Kunsten å negge, illustrert av barter og ein belgiar.

For ikkje så lenge sidan så spytta underskrivne ut ein artikkel om moderne sjekkekunst. Den er sjølvsagt verd å lese, men eit av dei meir fascinerande konsepta dei såkalla sjekkeartistane fartar rundt med er negging. Ideen om at ein skal seie noko negativt eller halvvegs negativt for å gjere nokon meir interessert i deg.

- Hei du, den genseren var ikkje så fin på deg. Du hadde kledd grønt betre.

Eller, meir klassisk, til kompisen som ditt mål er ute med

- Huff, ho fattar jo ingenting. Du kan pynte henne, men du kan ikkje ta henne med nokon stad?

Dette skal demonstrere din manglande desperasjon og interesse (dette skapar jo så klart interesse), og så skal det sjølvsagt slå beina under sjølvtilliten deira slik at dei vil ønskje at du stadfester deira verdi i løpet av samtala.

Og whatnot.

Det er ikkje særleg imponerande teoriar som ligg til grunn, sjølv om det kan fungere. Dersom du er morosam eller har sjarm. Alt fungerar om du er morosam og har sjarm. Som meg. Ditt nek.

Og så må du jo sørge for at mottakaren er open for det. At de beggje er i marknaden for det same, og forstår kva som foregår. Om ikkje står du berre å fornærmar nokon.

Og det er ikkje så sabla kult om mottakaren er den underdanige forhaldet og alt han eller ho vil er å bli sett, og rørt ved. Avogtil er alt som skal til ein klem eller at ein imøtegår ein berøring. Fleire potensielle romanser har grunnstøtt her. Årsaka kan vere så mangt, mild autisme eller at ein er belgisk, men resultatet er det same, at eins utkåra vert utilsikta forsmådd. Ingen har skildra dette betre og meir empati enn Agatha Christie:

Hastings strekk seg her ut mot sin partner, eit varsamt teikn på at han ønskjer Poirot si hand, hans berøring, hans hud mot sin. Poirot snappar opp signalet, og den lille kokette berøringen av håret hans er eit steg i riktig retning sjølv om det gjer han forlegen. Poirot har som du forstår misforstått det diskrè signalet litt og vel å eskalere sjekkesituasjonen med ein neg for å demonstrere verdi. Han går laus på det kjæraste ein mann har, hans andletshår og gruser slik det siste av sjølvtillit Hastings har. Hastings halter derifrå med eit grøss. Han føler seg uelska. Ikkje berre det, umogleg å elske, for hans bart er patetisk. Ikkje ein prydgjenstand slik Poirot fortener i sin partnar.

Og slik held det fram, i bok etter bok, den evige dansen mellom Poirot og Hastings. Der Hastngs den evige subdominante elskar prøver å vinne gunst hjå den lite empatiske Poirot som trur han må kue Hastings ytterligere for å forføre han. Bøkene om Poirot er kanskje ein av dei betre demonstrasjonane av kor fånyttes negging er, som ein kan finne i homoerotisk kanon.

Og den subtile dansen gjev jo det heile eit litt ekstra pirrande aspekt enn den ein er vant med frå andre homoerotiske verk, som Batman.

Eit godt nerdeår

Den som laga dette og som eg har stole den av, har ikkje heilt forstått at eit spørsmålsteikn er eit avgjerande trekk ved spørjande setninger...

Det er godt å vere ein aldrande nerd i 2015. Det virker som om heile verda byrjar å ta oss att. Vi som har vore litt sære og lest teikneseriar, science-fiction og fantasy, vi som har sett filmar med eksplosjonar, effekter og eksistensielle spørsmål eller har spelt rollespel til vi vart blå i trynet. Det kan ha noko med at den generasjonen som gjorde slikt no er såpass gamle at vi kontrollerar produksjonsmidlene.

Nesten alle storfilmane som kjem ut i år er science fiction eller fantasy, basert på bøker eller teikneserier. Og som om ikkje det var nok, dei aller største filmane på lista er: Star Wars, Mad Max, Jurassic World og Terminator.

What's not to like?

Så klart, dette er jo berre toppen av isfjellet kva gjeld remakes, reboots og oppfølgjarar. Noko fortel meg at nokon har gått frykteleg tom for idear der borte i Lalaland.

Og ja, mesteparten av dette vert ræl, men nokre gullkorn er det jo. Mad Max: Fury Road er skikkeleg moro i god 80-tals stil. Den er djup i sin manglande djupnad. Det er biljakt, skyting og eksplosjonar. Filmens store styrke er at han gale Max hamner i skuggen av nye karakterar som er langt meir interessante. Og medan det er openbert at Max er sprø og har gode grunner til det, så bruker filmen aldri tid på å utdjupe det. Kvifor skal ein det liksom? Han treng ikkje noko forløysing. Han har blitt ein naturkraft. Ein motorisert øydeleggjande naturkraft.

Og så fekk eg sett Jurassic World her forleden. Kan ikkje seie eg angrar. Så den mangla litt av sjarmen til originalen, og det var meir ein reboot enn ein oppfølgjar. Dei fortel historia på nytt, med litt heftigare effekter og dinosaurer. Og med litt mindre sjel, men det er mange år sidan eg var grinebitar på kino. Eg lo. Eg lo av absolutt alle dei dårlege kommentarane, og eg rista og skreik kvar gong eit menneske døde på grusomt vis.

Eit lite problem var kanskje at salen var heilt stum. Er det meg det er noko i vegen med, eller er det resten av dykk?

Neste på lista er Terminator. Eg gler meg. Forventar innhaldslaust tullball med Arnold og eksplosjonar. Vanskeleg å verte skuffa då.

Og så er det altså Star Wars til jul. Av Jar Jar Abrams. Eg klarar ikkje å la vere å ha forhåpninger etter den førre traileren.

Men innerst inne veit eg at det går til helvete. Det er Jar Jar Abrams trass alt. Oh well. Det er som med alt anna ved jula - ventetida som er best. Star Wars advent.

Og dette er jo berre nokre av filmane vi kan kose oss med som er supernerdete. Og sjølv om alt er av dalande kvalitet og billige kopiar av mine draumar og fantasiar, så er det i det minste i 3D. Det tel jo for noko.

Det er godt vere nerd i 2015.

Det gjer nesten opp for kor kjipt det var å vere nerd på 80- og 90-talet.

Nesten.

Hello Kitty-dryss (og litt satanisme)

For dei som lurar, så veks framleis Hello Kitty-samlinga med stadige dyss av godsaker. Det kjem truleg ein gjennomgang i september-oktober, men eg lover ingenting. Og ja, vi her i moskeen er veldig spente på moglegheita for ein Hello Kitty-film. Det kan umogleg bli dårleg. Det finnes ingenting dårleg som har Hello Kitty-stempelet på seg. Og her i moskeen sett vi pris på alle Hello Kitty-ting vi får tilsendt, samt nyhendesaker som gjeld denne vakre nihilistiske drottninga utan munn!

Keep it coming!

Som nokre kanskje veit, så fyller mullaen år i desse tider, og han har fått ein pose med fine ting frå nokre av landets flottaste barn. Så då må eg nesten dele med dykk!

Hallo? Beste førehandsgåva mullaen har fått på minst eitt år!

Strengt tatt finn vi alt her ein mulla treng for ein vellukka sommar!

For om eg finn ut at eg vil på ein biltur, så treng eg ikkje lenger bekymre meg for å få sol i auga når eg sitt og pludrar for meg sjølv i baksetet. Kvifor har eg ikkje tenkt på dette tidlegare??

Og det er ikkje berre i bilen eg kan henge opp ting! Eg har fått kunst eg kan henge opp i moskeen! No må eg berre finne den perfekte staden for det. Eit fargelagt bilete og eit handteikna bilete. Ekte kunst!

Og når eg er framme der eg skal, så treng eg verkeleg ikkje keie meg! Eg har hoppetau. Kulaste, finaste hoppetauet nokonsinne. Eg klør etter å springe ut på vegen og hoppe litt. Og eg er sikker på at dei kan brukast til å garrotere mine fiendar òg om eg vil... hmm... det burde eg kanskje ikkje fortelje...

Jaja, om det vert mykje søl med garroteringa så har eg alltids to papirduker eg kan leggje fram. Dei fungerar og fint sidan mullaen har veldig mange sølete venner, så no kan han trygt invitere dei på middagsbesøk.

Og når eg har hoppa, garrotert og spist til eg er heilt utslitt kan eg benke meg ned og gjere det eg likar best å gjere om sommaren.

For eg fekk denne nydelege boka som eg har sikla på lenge. Per Faxnelds Satanic Feminism er hans doktoravhandling utgjeven her som ein seks hundre siders murkloss. Og den er signert. Relevans spør du? Kva er ikkje satanistisk feminisme om ikkje å dyrke nihilismens og det store intets gudinne, Hello Kitty! Dotter av Azathoth, Cthulhu og alle universets svarte hol!

Og satanisme matcher desse kjøleskapsmagnetane som ein ungpike donerte til moskeen tidlegare i sommar.

Er ikkje dei søte? Jo, dei er det. Det følgde med tidenes fine flaskebrikker som òg var perla.

Apropos gårsdagens innlegg, liksom. Kva er greia med perling for tida eigentleg? Det virker veldig in. Eg har eit Hello Kitty-perlesett montert i bokhylla, men har ikkje noko bilete av det nett no. Eg har derimot mottatt perla ting tidlegare!

Så kva er greia folkens? Er det noko hipster-opplegg eg ikkje har fått med meg enno?

Eg anar ikkje. Alt eg veit er at Hello Kitty er satanistisk feminisme, og det drysser over meg!

Mullaen ranter om Star Wars og Tie Fighter

Okay, folkens! Tillat meg å nerde litt. Berre pittelitt.

Dei av dykk som held ut med mine lange skrivepauser for tida, har kanskje fått med seg at eg likar Star Wars.

At eg er... ein Star Wars-nerd. Og ja, eg gler meg faktisk til Jar Jar Abrams sin nye Star Wars-film, og filmen som kjem til neste år. Dette trass i at det er rimeleg store sjanser for at det kjem til å verte rævva. For kvatid klarte eigentleg Jar Jar Abrams å gjennomføre noko? Gode idear i massevis, men så tryner det, som med Alias og Lost. Eller så berre drit han i alt og lagar Star Trek. Eg mistenkjer at verdas Trek-fans har satt ein pris på hovudet hans no.

Men Star Wars. Det er lite som kan øydeleggje med ideen Star Wars hjå ein ekte fan. Det er barndomsminner. Og barndomsminner er anten veldig sarte (og knuser når du påpeiker at det er noko litt creepy og pedofilt over Jul i Skomakergata) eller så er dei sterke og umogleg å knuse (Kva meiner du Star Wars Christmas Special? Aldri høyrd om. Eksisterar ikkje. Og om det eksisterar så er det superbra!).

Star Wars vart ikkje øydelagd då eg såg julespesialen nei, eller Ewok-filmane, eller Ewok-serien... eller Droids. Star Wars vart ikkje øydelagd av dei nye filmane, sjølv om enkelte personar (I'm looking at you Darth Whiney!) gjorde sitt beste for å besudle historia. Ikkje ein gong då Lucas solgte heile sulamitten til Disney og dei fann ut at ingenting i bøkene eller teikneseriane eller... ja... noko som helst lenger var offisiell Star Wars-historie, vart barndomsminnene øydelagd. Star Wars er Star Wars. Skjønar?

Greitt, eg sporar snart av, så det er på tide å hente seg inn. Det eg vil fram til er noko av det kjekkaste eg veit ved Star Wars. Ved sida av historia og herlege karakterar, ein mytologi og moral som ein kan drøfte til ein vert blå i trynet, så er det jagerflya. Ikkje minst imperiets Tie Fighters.

X-Wingar, Y-Wingar, A-Wingar, B-Wingar, Millenium Falcon og alt dette andre er bra, men det er noko med Imperiets Tie Fighters som suser over skjermen som gjev meg gåsehud. Enkle, enkeltmannsskip, utan skjold, utan oksygen og utan høve til overlyshastighet. Dei er det perfekte symbolet på Imperiets militære filosofi og menneskesyn - i enno større grad enn dei mangfaldige stormtroppane dei kastar på alle problema sine. Korleis? Jo, dei satser på kvantitet og overveldande makt framfor anna - med ein dæsj fryktinngytande biletbruk.

Ein Tie Fighter pilot treng ikkje å overleve: dei har tusen til. Skipet treng ikkje å vende attende, dei er billige å produsere: to enkle motorar og nokre kanonar. Og likeeins - kva i all verda skal piloten med oksygen?

Ikkje berre er dette effektiv ressursbruk, men det motiverar pilotane til å gjere sitt beste. For ein liten feil, ein manøvreringstabbe og *poff* så er karriera over. Dei fleste stryk med i sin første kamp. Dei som er gode overlever kanskje fleire, men berre dei beste overlever lenge nok til å verte forfremma ut av jagerflyet.

Eg seier ikkje at det er så veldig humant av Imperiet, det er berre effektivt. Og det må ein jo respekterte.

Dei av oss som likar desse flya kunne på nittitalet kose oss med ein romsimulator som fokuserte på Tie Fighter-pilotar. Det heitte simpelten Tie Fighter og er eit av dei beste spela nokon sinne gjeven ut. Slik er det med den saka.

Herregud, då! Berre sjekk den introen. Eit solid stykke awesome der. Akk, ja. Dei lagar ikkje slike spel lenger.

Heldigvis finnes det alternativ for oss eldrande nerdar med fast inntekt og laust vet. Mullaen har difor byrja å samle på figurar til X-Wing Miniature Game. Eit strategispel frå Fantasy Flight Games der ein styrer skvadroner av X-wingar og andre skip - deriblant Tie Fighterar  i kamp mot kvarandre. Vi snakkar om eit solid sugerør ned i moskeens finanser.

Ja, det ser ikkje så spennande ute her og no, men pokker det er gøy. Altfor gøy.

Og så frykteleg, frykteleg nerdete. Eg føler eg regresserar mentalt kvar gong eg pakkar ut ein figur og byrjar å pønske på korleis eg skal bruke det.

Det er litt slik som dette:

Berre ikkje heilt. Okay? Mitt indre manchild fryder seg. Ungkaren i meg tenkjer at det er noko alvorleg i vegen.

Men det er Star Wars. Det er Tie Fighterar. Det er automatisk kult. Mitt indre manchild vinn.

Det indre manchild er på frifot. Og har kontroll på lommeboka.

Oh well. Så no kan de sikkert lure på kva som fekk meg til å fortelje alt dette? Og bryte alle regler for god struktur av tekst. Er eg sponsa? Får eg pengar for dette? Nei... eg er enklare enn som så. Eg snubla over ein film, ein vidunderleg liten amatøranimasjon av YouTubebrukaren OtaKing77077. Han brukte 4 år på å lage denne filmen inspirert av spelet Tie Fighter og japansk animasjonsfilm. Og den er belønning nok for å ha lest så langt i teksten.


No skal eg gå og byggje Star Wars-Lego. For mitt indre manchild har transcendert behovet for å ha nevøen sin i nærleiken for å gjere det.

Kva likar du best ved Star Wars? Og kor fritt er ditt manchild?