Medan vi ventar på våren

Greitt... det er altså desember no. Det er vinter. Og alle saknar å høyre frå mullaen. Eit eller anna som varmar dykk (Det byrjar å verte eit fast poeng dette at det er lenge sidan sist, skikkeleg blogg 2.0).  Vel, realiteten er at eg sitt her og gøymer meg under pandapelsteppet og varmar meg på stearinlys og ventar på varmen og lysare tider - nett som resten av dykk. Levande lys får meg alltid i humør til å synge, eg sitt gjerne og les ei god bok og syng ein song om våren som kjem. Om fugler, blomar og... Hitler.

Min favorittsong er så klart Springtime for Hitler frå 1968

Den får meg til å tenkje på korleis våren puster nytt liv i alt, og vi får lyst til å ta på oss vår beste Lederhosen og danse. Og feie over unge blonde kvinner i dirndl! As a man is wont to do.

Songen er frå ein av mine favorittfilmar, The Producers, om to herremenn som prøver å sette opp ein musikal om korleis Adolf Hitler gav Tyskland ein renessanse. Manuskriptet er skriven av ein veteran frå krigen, og produksjonen er prega av datidens flower power og ein homofil regissør. Det vert ein litt større suksess enn det produsentane planla, men skitt au.

I 2005 valte Mel Brooks å spele inn filmen om musikalen på ny, denne gongen som musikal. Veldig meta. Ein musikal om å lage ein musikal.

Problemet er jo at eg har eit konservativt hjarte. Eg likar ingenting som er nytt om det finnes noko som er gamalt. Alt var betre før. Så eg avskreiv 2005-versjonen med ein gong. Men det er snart gått gått ti år, og sakte men sikkert har den grodd på meg. Kanskje tilogmed 2005-versjonen av Springtime for Hitler er like bra? Kanskje avogtil å foretrekke? Den er jo trass alt lengre, har meir futt... og den har John Barrowman. Sistnemnte er det umogleg å klage på. Han kler uniforma.


Eg klarar berre ikkje å bestemme meg for kva som gjev meg mest von om den kommande våren.

Kva med deg? Kva song seier vår for deg? 1968 eller 2005-versjonen?