Meir enn tusen ord

Eit bilete, seier dei, kan fortelje meir enn tusen ord. Er det tilfellet med dette, kanskje?

"China said no" av Arkham Insanity

Og dette seier vel noko om kva vi har i vente om vi er ulydige, og ikkje lystrar Pandamonium.

Og om vi ikkje vil ha ris på stumpen er det desto viktigare at vi står på vårt, for å gje etter for slike trugslar er ikkje aktuelt. Om det er nokon som skal risast, så er det jo Pandamonium, for i det heile tatt trasse naturens orden med sitt kosthold, sin manglande seksuelle apetitt og vilje til å underleggje seg menneskelege slavar.

Ris og smekk på lanke, simpelthen.

Eller ein 50. kaliber kule i skolten.

Du Dershowitz, du Dershowitz...

Kjære Alan Dershowitz

Kva er det eigentleg med dykk gamle traverar i akademia som aldri kan gå ut med stil? Er det aldardomen som tærar på dykkar kognitive evner? Er det senilitet eller Alzheimers? Ein må ta seg i å lure på dette. Som akademikar og advokat har du gjort mykje stort og viktig, du har forsvart dei uforsvarlege og vore ei sterk stemme for tostatsløysinga i Israel-Palestina-konflikta. Di neste sak er å forsvare Julian Assange frå Wikileaks. Dette er ting det står respekt av. Det står respekt av deg.

Så kvifor insisterar du på å framstå som eit fjolls? Du har i seinare blitt ein smule meir einsidig, det kan vi tilgje. Du har vore ufin mot andre akademikarar, og vore ganske så snøgg til å anklage dine meiningsmotstandarar for antisemittisme. Jajo... litt eksentrisme er lov. Vi vil veldig gjerne høyre kva du har å seie. Og døra står på vid gap her for ein mann av ditt kaliber.

Men det heile skar seg litt no, gjorde det ikkje? Du var i Noreg for å tale på sionistkonferansen Oslo Symposium, som gjest av Internasjonale Kristne Ambassader til Jerusalem. Og du sendte ditt vertskap ut for å skaffe deg talerstol på norske universitet. Dette var kanskje din første tabbe, og du burde kanskje ha satsa på ein mellomman som vart oppfatta som seriøs? Og som visste kva dei gjorde på?

Det var ingen universitet som takka ja til ditt generøse tilbod, utanom Universitet i Bergen som gjerne ville at du skulle snakke om rettsakene du hadde vore involvert i. Sidan då har du og dine muntre tilhengjerar på høgresida her nord og i Israel, jobba opp litt av ei stemning der ein påstand ståande strålande klar. Du er utsatt for ein boikott fordi du er israelvennleg, fordi Noreg, og då særleg akademia er antisemittiske! I Noreg er ikkje jødar velkomne, skriv du. At studentforeiningane ved alle dei tre universiteta var glade for å ta i mot han, kan vi like så godt hoppe over. Dei er sjølvsagt unntaket.

Men kva med å tenkje litt? Kva med å bruke nokre av dei kognitive eigenskapene du har til rådigheit, i staden for å hoppe til ville paranoide konklusjonar og kaste frå deg med grove skuldingar mot Gud og kvar mann. Kunne vi prøvd å oppføre oss som vaksne? Nei?

Greitt. La oss ta utgangspunktet i UiB, sidan det er det som står meg nærmast og der informasjon og formell og uformell art er lett tilgjengeleg for meg. Då eg høyrde om saka løfta eg på røret, og tasta eit par nummer. Eit par enkle spørsmål vart stilt. Og det hadde seg slik at Internasjonale Kristne Ambassade til Jerusalem sin førespurnad aldri var komen til Senter for midtausten og Islamstudier, eller til instituttet dei er knytta til - båe fagmiljø og administrasjon stilte seg fullstendig uvitande til det heile. Dei hadde faktisk vore kjempeglade for å kunne tilbye ein storleik som deg herr Dershowitz ein talerstol hjå seg, og hadde vore veldig interessert i å høyre kva du hadde å fortelje og engasjere deg i ein akademisk debatt. For skal du ha ei gjesteforelesing, så er det gjennom fagmiljøet du oppnår dette (noko du godt veit sjølv, sidan du er akademikar), å ta kontakt med administrasjonen på eit anna fakultet hjelp lite. Tar du kontakt med juridiske fakultet er det jo klart at dei er meir interessert  i ditt imponerande rulleblad som forsvarsadvokat, enn ditt syn på konflikter i midtausten. Det seier seg vel, eigentleg sjølv? Det har no seg slik, at ei gjesteførelesing skjer som oftast på grunnlag av fagleg samarbeid med ein institusjon, det er snilt av deg å komme ut av det blå og tilby deg sjølv som førelesar, men spør i det minste dei rette folka.

Dette har tydlegvis ikkje falt deg inn. Nei, for at du ikkje vart invitert til å snakke er sensur, det er boikott, det er fordi du er jøde og fordi vi er alle antisemittar. Ingen andre årsaker er gyldige. Ingen andre fell deg inn. For deg og dine tilhengjerar er dette det einaste moglege, og enklaste, alternativet. Noreg og Sør-Afrika. Det er greia di.

Det stod respekt av deg, Alan... men det var før ditt forfølgingsvanvidd og besynderlege logikk tok deg inn i same territorium som Johan Galtung, Nina Karin Monsen og Hanne Nabintu Herland. Dei to sistnemnte òg gjester på Oslo Symposium. Du har velvillig meldt deg inn i fjolseklubben no, der ditt ego er så stort at du ikkje ser resten av verda.

Personleg ville eg no vere pittelitt meir skeptisk til deg og dine vurderingar etter dette. For alt tyder på at dine kognitive evner er på veg ut døra.


Med beste helsing
Vestlandsmullaen, med fleire.

In memoriam isbjørnen Knut

Martyren Knut vil verte djupn sakna av motstandsrørsla.

Denne veka har det vore stor merksemd rundt dødsfallet til isbjørnen Knut. Media har fråtsa i allskens detaljar, i livet til den ein gong så populære isbjørnen som vann våre hjartar då han vart fødd. Fråtsinga har tilogmed gått så langt at visse medier har godta seg med å vise opptak av han medan han døydde. Det heile er eit grusomt og hjarteknusande syn, som eg foretrekk ikkje å dele med dykk. Av respekt for Knut.

Det dei færraste artiklar våger å nemne er kvifor han er død. Det vert spekulert sjølvsagt, i laust og fast. Og berre ein artikkel var innom sanninga. Knut vart forgifta.

Det vart sjølvsagt snøgt dekka over, med ulike meir "naturlege" forklaringar på det bråe dødsfallet. Men sanninga er ute, og vil alltid vere ute!

Dei som ønskte å kvitte seg med Knut, har prøvd tidlegare. Førre gong ved hjelp av vondsinna rykter om at han var eit villdyr. Ein psykopat sa dei. Men det heile var ein dårleg skjult pressekampanje mot han, fordi han hadde gjort noko dei ikkje tolererte. Han hadde drept ein av dei.

For Knut vart drept, i ein nøye planlagd hemnaksjon. Og dei skuldige er Pandamonium. Desse usle pandabjørnane har hata han heilt sidan han drepte pandabjørnen Yan Yan i mars av 2007. Altså kort tid etter han vart fødd. Som ein av få kommentatorar, beit eg meg merke i korleis den auka merksemda rundt den reelt søte Knut, drepte det stygge beistet Yan Yan. Mangelen på merksemd drepte henne. Dette har aldri Pandamonium kunne tilgje, og dei har no - 4 år etter, nesten på veka - tatt hemn for.

Og merk mine ord! Vi skal ikkje tolerere det. Vi skal ta hemn! Vi har lenge trent kampfuglar for denne jobben! Og vi vil aldri overgje oss!

Ned med Pandamonium! Lenge leve Knut!

FrP-skandaler...

Du stoler på din ungdom med denne mannen, sant?

Få kan arrangere skandaler som Framstegspartiet, denne ansamlinga av halvkriminelle, pseudorasistiske liksomliberalistar som gjer det så godt i opinionsmålingane. Seinast ut er altså ordførarkandidaten Trond Birkedal som har filma unge menn (ned i 15 års aldaren) med skjult kamera, i sin eigen heim, medan dei dusja. Ja, og så har han invitert gutane med seg på kosetur til Thailand. Og ja, hatt sex med ein femtenåring visstnok. Vi snakkar om same mannen som meiner at seksualforbrytarar må straffast med kastrering. Her er slit vi litt med nokre demonar tenkjer eg.

Partileiinga går gjennom sitt vante spel. Dei har aldri høyrd om dette sjølvsagt. Og når nokon seier at dei har fortald leiinga om alt, så vert historia at dei kunne ikkje gjere noko basert på rykter. Hallo?! Sjølvsagt ikkje. I motsetnad til Vatikanet, så kan altså ikkje FrP ta stilling til kva deira enkelte tillitsvalte finn på av ulovleg snusk.

Det får jo vere grenser.

Det er når FrP, moralens voktere, slår på stortromma, og fyrar opp dei beste skandalene dei kan finne på, at ein vert ståande og stirre. For kva kan ein eigentleg seie? Sakene treng verkeleg ingen kommentar. Og satire vert overflødig.

Berre tenk på at dette... dette partiet stemmer folk på.

Orsak meg medan eg slår hovudet i pulten eit par gonger.

Hjelp til søvnhjelp

Det er mange som har problem med å få sove, og dette tar vi i moskeen veldig alvorleg. Søvn er viktig for at du skal kunne fungere godt i kvardagen, og vi meiner det er særs verdifullt med ei god døgnrytme Vi har lenge vurdert å marknadsføre ulike remediar for innsovningsproblem. Her er alt frå piller, røykelse og meditasjons CDar vurdert.

Særleg sistnemnte har komen langt i planleggingsprosessen, og vi har vore veldig entusiastiske for prosjektet. For kven vil vel ikkje sovne og sove godt til mullaens mjuke, lindrande stemme? Dette har lenge vore planen, men vi har no bestemt oss for å leggje prosjektet på is. Vi har møtt vår overmann i Matt Berry, som har gjett oss denne vakre oppskrifta på ein solid høneblund. Så lukk dura, ta på øyretelefonane og skru av lyset. And press play on tape.

Var ikkje det godt? Vi kan diverre ikkje måle oss med dette, så vi kastar inn handkledet og går vidare til neste prosjekt.

Den nye klassekampen

Eg gjer often den store tabben å sjekke ut nye amerikanske tv-seriar. Det er mykje der ute som openbart er eit resultat av at nokon låg med rett person og trumfa gjennom prosjektet sitt på det viset. Vanlegvis klarar eg å motstå å sjekke ut nye situasjonskomediar, då dette som oftast førar til kraftige brekningar og grundig nedvask av moskeen. Trist, men sant, det er ikkje mykje som faktisk er morosamt der ute.

Men avogtil vert eg lurt. Eit eller anna med tittelen, skodespelarane eller konseptet gjer at eg får lyst til å sjå om dei har klart det. Avogtil stemmer det, men som oftast ikkje. Så når dei i statane i desse tider lanserte situasjonskomedien "Working class", som då på sett og vis skal belyse arbeidarklassas problem i amerika i lys av den økonomiske krisa vert eg sjølvsagt nyfiken. Vi følgjer her ei kvit, åleinemor som må jobbe hardt for å skaffe mat på bordet til barna sine. Her er det mykje rom for drive systemkritikk i ein eller annan form, og kanskje belyse klassemotsetnadar. I det minste burde ein slik serie faktisk framstille finanskrisa med den verde den forten.

Eller nei, tydlegvis treng den ikkje det. Eg har no vridd meg i smerte gjennom dei tre første episodane av serien og eg er rimeleg satt ut. Eg hadde ikkje store forventingane til amerikansk klasseanalyse... men, altså...

Vi vert her presentert for den høge blondina, som bur i eit rimeleg stort hus med sine tre barn og dagdrivande bror. Ho jobbar i ein delikattese. Korleis ho har råd til dette huset, men ikkje mjølk til sine born, vert ikkje forklart, men det lille vi har sett av fattigdom i desse tre episodane består av følgjande: vitser rundt at borna ikkje har nok frukostblanding og mjølk, hennar stevnemøte med tannlegen for å sleppe å betale tannlegekostnadane og til slutt den rike nye dama til eksen som gjer hovudpersonen sjalu.

Og i ein episoden låg det faktisk an til ein real arbeidskonflikt. Ja, for hovudpersonen hadde lagt an på sjefen før ho visste han var sjefen. Og ja, klagd litt på rabattordningane på kaffe eller noko slikt. Men det gjekk i orden, han likte arbeidarar med litt tæl, og ho kunne kanskje ta managmentkurset deira. Ein dag. I framtida.

Kva så er det gjennomgåande temaet i serien? Dama prøver å få seg eit ligg. For det er det som stort sett står i fokus for ei opplyst arbeidarklasse i krisetider. Gløym arbeidarrettar. Gløym mat på bordet til ungane. Gløym nedbetalingar av det enorme jævla huset du bur i. Få deg eit jævla ligg.

Dette er den nye klassekampen. Konfliktlaust. Utan medvite. Og utan liv.

Og ikkje særleg morosamt.

Eg ser ikkje fleire episodar. Det er berre deprimerande.

Radioaktivitet for meg, for deg og for Japan

Etter jordskjelvet tsunamien som traff og ramponerte det rare lille landet sørpå kjend som Japan, har det vore mykje spetakkel rundt atomkraftverka som vart råka av katastrofa, og farane knytt til desse. Ikkje minst er det fleire velgrunna spekulasjonar rundt radioaktiv stråling og omfanget av dette. Dette har mellom anna gjort at ein har byrja å halde auge med sushi-produkt som vert frakta inn frå øya.

Eg har høyrd fleire lure på kva tid eventuell effekt av stråling vil gjere seg synleg i befolkinga i Japan... og medan dei fleste kryssar fingrane for at det ikkje vil skje, må eg nesten skuffe dei. For det har allereie skjedd, berre sjå dette stakkars strålingsofferet her:
(Eg åtvarar om sterke scener)




Det er vanskeleg å halde tårene attende, når eg høyrer på hennar grusomme febrilske babling. Eit openbart teikn på alvorleg dementia som eit resultat av intens radioaktiv stråling.

Så om du har høve til å hjelpe dei stakkars barna der nede, så gjer det. Dette er ikkje ein lagnad vi vil unne nokon, er det vel?

Vi avsluttar med ei sørgevise for dei som er direkte råka av den pågåande katastrofa.

Sølibat for bleikfisar

Sølibat er ein fascinerande syssel. Eller rettare sagt ein ikkje-syssel. Og det har vore anbefalt og praktisert av ulike folk, til ulike tider, av ulike årsaker. Anten dei no er adventistar eller katolske prestar, så er det dei som meiner at avstandstagen frå seksuell aktivitet av ulikt slag er bra for den fysiske, psykiske og åndelege helsa.

Eg delar ikkje i det heile tatt deira syn på dette, då eg meiner seksuell energi er til for å brukast og nytast, ikkje lagrast i all eve i von om at dei vil få oss snøggare inn i himmelriket eller noko slikt. Kroppen er båe tempel og tivoli, la oss ha det moro. Det tyder ikkje at eg ikkje finn tankane deira interessante, og eg brukar gjerne mykje tid på å lese på artiklar og anna stoff dedikert til det. Difor var det spanande å oppdage celibacy.info, ei side drifta av menneske som blandar austleg filosofi og konservativ kristendom som bakgrunn for sin sølibatsfilosofi. Som dei skriv:
"Celibacy.info is a  pro-morality,"
mhm
"pro-knowledge,"
godt-godt
"pro-tradition,"
kan vi like
"pro-Christian,"
er jo lov
"pro-mysticism,"
hmm?
"pro-yoga, (genuine yoga),"
ikkje falsk yoga, altså?
"pro-family,"
Ikkje så uvanleg dette. Høyres jo ut som ein artig gjeng...
"and pro-White European site."
Du sa kvafornoko!?

Greit, dette krevst kanskje litt meir nøye lesnad? Ja, for her kjem vi kjapt til kjerna til kvifor alt går gale i samfunnet. Det er sjølvsagt at kvite menneske har vendt ryggen til den sanne kristendommen, og lar seg forlede av jødane!

The way Jews attack the White European peoples and nations is to attack their morality and their racial identity, through infiltration of their media, schools, and government.
The Jew teaches moral decadence and corruption to the Gentile. He teaches Whites that his people and ancestors are negative, and that his race should be abandoned, as well as all traditions and cultural heritage of his grandfathers and grandmothers. The Jew teaches Whites that their religious heritage is, moreover, negative and worthless, leading the Gentile to abandon and even attack the rich spiritual legacy in his religions. The Gentile is made to be  unaware of the racial-ethnic cohesiveness of Jews, who look like Gentiles but don't regard themselves as the same.

Aha... eg forstår. Eg må jo innrømme at dei kanskje har eit poeng, eg tenkjer ofte på overdrevent mykje på sex når eg ser Natalie Portman, og ho er jo israelsk jøde...  Kva skal ein gjere med dette? Yoga-øvingar mot jødisk infiltrasjon og seksualitet då, kanskje?

Gentiles should first ignore, boycott,  and starve the media of the Jews, vote Jews out of office and appointments in government, and expose their role in the schools and teach other Gentiles about the Jewish voice and intentions. To understand Jewish intentions for Whites in America and other nations, one should study what the Jews did to the Russian people. Also study Communism, and how Communism is in fact a Jewish cultural program for White people.

Ålrait... sjølvsagt. Jødisk-kommunistisk snusk kan nedkjempast med kunnskap. Så bra, eg var redd for at dei skulle foreslå konsentrasjonsleirer og slikt eg... men dei eksisterte ikkje. Det står jo òg på sidene. Eller var det slik at dei meinte at dei fortente det? Eg veit ikkje heilt kva dei ville fram til. Men kven er så desse modige rasemedvitne kristne yogiane?

This is a basic outline of the salient features of belief and practice in the Brotherhood Of The Sacred Word, one of many Gentile brotherhoods which is now forming and which will form in order to resist growing Jewish-Communist totalitarianism, preserve the Gentiles, and preserve eternal Religion and Dharma. 

Aaaah... dei er ein del av eit nettverk. Å herregud...


Eg tar meg sjølv i å lure på kor stort dette nettverket av Nazisølibatyogiar er... og om dei òg har ein fraksjon i Norwegian Defense League. Dei einaste som enno ikkje har fått seg ein fraksjon der til no er vel Taliban... og dei har jo òg eit heller labert forhold til sex. Det er kanskje eit mønster her.

Humørlause drittsekker likar ikkje sex, og vil ikkje at du skal ha det heller? Eg må meditere på saka. Eller noko slikt. Denne sida vart simpelthen litt mykje for mullaen å fordøye på ein kveld åleine. Eg trur iallefall ikkje bleikfissølibat er heilt greia for meg, men kanskje ein god ting at desse folka ikkje formerar seg noko særleg?

Katten på veggen

Mullaen har vore på tulletur att, som de sikkert har fått med dykk. Det var ein minneverdig tur, det skal vere sikkert og visst, men korvidt noko av det hamnar her, vil berre framtida vise. Midlertidig kan vi dele med dykk at vi endeleg har fått fingen ut og pynta litt på mullaens kontor, og fått hengt opp ei lita godsak som har venta eit halvt års tid. Og det vart vakkert!

Så no kan studentane straume på og sole seg i glansen av Hello Kitty... eller rettare sagt; meir Hello Kitty. Å glade dag!

Om kjøp og salg - av barn.

Det er kanskje ikkje verdas mest kontroversielle standpunkt å vere i mot kjøp og salg av små barn. Det er noko hjarteskjærande over tanken på at foreldre er villige til å gje frå seg sine barn for å kunne ha mat til å overleve ein dag eller ei veke på inntekta frå det. Like vondt er det å tenkje på at nokon faktisk er villig til å kjøpe dei. Barn er ikkje som bøker, møbler og andre ting som berre kan selgast når ein er lei av dei. Solgt til første og beste pamp med for mykje pengar, og for lite å fylle livet sitt med, eller nærmaste fabrikk som prodserar Nike-sko eller Cubusklede.

Barna har det best hjå sine foreldre, og berre det å ta dei frå dei er vel å rekne som eit overgrep!

Difor gjev mullaen si fulle støtte til kampanja som breier seg på t-banen i Oslo, eg har sett plakatar på den på kvar einaste vogn eg har vore på i dei siste dagane.

Så, ja, neste gong du tenkjer på å kjøpe eit barn, så hugs at det finnes alternativ. Anten det no er ein søt liten negerunge på marknaden i Uganda eller eit nusseleg lite gult frø i Phuket, så må du vurdere kva behovet ditt eigentleg er. Treng du eit nytt barn, permanent, eller treng du nokon til å sy nokre klede eller fikse nokre sko? Det kan godt hende du berre treng denne ungen nokre dagar eller timar, og då er det grusomt å ta dei frå foreldra sine permanent. Vil du vere som eit av desse ekle menneska som skaffar deg ein katt, og så kvitter deg med den neste gong du skal på ferie? Nei, det vil du ikkje. Så hugs det neste gong, ver merksam på kva avstand du skapar mellom foreldre og barn ved kjøp og sal - barn bør leigast.

Slank med slim, slim deg slank

Å slanke seg er ikkje lett, men tydlegvis ein hobby for mange. Det vert prøvd det meste, med meir eller mindre hell. Frå besynderlege diettar der ein aktivt pådrar seg ernæringsjukdomar til mindre populære fysiske aktivitetar som kan føre til sveitte og slikt og som ikkje eignar seg for dei som går i dress. Populært har ulike slankepulver vore, då dette er det som krev minst innsats av deg. Utanom dei som krev at du ikkje et ved sida av pulveret då. Dei er berre teite!

Og så har vi slankeste. Sliming. Kva sliming som foregår, anar eg ikkje... men effektivt skal det vere, om ein skal tru pakkene eg fann her forleden i lag med min assistent.

Kven vil vel ikkje... slimast litt? Slik som dama på øskja? Og berre for å vere sikker, så sjekka eg ut dei fleirfaldige fordelane ved sliming:

Som merkelappen indikerar, så passar dette veldig bra for dei som ikkje har lyst til å kontrollere matinntaket sitt og som er bifile. Flotte saker!

Hugs å ikkje koke slimet ditt... og lukke til.

Pandabjørnar vert krøka tidleg

Gode krokar er desse motbydlege feite vegeterianarane som med grådig blikk ser mot ei framtid der dei er jordas herskerar. Eg vil nødig hevde at nokon som helst er fødd vonde, men mykje tyder på at pandabjørnar er dèt, dei vert i det minste tidleg sosialisert inn i si rolle som brutale drapsmaskiner. Ein av våre fridomskjemperar har klart å smugle ut eit videoopptak frå det vi antar er ein av mange leirer der pandababyer vert trent opp til å verte komande pandakommandoar og anna rask i Pandamoniums veksande hær. Vi åtvarar mot sterke scener:



Ein ting er iallefall sikkert. Alt tyder på at vår gjerdeteknologi ikkje er avansert nok til å motstå desse kreka i framtida. Vi må utvikle høgare gjerder.

DLD, eit tapt slag

Skuld på EU, skuld på redsel eller skuld på manglande klinkekular i posen mellom beina på Høgre, men no har altså siste skanse falt og all skuld vert sjølvsagt lagt på Høgre som det siste partiet som gjekk inn for Datalagringsdirektivet. Det er sjølvsagt ein styggedom at eit såkalla liberalt parti skal gå inn for den slags autoritært politistatpiss, men inga overrasking - når nokon seier dei er liberale, så meiner dei gjerne at dei vil la deg vere fri til å gjere det dei meiner du skal gjere. Det gjeld uansett om dei er på høgre- eller venstresida av politikken. Dei ønskjer makt. Dei ønskjer å styre. Ein kvar påstand om liberalitet er og blir tomme løfter.

Så no er det rimeleg sikkert at vi får servert Datalagringsdirektivet, og vi serverar vårt privatliv på eit sølvfat til norske politimyndigheiter, og i utvida forstand til internasjonale etterforskingsorgan og ein kvar som er i stand til å hacke seg inn i dei puslete systema som vil verte tatt i bruk.

For all del, ein skal ikkje verte hysterisk eller overdrive, men det er verkeleg ikkje sunt å gje etter for eit kvart forslag om meir omfattande og meir effektiv overvaking, berre fordi ein tykkjer terroristar og pedofile er skumle. Det kan slå attende på deg sjølv. Neste gong du lastar ned noko du ikkje skulle ha lasta ned. Neste gong du er på feil stad med mobilen, og vips er du mistenkt i ei valdtektssak.

Og kvifor? For å gjere oss tryggare?

Og la oss no vere ærlege, Datalagringsdirektivet og liknande tiltak er skadeleg for norsk presse. For i all den tid dette gjer sjølveksponering fullstendig overflødig vil ikkje det lenger vere naudsynt å dekke Northug eller Trine Grung og Voe... det vil føre til ei ramponering av norsk presse. Ei utarming av kultursektoren!

Det er jo ei katastrofe... har dei tenkt på det i det heile tatt i Høgre og Arbeidarpartiet? Neppe. For alle desse journalistane er jo i SV.

Kvinnefri kvinnedag

Ein må vere varsam med å stagnere i vaner og rutiner av ulikt slag. Er det ein ting ein har lært av kvinnekampen, så må det jo vere det. Ein skal ikkje vere redd for å snu opp og ned på sine vanlege gjeremål, og utfordre konvesjonane. Sjølv om ein alltid har gjort noko på eit bestemt vis, så tyder ikkje det at ein treng å gjere det på same vis for all tid framover. Det er ikkje sikkert at det viset du har gjort ting på til no, er det beste viset å gjere det. Det er ein lærdom eg har tatt av kvinnekampen, og det er ein lærdom eg prøver å implementere i mitt liv.

Så sjølv om eg i fjor kunne fortelje at eg markerte kvinnedagen ved å sette kvinna og hennar arbeid i fokus, og via dagen min til å sette pris på at ho bakte boller og laga middag for meg, og jamnt over tok vare på meg frå første stund etter eg kom heim etter jobb, tyder ikkje det at eg treng å gjere det same i år? Kanskje fokuset skulle vere ein annan stad? Eit spørsmål som lett lot seg svare av at det i år ikkje er noko kvinne i moskeen som ventar på ein sliten mulla når han kjem ramlande inn døra og vil henge frå seg slipset for dagen.

Det vart med ord ei kvinnefri kvinnedag for mullaen, og då er det like så greit å gjere det på eit fullstendig vis og tilbringe dagen på reisefot, og ikkje i heimen som tradisjonelt har vore kvinna sitt domene, og i selskap av menn, og berre menn. Mannlege, mandige, maskuline menn.

Så dette har vore den kvinnefrie kvinnedagen for mullaen, først i selskap av den flintskalla sekretæren til Lord Bassington-Bassington, i lordens eiget herrskapshus (ei lita leiligheit, men i det minste ikkje på Tøyen), for deretter ein jovial gamal ørn frå mullaens glade studiedagar, tett etterfølgd av ein tidlegare generalsekretær i Islamsk råd. Deretter vart mullaen plukka opp på gata av ein sjarmerande mann i lederhosen og tyrolerhatt som kunne lokke med godsaker frå Bayern (og nei, det var nok ikkje øl, for den slags drikk ikkje ein god mulla).

Så det går an, mine damar og herrar, ein kan bryte med tradisjonar, og ein kan markere kvinnedagen med å ha kvinnefri. La oss kalle det å la dei vere i fred på dagen sin.

Vel og merke heilt fri var vi jo ikkje, det var ei ung jente som ville selge medlemskap i Raude kross. Og så satt vi jo ved sida av ei kvinne på toget. Ja, og så var det SMSane frå yndige vesen heime i Bergen då, men det tels ikkje, gjer det?

Men elles, heilt fri. Så eg vonar at alle dykk kvinnelege lesarar og gjestar av moskeen har hatt ein fin dag via husvask, klesvask, barnepass, matlaging og baking, og at de no kan sette dykk ned og slappe av med å strikke sokker eller sy i knappar på din utkåras bukser. Gratulerar med kvinnedagen, systre.

P.S. Forøvreg meiner eg at Hanne Nabintu Herland burde gå i burka. Under tvang om naudsynt.

Toginnlegg - eit ikkje-innlegg

Eit slikt eit beist har fanga mullaen i dag.

Visste de at NSB no har trådlaust nett på Bergensbanen? Og at mullaen difor kan sitte her og skrive dette før han pakkar ned tingane sine og trer ut på perongen på Oslo S?

Altså... at dei har trådlaust nett er vel kanskje å ta litt hardt i. Ustabile greier som har vore totalt fråverande på stort sett heile turen. Først når vi var over fjella kunne vi nyte nokonlunde tilstadeverande nett. Her kastar eg eit blikk mot NSB; eg veit at dette er eit nytt konsept, og at alt er under utprøving, men ustabilt nett er faktisk meir irriterande enn fråverande nett, berre så det er sagt. Og vestlandet, vestlandet treng dykkar nettsatsing og. Så ver snill og tenk på det til i morgon, for då skal eg ta toget heim att. Det vert ikkje før på ettermiddagen, så de har litt tid til å organisere det.

På førehand takk.

Dette var eigentleg ikkje eit blogginnlegg, eg veit. Det var totalt uinteressant for alle involverte. Inkludert meg... men slik er det med kroniske bloggarar med ledig tid etter å ha fullført eit dagsverk sittande på toget, vi berre må blogge. Har vi tilgang, så har vi tilgang.

Så var det Laibach då...

Mullaen dansar med Laibach

Laibach har fylt 30 år, og det må jo feirast. Og det med stil, og frykteleg lite måtehald. Fram med golvtrommer og på med uniforma! I namnet åt den store Staten, monolitten som står himmelhøgt framfor oss, skal vi danse med Ado Hynkel og Benzino Napaloni, vi skal svinge med Schicklgruber og Matreya, med fascisme og blodraudt anarki!



Dei av mine lesarar som enno ikkje veit kven og kva Laibach er, og kva dei har hatt å tyde for mullaen har nok litt og kvart å lære. Altfor mykje, truleg, til at det kan summerast opp i eit blogginnlegg seint ein søndagskveld. Laibach vart skipa i 1980, i Slovenia, og hentar sitt namn frå det tyske namnet på hovudstaden, Ljubljana og elva som renn gjennom denne byen. Dei oppstod seks månadar etter at den Yugoslaviske landsfadaren Tito døde, og dette skulle vere eit sentralt punkt for gruppa som framstod som meir partilojal og systemtru enn partiet og systemet sjølv. Ved å iscenesette viktige karakteristikk den Yugoslaviske kommunismen kunne Laibach framstå som systemkritikerar, utan å faktisk kritisere, men ved å hylle. Dei synte fram partiets skuggeside, og øste av sin kjærlei mot dei fascistoide tendensane til kommunismen. Med seg fekk dei etterkvart NSK, Neue Slowenisches Kunst, eit radikalt kunstkollektiv organisert i strengt politiske former. La meg presentere staten:



Då kommunismen byrja å vakle under deira brutale hyllest, vendte dei andletet mot vesten og populærmusikken. Beatles stod for fall, for gjennom Beatles hadde fascismen gjort sitt endelege inntog i populærkulturen. Kva var vel ikkje ein Beatleskonsert om ikkje eit hysterisk massemøte og dyrkinga av gudemenneske? Heile albumet "Let it Be" vart gjeven ut i ny prakt av Laibach, der låter som Get Back mista all sin ironi og stod att som eit innvandrarfiendtleg manifest. Rolling Stones slapp heller ikkje unna, og Laibach omfamna deira "Sympathy for the Devil" med ein LP med tolv ulike fortolkingar av den same songen. Og så var det Opus og Queen då... henhaldsvis med Life is Life og Geburt Einer Nation (One Vision);



Beggje låtene vart ompakka som nasjonalistiske powerballader, men særleg Geburt Einer Nation fekk gjennomgå - det endelege provet for at dei var nazistar. Eller er det dèt endelege beviset for at Queen, og dermed populærmusikken, var berare av ei fascistoid uttrykksform?

I åra som følgde kom Laibach til å ta for seg kapitalismen, døden og religionen, og seinare krigen mot terror og deira eiga rolle i spelet dei sjølv har skriven reglane for, men det som gjerne gjorde dei mest kjend for eit breidt publikum var NATO. Eit album dedikert til omforminga av NATO til ei åtaksallianse, og til borgarkrigen i Yugoslavia. Plata var på ein og same tid ei utforsking av krigens realitetar gjennom kjende poplåter (no i industriell technoform) og ein bøn om hjelp til det Yugoslaviske folk. Deira Occupied Europe Tour vart avslutta med ein okkupasjon av Sarajevo, på tidspunktet beleira av serbiske styrker. I fleire dagar haldt Laibach og NSK stand i byen, med massemøter, kunstutstillinger og konserter, til NATO-styrkane endeleg landa i byen og krigen vart erklært over.



2000-talet gav oss ein ny fase i Laibachs repertoar; etter å ha grundig reflektert over sin eigen posisjon, tok Laibach for seg nasjonalismen på eit nytt vis med deira Volk-plate som omfortolka ulike nasjonalsonger. Og etter dette følgde ei nytolking av Bach (LaiBach Kunstderfuge), og no nyleg Wagner (VolkWagner) som enno ikkje er komen ut på plate, men som vi ventar at dei vil spele frå på Rockefeller i morgon. I tillegg vil vi få servert nytolkingar av deira første låter, miksa av syresjefane sjølv: Juno Reactor.

Gjennom sine 30 år har lydene og temaene vore særs ulike for Laibach, men dei har aldri forlatt sine industrielle røter og held fram med å inspirere. Å like Laibach handlar ikkje berre om å like ein særskilt musikk eller eit lydbilete, men ein idè slik den manifesterar seg som musikk. Det er eit utforsking, eller eit avhøyr som dei sjølv seier, av oss sjølve. Dei vil ikkje svare oss på simple spørsmål om kva politikk som er deira, men tvinger oss istadenfor til å ta stilling til vår eigen politikk, vår eigen kultur og vår eigen uttrykksform. Om enn kor platt det høyres ut, så er Laibach ein vedvarande provokasjon for dei som ønskjer å ta til seg utfordringa dei byr på. Og her er det vi kan byrje å snakke i ei eve om kva dette innebærar. Kvar einaste plate frå Laibach er verdig eigne essays, og nokre av enkeltlåtene likeså. Og sett i samband med den fullstendige produksjonen til NSK, lansert som eigen uavhengig stat då Yugoslavia braut opp, har du nok til ein del interessant arbeid. Så sett i gang kjære lesar, gjer deg kjend med Laibach på Youtube, Spotify og nettet generelt.

Personleg skal eg no gjere meg klar til fest på Rockefeller i morgon, og sidan skorna treng ein liten puss etter veka som gjekk, er det sjølvsagt fram med det offisielle skopussesettet til Laibach: Glanz mit Laibach!

Laurdagskvelden!

Kva er det med dykk? Trur de verkeleg ikkje ein kjekk ungkar som meg har betre ting å gjere på enn å oppdatere bloggen på ein laurdagskveld?




Eller nei... eg har vel eigentleg ikkje det.

Teposeprotest mot multikulturalisme

Kva er det eigentleg i denne tekoppen deira?

Eit veksande antal menneske der ute er veldig sinte på multikulturalistane og deira multikultiprosjekt! Ja, dette grusomme prosjekt, satt ut i liv av ein skuggeaktig konspirasjon for å øydeleggje alt som er godt i Noreg og resten av den kvite vestlege verda der god, sunn kristendom til no har fått vore eineherskande (utanom i dei tilfella det ikkje har vore det, sjølvsagt). Ja, for multikulturalismen, kva no enn det er for noko, er vondskap satt i system og fører til valdekt og trygdesnyting - det har eg lest på internett. Over dammen har desse stolte krigarar for vår monokulturalismen(?) alliert seg med teapartyrørsla, tidlegare teabaggers, som dei insisterar handlar om forsvarleg skattepolitikk. Ja, talsmenn for desse vert slept til Noreg for å fortelje oss korleis vi skal motkjempe den øydeleggjande multikulturalistiske sosialistiske skattepolitikken.

Og så er det dei av oss som stussar over dei eigentlege motiva for tedrikkande monokulturalistar når ein ser slike videoar frå andre sida av andedammen - for retorikken er lik, men kontekst sett det heile i eit nytt lys, gjer det ikkje?

Vi kallar det rasisme der eg kjem frå, la oss vere ærlege. Kanskje noko å tenkje på for monokulturalistane her heime neste gong dei går ut for å starte eit bål?

Norsk presse må lære av Uganda

Det er mange som er skuffa over norsk tabloidpresse - det virker ikkje som om blekker som VG og Dagbladet tar jobben sin heilt alvorleg. Difor er det vel heller ikkje særleg rart at det går til nedover med salstala deira. Det er jo ikkje anna enn bloggerar og sjølvopptatte sporstidiotar på framsida, når det ikkje då er slanketips eller anna helsestoff. Det er klart folk vert lei av denslags amatørmessig tabloid sludder.

Sjølv i Uganda har pressa komen mykje lenger i å dekke det faktiske nyhendekravet til sine lesarar. Som denne ypperlege overskrifta, og saka!

Ikkje berre ein god bruk av feite typer og kontrast, men folkeopplysing. Og så litt sexstoff for dei som likar slikt. Dei har tilogmed eit fabelaktig nyord, noko som alle aviser med respekt for seg sjølv bør ha, i dette tilfellet "Bum Driller" - det skal eg ta i bruk i mi daglegtale frå no av. Og så sørger dei for å køyre minoritetssak - båe annleispigmenterte (ja, dei er jo det sett herifrå!) og annleisseksuelle! Fabelaktig!

Så her har norsk presse mykje å lære...

Vi andre, vi har lært at Uganda kanskje ikkje er den kjekkaste staden å vere, om ein er ein "bum driller". Himmel...

Vaksine mot dårskap?

Dette landet er openbart stappfullt av lettlurte fjols som ikkje forten anna enn den elenda dei klarar å surre seg inn i. Anten dei no lar seg lure av The Secret, antivaksinevrøvl eller forklaringar på kven som eigentleg styrar verda. Det virker som om folk vil la seg lure av allskens idioti så lenge det kjem i tiltalande nok innpakning, og beskytta av påstandar om at deira sanning er like mykje verdt som alle andre si. Noko som er patentert pisspreik, og den neste som nekter for at dei sitt på ein fysisk stol, skal få tresmak i kjeften.

Til dette trengst det ei motvekt. Ei kraftig motvekt. Og i dag lanserte desse underlege folka i Human-Etisk Forbund sitt tilsvar med ingenlikeråblilurt.no, som er ei side som ikkje berre samlar lenger til farleg vrøvl, men byr på videoar og artiklar som skal lære folk ein gløymd kunst: Å BRUKE SKALLEN FOR SVARTE FAEN!

Eg vil på det sterkaste tilråde folk å snuble innom sida og eventuelt like prosjektet på fjasebokji. Om det ikkje var fordi det var seint på kveld, skulle eg ha fortald altmogleg rart om dette, men eg overlet dykk til å lese om prosjektet hjå Fri Tanke og på human.no. Dette er strengt tatt ein ordre.

Og eg har ikkje på noko som helst vis blitt pressa av prosjektleiar Even Gran til å skrive om dette.

Han trengte simpelthen berre å spørre ein gong.

Ghaddafi, ein sur frukt å tygge i.

Hans auger er som to brønner. Ikkje djuper brønner,
og vatnet er kanskje ikkje av det reinaste slaget...
men to brønner er dei.

Det er dei som har etterlyst mullaens posisjon vedrørande omveltingane som finn stad i midtausten i desse dagar, og dei har kommentert at eg kanskje har vore ukarakteristisk tyst om temaet. Dei som kjenner meg godt, veit at dette nok har sine årsaker. Eg ønskjer omveltingane i Tunisia og Egypt velkomen, men som årelang beundrar av Ghadaffi som politikar, og musikar under namnet Tom Jones, er det litt surrealistisk å følgje hendingane. Kva skal ein meine og tru om noko slikt?

Ghadaffi har alltid vore ein pittelitt eksentrisk, men velmeinande, herremann; og å gå i hans teneste har ikkje alltid vore like lett, då han ofte endra meining om båe det eine og det andre utan forvarsel. Ghadaffi er ingenting om ikkje ein stilfull sjarmør, alltid ypperleg kledd, og alltid busatt i det siste av teltmoter. Han har alltid stått sterkt på krava når det gjeld kampen mot islamisme, som i hans pressemelding om satanistane i Taliban og hans tale den eine gongen han fekk vitje Sudan og gjekk til åtak på det muslimske brorskap - hans vertskap. Og han har alltid vore ein progressiv reformator, som då han køyrde gjennom veggen på eit av landets største fengsel i staden for berre å signere eit generelt amnesti.

Kan du seie nei til ein mann som held seg så godt og stilfullt?
Kom igjen, innrøm det, du vil gje denne mannen alt.
ALT seier eg.

Han var ein mann som ikkje følgde dei konvensjonelle reglane, men skreiv sine eigne. Eller fekk nokon til å skrive dei for han, som i tilfellet med Ghadaffis Lille Grøne bok som alltid har hatt ein særskilt plass her i moskeen som ein rettesnor i vår vurdering av det moderne vestlege demokrati og politiske tendensar. Han var ein inspirator for frigjeringsmenn og terroristar frå verda over, som alle kunne få trening i Libya. Han var mannen som kunne sameine venstreekstremistar og høgreekstremistar i kamp for ei ny verdsordning.

Er det rart at vi fortviler litt når han no ser ut til å falle...?

Akk, men her er det sure epler å bite fast i, og mullaen er strengt tatt allergisk. Folkevilja har vendt seg mot denne folkets mann, og han må gå. Dei politiske strukturane han jobba for å få på plass etter revolusjonen, som han har nedfellt i den lille boka si, har no vendt seg mot han. Den makt det libyske folk fekk av sin eineveldige hersker vert no vendt mot han sjølv.

Ghadaffi var alltid for ein frukt å rekne, og er no overmoden. Mullaen må nok finne seg eit nytt førebilete...

Heldigvis kan han alltids ty til ein karriere som songer.