv med slikt, forstår problemet òg, og jobbar på spreng med nye metodar for at du kan ha meg inn i ditt liv fysisk, utan å ty til kloroform, rohypnol og utstopping. Ja, kva med å ha meg på stovebordet? Ein fabelaktig idè tenkte eg, og vart ikkje mindre overtydd då eg vart overrekt prototypen av Hasturskulpturen av multikunstnaren Vidar Mæland, kjend mellom anna frå dansebandsensasjonen Frode Vidars.

Han vonar at det vil vere nok interesse for denne til at det vert starta produksjon - kva seier de?

Politikk og musikk

Med musikk kan du nå folks hjarter på eit unikt vis, det er ei universell sanning, og kanskje årsaka til at religiøse mørkemenn gjerne prøver å sette ein stoggar folks nyting av aurale gleder. Men ta no dømet frå igår, med desse flotte blå burkajentene som formidlar eit bodskap om ein heit politisk potet på eit harmlaust og musikalsk vis. Slikt likar for, og det gjer dei sympatiske til deira bodskap. Kjend er det at fleire musikarar har engasjert seg politisk, enten det no er Bob Dylan eller Bruce Springsteen, eller for den saks skuld Eric Clapton som på 70-talet uttrykte seg rimeleg klart om å halde England for bleikfisar og få ut meir pigmenterte menneske frå øya. Overalt finn ein musikarar som enten leflar med politikk i ein og annan song, eller dei som gjer politikk til sitt viktigaste virke som U2 eller Laibach. Nokre musikarar, vel å verte politikarar på heiltid, slik som Ringo Starr som no jobbar under artistnamnet Ahmadenijad. Sjeldnare er det dog at politikarar kastar seg rundt og brukar musikk på same vis, om ein ser vekkifrå arbeidarpartipampar som leikar forsongerar på første mai. Og for alles skuld prøver vi å gløyme Siv Jensens forsøk på å synge i lag med Ole Ivars.

Men ein politikar, som eg stadig vender attende til for sitt musikalske talent, er ein liten mann med bart, som tok verda med storm. Kjend for sine fyrrige tekstar og energiske sceneopptredener, har Doffen blitt standarden alle politikarar må måle seg etter når det gjeld musikalsk gjennomslagskraft.

Slørfetisj

Slør er i slaget. Enten du no kjem dragande med hijab, burka, niqab eller eit heilt vanleg skaut, så vert du i dag eit heitt emne i Ummaens utkantstrøk. Ein kan snakke om ein slørfetisjisme eller eit hijabfetisj, om ein ser på korleis visse muslimske miljø og vestleg presse er fullstendig fokusert på korvidt ei kvinne dekker til sitt hår, eller resten av kroppen. Så lenge eg ser auga, så er det ikkje så viktig seier no eg. Vi er som kjend ikkje overfladiske her i moskeen, og går du i heildekkande niqab, så kan vi alltids sjå med hendene om det er noko vi lurar på.

Men hijabfetisjisme kan ha eit heilt anna opphav enn religion eller frykt for denne religionen, for nokon er det faktisk eit ærleg seksuelt fetisj. Slørkledde haremskvinner er og blir eit erotisk ideal, og kva mann har ikkje vandra heim frå strippeklubb skuffa av di han ikkje fekk sett ei framføring av dei Sju slørs-dans? I denne forstand er slørfetisjismen eit uttrykk for ein erotisk orientalisme, ei erotisering av det eksotiske austen. Den austlege kvinna er tildekt, på same vis som austen, noko som den vestlege mann ikkje kan erobre og avduke utan vidare.

Ein annan form for slørfetisjisme er den som knyttar sløret til kvinnas posisjon som underdanig mannen eller som hans eigedom. Sløret vert ein form for bondage, til erotisk glede for både mann og kvinne, på same vis som det tradisjonelle brudesløret i europeiske brudlaupsseremoniar.

Ein skal heller ikkje sjå vekkifrå den enkle forståinga av slørfetisjisme. Det er sexy. Ein burka eller niqab framhev dei mørke eksotiske auga til kvinna. Hijaben gjer likeeins med hennar andletstrekk.

Meir om slørfetisjisme kan de lese på WikiIslam.

Uansett kva ein tykkjer om slør, hijab, niqab og burka så er det eit fenomen som er komen for å bli - i det minste som samtaletema. Ein heit potet som ein må forhalde seg til, på eit eller anna vis. Så kvifor ikkje gjere som desse "jentene frå Kabul", og synge om burkaen, den blå-blå burkaen?

Ein frekk dino på veggen

Av brukskunst, så er vel gjerne det gjevaste som er tilgjengeleg til no, denne mullaøyrepynten (framleis ein att). Dette vil sjølvsagt endre seg i framtida, og eg har høyrd frå folk som vil lage båe USB-pinner og leiketøy for vaksne, og eg har allereie i mine hender prototypen på ein Mad Mullah Hastur intimsåpe som nok vil slå an. Ein prototype på ein statue som skal produserast i begrensa opplag har eg sett bilete av, og eg var mektig imponert. T-skjorter og anna eksisterar for dei som er interessert, men det er jo ikkje akkurat brukskunst. Nei, for brukskunst må ein ty til nettstader som Etsy, der kreative sjeler dykk ned i sin eigen psyke for å produsere gjenstander vi kan dekorere oss sjølv og våre heimar med.

Dette fullstendig uavhengig av kva spørsmål dette tvingar fram angåand deira psyke. For all del, vi her i moskeen er like glad i dinosaurar som alle andre. Store reptilar som tygg hovudet av kvarandre og tidsreisande menneske, kva er vel eigentleg kjekkare enn det? Og vi kan glatt sjå for oss både klesknaggar og veggur som tar i bruk deira form, litt mindre sikre er vi i moskeen for nøyaktig kvifor vi skal ha akkurat ein av desse på veggen.

Det må vel vere av strengt estetiske omsyn ein vel å ha ein masturberande dinosaur på veggen. Produsenten lover at dei alle er "handlaga", og at ingen dinosaur er like. Faktisk kjem dei i vidt ulike dinosaurartar, og han hevdar å ha byrja produksjonen av masturberande gorillaer, pandaer, nashorn, elefantar og flodhestar, samt parrande zebraer. Vi har ikkje vågd å sjekke...

Ja, så mykje for eit djupdykk ned i psyka til kreative sjeler.

Kvinnepynting

Som vi alle veit, så er det dèt som er på innsida som tel. Det som er på innsida av burkaen. Vi er jo trass alt ein moderne moskè, og langtifrå overfladiske. Alle veit at kvinner er frykteleg opptatt av å pynte på seg under skaut og niqab, så eg tenkte eg skulle la "Jenna Marbles" gje nokre gode tips til mine kvinnelege leserar. Det er gjerne tida for det no som det er somaren snart er over, og ein kanskje ikkje har pådratt seg den somarflørten ein hadde så stort von om.

Ikkje at eg som mulla i det heile tatt tenkjer på dette, eg står ikkje og stirrer på dei unge pikene... men var ho ikkje strengt tatt mykje penare før ho byrja å male seg? Dette berre bekrefter kvifor eg er ein åndeleg leiar, eg forstår meg tydlegvis ikkje på slikt som dette.

Crusade, circa

I går nemnte eg at eg hadde tilbragt deler av min somarferie med å nyte min favorittserie, Babylon 5. Når serien no endeleg er over, og alle filmane, inkludert A Call to Arms er fortært, står sjølvsagt oppfølgjarserien Crusade for tur. Crusade fekk aldri sjansen til å verte ein suksess, då produksjonen frå dag ein vart plaga av små post-it lappar frå Ted Turner sitt TNT som skulle vise serien. Dei ville ha meir vald, og meir sex. JMS, skaparen av godsakene, vart til stadig pressa opp i eit hjørne, på eit vis som han aldri vart hjå Warner. Kanskje fordi dei aldri hadde rekna med at Babylon 5 ville bli ein suksess, når det så var eit tilfelle insisterte det nye tv-selskapet på at her måtte dei vere med å styre formularet. Serien måtte opne med nevekamp, og den måtte ha sexscener. Sistnemnte skviste JMS inn med at ein av hovudkarakterane satt og glante på noko heller besunderleg pornografi. For han hadde andre planar for serien; lik B5 ville første sesong spele på folks forventingar. Publikum visste dei ville få ein ny 5 års historie, og når mannskapet om bord på Excalibur hadde fem år med å løyse si gåte, virka det jo openbart kva som kom til å skje. Ein kunne vente seg ein Star Trek-liknande odysse...

Men vi som har lest manusa til dei ufilmatiserte episodane, inkludert manuset til sesongavsluttinga, samt fått høyrd kva JMS hadde planlagd for dei resterande fire åra, veit at vi hadde ein heilt anna heisatur framfor oss. Serien skulle følgje i Babylon 5 sine fotspor, og utforske konsekvensane av dei makropolitiske omveltingane i den serien. Og sjølve oppdraget til hovudkarakterane ombord på Excalibur? Jo, det ville dei løyse allereie det første året av sine fem år. Resten av serien skulle dei tilbringe på flukt frå sine eigne myndigheiter.

Dette er ei historie vi aldri vil få fortald på skikkeleg vis, for JMS måtte til slutt gje tapt for kommersielle krefter. Og i staden for å gje etter for krav eller å inngå kompromiss med skaparverket valte han å sette serien ut på anbod. Rykta vil ha det til at dette var målet til TNT, og at dei difor mellom anna forlangte at serien skulle innehalde ein valdtekt av den kvinnelege hovudrolleinnehavaren, godkjend av den mannlege - dette ville sjølvsagt ikkje JMS tolerere. Crusade vart kjøpt opp av Sci-Fi Channel (No SyFy), men det viste seg kort tid etter at dei ikkje hadde råd til å produsere den. Alt stogga opp. Og vi satt att med 13 episodar, vist på fjernsyn i eit heller forvirra rekkjefølgje. Den same manglande vilja til kompromiss, var det som vraka The Memory of Shadows, kinofilmen som Warner Bros skulle produsere, alt var klart for innspeling, då det viste seg at WB ville skaffe nye skodespelarar til kjende figurar for serien. Dette nekta JMS, og valte heller å stogge produksjonen enn å gå med på krava.

Hans kamp mot det kommersielle tyranniet er sjølvsagt filmatisert;


Ser man det, eg klarte å finne meir Babylon Park-relatert moro.

Babylon 5, circa

Då ikkje sola alltid dominerar den vestlandske somaren, har delar av mullaen sin somarferie gått med til å sjå på ein av verdas beste seriar, Babylon 5. Denne serien er og blir ein gledeleg heisatur over fem år med drama, krig og intriger, samt ein dæsj lovecraftiansk moro. Har du ikkje sett denne 90-tals perla, så bør du jo sjølvsagt gjere det, evt. kan du kose deg med denne versjonen. Eller... den er vel mest for dei som allereie har sett serien, når eg tenkjer meg om.

Om nokon der ute kan skaffe meg alt Babylon Park-materialet, så vert eg veldig glad. Eg saknar den galskapen.

Feilen ved det politisk korrekte

Vi er i feriemodus her i moskeen, som de sikkert skjønner. Ei veke eller to med deilig solslikking og bading i Bergens regnvatn, slik som hør og bør. Det tyder sjølvsagt ikkje at eg ikkje har dykk i tankane. Nei, eg sitt no her og grublar over livets mange mysterium og trivialitetar som alltid. Ofte handlar det om det klassiske: kva er feil her? For det er jo ikkje sjeldan ein sitt att med ei kjensle av at noko ikkje er heilt som det burde, sjølv om ein ikkje klarar å sette fingeren på det.

Ofte er det i møte med det mest stovereine og oppbyggjelege at det er vanskeleg å peike ut nøyaktig kvar feilen ligg. For alt er jo rett, er det ikkje? Når du har vaska vekk alt det som kan støte eller provosere, så sitt ein alltid att med noko som kjennast feil. Om du har sett på moderne barnetv, så veit du nøyaktig kva eg meiner med det. Eit glimrande døme på dette har min gode venn Lord Bassington-Bassington klart å oppdrive, og eg må ærleg talt innrømme at eg ikkje klarar å finne feilen her.


Om eg skulle ha laga barnetv, så var det vel slik eg hadde gjort det?

Blekkspruten Paul si karriere

Eg har forstått det slik at verdsmeisterskapet i fotball er over og av vuvuzelaane no er lagt på hylla for denne gong. Det er trygt å stikke nasa ut att i verda, og vi er alle klar for å spele cricket og andre meir høgverdige sportsleikar att. Det er gode ting!

Eg har forstått det slik at dette verdsmeisterskapet gav blekkspruten Paul sine 15 minutt med kjendiseksistens. Og det i ein arrangert tvekamp med sjølvaste Snåsamannen, Noregs godsnille spåmann og sjarlatan. Og ikkje berre det, men Paul rundjulte Snåsamannen, som på tross av gode odds klarte å trekkje feil namn ut av rumpa når han skulle spå ein vinnar av verdsmeisterskapen.

Snåsamannen burde vete betre. Paul er ikkje ein sjarlatan, eit menneske som må svindle seg framover. Paul er ein blekksprut, og lev i ein heilt annan dimensjon enn oss. Hans eksistens er på eit heilt anna nivå. Han eksisterar på fleire tider samstundes, og det er løyndomen bak hans spådomar.

At denne tyske blekkspruten brått vart upopulær og mottok dødsstrugslar for å ha spådd at Tyskland kom til å tape, er heller ikkje noko nytt for han. Det har han opplevd før, som de kan tyde av denne eldre avisframsida.

Men Tore kjem ikkje

I dag har det vore ei støttemarkering for bebuarane på asylmottaket i Lier. Du veit, desse som ikkje får bli, og ikkje kan bli sendt heim, og som difor vert plassert på heller kjipe brakkar og nekta å ha eit liv. Ja, det er eit komplisert spørsmål, og ein kan lett forstå at det å sette fyr å brakkane er eit usjarmerande og lite konstruktiv vis å få merksemd på. Likevel er det nok av grunner til at ein kan ha sympati med dei, og den situasjonen dei lev i. Dei forten faktisk meir merksemd enn dei får, og dei burde verte høyrd.

Difor var det i dag ei støttemarkering for dei. Og eg hadde sjølvsagt vener som var der (og ein god del vener som gjev blanke faen i båe støttemarkeringa og asylsøkjarane), men det eg er mest opptatt av, er dei som valte å ikkje å komme. Som Tore.

Ja, Tore Wilhelm Tvedt, den tidlegare leiaren for speidargruppa Vigrid var invitert til å vise si støtte til asylsøkjarane frå heile verda. Overraskande nok valte han å avstå. Kven skulle trudd det...?

... og viktigare, kven som skulle der hadde han på venelista si og inviterte han?

Eit stykke japansk filmkunst

Eg vil gjerne på ny orsake for gårsdagens innlegg. Det var ikkje ei lett avgjersle å leggje ut den videoen, men det måtte gjerast. Det er difor eg er her. For lyse opp i mørkret. Og mørkret skjuler mykje fælt og uforståeleg.

Eit av dei områda som oftast treng mi lommelykt er, som de veit, Japan. Japansk kultur er som ein eit stykke performancekunst, og du veit aldri heilt kva du får når du kikker bort. Nokre gonger er det ekkelt, andre gonger er det merkeleg erotisk, og andre gonger er det... intenst. Skikkeleg, skikkeleg intenst. Særleg er fleire av filmane deira prega av sterke historiske drama, som på livaktig og realistisk vis skildrer kampen mellom det gode og det vonde i ein særeigen Japansk kontekst. Som denne filmen den kjende amerikanske filmkritikaren Roger Ebert tipsa meg om i dag;

Det var ca. slik det skjedde... at Sjøstjernehitler var nedkjempa. På stranda. I Japan.

Tvillingkos?

Det er viktig å kjenne verda rundt oss, det er eit sentralt poeng i mi lære. Eg trur på å observere ei verda sitt mangfald, og å rapportere mine funn til dykk. Enten det no er av det søtaste av det søte slaget, eller horribelt skremmande. Nokre gonger er det allmennyttig, andre gonger er det meir trivielt.

Nokre gonger kjem det frå Japan og Korea.

Andre gonger... ikkje.

Og nokre gonger slår det meg at eg kanskje ikkje bør seie noko. At eg ikkje bør dele det eg har funne. Nokre ting, treng ein vel ikkje sjå eller lese? Eller høyre? Nokre ting bør vi kanskje sparast for? Vel, eg sett grensa ved 2 Girls and a Cup og dette... dette fell diverre innanfor grensene, så her er det.

Orsak meg...

Til botns i egyptologi

Tidlegare i år deltok eg på eit heildagsseminar i egyptologi, i regi av Norsk egyptologisk selskap. Egyptologi er, som mine oppvakte lesarar er klar over, studiet av oldtidas Egypt. Det er eit fleirdisiplinert felt, der arkeologar, historikarar og språkforskarar jobbar saman om å avduke denne mystiske sivilisasjonens løyndomar. Frå dei første faraoar til det greske dynastiet til romersk provins, finn ein tusener av år med skattar å avdekke. Og då snakkar vi ikkje berre om høgst reelle og fysiske skattar i godt vokta gravkammar, men òg eit glimt inn i politikk og mellommenneskelege samspel i sivilisasjonen som gav oss dei mektige pyramidane. Sex og kjønsroller var difor eit særs viktig tema på dette seminaret, dog dei ikkje gjekk så mykje i djupnaden som eg kunne ha vona.

Heldigvis delar eg mi interesse for egyptologi med min gode venn Lord Bassington-Bassington og hans alltid flittige sekretær, og dei har gravd opp banebrytande forsking på feltet. Ja, for medan romarane nok var dei første som skapte teikneseriar i moderne innbunden forstand, så var egyptarane først ute med meir... vågale skildringar òg.

Eit spanande felt altså, for å engasjere deg i slik egyptologi anbefalar eg eit medlemsskap i Norsk egyptologisk selskap.

For liten og for stor

Eg hugser då eg var liten så var det ingenting som var så kjekt som leiktetøy som kunne endre seg. Enten det no var Transformersrobotar eller bilar som skifta farge om ein tok dei i vatn. Ein klassikar er leiketøy som veks seg større om du legg dei i vatn. Gjerne skal dei virke meir levande og denslags, og plaske rundt i vatnet. Det er diggbart. Det er synd at slikt berre er for born, frå 3 år og oppover:

Kanskje eg skulle ha kjøpt den i gåve til nokon, slik at eg får leikt med den sjølv?
(Via Huffington Post)

Vuvuzela til besvær

Eg var kanskje litt kjapp i min gjennomgang av det pågåande verdsmeistarskapet i fotball som i denne stund foregår i Sør Afrika. Her er det openbart mykje å gripe tak i, som Nyhetsspeilet som kan avsløre at ikkje berre er fotball VM ein del av planen i Sions Vises Protokollar og dei fleste resultata forutbestemt av den store planen, men det er òg visstnok kjempemoro likevel. Tru det eller ei.

Mesteparten av fokuset ligg framleis på det irriterande blåseinstrumentet, vuvuzela, som verkeleg har gått av med PR-sigeren i dette verdsmeistarskapet. Det er dei som har latt seg irritere, og ønskjer å forby instrumentet og ulyden det lagar, men, som Astrid Meland har tatt for seg, så vert dette motsagt av dei som meiner at eit forbud er eit uttrykk for vestleg kulturimperialisme. Ja, for dette er ein eldgamal tradisjon, og eit uttrykk for sann folkekultur. Som folklorist vil eg personleg hevde at dette er reinspikka vrøvl. Kanskje det ligg noko meir bak? Noko ingen av oss hadde venta... kanskje det er Illuminati og bibelspådomar?

Jommen sa, eg smør... la oss forøvreg berre sjå vekkifrå at vuvuzelaen òg lagar lyd når du veivar den i lufta. Uansett... etter dette treng eg smertestiljande. Ibux! No!

Din mulla i avhøyr

Din mulla måtte inn til avhøyr i den sjarmerande saka som vert rulla opp rundt moskeen. Det måtte til, etter at han vart observert på overvakingskamera på eit (u)beleilig tidspunkt, for å ikkje snakke om på ein litt uheldig stad. Bileta av meg sirkulerte nokre dagar, før nokon våga seg til å avsløre min identitet. Så inn til avhøyr bar det.

Vi kan jo alle førestille oss korleis det foregjekk, ja?

Eit mørkt og dunkelt rom, ein streng politikvinne beordrar dykkar mulla om å sette seg ned, og han gjer så.
- Du er Mad Mullah Hastur? Spør politikvinna, og sett blikket i han.
- Ja, ja? Det er meg. Snill og vennleg, mulla, det er meg!
Dama rotar fram nokre papir.
- Du har blitt sett! Du har blitt identifisert! Sjå her!
Ho snur PC-skjermen sin og viser bilete av mullaen som hentar posten sin ved åstaden.
- Eg måtte hente posten.
- Måtte du? Kvinna freistar å stirre mullaen i senk.
- Ja?
- Eller måtte du... hente eit drapsvåpen?!
- Hæ?! Kva?!
På dette tidspunktet kastar kvinna seg over bordet og grip tak i mullaens skjegg, og røsker til!
- AHA! Det var det vi visste! Det var ekte!
- AU! Hæ?!

Ho byrjar å famle brutalt med skjegget, medan mullaen prøver å slå henne vekk med litt forpostfekting. Vassekte Gay-fu ville nokon kalle det, men dei tar sjølvsagt feil. Det er intet anna enn eldgamal sufi kampsport. Det var likevel til inga nytte, trent i skjeggtafsing som politiet er i dag, og ho dytta til slutt mullaen attende i stolen med ein skuffa mine.
- Så... du har ikkje kniven i skjegget nei? Kva var den dufta?
- Kniv? Duft? Ehh... shampooen... Hello Kitty shampooen min.
- Sjå der, ja. Du har vaska skjegget for blod? Og kvar er då kniven?
Mullaen stirre på henne, sjokkert og skamfull etter handteringa av mullapryden, hans ære besudla. Alt han kan gjere er å hipse på skuldrane for å indikere at han ikkje veit. Døra vert opna, med eit olmt blikk.
- Mad Mullah Hastur?
- Ja?
- Du har vel ikkje noko band til mulla Krekar vel?
- Uhm....
- Tenkte meg det! Kva tid var du sist i Kurdistan?
- Eg har aldri...
- Afghanistan?
- Eh... nei, altså...
- Irak?!
- Eg har vel ikkje vore i Irak. Ikkje i nokon av desse stadane.
- Kva er di forbinding til Sudan?
Han teier. Han burde ikkje nemne Sudanese People's Liberation Army... Og det vert stille.
- Kan eg gå no? Spør han varsamt...
- Ikkje forlat byen, var alt kvinna sa i det ho dytta han ut døra. I det han for ut, førte ho opp Hello Kitty-shampoo på handlelista.

Ja, det er slik vi alle ser det for oss, sant? Men eigentleg var ho veldig koseleg, og hadde god forståing for at mullaen korkje hadde gøymd kniven i skjegget eller sett noko spesielt, sliten etter arbeidsdagen som han var då han valsa over åstaden rett før det braka laus. Diverre lot ho ikkje meg ta bilete av henne, eg fekk heller ikkje ta med meg bileta av meg sjølv frå overvakingskameraet, så då måtte det bli slik at fantasien fekk fritt spelerom her. Og ver ærlege no, det foretrakk den første versjonen, sant?