Bloggdød og pine

Bloggen er død.

Det er dei som hevder det iallefall, og enno fleire som har lyst til å prate om det. Ikkje denne bloggen sjølvsagt. Den er i live. Om enn på respirator i ny og ne. Nei, dei tenkjer generelt. Bloggar som dette. Som anten ligg nede for telling, eller ligg og sparkar og vrir seg som ein frådande spastiker - som denne bloggen, altså.

Men det var altså denne boka som kom ut tidlegare i år, og som er tilgjengeleg både som papirbok og ebok, som har fått folk til å ville prate om bloggens tilstand. Dei vil ta pulsen på Bloggnoreg og erklære landet død eller levande, i det minste gje ein førebels diagnose på pasienten. Kva i all verda er det som skjer?

Svaret er jo at det er utvikling som skjer. Endring på godt og vondt. Om det fører til at bloggen i ein eller anna form døyr ut... kanskje?

La oss drøfte dette meir. På Manøver i Bergen førstkomande torsdag hiv vi oss nok ein gong inn i eit panel for å prate om dette. Denne gongem med Lektor Melby som ordstyrar.

Det er gratis, og byrjar klokka 19.00 på Chagall. Bli med?

Ein gladfilm

Denne kortfilmen gjorde meg eigentleg frykteleg glad, så eg måtte dele den med dykk alle saman.


Hovudet mitt er fullt av innlegg som skal skal skrivast, og dei kjem... må berre få den derre tida til det.

Ha ein elles fin kveld, jenter.

Doffen, han Doffen...

Doffen gets around, det er jo kjend. Han er faktisk langt betre spreidd rundt i verda no, enn han var under sin berømmelege Europaturnè i 1939-1945. Tidlegare har jo eg omtala det fabelaktige boybandet Slur frå Thailand som sørga for å halde Doffen i live der;

Diverre har dei no redigert sin fine video til å innhalde nokre tallause forsikringar om at dei ikkje vil støte nokon. Kven vert vel støtt av søtt?

Det er strengt tatt ei bølge av slike godsaker i Orienten for tida, og eg var jo innom Radioselskapet i november ifjor for å prate om det. På det tidspunktet hadde eg ikkje hatt gleden av å verte presenterte for desse kjekke mongo...larane (ser du, eg kan vere korrekt!)

Ingen skal påstå at musikken er monton iallefall. Den er faktisk ganske allsidig og sprek. Kreativ bruk av sjangarblanding og samples.

Eg måtte innom Radioselskapet og følgje opp det siste nye i Doffen-trender her for eit par veker sidan. Kvifor er Doffen ein komisk suksess? Du kan høyre om det i dette opptaket. Når vi snakkar om dette får det meg alltid til å tenkje på to ting Mel Brooks og Alfons Hatler. Mel Brooks er kanskje den Doffen-fortolkaren som verkeleg har erobra våre hjarter, med slagarar som All I want is peace og Springtime for Hitler. La oss kikke litt på sistnemnte, der Brooks sjølv ikkje speler Doffen:

Vert du ikkje litt rørt? Det er skikkeleg sommarkjensle ute no, sola skinn og eg får lyst til å dra på meg Lederhosen og gå ut og marsjere litt i hagen. Akk, men her sitt eg og jobbar. Mel Brooks har prøvd seg på rapping og, berre så det er sagt.

Alfons Hatler har vi vore innom ein gong for lenge sidan, og vi har aldri fått følgd han opp. Den gongen posta vi denne motiverande låta.

Men vi kunne like så godt ha dratt det i retning av disco.


Eg vrikker på stumpen her eg sitt. Det er jo inga tvil om at Doffen er ein popkulturell suksess, er det? Han er på alles lepper, tv-skjermer og t-skjorter. Eg berre lurar på kven som får royalties...

Negre og små kvite jenter

Musikk. Musikk er ein av mange magiske uttrykksformer vi menneske har for å snakke om det som angår oss, det som er aktuelt og viktig. Musikk, før det hamnar i hendene på kyniske plateprodusentar og talentlause mehe handlar om noko, noko meir enn pengar, rumper og whatnot.

Musikk kan faktisk vere dagsaktuell og generelt i ein og same vending. Musikk kan gripe tak i noko som skjer her og no, og samstundes nytte det til å seie noko på eit generelt nivå. Til dømes om raseforhold. Om negre og små kvite jenter. Dette som all aktuell, politisk kunst. Som alle folkelege uttrykk som er levedyktige.

Kvifor sitt eg og surrar om dette? Fordi denne er genial.


Den er faktisk meir genial enn originalen!

Naboen min har store testiklar, yeah!

Eigentleg ikkje, for ho er ei lita orientalsk jente.

Eg likar å kalle det folkemusikk.

Få dei ut! Og lås døra etter dei!

Våre vener i Framstegspartiet er i vinden att, eller skal vi seie i lufta, etter at nok ein av deira lause kanonar har opna ild i lause lufta. Vi tar oss sjølv stadig å lure på om ein einaste kanon på den skuta der er bunden fast, men det får no så vere. Denne gongen er det Per Sandberg som har komen med eit verkeleg gullkorn om sigøynerar, for sidan dei er ein "straum av kriminalitet og tigging" bør dei stoggast ved grensa. Problemet med dette er sjølvsagt at det er etnisk diskriminering, eller rasisme som nokon vil kalle det.

Det er dei som trekk linjene til den klassiske jødeparagrafen som nekta jødar (og desse hersens jesuittane) adgang til kongedømet Noreg. Og det er jo ein heilt kurant samanlikning, for all del. Andre har hevda at det er rein fascisme, og det er jo sludder, for i motsetnad til Per Sandberg så er ikkje fascismen i sin essens rasistisk. Det er nok meir redeleg å anklage Sandberg for å vere rasist.

Heldigvis er Framstegspartiet godt trent i å handtere lause kanonar, då det går av ein i veka. Minst. Noko som fordrar spørsmålet; seier ein tilitsvalt i Framstegspartiet noko dumt, og det er ingen journalistar i nærleiken til å få det med seg, har då ein tilitsvalt i Framstegspartiet sagt noko dumt? Dette har haldt meg vaken i natt, for å seie det slik. Zen, bitches.

Etter ein snøgg omrokkering har dei no fått endra ordlyden til noko som dei politiske korrekte brunskjortene der ute lettar kan akseptere. Dei er jo så smålege og hårsåre desse antirasistane, så no foreslår FrP følgjande:

"Politiet kan med hjemmel i Politilovens paragraf 7 stanse grupper med organiserte romfolk, bulgarere eller franskmenn på landegrensen fordi man av erfaring vet at disse menneskene bryter den alminnelige ro og orden og samtidig er det bevist at mange bedriver kriminalitet."

Og det er vanskeleg å seie noko på, for kva i helvete har franskmenn bidratt med anna enn bråk? Dei er eit underlegent folkeslag, som ikkje gjer anna enn å snakke uforståeleg eksistensialistisk piss og drikk vinen vår. Og så tar dei kvinnfolka våre. Kva bulgararane har gjort er eg usikker på, men eg forstår ikkje dei heller noko særleg, og dei virker jo litt kriminelle. Dei ser kriminelle ut iallefall. Det viktigaste er at franskmenn, som gjerne er jesuittar og anna papistpakk (hugs det!) haldast ute av kongedømet Noreg.

Få dei ut! Og lås døra etter dei!

Uheldig namneval

The Courier Company, 1890

Eg lurar ofte på kva som foregår når bedrifter skal finne namn, anten på heile organisasjonen eller avdelingar. Alt tyder på at det er klassisk komitearbeid, der forslaget som til slutt vert stemt inn, vert stemt inn når alle er gode og slitne klokka tre om natta og all form for kritisk sans har blitt fullstendig brudt ned. Og det er ikkje måte på kor langt dette kan brytast ned. Vi har alle sett det. Det er jo ein grunn til at vi alle satt og haldt pusten her i landet då Statoil og Hydro slo seg saman... herregud så gale det kunne gå. Heldigvis greip fagforeiningane inn mot nattlege komitemøter, og det verste som kom ut av denne perioden var ein lettare homofil rosa Statoil-logo.

Og Noreg kunne puste letta ut.

Nyleg kunne glupingane i Oslo bruke ei lita formue på å finne ut at trikken skulle heite Sporveier att. Gratulerar.

Men det har jo vore verre tilfeller oppgjennom åra. Slik eg snubla over no nyleg. I 2009 investerte den russiske energigiganten (ein av Statoil sine rivalar om du følgjer med i timen) heftig i Nigeria. Det vart oppretta eit eiga nigeriansk underbruk av Gazprom. Og kva skulle bornet heite? Nigaz.

All kritisk sans brudt ned, knust mot bakken og strødd som sand, ørkensand i ein sandstorm.

Det er vakkert.