Objektivisme i arkivet

På oppmoding har eg tråla gjennom arkivet etter ting eg har skrive om objektivisme, Ayn Rand og tilhengjarane av dette svineriet. Dette er sjølvsagt ikkje noko eg vil anbefale at de prøver sjølv, eg er profesjonell og nytta ein spesielt utvikla klesklype på nasa for å overleve stanken. Resultatet er altså at eg har fylt opp arkivet med innlegg frå 2007 og 2008 hovudsakleg, som de no kan lese om att. For eg reknar med at de følgde med i gamlebloggen på det tidspunktet. Du veit... då eg faktisk skreiv interessant og godt om noko anna enn Pandamonium og Hello Kitty?

Foto knabba frekt frå the Ayn Rand Society. Saksøk meg.

Det har seg slik at objektivistar ikkje vaskar seg. Dei er simpelthen essensen av dei uvaska massene som sitt i mørkre kjellarar og fantaserar om å vere overmenneske. Litt som nazistar utan sjarm og tiltak. Diverre er det alltid ein og annan av dei som kryp ut kjellarstova, får å plage andre med litteratur. Og verre er det når Sam Raimi vel å filmatisere denne litteraturen. Men han var jo ikkje åleine om å ville gjere populær kultur av Ayn Rand si filosofiske fecalmaterie. Objektivistar sjølv meiner dei har monopol på ei forståing av kva ondskap er. Og med det så meiner dei altså altruisme og det å vere god mot andre. Dette er objektivt sant, fordi Ayn Rand har sagt det er slik. Det stod i ein murkloss av ein dårleg roman. Denne murklossen har inspirert mykje rart, inkludert dataspelet Bioshock... som så inspirerte nokre objektivistar til å ville lage ein by på havet.

Ikkje at dette forklarar noko som helst, for om du vil vete kva objektivisme eigentleg er, oppsummert med ei enkel setning, så les du dette innlegget. Og om du vil lese alle fatwaene som er forfatwa om objektivisme så går du her... men eg vil ikkje akkurat anbefale det. Det gjer rimeleg vondt etterkvart.

No vil eg sove...

Endeleg er magen i søkjelyset

Kunstverk av multikunstnar Vidar Bratlund-Mæland, inspirert av vår tragiske sjukdom.

Det tok heldigvis ikkje lenge etter eg hadde lagt ut pipemunnbilete før mannen som veit ei god sak når han ser den, Øyvind Strømmen, hadde tatt kontakt for å intervjue meg om dei faktiske forholda rundt mi magesmerte. Det intervjuet kan du lese her. Eg er berre glad for at media endeleg viar denne noko merksemd. Det er jo tragisk det heile. Har framleis litt vondt, faktisk, men det går seg til. Det hjelp med oppløftande kunstverk inspirert av mi smerte av ein av mine favorittkunstnarar, Vidar Bratlund-Mæland. Det er jo slik at med kvar ei stor historisk hending, så er det kunstnarar som vert inspirert. Eg reknar med dette berre er det første av mange verk.

Og det er ei god trøyst. Mi liding vert ikkje gløymd.

Dette forsøket på sartorialt karakterdrap på meg derimot. Det vert snøgt gløymd.

Vi dekkar sjølvsagt heile soga om mi liding i detalj i det neste nummeret av mulla-magasinet (for du har bestilt ditt hjå Narvesen, sant?), der vi og ser på filmfestivalen som var, litteraturfestivalen som kjem og årets bademoter. Og ein gratis fatwa til den første som finn den typografiske feilen.

Lille spegl på veggen der

Skal innrømme at det var litt skuffande å liggje der med magesmerter i går, utan at ein einaste journalist slo på tråden for å lage sak om noko som moglegeins kan ha vore ei matforgifting, men godt kan ha vore noko heilt anna. Følte meg brått litt underlegen ho Slåballfrua som har journalistane etter seg heile dagen for å skrive om tåneglklippinga hennar. Heldigvis kunne min ven Øyvind Strømmen trøyste meg på Facebook med at han ville ta ein pause frå sitt travle liv med å peike og forklare om høgreekstremisme til å blogge om meg. På ein betingelse - eg måtte leggje ut nokre bilete av meg sjølv.

Vel, det kan eg faen meg ordne! Øyvind vann trass alt pris som fjorårets beste frilansjournalist, og då rekner eg bloggen hans for å vere journalistisk merksemd god nok! Sjuk eller ikkje, det bar sporenstreks til badet med kameraet for å øve på det originale Duckface - dvs. Pipemunn!

Det er lett å sjå her korleis trutmunnen, eller Duckface som det heiter no og som er så populær blant dagens unge jenter, eigentleg utvikla seg som eit særpreg blant piperøykande menn. Problemet var at å ta bilete på badet er så... ja... du veit. Det er litt kleint. Det må då finnes betre vis? Eg har jo ein god gamaldags spegel i stova.

Problemet er at vi framleis ikkje har fått alt på plass i løpet av flyttinga, bøker står stabla her og der, og bokhyllene vert brukt til midlertidig lagringsplass for rask og eit par bøker... og verktøy. Spegelen, den har eg ikkje fått tid til å henge opp. Og det er vanskeleg å ta bilete av ein spegel som står lent inntil veggen, ved golvet. Så stort er det ikkje.

Og herr Strømmen var ganske så spesifikk på at eg skulle ha eit flørtande blikk, og ta biletet i spegelen. Løysinga var sjølvsagt å kalle på min lille gule ven, MadeInSeoul, som ikkje har oppdatert bloggen sin sidan desember, men som er tidvis aktiv på Twitter der ho skriv om kor grei eg er med henne. Etter litt om og menn fekk eg henne til å halde spegelen oppe for meg, slik at eg kunne ta bilete!

Lille asiat på golvet der, kven burde vaske spegelen sin? Det er nok meg, men altså det største problemet er jo sollyset som øydelegg fullstendig for biletet. Litt dumt sidan det er der eg hadde tenkt å ha den. Ekstra dumt sidan eg verkeleg hadde positurane inne. Sjekk her då!

Jaja, ikkje noko å gjere med det, eg måtte flytte på asiaten... spegelen. Eg måtte flytte på spegelen. Alt eg gjer for herr Strømmen, hæ? Eg plasserte deretter min lille gule venn inntil den eine bokhylla som stod i moskeen då eg kjøpte den, der var vi ikkje så forstyrra av sollyset.

Men det virka som om eg mista mojoen litt der, ikkje heilt den flørtande apellen eg hadde vona å gje mottakaren. Det må ha vore alt rotet i bokhylla som gjorde det. Eg lover, det skal ikkje sjå slik ut når alt er på plass. Eg skjemst. Det finnes berre ein ting å gjere med det. Og det er å skifte antrekk! For kva er vel ein liten fotosesjon utan eit lite klesbytte eller to!

Yes! The Beau Brummel standard black suit, det gjer meg til ein sjarmerande mann, uavhengig av rot og tull i hylla! Eg gleder meg verkeleg til å få orden på dette, men eg anar at det vil ta litt tid - det står trass alt fleire kasser med bøker på lager, samt halvparten av dressane mine. Akk, eg kjenner meg nesten litt naken når eg tenkjer på det. Kanskje det var det eg skulle tatt bilete av, hadde det vore flørtete nok for deg, Øyvind? Og så - pipemunn folkens!

Og det var det for denne gongen, asiaten min byrja å verte sliten i armane og det er jo ikkje greit. Ho må ha litt styrke att, sidan eg skal lære henne å stryke og dampe skjortene mine. Takk for meg, gleder meg til å lese sak Øyvind!

Hadet bloggen!

Stogg pressa! Eg har vondt i magen!

Det er openbert noko som går om dagen! Eg har blitt matforgifta... i det minste har eg veldig vondt i magen, og feber. Og det er ikkje noko artig. Det tyder at eg ligg heile dagen og klamrar meg til telefonen og ventar på at pressa skal ringe og be om kommentarar. Kan eg har spist noko som var gått ut på dato? Ikkje som eg veit, men det er rom for spekulasjon her. Og folkeopplysing! For folk må jo lære seg om dette med datostempling og slikt!

For det er slik det heng saman, sant? Det var slik det var då Fotballfrue vart sjuk her forleden, og de vil vel ikkje påstå at ho er ein viktigare bloggar enn meg? Ho trur kanskje ho, i all sin lediggang, har spist noko ost som var gått ut på dato. Ho måtte spy opp til fleire gonger! Stakkars, er det då rart at Nettavisen, som sel annonsane på bloggen hennar, følte det naudsynt å slå det stort opp? Det er jo rein skjær folkeopplysing og god nyhendeformidling.

No har eg korkje avtale med Nettavisen eller andre aviser om å dokumentere livet mitt overskriftene, men no har eg altså vondt i magen. Og i motsetnad til magen til Fotballfrua så er magen min stor. Det vil med andre ord seie at medan ho hadde kjempevondt i litt mage, så har eg kjempevondt i kjempemykje mage! Reint kvantitativt har eg meir mage å ha vondt i, og ergo meir vondt! Dette er enkel matematikk!

Så om ein eller annan journalist snart, eg byrjar å verte lei av å vente, så kan eg fortelje den gripande soga om at eg har skikkeleg, skikkeleg vondt i magen og at det kan vere fordi eg har spist noko eg ikkje tålte, har vore overarbeida eller... ja, altså... eg har vondt i magen, og det er ein skikkeleg human interest story? Er du klar over kor kokt i hovudet ein vert av å liggje og sjå robotanime frå 70-talet i fleire timar i strekk?!

Er det gratis?

Det er dyrt å leve seier dei, og ingenting er dyrare enn å leve som single i dagens Noreg. Ikkje berre har ein ingen å dele sine utgifter med, men ein ungkar er jo forventa å spandere på kvinner i ny og ne om han skal få gjort ende på sitt ungkarsliv. Å gå ut med kvinner er sjeldan billige affærer, dei har jo visse krav til standard og oppvarting som ein anstendig gentleman bør vere mann til å oppfylle. Det er trass alt ein grunn til at vi menn, visstnok, tener betre enn kvinner. Det er jo fordi vi skal vere rause og spandable, så klart.

"Er det gratis?" spør alltid ein kamerat, uansett kva det gjeld. Det er ein refleks, og ein nøkkelfrase. For svaret er alltid nei, ingenting er gratis, og det veit han godt, for han er som mullaen ein ungkar. Og for ein ungkar vil det alltid koste noko. Og det er difor eg merka eg vart litt skeptisk då eg hadde forvilla meg inn i ein viss pirathamn på nettet og kunne lese følgjande annonse:

Gratis single? Det er greit at slike datingtenester er tretten på dusinet og dei må jo finne på ein gimmick for å hente inn brukarar, men ingen skal få meg til at jentene du treff på denne tenesta er gratis. Det vil i så fall vere ein verkeleg ny form for "dating", tenkjer eg meg.  Eg har større tru på at tenesta dei sjølv nytta for å omsetje reklamen til norsk var gratis.

At annonsa ser ut som annenrangs spam hjelp heller ikkje på gitt. Eg trykka ikkje på lenka. Ingenting er gratis.

Bacon, ei sesongfrukt

Vi er jo alle kjendt med at bacon, trass rykte om det motsette, er ei frukt som veks under bakken og som vert hausta inn av stolte baconbønder langs den norske kysten. Saftig og god, og sunn som all anna frukt, er bacon ein klassisk del av norsk kosthold, og har ein naturleg plass på frukostbordet. Etterkvart som nordmenn vert meir medvitne på at kostholdet deira skal vere ein del av eit slags naturleg mønster, høyrer ein ofte om sesong frukt. Ein skal ete frukta på det tidspunktet det er naturleg å finne frukta. Det same gjeld grønsaker. Eg får difor ofte spørsmål om kvatid det er sesong for baconfrukt. For nokre familiar er veldig opptatt av å ha bacon om vinteren, andre føler det openbert er ei somarfrukt, og høyrer heime i friske salater og attåt grillmat. Kva stemmer? Eg fekk nyleg tilsendt ei plansje frå dei søte jentene bak Frontlosjen, som skulle vere godt eigna til å oppklare alle spørsmål.

Og som de ser. Det er alltid sesong for bacon. Dette gjer bacon til den ultimate sesongfrukta. Greit at dette er ei oversikt over grønsaker, men ein kan ikkje vente at danskar skal forstå seg på alt heller. Så det tyder at det er klart for ein vår, ein somar, ein haust og ein vinter full av saftig frukt! Eg gleder meg allereie... kven her har lyst på ein fruksalat?

Og om du heller har lyst på noko søtsaker, så skal du heller ikkje utelukke bacon i somar. Gløym kandiserte epler; prøv kandisert bacon!




Og om nokon lurar på kvar eg er, så er eg på kjøkkenet og gnafser på frukt.