Nysingle

Ja, alle har vel fått det med seg. Det er slutt. Det er over. Eg er no offisielt single. Nysingle faktisk.

Kva? Joda, eg var ungkar frå før av, men no er det altså slutt mellom meg og Tone Damli Aaberge. Ja, vi kunne ikkje unngå å leggje merke til det i nettavisene i går. Brotet som vart høyrd over heile landet. Heile Noreg er no single! Superparet, paret som gav oss trua på kjærleiken, som i det heile tatt haldt oss saman, Tone Damli Aaberge (24 år, ikkje iq) og Aksel Hennie (37 år, ikkje iq) har visstnok gått ifrå kvarandre.

Det høyres kanskje utruleg ut, men Aksel (37 år, ikkje iq) har altså slutta å følgje Tone (24 år, ikkje iq) på Twitter.

Det er med andre ord god grunn til landesorga.

Over heile landet spring godt utdanna, godt betalte journalistar i ring og leitar etter dei to, for å få vete kva som skjedde, og kvifor. Kan det verkeleg vere sant? Han gav henne ein spesialdesigna ring jo! Dei skulle gifte seg til hausten! Korleis kunne dette skje!?

Eg er knust! Eg har fått hjartet mitt reven ut... eg er single att. Heile landet er single. Det verste samlivsbrotet i manns minne. Dette er verre enn... alt. Absolutt alt.

Eg ser at folk spøker med dette, ironiserar med dette, i sosiale medier og ved lunsjbordet. Alt for å skjule smerta tenkjer eg, alt for å dekke over kor vondt det eigentleg er. Men for meg er det altfor tidleg. Brotet altfor fersk. Såret alt for blodraudt og dryppande.

Eg sitt her i moskeen og gret, og trøyster meg med VGs kavalkade over mine beste minner med Tone.

Kvifor Tone!? KVIFOR?!

Det er så meiningslaust...

Kven vert ny pave?

Så Ratzinger abdiserar, og dette er det første originale han har gjort i sitt liv sidan han meldte seg inn i Hitlerjugend back in the days. Dette tyder at frå slutten av månaden står den katolske verda utan moralsk rettleiing frå Peter, Jesu og Guds stadfortredar her på jorda. Vi kan vente oss opptøyer, ransbølgjer og valdtektsepidemi etterkvart som katolikkane mister si kontakt med Gud og vert kasta inn i eit amoralsk univers der Gud ikkje svarar via sin mann i Vatikanet. Vatikanet er difor sjølvsagt veldig klar for å finne ein ny mann som Gud kan velge ut som sitt talerøyr.

Det manglar ikkje på forslag, alt frå Nina Karin Monsen til ymse afrikanarar som mislikar homsar veldig, veldig, veldig mykje.

Og så meg då. Eg er jo ein prima kandidat for stillinga som religiøs overhovud. Eg har god erfaring med slikt frå før, og eg er på dagleg talefot med Gud. Så eg skulle tru mitt kandidatur står sterkt, sjølv om eg ikkje har vore så keen på altergutar.

I mellomtida trur eg at eg kanskje vil få hard konkurranse frå populære geistlege som er i kontakt med den særs ettertrakta ungdomsdemografien. Som denne karen.

For å vere ærleg, så vil eg forstå det godt om eg tapar for han. Han har stil, ass.

Okkupasjonen

Etter å ha tilbrakt tre veker i Roma, i selskap av flotte fascistar og militante aktivistar, har eg fått auga opna for nye sider ved andre verdskrig. Først og framst okkupasjonen. Eg forstår langt betre den okkuperte enn eg gjorde før. Dette har ikkje så mykje med selskapet i Roma å gjere, sjølv om dei var særs ivrige husokkupantar. Det har langt meir å gjere med kva som venta meg då eg kom heim.

Moskeen var blitt okkupert av ein kortvokst austerriker. Virker dette kjendt? Så klart! Våre besteforeldre hugser sist gong ein kortvokst austerriker sysla med okkupasjon på desse trakter. Det er ein situasjon det er vanskeleg å sette seg inn i for oss når vi ikkje får opplevd det, men vi høyrer at det var ei fæsleg tid. Sjølv må eg innrømme at det gjekk tåleleg greit, sjølv om eg måtte tilbringe mykje tid på kjøkkenet og slave avgarde for den nye bebuaren. Men så likar mullaen å lage mat då, så det var jo eigentleg ikkje noko problem. Jamt over såg vi lite motstandskamp eller partisanerverksemd, nett som førre gong, men det var langt mindre utvikling av infrastruktur. Det vart bakt bollar då. Bollar er bra. Okkupasjonsbollar.

Lurar på om våre besteforeldre fekk okkupasjonsbollar sist gong.

Det er artig korleis ei lita veke kan sette historiske hendingar i perspektiv.

Ho kallar meg Polen...