Ta ein kikk på puppane

Mine vener, sett dykk ned med litt sufijuice og titt på dette.


Okay, du lurar sikkert på kva du nett såg. Utanom nokon som satt og drøymde om at menn skulle iføre seg kvinneklede fordi... ehm... kvinner ikkje kan gå topplause. Altså... om det var slik at menn ikkje kunne gå topplause, så hadde dei jo sjølvsagt gått med noko meir kjønskorrekt. Ikkje at eg har noko i mot at menn går med bikini eller andre kvinneklede, eg tykkjer faktisk ikkje det er såååå hysterisk absurd som desse folka gjer, men det har ikkje akkurat samme funksjonen på menn... vel, medmindre dei er like tjukke som meg. Eg har nokre yndige a-cup-pupper her eg likar å tafse på når eg er einsam. Men nok om det.

Dette er altså eit produkt frå gotopless.org, ein tilsynelatande harmlaus organisasjon som kjemper for at kvinner skal ha lov til å gå topplaus offentleg i USA. For som dei seier...

Kan tjukke mannepuppar viftast rundt, kvifor ikkje struttande jentepuppar? Vel... dei har jo eit frykteleg godt poeng då, sjølv om iveren for dette prosjektet kanskje virker pittelitt... overdriven? Manisk tilogmed? Kor viktig er det eigentleg for den gjennomsnittlege kvinner å gå gjennom storbyen topplaus? Eg forstår jo at forbod mot å sole seg topplaus er litt utriveleg, men det er jo noko heilt anna. Nei, her gjeld det å snuse litt på denne maniske iveren... kva kan drive den, kan gotopless.org vere pittelitt... underlege?

Svaret er, ja.

Gotopless.org er sjølvsagt grunnlagt av ein av moskeens favorittar, UFO-profeten Rael som eg nemnte herforleden. Rael, den karismatiske mannen som mottok kunnskapen om korleis vi menneskje vart skapt av romvesen kjendt som Elohim som snart kjem attende for å vurdere skaparverket, har det med å starte organisasjonar for alle dei kjekke tingane. Som då han ville klone fram nye klitorisar for kvinner som var omskjært. Ei anna sak er sjølvsagt å få puppar ut og fram i det offentlege.

Det er jo vanskeleg å protestere mot eit slikt forslag. Kvifor skal kvinner vere tvungen til å følgje andre regler enn menn? Om vi altså då ser vekk frå at kvinnebryst har langt meir seksuelle kvalitetar enn mannebryst. Om ein ikkje ser vekkifrå det, er det framleis like vanskeleg å protestere. Vi vil jo sjå puppane til dei fleste kvinner vi ser på gata. Slik er det berre. Vi likar pupp.

Så eigentleg er det ikkje noko problem her. Om ein ser vekkifrå at gotopless.org er eit skalkeskjul for ei sinnssjuk, sex-fiksert og ritualistisk UFO-sekt.

Nei, forresten. Det er ikkje noko problem her. Gå topplaus, jenter. Det er sommar. Og sommaren varar heilt til august, då denne gjengen markerar topplausdagen der borte i statane. Og sidan de allereie har adoptert allskens alle andre rare amerikanske skikker og kampsaker, så kan de gjerne adoptere denne, òg jenter.

For pupp... det er generelt sett bra. Sjølv om du har ein litt underleg religion.

Å gje frå seg ein Twitterkonto...

Alle gode ting har ei ende, eller i det minste ein slags avslutting eller mellomspel. Kva dette er, veit eg ikkje, men eit vendepunkt i soga om Litteraturhuset i Bergen er det iallefall. Då eg i februar la fram mitt kandidatur til sjefsstillinga vart det brått mykje aktivitet der i garden, og vips hadde dei visst bestemt seg for nokon andre. Slik kan det gå, men der satt altså folkeaksjonen for mitt kandidatur med Twitterkontoen... og det var ikkje anna å gjere enn å nytte den til å stå på krava. Billige vaflar!

Men det hadde seg slik at desse folka der nede på det lille huset (eller rettere sagt HUB Bergen der dei held hus fram til opninga av litthus), gjerne hadde lyst til å kvitre med denne Twitterkontoen, og helst då med ein signande fatwa frå mullaens munn. Og no er det ikkje i min natur å vere meir vanskeleg enn naudsynt, så eg gjekk med på eit møte med den nytilsette prosjektarbeidar Rebekka Kvelland.

Tweedmulla forfatwar munnleg fatwa. Foto: Ole-Christian Bjarkøy.

Det var ei hyggjeleg samtale, og samtala dekka heile spekteret frå vaffelprisar til kommande mullaprodukt. Du veit, dei viktige tingane. Ja, og så nokre trivielle greier om kommunikasjonsstrategi, bruk av Twitter og Litteraturhuset sitt image og denslags lite teologiske tema.

Kvifor skal ein vaffel koste meir enn ti kroner? Foto: Ole-Christian Bjarkøy

Til slutt kom vi til kjerna av saka. Den ettertrakta Twitterkontoen. Eg hadde den heldigvis med meg i veska, og eg kunne vise den fram.

Slik ser ein Twitterkonto ut. Foto: Ole-Christian Bjarkøy

Det var ikkje utan ein viss motvilje eg lot Litteraturhuset ta over folkeaksjonen sin Twitterkonto, men det var på tide å sjå kva dei sjølv kunne klare å gjere med denne. Vi har lenge nok forvalta deira kommunikasjonsansvar, og det er på tide å la dei stå på eigne bein og la dei kvitre for eiga rekning...

Ein ikkje lite stolt Kvelland tar i mot Twitterkontoen. Foto: Ole-Christian Bjarkøy

Den første offisiele kvitringa frå Litteraturhuset i Bergen. Foto: Ole-Christian Bjarkøy

Den første offisielle meldinga gjekk snarleg ut på nettet, og erklærte at det var på tide med vaflar. Eg og den tilstadeverande fotografen kunne ikkje vere anna ein heilt einige. Og sidan det var eit par timar på overtid i forhold til lunsj, var det berre å haste avgarde ut døra på jakt etter den gyldne mana frå oven! Det viste seg forsåvidt å vere lettare tenkt enn gjort. Lite ante vi at det var klin umogleg å få tak i vaflar i den enda av Hansabyen; vaffeljarn var øydelagd ein stad, ein annan stad var det ti timar til dei fekk ingrediensane, andre stadar hadde dei berre chiligryte og burger. På ein religiøs kafe var det "tomt", dei har tydlegvis ikkje høyrd soga om korleis Jesus gjorde røre til vaffel i eit teselskap i Gomorrah, men slik var det no. Til slutt endte vi opp på ein Solbrød, som lova oss vaflar... men til kva pris?!

Blodpris. Foto: Ole-Christian Bjarkøy

49 kroner for kaffe og vaffel? Kvaslags pris er det? Vaffelen var kroner 32, så då var det billigare å kjøpe med kaffe eller te, meinte jenta bak disken. Korkje marknadsmekanikk eller matematikk var deira sterkaste side her, men vi var desperate. Vi ville ha vaflar, og vi ville ha vaflar der og då. Så då var det til at... ja...

Ein velfortent vaffellunsj. Foto: Ole-Christian Bjarkøy

... ja... vaffel i det fri. Både for meg og den elegante, rettruande fotografen i eit litt turisttett strøk.

To herrer med skjegg. Foto: Ole-Christian Bjarkøy

Det var simpelthen ein velpassande og roleg epilog til eit godt møte... men eg vart sittande att med eit lite spørsmål... kva er det det paret i vindauget held på med på dette biletet?

Skål for engasjerte tilskodarar. Foto: Ole-Christian Bjarkøy.

Og det var det for denne gong, for folkeaksjonen for at eg skal bli litteraturhussjef. Vi avventar neste ledige sjefsstilling der ute. Litthus, mykjehus, vi er med på alt.

Eg vil ut på tur

Ein av mine planar for 2012 var å ikkje reise på noko dyr utanlandstur, då vi har flytta moskeen og eg bør nok spare litt pengar. Men det manglar ikkje på attraktive tilbod om å reise både til Milano og London, eller til Warsawa eller Budapest. Det er vanskeleg å halde seg fast her, og gudane veit om eg klarar det. Det nyaste reisemålet som dukka opp på radaren min, kom i samband med den Raelianske dagen dedikert til hakekorset, den 23. juni. Raelianarane er ein sjarmerande gjeng som eg allereie har vore inne på ved eit par høve, og vi bør nok ta dei opp att. Nei, denne gongen minna dei meg på at eg i 2008 oppdaga ei lita gruvebygd i Ontario som fortente eit besøk.

Byen vart grunnlagd langs ei toglinje i 1908, i samband med eit gruveselskap oppretta året før. Byen fekk namnet etter gruvene, og den første omtala av området som Swastika er i ein rapport frå 1907. Det vart opna hotell og gruvedrifta kom i gang. Diverre var den opphavelege innteninga lita fram til 1911 då det vart oppdaga gull i Porcupine. Gruvedrifta i området vart utvida, og Lucky Cross Mine vart etablert. Det opphavelege gruveselskapet, Swastika, skulle ikkje overleve.

Bygda har haldt på sitt og sine tradisjonar, og kvart år flokkar turistane til bygda for å fiske og jakte. Dei har sjølvsagt ikkje vore uberørt av dei store hendingane i verda, og under andre verdskrig vart det forlangt at bygda skulle skifte namn til Winston til ære for den britiske statsministeren - dei nekta.

Ein gong rundt desember 1913 hadde David Betram Ogilvy Freeman-Mitford, 2nd Baron Redesdale, ein gruveeigar frå England, den utvilsame gleda å feie over kona si i Swastika. Resultatet vart fødd august året etter, og fekk namnet Unity Mitford. Unity var ei underleg jente som klarte å sette sitt lille spor på verdshistoria. Hennar syster hadde eit forhold til, og gifta seg seinare med, Oswald Mosley den tidlegare arbeidarpartisten som på tredvetalet starta the British Union of Fascists. Unity hadde på dette tidspunktet allereie omfamna den tyske føraren, Adolf Hitler som sin Justin Bieber, og vart med på heile galoppen. Ho endte til slutt opp i Tyskland, der ho traff på den tyske føraren og dei vart gode vener. Faktisk er ho å sjå på ved sida av Doffen når han erklærar det berømte Anschluss i Austerriket. Unity vart slitt mellom sin lojalitet til Føraren og sitt heimland, og prøvde å ta sitt eiga liv då Storbritannia kom med i krigen mot det Tredje Riket.

Doffen og Unity, sitt i eit tre og drøymer om fred.

Ho vendte seinare heim til England i skam, men haldt ut krigen utan altfor mange store skandaler. Ho døydde etter sjukdom, komplikasjonar og styr i 1948. I åra etter hennar død har det florert rykter om at ho faktisk hadde eit born med Doffen, men ingenting har blitt prova.

Ikkje at dette har så mykje med Swastika å gjere då... eg har berre lyst til å reise der. Skjønner? Mullaen forten å ha eit bilete av seg sjølv ved sida av det vegskiltet. Kven er med?

Ein mullaplakat

Moralpolitiet rir nettet att, grønnskollingane invaderar bygda vår og vil fortelje oss som bur her korleis vi skal leve liva våre. Vi trudde vi hadde jaga dei ut av bygda for godt førre gong dei kom dragande med bodord og lovprisingar av den, eine sanne etikken. Hykleriet var til å ta og føle på sist gong vi høyrde kommersielle parasittar gneldre om bloggplakat og bloggetikk. For kvifor skal ikkje bloggarar innordne seg etter dei same ordningane som journalistar og tidsskrift? Det enkle svaret om at vi korkje er journalistar eller tidsskrift funka ikkje, at vi ikkje er eller burde vere organisert hjalp heller ikkje, og at vi har norsk lov å syne til hjalp pinadø heller ikkje. For her er det att!

Denne gongen var det Stine Bjerkestrand frå Tidsskriftet som plumpa ut i det i Aftenpoften med å sondere etter nye "modne" motargument mot ein felles bloggetikk av samme type tidsskrifta har. Uansett kor mange gonger eg las innlegget fann eg pinadø ingenting nytt. Og det er godt gjort, for tilogmed eg kan klare å komme på betre argument enn det desse grønnskollingane kan oppdrive. Dette vekte ein del motreaksjonar. Best var kanskje Vampus som påpeikte det openberre: Dei som treng ein bloggplakat, forstår det ikkje, og resten av oss klarar oss fint utan. Maria Gjerpe viste seg og å vere ganske handy til å sette skapet på plass. Sigve Indregard på si side, oppmoda til ein bloggstafett der vi delte våre erfaringar med etiske problemstillingar (du veit: skal eg leggje ut photoshoppa bilete av Siv Jensen, eller ikkje?)... eit forslag som kanskje hadde vore interessant, men som Worsley leste som ei oppmoding til å formulere sin eigen personlege bloggplakat. Og med eitt vart det interessant heromkring.

Kort oppsummert kom Worsley med fire punkt på plakaten sin: 

1. Jeg sparker oppover, ikke nedover!
2. Jeg tar alltid imot konstruktiv kritikk og korrigering.
3. Jeg anbefaler ikke behandlingsformer.
4. Jeg blogger ikke mot betaling.
5. Jeg gjør mitt beste for å være en konstruktiv debattant.

Om eg skulle kommentert dette så hadde det vel vore att å starte ein blogg fordi ein får tildelt midlar kanskje er å få betalt for å blogge, og at bloggplakatar aldri er konstruktive bidrag til noko som helst. Men det er ikkje konstruktiv kritikk, så det skal eg halde meg for god til. Nei, la meg heller plukke opp stafettpinna, og formulere ein mullaplakat tenkjer eg. Eg kasta forslaget til vår alles kjære Undreverset som med ein gong formulerte sitt eige forslag: 

1. Alltid elsk mullaen. 
2. Elsk mullaen, bekjemp pandaene! 
3. Bacon er en frukt.
4. Jenter som har sex med andre enn Mullaen er tøser!
5. Bruker du brunkrem, kanseller Internettabonnement ditt. 
6. Apple er bæsj.

Alle seks er gode, gyldige poeng. Ei enkel oppsummering av min livsfilosofi. Men er det ein bloggplakat? Er det relevant for kven eg er som bloggar, som bloggforfatwar.

Nei, eg vil heller ta utgangspunkt i Worsley sine fem punkter, for eg tykkjer det vert kort og greit, og ho berørar veldig viktig poeng for det ein bloggar må tenkje på. Her har ho truffe spikaren på hovudet, og min mullaplakat vert difor som følgjer:
1. Eg sparkar. Det er ikkje så viktig om det er opp eller ned, i mine auge er de alle under meg. Og eg likar å sparke.
2. Eg lyttar ikkje. Ikkje ein gong prøv å fortel meg at eg tar feil, for det gjer eg aldri. Eg har alltid rett. Du derimot, du tar feil. Og du er ein idiot. Og ein pandaelskande fjott.
3. Eg anbefalar juling. Det er så altfor mange menneske der ute som hadde hatt så usedvanleg godt av ein solid runde med bank. Og du er kanskje ein av dei. Vil du høyre meir om det? Lukk auga, så hentar eg cricketpadla.
4. Eg er til sals. Eg er villig til å blogge om kva som helst, mot heilt absurde låge priser og meiningslause motytingar. Diverre er det ingen som nyttar seg av dette fabelaktige tilbodet. Eg anar ikkje kva eg gjer gale. Dressmann! Ring meg!
5. Ta deg ein bolle! Eg svarar ikkje til deg, eller til nokon andre! Eg talar for moskeen, eg talar for Kosmos og det guddomlege! Denslags er det ikkje lett for det menneskelege sinn å forstå seg på. Så om du går herifrå meir forvirra enn opplyst, så er vel ikkje det mitt problem?! Så konstruktiv er eg! Morradi!

Eg vonar dette var oppklarande for alle dykk som lurar på kva linje eg legg meg på etisk. Og om de har fleire spørsmål, så hugs - I'm Batman!

Minst tusen ord

Som alle har sagt før meg, så kan eit bilete seie meir enn tusen ord. Og det er sant... men nokre bilete seier verkeleg enorme mengder ord. Dei gjer simpelthen ord fullstendig overflødige, fordi det ikkje finnes ord som uttrykk det same som biletet gjer. Kompliserte greier dette, men eg trur kanskje at her ligg kimen til mykje god kunst. Kunst vert difor uttrykksfulle bilete som dette.

Så... ja. Ikkje sant?

Skjønner?

Årets gåve

Ein bursdag rett rundt hjørnet? Eller ventar vi på jul? Har du born? Eller har du eit born i deg som ventar på å komme ut? Uansett kva situasjonen er, så trur eg at eg veit løysinga... eg vart tipsa om at noko var på veg, at noko var i emning... at alle born hadde årsak til å fryde seg. Og kva var det?


Slik går det altså når ein har fullstendig frislepp på merchandising! Ja, no kan du snart vente actionfigurar inspirert av mine eventyr her produsert av multikunstnaren Vidar Bratlund-Mæland. Dette er basert på karakterane frå teikneserien tydlegvis (nytt for meg)...

Og inkluderar figurar av Dr. Evil Panda og min sidekick Ms. Crimson Jihad. Kven er ho, spør du? Ein godt vokta løyndom her i moskeen. Kven kan avsløre hennar identitet?

Vel, eg vonar jo at de alle legg hovuda i blaut og prøver å finn ut kven av pikene rundt moskeen som kan ha gøymd seg bak den raude ninjaburkaen. Vi legg vel ut nokre alternativ etterkvart, om vi finn på ein bra premie til konkurransa.

I mellomtida må eg berre beklage og opplyse om at eg ikkje veit kvatid figurane er klare til bestilling eller kva dei kjem til å koste, men eg lovar å halde dykk oppdatert.

Meir pandapropaganda

Det er ikkje kvar dag ein vert utsatt for så brutal pandapropaganda at arbeidet stoggar fullstendig opp. I dag var ein av dei dagane for meg. Ein video som glattar over absolutt alt som gjer Pandabjørnar verdt å hate! Ein motbydleg nasjonalsong for det blodige tyranniet vi kjenner som Pandamonium!


Eg får fullstendig fnatt av dette.

Verkeleg.

Det er kvalmt å sjå korleis unge menneske slik kan kaste seg på kne framfor den store rasefienden! Eig dei inga ære? Ingen skam? Kva er i vegen med den oppveksande generasjon?

Dei treng nye heltar, og nye heltar skal dei få... berre vent og sjå!

Kunstverk av Vidar Bratlund-Mæland, 2012.

 Dette... dette er oppbyggjeleg propaganda. Vil ikkje du ha dette på veggen din?

Sportskommentatoren

Eit røyklagt sinn

Kva kan vi vente oss av rettssaka denne veka? Kva kan vi vente oss av kampen i helga?

2 - 0 til aktoratet? Raudt kort til dei sakkyndige?

Det var Bjørn Are Davidsen som sa det best: Ein vert litt sportskommentator når journalistar vil ein skal kommentere den pågåande retssaka mot Breivik. Men kommentarar vil dei ha, og det er ein evig rundgang på synsarar som har noko som dei skulle ha sagt, og avogtil kjem turen til meg. Etter at fjorårets artikkel om Breiviks mytologi vart publisert på nett i førre veke, tok det ikkje lange tida før dei ville ha nokre nye kommentarar frå meg. Denne gongen på NRK Kulturnytt i går.

Kva tankar kan ein eigentleg gjere seg om vitnene som står parate denne veka? I går fekk vi ein enetale av Mattias Gardell, medan Ole Jørgen Anfindsen, Noregs mest klassiske rasist, fekk høve til å leike "ekspert" og seie underlege ting. Så underlege at domstolen reagerte. Så då reagerar alle som har sympati med han. Ja, for no synar jo rettsstaten Noreg sitt sanne andlet. Det sosialistiske tyranniet kan godta Gardell, men ikkje Anfindsen.

Dette vert sjølvsagt tett følgd av Ronny Alte som nokon lurte på kanskje var full. Diverre er det slik han er når han er edru. Fyren er ikkje den skarpaste kniven i skuffen, la oss la det vere med det. Deretter følgde Arne Tumyr... som eg skal la vere i fred, for mannen burde jo forsvarast mot seg sjølv. Det er tragisk. Og så... vel, ingen rettssak kan vel vere komplett utan ein gamal odinistisk nazist, eller kva? Kva Tore Wilhelm Tvedt gjorde i rettssalen kan berre forsvaret svare på... Ein aldrande, tomsete, småripstafsande nazist har vel ikkje så mykje å fortelje.

Eller ein ting hadde dei alle å fortelje. Det er så synd på dei, dei får jo aldri komme til ordet. Anna enn i alle avisene, på fjernsyn og i ein domstol. Alle fantastiske arenaer der dei kan repetere den marginaliserte høgresida sitt evige mantra: VI SLEPP IKKJE TIL ORDE I DEN SLEMME MARXISTPRESSA!

Det er til å få vondt i hovudet av. Verkeleg. Og dei er jo ikkje åleine om å ikkje komme til ordet. Eg kjenner frykteleg mange kronikkforfattarar, kommentatorar og aktive debattantar der ute i fløyen som alle insisterar på at dei aldri får komme til ordet. Kvaslags hovudbodskap er det å servere? Er dei verkeleg så kørka at dei trur dette sjølv? At vi ikkje er einige med det vrøvlet dei har å komme med, tyder ikkje at dei vert sensurert. Det tyder berre at vi har litt meir vet, og litt meir empati i sekken enn det dei har. Det er synd på dei, det er klart, men ikkje av den årsak som dei sjølv hevdar.

Det er nesten som eg skjemst av å vere ein sint, ung, kvit mann.

Ikkje at eg er så ung lenger då. Og eg vert jo berre eldre av å høyre på desse toskane.

Så ja, der har du kamprapport, stemningsbilete og prognose i etterkant for rettssaka så langt denne veka.