Slik eg minnast krigen...

Måndags morgon. Hausten er her. Det er mørkt. Eg høyrer den nådelause tromminga av regn på vindauget. Og eg skal på kontoret.

Anatoly Fomenko - Melancholia

Er det rart at eg vert gripen av melankoli? Det kan sjølvsagt vere rester av søndagsmelankolien, det er eg open for, men eg tykkjer likevel at måndagsmelankolien har ein eigen smak. Ein eigen besk desperat angst, eit nyttelaust skrik mot den uomgjengelege arbeidsveka.

Melankoli er fetteren til nostalgi, for melankoli får oss til å tenkje på svunne tider. I dag tenkjer eg attende på den store krigen. Krigen slik eg hugser den, var noko slik som dette:



Det var slik krigen var, og det er mi sanning for svarte svingande. Det er slik eg hugsar den, og i min melankoli er det slik denne arbeidsveka ser ut og. Senga virker særs forlokkande nett no.

For meir, sjekk ut dokumentaren The Great Martian War.